Το σίριαλ της «σκληρής διαπραγμάτευσης» δεν τελείωσε στις 20 Φλεβάρη με τη γνωστή απόφαση για την παράταση του Μνημόνιου-2 ως γέφυρα για το Μνημόνιο-3. Ούτε στις 23 Φλεβάρη με την αποστολή και την έγκριση της «λίστας Βαρουφάκη». Χρειάστηκε ένα δεύτερο κύκλο επεισοδίων, στη διάρκεια των οποίων η «σκληρή διαπραγμάτευση» συνεχίζεται και η παραμύθα πάει σύννεφο.
Δεν ξέρουμε αν τη Δευτέρα στο Βερολίνο θα παιχτεί το τελευταίο επεισόδιο ή αν θα απαιτηθούν μερικά ακόμη, προκειμένου οι θεατές να μπουχτίσουν και να φωνάξουν «δεν αντέχουμε άλλο», ξέρουμε όμως σίγουρα την κατάληξη. Το μνημονιακό καθεστώς θα συνεχιστεί και θα ενισχυθεί.
Δεν μπορεί η κυβέρνηση ενός ψωραλέου, μέσης ανάπτυξης και σε βαθιά κρίση καπιταλισμού, όπως ο ελληνικός, να νικήσει στα ιμπεριαλιστικά διαβούλια μια ομάδα ιμπεριαλιστικών κρατών, παίζοντας μάλιστα με τους όρους που αυτά τα κράτη έχουν θεσπίσει.
Αυτό θα μπορούσε να το κάνει μόνο μια επαναστατική κυβέρνηση, αλλά μια τέτοια κυβέρνηση δε θα είχε καμιά ανάγκη να συμμετάσχει σε ιμπεριαλιστικά διαβούλια τύπου ΕΕ και Ευρωζώνης. Θα είχε από τη γέννησή της διαρρήξει κάθε δεσμό μ’ αυτά τα «μαντριά» της εκμετάλλευσης και της αποικιοποίησης και θα καθόριζε τις διεθνείς της σχέσεις με βάση τα συμφέροντα του λαού της.
Επειδή ακούμε ήδη τις κραυγούλες για «εσχατολογική προσέγγιση» και διαβάζουμε ήδη τις (με το συμπάθειο) αναλύσεις περί του ότι «περιμένουμε την επανάσταση χωρίς να κάνουμε τίποτα», σπεύδουμε να απαντήσουμε πως η σωστή ανάλυση του χαρακτήρα και των δυνατοτήτων μιας αστικής κυβέρνησης, όπως η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου δεν σημαίνει άρνηση δράσης, αλλά αντίθετα σημαίνει αλλαγή τακτικής και δράση έξω από το παιχνίδι με τη σημαδεμένη τράπουλα, που προσπαθεί να μετατρέψει την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία σε παρακολούθημα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, σε αθύρματα της μνημονιακής πολιτικής.
Ηδη, το πρώτο κιόλας νομοθέτημα της νέας συγκυβέρνησης κουτσούρεψε το περιβόητο φιλανθρωπικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, στο όνομα της συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη. Σύντομα ο ελληνικός λαός θ’ ακούσει το γνωστό παραμύθι, ότι θα πρέπει να συνεχίσει να υπομένει, διότι -παρά το σκληρό αγώνα- η κυβέρνηση προσέκρουσε σε τοίχο και υπάρχει κίνδυνος οικονομικής κατάρρευσης.
Η απάντηση -και τώρα και αύριο- πρέπει να είναι μία: διατύπωση διεκδικήσεων που θα έρχονται σε σύγκρουση με τη μνημονιακή πολιτική και θα τείνουν να βελτιώσουν το βιοτικό επίπεδο του λαού, τις εργασιακές σχέσεις, τις κοινωνικές υπηρεσίες του αστικού κράτους, ξεμπρόστιασμα της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου με βάση την άρνησή της να ικανοποιήσει αυτές τις διεκδικήσεις, ταξικός αγώνας για την κατάκτησή τους.
Μόνον ο ταξικός αγώνας μπορεί ν’ αποφασίσει τι θα κερδηθεί και τι θα χαθεί. Η συμμετοχή της όποιας αστικής κυβέρνησης στα ιμπεριαλιστικά διαβούλια οδηγεί μόνο σε απώλεια κατακτήσεων, προς όφελος της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας και των δανειστών. Αν η εργατική τάξη, ο λαός, η νεολαία δεν είναι σε θέση να διεκδικήσουν και να αγωνιστούν σκληρά, τότε δε θα πρέπει να περιμένουν τίποτα από την οποιαδήποτε κυβέρνηση. Αν υπάρξουν αγώνες καλά οργανωμένοι, μαζικοί, μαχητικοί, τότε και η κυβέρνηση θα βάλει την ουρά στα σκέλια και οι ιμπεριαλιστές δανειστές θ’ αναγκαστούν να υποχωρήσουν.
