Η κορύφωση της κρίσης, που για πολλοστή φορά βιώνει τις τελευταίες αυτές εβδομάδες ο ελληνικός λαός, επαναφέρει στο προσκήνιο το συνονθύλευμα των κοινών χαρακτηριστικών, που αποτυπώνονται σε όλες τις προηγούμενες κρίσεις.
Δηλαδή, εκβιασμοί, απειλές για GREXIT, επαναλαμβανόμενη απαίτηση για δήθεν μεταρρυθμίσεις που στην πραγματικότητα αποτελούν στυγνή αφαίμαξη του δημόσιου πλούτου, μεμψίμοιρη αναγνώριση ότι επιτύχαμε «κάτι λίγα, αλλά ποτέ αρκετά γιατί είμαστε ανίκανοι», συντονισμένες ενέργειες εκφοβισμού μας, δηλώσεις ιθυνόντων της ευρωζώνης για την πρόκληση πανικού, που καταλήγει σε μαζική έξοδο κεφαλαίων από την Ελλάδα. κ.ο.κ.
Παράλληλα, σε περιόδους κρίσης, παίρνει τη σκυτάλη και ο γερμανικός κυρίως Τύπος, που δήθεν αυθόρμητα προβαίνει, σε καθημερινής βάσης προσβλητικά σχόλια, σχετικά με τις δήθεν μειωμένες δυνατότητες του ελληνικού λαού, τις κακές του συνήθειες, την εγγενούς φύσης διαφθορά του, ενώ πρόσφατα οι απαράδεκτες αυτές κρίσεις περιλαμβάνουν και τη νέα ελληνική κυβέρνηση, που δεν τυγχάνει της έγκρισης των εταίρων μας.
Για παραπάνω από πέντε χρόνια, αυτό το μεθοδικά χαλκευμένο περίβλημα των ελληνικών κρίσεων αποδείχθηκε αρκετό για να πείσει τις προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις να αποδεχτούν την αδιάκοπη εφαρμογή βαρβαροτήτων, που μετέβαλαν σταδιακά την Ελλάδα σε περίπου τριτοκοσμική χώρα. Ωστόσο, ώ του θαύματος, όλες οι μέχρι σήμερα κρίσεις έχουν αίσιο τέλος. Η θηλιά στο λαιμό χαλαρώνει την ύστατη στιγμή χάρις στην «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη».
Γιατί, βέβαια, οι εταίροι μας δεν διακινδυνεύουν με τίποτε την έξοδό μας από την ευρωζώνη. Η Ελλάδα κερδίζει, έτσι χρόνο, μέχρι την επόμενη κρίση. Στο ενδιάμεσο διάστημα η κρίση βαθαίνει, τα άγρια μέτρα εντείνονται, ο βαθμός εξαθλίωσης του λαού επεκτείνεται, η οικονομία ρημάζεται. Μέχρι πότε μπορεί να συνεχιστεί αυτή η διελκυστίνδα; Να θυμηθούμε, στο σημείο αυτό, ότι το χρέος μας δεν είναι βιώσιμο, σε πείσμα των απεγνωσμένων προσπαθειών, κυρίως της ΕΕ, να το βαπτίσει βιώσιμο, για να μην αποχωρήσει το ΔΝΤ από την τρόικα. Το χρέος μας, ωστόσο,, όταν συρθήκαμε στο ΔΝΤ, ήταν βιώσιμο με ποσοστό 120% στο τότε ΑΕΠ. Σε πείσμα των πενταετών ανθρωποθυσιών, για τη μείωσή του, το χρέος μας σήμερα είναι μη βιώσιμο έχοντας σκαρφαλώσει στο 176% του ΑΕΠ. Και, σίγουρα, δεν θα είναι βιώσιμο ούτε το 2020. Η δουλεία χρέους μας, με επιτηρήσεις, προσβολές, στραγγαλιστική λιτότητα και ύφεση, προβλέπεται να περατωθεί μόνο μετά την αποπληρωμή του 75% του χρέους. Δηλαδή, σε χρόνο που δεν είναι ορατός. Ωστόσο, μέχρι το 2030 εκτιμάται ότι η Ελλάδα οφείλει να καταβάλλει 331 δισεκατομμύρια ευρώ, για την εξυπηρέτηση αυτού του μη βιώσιμου χρέους της.
Η νέα ελληνική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πλήρως ενήμερη, σχετικά με το απόλυτο αδιέξοδο που επικρατεί, στο ευρύτερο περιβάλλον του ελληνικού χρέους. Γι αυτό, και έδωσε ρητή προεκλογική υπόσχεση στον ελληνικό λαό, ότι θα τον απαλλάξει από τα μνημόνια, την τρόικα, τις εγκληματικές μεταρρυθμίσεις, τη στραγγαλιστική λιτότητα, το αλύπητο ξεπούλημα της χώρας, αλλά και ότι θα σπεύσει να γιατρέψει τις πληγές του που κακοφόρμισαν και αιμορραγούν. Και έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε απλόχερα από τον μαρτυρικό ελληνικό λαό, και έτσι βλέπει τη δημοτικότητά του να ανέρχεται σε καθημερινή βάση.
Όμως, δυστυχώς, ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του υποσχέθηκαν μια ημιτελή, και γι αυτό αναποτελεσματική ΡΗΞΗ με το μνημονιακό καθεστώς, καθώς δεν τόλμησαν να περιλάβουν σε αυτήν και την ευρωζώνη. Έτσι, με ισοδύναμα, που βαφτίζονται μη υφεσιακά, με το σταγονόμετρο των ευρώ, που όταν ευαρεστείται μας δανείζει η ΕΚΤ, με τις εμμονές των θεσμών για την επιτάχυνση των καταστρεπτικών μεταρρυθμίσεών της, με τον εκβιασμό να συνεχίσουμε το ξεπούλημα της Ελλάδας, δεν είναι δυνατόν να ανορθωθεί η ρημαγμένη ελληνική οικονομία . Για να σταθεί και πάλι στα πόδια της η οικονομία μας, ύστερα από πενταετή εξοντωτικό οικονομικό πόλεμο, χρειάζεται σταθερό ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης της τάξης τουλάχιστον του 4-4.5%, και για περισσότερο από μια δεκαετία.
Αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να τολμήσετε να εξηγήσετε στον ελληνικό λαό, και μάλιστα γρήγορα κ. Πρωθυπουργέ. Μόνον εσείς το μπορείτε. Γιατί εσάς περιβάλλει με τόση εμπιστοσύνη, ο λαός μας, που ουδείς ομόλογός σας θα μπορούσε να την ονειρευτεί, αλλά ακόμη και γιατί το ποσοστό της συναίνεσής του στις επιλογές σας είναι εξαιρετικά υψηλό. Να υποθέσω ότι η πρόσφατη επιστολή σας προς την Γερμανίδα καγκελάριο αποτελεί προοίμιο μιας μελλοντικής ομολογίας σας;
Και τώρα, ακούστε, κ. Πρωθυπουργέ, ποιο ήταν το συμπέρασμα, για την Ελλάδα, με το οποίο περατώθηκε στο Παρίσι στις 6/3 το συνέδριο του Ινστιτούτου POMONE και του MANIFESTO, που έλαβε χώρα με συμμετοχή πολλών γνωστών οικονομολόγων από ολόκληρη την Ευρώπη: «Η Ελλάδα είναι αδύνατον να σωθεί εντός της ευρωζώνης. Πρέπει να αποχωρήσει κατεπειγόντως από αυτήν. Αλλά, όμως, την κρατούν αλυσοδεμένη, για να μην κινδυνεύσει το ευρώ».
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Πρ.πρύτανης και καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
Πρόεδρος του Ιδρύματος Δελιβάνη 24.03.2015
(δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτική Kontranews στις 29.3.2015
http://marianegreponti-delivanis.blogspot.gr
