Να γίνει δεκτή η αίτηση αναθεώρησης που κατέθεσε η πλευρά Αλαφούζου και να κριθεί σύννομη η σύμβαση με την οποία η Περιφέρεια Αττικής προτίθεται να χαρίσει 7 εκατ. ευρώ σ’ έναν μεγαλοκαπιταλιστή του επαγγελματικού ποδόσφαιρου, πρότεινε ο Γενικός Επίτροπος του Ελεγκτικού Συνέδριου, προς τη Μείζονα Επταμελή Σύνθεση του ανώτατου δημοσιονομικού δικαστήριου, η οποία εξέτασε την υπόθεση τη Δευτέρα 9 Μάρτη.
Η επιχειρηματολογία του Επιτρόπου ήταν ταυτόσημη με αυτή της πλευράς Αλαφούζου και παρέβλεψε τα ουσιαστικά σημεία της απόφασης του VI Τμήματος, την αναθεώρηση της οποίας ζητά ο Αλαφούζος.
Συγκεκριμένα, επικαλέστηκε το γεγονός ότι η υλοποίηση της διπλής ανάπλασης παρατάθηκε και έφτασε τα δέκα χρόνια. Η συγκεκριμένη διάταξη προστέθηκε με υπουργική τροπολογία της τελευταίας στιγμής (εκπρόθεσμη μάλιστα), σ’ έναν από τους τελευταίους νόμους που ψήφισε η προηγούμενη Βουλή, στην προτελευταία συνεδρίασή της. Συγκεκριμένα, με την παρ. 22 του άρθρου 10 του νόμου 4315/2014 (ΦΕΚ 269Α, 24.12.2014) προβλέφτηκε η πενταετία για την ολοκλήρωση της διπλής ανάπλασης και του γκρεμίσματος του γηπέδου του ΠΑΟ να γίνει δεκαετία.
Αυτό, όμως, καλύπτει μόνο μία πλευρά της επιχειρηματολογίας του VI Τμήματος, περισσότερο τυπική, η οποία μάλιστα έγινε με νόμο μεταγενέστερο, ο οποίος δεν ίσχυε όταν η Περιφέρεια υπέγραφε τη σύμβαση που το ΕΣ δυο φορές μέχρι τώρα έχει κρίνει μη σύννομη. Υπάρχουν άλλες, ουσιαστικότερες πλευρές στην επιχειρηματολογία των δύο προηγούμενων αποφάσεων του ΕΣ, στις οποίες ο Επίτροπος δεν αναφέρθηκε. Για να γίνει αντιληπτό αυτό, παραθέτουμε ένα σύντομο ιστορικό της υπόθεσης.
Το Ε’ Κλιμάκιο του ΕΣ, με μια νομικά εμπεριστατωμένη απόφασή του, έκρινε ότι πέραν του ότι είναι απαράδεκτο σε περίοδο κρίσης να δίνονται λεφτά για επέκταση ενός γηπέδου που πρόκειται να γκρεμιστεί, εγείρεται και «χοντρό» συνταγματικό κώλυμα, διότι η αρμοδιότητα κατασκευής αθλητικών έργων ανήκει στην κεντρική διοίκηση (γενική γραμματεία Αθλητισμού), η οποία μπορεί μεν να τη μεταβιβάσει στις περιφέρειες, αλλά μόνο υπό τον όρο ότι μεταφέρει και τους αναλογούντες πόρους προκειμένου να ασκηθεί αυτή η αρμοδιότητα, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα.
Το VI Tμήμα, που έκρινε την υπόθεση σε δεύτερο βαθμό, μετά από προσφυγή του Αλαφούζου, έκανε πίσω απ’ αυτή την τοποθέτηση. Προκειμένου να βγάλει λάδι το νόμο 4258/2014, έκρινε –κατά πλειοψηφία- συμβατή με το σύνταγμα τη μεταβίβαση στις περιφέρειες αυτής της αρμοδιότητας, χωρίς τους αναγκαίους πόρους, καταφεύγοντας σε μια προδήλως αβάσιμη ερμηνεία: χαρακτηρίζει τα αθλητικά έργα που χρηματοδοτούν οι περιφέρειες τοπικά! Η αθλητική πολιτική, όμως, είναι εθνική, όχι τοπική. Και όπως σωστά επισημαίνει η μειοψηφία του VI Τμήματος, αν η πολιτική χρηματοδότησης αθλητικών έργων χαρακτηριστεί τοπική, τότε θα προκύψουν ανισότητες, κάποιοι θα είναι ευνοημένοι και κάποιοι αδικημένοι.
Μολονότι έκανε πίσω στο συγκεκριμένο ζήτημα, το VI Τμήμα δεν ενέκρινε τη σύμβαση Περιφέρειας-Αλαφούζου, γιατί προσκρούει στον ίδιο το νόμο 4258/2014, η σχετική διάταξη του οποίου (άρθρο 25) προβλέπει ρητά ότι σκοπός της είναι «η επιχορήγηση, μεταξύ άλλων, των αθλητικών σωματείων για την επίτευξη του σκοπού τους, ήτοι την ανάπτυξη του ερασιτεχνικού αθλητισμού». Εδώ, όμως, πρόκειται για ένα γήπεδο που ανήκει μεν σε ένα ερασιτεχνικό σωματείο, η χρήση του όμως έχει παραχωρηθεί εξ ολοκλήρου σε μια ανώνυμη εταιρία, η οποία το χρησιμοποιεί για τους αγώνες της επαγγελματικής ποδοσφαιρικής της ομάδας. Αν θέλουν οι ΠΑΕ να βελτιώσουν τις εγκαταστάσεις τους, ώστε ν’ ανταποκρίνονται στα στάνταρ που τίθενται για τις εθνικές και διεθνείς διοργανώσεις, αυτό «αποτελεί υποχρέωση των ιδίων και δεν συνιστά λόγο δημοσίου συμφέροντος που δικαιολογεί αποκλίσεις από την αρχή της χρηστής δημοσιονομικής διαχείρισης», αποφάνθηκε το VI Τμήμα. Αναφέρει ακόμη στο σκεπτικό της απόφασής του, ότι οι διατάξεις του ίδιου νόμου «προτάσσουν ως επιλογή τη μετεγκατάσταση των μεγάλων αθλητικών υποδομών που βρίσκονται εντός των πόλεων».
Επιπλέον, το VI Τμήμα έκρινε (με μειοψηφία της προέδρου) ότι ο ν. 4117/2013 «ρυθμίζει εξαντλητικά και περιοριστικά όχι μόνο τα ζητήματα που αφορούν στην ομαλή λειτουργία του Προγράμματος Διπλής Ανάπλασης, αλλά και το ζήτημα της νόμιμης λειτουργίας και βελτίωσης του γηπέδου» και γι’ αυτό υπερισχύει –ως ειδικός νόμος- του ν. 4258/2014, που αφορά κάθε αθλητική ποδοσφαιρική εγκατάσταση. Γι’ αυτό, «οι σκοπούμενες μέσω της σύναψης της επίμαχης Προγραμματικής Σύμβασης εργασίες βελτίωσης των γηπεδικών υποδομών δεν είναι νόμιμες στο μέτρο που, κάνοντας χρήση της δυνατότητας των προβλεπόμενων στο ν. 4258/2014 παρεκκλίσεων από το υφιστάμενο πολεοδομικό καθεστώς, συνεπάγονται υπέρβαση του όγκου του γηπέδου τελώντας, κατά τούτο, σε ευθεία αντίθεση με τις διατάξεις του ν. 4117/2013».
Για να το πούμε απλά και χωρίς νομικούς όρους, ακόμη και αν κρίνει (κακώς) ότι επειδή η κατεδάφιση του γηπέδου παρατάθηκε για πέντε χρόνια, δεν υπάρχει πρόβλημα, η Μείζων Επταμελής Σύνθεση του ΕΣ δεν μπορεί να ξεπεράσει τα δυο άλλα σημαντικά ζητήματα που έχει θέσει με την απόφασή του το VI Τμήμα. 1) Δεν μπορεί να δίνεται κρατικό χρήμα για την επέκταση ενός γηπέδου που δεν έχει καμιά σχέση με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, όπως προβλέπει ο νόμος. 2) Δεν μπορεί να γίνουν πολεοδομικές παρεκκλίσεις σε ένα γήπεδο που με νόμο έχει απλώς πάρει προσωρινή παράταση λειτουργίας. Δηλαδή, δεν μπορεί από τη μια να λες ότι το γήπεδο επιβαρύνει την περιοχή και πρέπει να κατεδαφιστεί για να γίνει πράσινο και από την άλλη να μεγαλώνεις τον όγκο του (παρά τη ρητή πρόβλεψη του σχετικού νόμου) και μάλιστα με κρατικό χρήμα.
Αν το ΕΣ, στην τρίτη (και τελεσίδικη) κρίση του κλείσει τα μάτια του σ’ αυτές τις παρανομίες, η απόφασή του θα ισοδυναμεί με πραξικόπημα. Θα το κάνει; Περιμένουμε να δούμε την απόφαση.
ΥΓ. Για τις πλάτες που εξακολουθεί να κάνει η Δούρου στον Αλαφούζο, μην παρεμβαίνοντας υπέρ του νόμου, δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα καινούργιο. Η συμπεριφορά τσιρακιού συνεχίζεται.
http://www.eksegersi.gr
