Δυο μήνες θητείας της «για πρώτη φορά αριστερά» συγκυβέρνησης του Τσίπρα (σε συμμαχία με την… αντιμνημονιακή ακροδεξιά του Καμμένου) ήταν αρκετοί για να βγουν μερικά χρήσιμα συμπεράσματα.Οι ιμπεριαλιστές δανειστές, κυνικοί, αδίστακτοι, επιθετικοί στο έπακρο, αδιάφοροι για την ίδια τη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας σε μια υποτελή χώρα όπως η Ελλάδα και βέβαια αδιάφοροι για τη θέληση ενός λαού που νόμισε πως θα βρει αποκούμπι σε μια νέα κυβέρνηση, ξεκαθάρισαν πως δε θα ανεχτούν την παραμικρή υποχώρηση από τα «συμφωνηθέντα», δηλαδή από το πρόγραμμα εφιαλτικής δημοσιονομικής λιτότητας και κινεζοποίησης που έχουν επιβάλει.
Η νέα συγκυβέρνηση προσπάθησε μέσα από ένα θέατρο «σκληρής διαπραγμάτευσης» να κερδίσει κάποιο χρόνο ανοχής, ώστε στη διάρκειά του να γεφυρώσει σχετικά ομαλά το πέρασμά της από την αντιμνημονιακή ρητορεία της αντιπολιτευτικής περιόδου στη μνημονιακή προσαρμογή της κυβερνητικής πράξης.
Ανοχή δεν υπήρξε, υπάρχει όμως μια κατανόηση για τις πολιτικές ανάγκες της νέας συγκυβέρνησης, από την οποία πλέον ζητείται να βρει μόνη της τα «ισοδύναμα μέτρα» με τα οποία θα συνεχιστεί η πολιτική των Μνημονίων και θα προετοιμαστεί η υπογραφή, στις αρχές του καλοκαιριού, μιας νέας δανειακής σύμβασης και ενός νέου Μνημόνιου.
Κατά τη δική μας άποψη, αυτή ήταν μια προδιαγεγραμμένη πορεία, υπαγορευμένη από τη διεθνή θέση του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού και τις ανάγκες του στη σημερινή φάση. Οταν μια κυβέρνηση θέλει να διαχειριστεί το καπιταλιστικό σύστημα (και όχι να το χτυπήσει), αναγκαστικά θα κινηθεί στο πλαίσιο που η φύση αυτού του καπιταλιστικού συστήματος καθορίζει. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει, μαγικές συνταγές υπάρχουν μόνο στα παραμύθια.
Ακόμη, όμως, και εκείνοι που δε συμφωνούν με τη δική μας ανάλυση (ενδεχομένως γιατί ακόμη δεν έχουν απαλλαγεί από τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες), όμως θέλουν ειλικρινά να απαλλαγούν, αν όχι από τον καπιταλισμό, τουλάχιστον από το άχθος της μνημονιακής πολιτικής (που δεν είναι παρά η πολιτική διαχείρισης της κρίσης προς όφελος του ξένου και ντόπιου κεφάλαιου), βρίσκονται μπροστά στην ίδια με εμάς πραγματικότητα, μπροστά στα ίδια προβλήματα: η μνημονιακή πολιτική, η πολιτική της κινεζοποίησης του ελληνικού λαού, συνεχίζεται.
Τι να κάνουμε, λοιπόν; Ιδού το κρίσιμο ερώτημα, που για μια ακόμη φορά προβάλλει μπροστά στους εργάτες, τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους.
Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να κάνουμε αυτό που (πρέπει να) κάνουμε πάντοτε: να διατυπώσουμε αιτήματα και διεκδικήσεις και να βρούμε τρόπους για να διεκδικήσουμε την υλοποίησή τους.
Απαγορεύεται αυστηρά να μείνουμε στη θέση των παρατηρητών και αναλυτών της πραγματικότητας. Το να διαπιστώσουμε τη μνημονιακή προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ (και των ακροδεξιών συμμάχων του) είναι χρήσιμο και απαραίτητο, αν όμως μείνουμε σ’ αυτό θα προσφέρουμε τη μέγιστη υπηρεσία στους ιμπεριαλιστές δανειστές, το ντόπιο κεφάλαιο και το πολιτικό τους προσωπικό.
Πρέπει το ταχύτερο δυνατό να συνειδητοποιηθεί πλατιά πως αλλαγές προς όφελος του εργάτη, του εργαζόμενου, του άνεργου, του νέου μπορεί να υπάρξουν μόνο όταν όλοι αυτοί αποφασίσουν να διεκδικήσουν και να αγωνιστούν για να κερδίσουν.
φωτο:www.amanivoice-chios.gr
http://www.eksegersi.gr/