του Dave Lindorff
Πρέπει να το πω: Ντρέπομαι που είμαι πολίτης των ΗΠΑ. Αυτό δεν είναι εύκολο για μένα, επειδή έχω ήδη ζήσει στο εξωτερικό και στη ζωή μου έχω δει αρκετά άσχημα πράγματα. Γνωρίζω ότι υπάρχουν αρκετά καλά πράγματα και πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι στη χώρα μας, αλλά τον τελευταίο καιρό κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι σημερινές ΗΠΑ είναι ένα αρρωστημένο και διεστραμμένο κράτος, στο οποίο υπερισχύει το κακό και όχι το καλό.
Θυμάμαι αρκετά καλά ότι και παλιότερα επανειλημμένα είχα σοκαριστεί για τη χώρα μας. Την πρώτη φορά στην ηλικία των 17 ετών, όταν συνειδητοποίησα τις φρικαλεότητες των ΗΠΑ, που διαπράχτηκαν και στο όνομά μου, ενάντια στο βιετναμικό λαό –στο νότο, με βιασμούς, εξοντωτική καταστροφή των χωριών των αγροτών και τη ρίψη βομβών ναπάλμ, στη πύρινη λαίλαπα των οποίων κάηκαν και πολλά παιδιά, και στο βορρά, με στρώματα από βόμβες που κατέστρεψαν και πολλά φράγματα, σχολεία και νοσοκομεία. Ήμουν θυμωμένος και οργισμένος, όταν αργότερα έμαθα ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ πολιτογραφήθηκε κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, μάλιστα ακόμη και τους πολίτες των ΗΠΑ ιαπωνικής καταγωγής που γεννήθηκαν εδώ τους έκλεισε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και ανέχτηκε σιωπηρά να ιδιοποιούνται οι λευκοί φασίστες στη Καλιφόρνια τα σπίτια, τις φάρμες και τα καταστήματα των συλληφθέντων [1] .
Αυτά τα φρικτά εγκλήματα όμως ξεθωριάζουν μπροστά στα κακουργήματα που έχουν σήμερα διαπράξει οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ.
Επιτρέψτε μου να κατονομάσω μερικούς λόγους για τους οποίους το κράτος αυτό με αρρωσταίνει:
1. Για μένα δεν πρόκειται μόνο για την μόλις πρόσφατα δημοσιευθείσα, σε μεγάλο βαθμό περικομμένη και επιμελημένη με πολλά μαυρίσματα στο κείμενο, έκθεση σχετικά με το πρόγραμμα βασανιστηρίων που εισήχθηκε συνειδητά από την κυβέρνηση Μπους / Τσένι μετά τα χτυπήματα στις 11/9 (2001)[2] , σύμφωνα με το οποίο υποβλήθηκαν για χρόνια ολόκληρα όχι μόνο φερόμενοι τρομοκράτες, αλλά και φυλακισμένοι, οι οποίοι όπως διαπιστώθηκε ήταν εντελώς αθώοι. Ντρέπομαι κυρίως για το ότι μέχρι σήμερα δεν έγινε τίποτα και μάλλον δε πρόκειται και να γίνει επίσης τίποτα, για να τιμωρηθούν εκείνοι που επέτρεψαν και διέταξαν τα διαπραχθέντα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, και για το ότι τόσο πολλοί συμπολίτες μου στις ΗΠΑ εξακολουθούν να τα βρίσκουν σωστά. Στα μέσα ενημέρωσης μάλιστα, όπως το NPR [NationalPublicRadio], οι ρεπόρτερ ασχολούνται κυρίως με το ζήτημα, εάν η κυβέρνηση μπόρεσε να αποκτήσει «πληροφορίες» μέσω του προγράμματος βασανιστηρίων σχετικά με τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Αυτό δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο. Οι ΗΠΑ, όπως όλα τα άλλα κράτη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο υπέγραψαν τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών κατά των βασανιστηρίων, στην οποία τα βασανιστήρια στιγματίζονται ως εγκλήματα, τα οποία σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο τιμωρούνται ακόμη και με θάνατο. Γι΄ αυτό είναι επίσης έγκλημα να μην τιμωρούνται οι βασανιστές.
2. Η αστυνομία των ΗΠΑ, σε ό,τι αφορά τον εξοπλισμό της, την εκπαίδευσή της και την εμφάνισή της, στρατιωτικοποιήθηκε τόσο πολύ, που τώρα μοιάζει περισσότερο με έναν στρατό κατοχής παρά με οργάνωση από «PeaceOfficers» [ειρηνοποιούς], γι΄ αυτό και ο χαρακτηρισμός αυτός δείχνει σήμερα τόσο απαρχαιωμένος. Οι αστυνομικοί έχουν γίνει πολύ επιθετικοί και πολύ συχνά χρησιμοποιούν βία, ακόμη και θανατηφόρα βία –σε καταστάσεις που η σύνεση και η κατανόηση θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικές. Την πιο άσχημη εμπειρία μου την είχα στο Κλήβελαντ. Εκεί παρατήρησα, πως ένα περιπολικό σε ένα πάρκο, έτρεξε σαν βολίδα προς ένα περίπτερο που βρίσκονταν στη μέση μιας περιοχής από γκαζόν, όπου ο δωδεκάχρονος Tamir Rice ολομόναχος ασχολούνταν με ένα πιστόλι-παιχνίδι. Σε λιγότερο από δυό δευτερόλεπτα πήδηξε ένας από τους αστυνομικούς έξω από το αυτοκίνητο και πυροβόλησε μια φορά το αγόρι. Η σφαίρα το βρήκε στο στομάχι και πέθανε. Δεν υπήρχε απολύτως κανένας λόγος για αυτή την εκτέλεση. Το παιδί δεν απείλησε κανέναν. Οι αστυνομικοί θα μπορούσαν να σταματήσουν σε απόσταση ασφαλείας, να εκτιμήσουν την κατάσταση και μπορούσαν να ζητήσουν απ΄ το αγόρι να εγκαταλείψει το περίπτερο και να αφήσει το όπλο, αν υπέθεταν πραγματικά ότι πρόκειται για ένα πραγματικό πιστόλι. Σε περίπτωση που έφερνε αντίρρηση, μπορούσαν να ζητήσουν ενισχύσεις και έναν εκπαιδευμένο διαπραγματευτή. Αντ΄ αυτού πλησίασαν τρέχοντας λες και έπρεπε να σώσουν έναν όμηρο, πυροβολώντας θανάσιμα το παιδί χωρίς προειδοποίηση. Όταν το αγόρι βρίσκονταν μέσα στο αίμα, δεν προσπάθησαν ούτε και να το βοηθήσουν. Και το πιο χειρότερο απ΄ όλα: που ήταν η γενική κατακραυγή για αυτή την τερατώδη δολοφονική πράξη του αστυνομικού;
Δεν υπήρξε επίσης κανένα κύμα γενικής αγανάκτησης όταν ο Michael Brown στην πόλη Φέργκιουσον στο Μισούρι εκτελέστηκε από έναν αστυνομικό[3] , ή την εντελώς άσκοπη ανθρωποκτονία με στραγγαλισμό του Eric Garner στοStaten Island στη Νέα Υόρκη[4] . Και στις δυό περιπτώσεις οι ένστολοι δολοφόνοι προστατεύτηκαν από τα χειραγωγημένα και παραπλανημένα Grand Juries[5] . Αντ΄ αυτού στα τηλεοπτικά σόου οι συνεντευξιαζόμενοι λευκοί επιτρέπεται να εκφράσουν την άποψή τους, για το ότι οι αστυνομικοί ενήργησαν σωστά.
3. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Με αηδιάζει για το ότι ο Πρόεδρός μας δεν έχει καν το θάρρος να χαρακτηρίσει τα βασανιστήρια ως έγκλημα και να επιμείνει, να μηνυθούν όλοι αυτοί που διέταξαν το στρατό μας και τη CIA, να βασανίζουν και τους κρατούμενους στο λεγόμενο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Εκτός αυτού, ο Πρόεδρος Ομπάμα θα έπρεπε να δώσει αμέσως εντολή στο λεγόμενο υπουργείο Δικαιοσύνης του, να ασκεί το ίδιο ποινική αγωγή στους αστυνομικούς που σκοτώνουν άοπλους πολίτες, όταν οι αρμόδιες εισαγγελικές αρχές αρνούνται να το πράξουν επί τόπου. Θα έπρεπε επιτέλους να φροντίσει, ώστε να ξεκινήσουν ποινικές διαδικασίες ενάντια σε όλους τους υπαλλήλους της κυβέρνησης των ΗΠΑ, οι οποίες διέταξαν, διεξήγαγαν ή κάλυψαν τα βασανιστήρια. (Δεν είναι να απορεί κανείς που ο Ομπάμα θα πρέπει να υποφέρει από καούρα, γεγονός που υποδηλώνει ότι τουλάχιστον ο πεπτικός του σωλήνας έχει συνείδηση).
4. Μου προκαλεί αηδία, το ότι σύμφωνα με τα στοιχεία της Prison Policy Initiative [ΠΓ: της Πρωτοβουλίας για την αλλαγή της πρακτικής των συλλήψεων] αυτό το διάστημα βρίσκονται στις φυλακές των ΗΠΑ περίπου 2,4 εκατομμύρια άνθρωποι, παρ΄ όλο που μόνο τα δυό τρίτα από αυτούς έχουν καταδικαστεί σε μια ποινή, ενόσω οι περισσότεροι από το υπόλοιπο ένα τρίτο περιμένουν τις δίκες τους και βρίσκονται υπό κράτηση απλά και μόνο επειδή δε μπορούν να πληρώσουν τις πολύ υψηλά τιθέμενες εγγυήσεις από τα διεφθαρμένα μας δικαστήρια. Και δεν εκπλήσσει ο υψηλός αριθμός των κρατουμένων, όπου από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 μέχρι το 2008, ο αριθμός των πράξεων που τιμωρούνται με φυλάκιση έχει αυξηθεί από τις 3.000 στις 4.450, επειδή οι τσαρλατάνοι στο Κογκρέσο έκαναν διαρκώς πιο αυστηρούς νόμους για να παράγουν ακόμη περισσότερα «αξιόποινα εγκλήματα». Κι εδώ δεν έχουν συνυπολογιστεί ούτε καν οι αξιόποινες πράξεις που προκλήθηκαν και διώχτηκαν από τα ξεχωριστά ομοσπονδιακά κράτη και τις τοπικές διοικήσεις. Αυτό εξηγεί επίσης γιατί το 25% του συνόλου των κρατουμένων στις φυλακές παγκοσμίως είναι πολίτες των ΗΠΑ, παρ΄ όλο που ο πληθυσμός των ΗΠΑ αποτελεί μόνο το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ακόμη και σε μένα τον ίδιο πρόσφατα σε μια γειτονική πόλη ένας κακοποιός αστυνομικός με απείλησε με ποινή φυλάκισης επειδή ήθελα να κάνω ωτοστόπ, παρ΄ όλο που το ωτοστόπ επιτρέπεται στη χώρα μου και, σε περίπτωση που αυτό ειδωθεί ως διακινδύνευση οδικής κυκλοφορίας, το πολύ να πληρωθεί ένα πρόστιμο όπως η παράνομη στάθμευση, δεν πρέπει όμως να τιμωρείται κάποιος με φυλάκιση. Αυτό όμως στον ένστολο με το ζωσμένο όπλο τού ήταν εντελώς αδιάφορο –αν δεν είχα σταματήσει να τεντώνω το χέρι μου με τον αντίχειρα να δείχνει προς τα πάνω, αυτός ο άξεστος θα με είχε κακοποιήσει με το αστυνομικό του κλομπ και θα μου καταλόγιζε αδίκημα, όπως αντίσταση κατά της αρχής, διατάραξη της δημόσιας τάξης ή ακόμη και χειρότερα. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου σχεδόν τα πάντα συνιστούν ποινικό αδίκημα, το οποίο ελέγχεται από τους αστυνομικούς, οι οποίοι προφανώς διασκεδάζουν να ταλαιπωρούν τους πολίτες.
5. Με αρρωσταίνει να ζω από κοντά τον ένα δήμο μετά τον άλλο, να απαγορεύει με διατάξεις τον εφοδιασμό με τρόφιμα των αστέγων –κι αυτό σε μια χώρα, που μετά τη μεγάλη ύφεση (του 2008) εξακολουθεί, ανάλογα με το πώς γίνεται η καταμέτρηση, να έχει ένα ποσοστό ανεργίας μεταξύ 18% και 20%.
6. Ντρέπομαι και θυμώνω με τη Wall Street, η οποία αποτελεί απλά ένα τεράστιο τόπο διάπραξης αξιόποινων πράξεων, στον οποίο τις τελευταίες τρεις δεκαετίες καταλήστεψαν τους απλούς πολίτες των ΗΠΑ παίρνοντάς τους δισεκατομμύρια δολάρια, τα οποία πήγαν στις τσέπες του 1% ή των 5% των υπερ-πλουσίων. Στη κοινωνία των ΗΠΑ κυριαρχεί τώρα η μεγαλύτερη ανισότητα, συσχετιζόμενη με τα 34 πιο εύπορα κράτη του κόσμου. Και σε κανέναν διευθυντή μιας από τις τράπεζες, «οι οποίες είναι πολύ μεγάλες για να αφεθούν να αποτύχουν», δεν του ασκήθηκε ποινική αγωγή εξαιτίας των εγκλημάτων του, πόσο μάλλον για το μερίδιό του στη μεγαλύτερη απάτη που έχει γνωρίσει ποτέ ο κόσμος, ούτε καταδικάστηκε ή φυλακίστηκε. Στις σπάνιες περιπτώσεις, στις οποίες το υπουργείο Δικαιοσύνης κίνησε δίκες ενάντια σ΄ αυτούς τους εγκληματίες τραπεζίτες, αποφασίστηκαν «συμβιβασμοί» και επιβλήθηκαν συμβολικά χρηματικά πρόστιμα, κανένας όμως απ΄ αυτούς τους διεφθαρμένους τύπους δεν έχασε το επικερδές πόστο του και τη δύναμή του. Δεν έκαναν ούτε και ομολογία ενοχής. Αυτοί οι γκάνγκστερ στα ριγέ, δε χρειάζεται να φορούν τα ριγέ ρούχα των κατάδικων, αλλά προσκαλούνται τακτικά στο Λευκό Οίκο και στο Κογκρέσο και έχουν το δικαίωμα να ενθουσιάζουν την κυβέρνηση και τους βουλευτές με τις «σοφές συμβουλές» τους. Για αυτό στη συνέχεια, αυτοί οι γκάνγκστερ στα ριγέ, ανταμείβουν τους οικοδεσπότες τους με γενναιόδωρα καταμετρημένα πρόσθετα εισοδήματα και «δωρεές για τις εκλογικές εκστρατείες», που στη πραγματικότητα είναι απλά συγκεκαλυμμένες δωροδοκίες.
7. Εξοργίζομαι και ντρέπομαι, επειδή η χώρα μου δαπανά ετησίως πάνω από ένα τρισεκατομμύριο δολάρια για το στρατό της και τις στρατιωτικές της μονάδες που έχει σταθμευμένες σε περισσότερες από 800 βάσεις των ΗΠΑ, οι οποίες είναι διάσπαρτες σε όλη τη Γη. Και αυτό, παρ΄ όλο που 50 εκατομμύρια πολίτες των ΗΠΑ –μεταξύ αυτών πολλά παιδιά- υποφέρουν από «ανασφαλή διατροφή», που σημαίνει ότι συχνά πρέπει να πεινούν. Και παρ΄ όλο που οι παροχές υποστήριξης, όπως τα κουπόνια τροφίμων και τα επιδόματα ανεργίας περικόπτονται συνεχώς «για λόγους εξοικονόμησης». Το χειρότερο όμως είναι ότι σχεδόν κανείς δεν εξάπτεται για αυτό το εθνικό σκάνδαλο. Πράγματι, πολλοί πολίτες των ΗΠΑ, ίσως και η πλειοψηφία, θεωρεί τις δαπάνες αναγκαίες, επειδή δήθεν ο στρατός φροντίζει «για την ασφάλειά μας» και δημιουργεί «θέσεις εργασίας». Εδώ, οι ΗΠΑ, η χώρα μου, είναι στη πραγματικότητα σήμερα το μεγαλύτερο κράτος-τρομοκράτης του κόσμου, το οποίο αποδεδειγμένα κάνει συνεχώς επιδρομές σε άλλες χώρες, παραβαίνοντας έτσι το Διεθνές Δίκαιο, δολοφονεί με μη επανδρωμένα αεροσκάφη εκτός των συνόρων μας, εκτοπίζει ανθρώπους, τους βασανίζει και τους αφήνει να εξαφανιστούν, και συνεχώς χρηματοδοτεί την ανατροπή των συχνά δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων των ξένων κρατών.
8. Θεωρώ ανυπόφορο, μισό αιώνα, αφότου οι Freedom Riders[ΠΓ: πρόκειται για ένα κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ] και οι θαρραλέες προσπάθειες τοπικών πρωτοβουλιών πολιτών κατόρθωσαν να θέσουν εκτός ισχύος τους νόμους Jim-Crow[6] στο νότο, σύμφωνα με τους οποίους στερήθηκε σε γενιές αφροαμερικανών το δικαίωμα της ψήφου, να γίνεται σήμερα προσπάθεια στη μισή χώρα μας –και όχι μόνο στο νότο- να (παρ)εμποδίζονται στις εκλογές (με ραδιούργους τρόπους) οι μαύροι, οι ισπανόφωνοι και άλλοι άνθρωποι με διαφορετικό χρώμα δέρματος. Και τα διεφθαρμένα δικαστήριά μας επιτρέπουν σε πολλές περιπτώσεις –ακόμη και το US Supreme Court [ΠΓ: Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ], το οποίο σήμερα κυριαρχείται από φασίστες, υπερ-συντηρητικούς και θρησκευτικά φανατισμένους.
9. Είμαι συγκλονισμένος για το ότι οι περισσότεροι συμπολίτες μου στις ΗΠΑ φροντίζουν περισσότερο για την απόκτηση του πιο νέου iPhone και το σχεδόν θεόδοτο δικαίωμά τους να έχουν στη κατοχή τους ένα μη αδειοδοτημένο αυτόματο όπλο, απ΄ ό,τι για την προστασία της ιδιωτικής τους σφαίρας από τις προσπάθειες παρακολούθησης από την κυβέρνηση, ή για το ότι τα κοντσέρν των ΗΠΑ σύμφωνα με το αποκτημένο δικαίωμα της αντιδικίας των Citizens United[7], μπορούν να εξαγοράσουν τώρα άμεσα τους αντιπροσώπους τους στη κυβέρνηση –σαν ένα κομμάτι βοδινού κρέατος.
10. Με αηδιάζει που οι συμπατριώτες μου δεν θεωρούν πλέον σημαντικό το γεγονός, ότι στη κοινωνία μας, οι βασικές παροχές υπηρεσιών δεν πρέπει να είναι εξασφαλισμένες, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να ξεφύγουν από τη φτώχεια. Δεν είναι πλέον αυτονόητο ότι όλα τα παιδιά θα είναι σε θέση να πάνε σ΄ ένα (δωρεάν) δημόσιο σχολείο και στη συνέχεια –χωρίς χρέωση ή με ένα πολύ μικρό χρηματικό ποσό- σε ένα κολέγιο που χρηματοδοτείται από φόρους, το οποίο θα έπρεπε να είναι με τέτοιο τρόπο δομημένο, που οι φοιτητές παράλληλα με τις σπουδές τους θα μπορούν ακόμη να εργάζονται για τα προς το ζην. Η Affordable Care Act [ΠΓ: πρόκειται για την εντελώς αποτυχημένη υποχρεωτική ασφάλιση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης του Ομπάμα] δεν εγγυάται μια επαρκή ιατρική περίθαλψη και εξαναγκάζει για επιπρόσθετη ασφάλιση, την οποία μπορούν να αντέξουν οικονομικά πολύ λίγοι. Όποιος λαμβάνει ένα επίδομα για την υποχρεωτική ασφάλιση, είναι υπέρ, όποιος είναι ασφαλισμένος μέσω του εργοδότη του, την αρνείται. Αυτό ισχύει και για άλλους τομείς. Οι σημερινοί πολίτες των ΗΠΑ δεν τρέφουν πλέον καμιά εκτίμηση για μια αλληλέγγυα κατανομή βαρών και τους κοινούς (εργατικούς) αγώνες. Μέχρι σήμερα μόνο η γενιά των εξηντάρηδων –στην οποία ανήκω κι εγώ- έχει θεωρηθεί κατά τη γνώμη μου αδίκως ως εγωιστική. Σήμερα οι ΗΠΑ έχουν ξεπέσει στο σύνολό τους σ΄ ένα κράτος εγωιστών.
11. Τέλος, δε πρέπει να ξεχάσω το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Οι ΗΠΑ ανήκουν στους κύριους υπαίτιους της κλιματικής αλλαγής, γιατί μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα υπήρξαν αναμφισβήτητα η πιο ισχυρή βιομηχανική χώρα του κόσμου. Σήμερα, η Κίνα ως κράτος, έχει μεν τις υψηλότερες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, η κατά-κεφαλήν-εκπομπή όμως στις ΗΠΑ εξακολουθεί να είναι πέντε φορές υψηλότερη απ΄ ότι στη Κίνα. Παρ΄ όλα αυτά οι ΗΠΑ έως τώρα αντιτάχθηκαν πάντα σφοδρά στην επιβράδυνση και την αντιστροφή της κλιματικής αλλαγής. Η προηγούμενη και η σημερινή κυβέρνηση των ΗΠΑ σαμπόταραν όλες τις προσπάθειες για μια διεθνή συμφωνία σχετικά με τη μείωση των αερίων του θερμοκηπίου. Η NSA[8] μάλιστα κατασκόπευε τις διαπραγματευτικές θέσεις άλλων κρατών, ώστε να είναι καθαρό, ποιος έπρεπε να εκβιαστεί. Είναι συγκλονιστικό το γεγονός ότι για τους εγωιστές πολίτες των ΗΠΑ, τα προβλήματα που θα προκύψουν από την κλιματική αλλαγή όχι μόνο για τα εγγόνια μας, αλλά και για τα παιδιά μας, τούς είναι εντελώς αδιάφορα. Ακόμη και η Παγκόσμια Τράπεζα, της οποίας το ζητούμενο δεν είναι ασφαλώς η προστασία του περιβάλλοντος, προειδοποιεί ότι οι σημερινοί έφηβοι, όταν γίνουν ογδοντάρηδες, θα πρέπει να υπολογίζουν με μια φοβερή αύξηση της θερμοκρασίας από 6 έως 8 βαθμούς Κελσίου. Ο παράφρων εγωισμός των πολιτών των ΗΠΑ μού είναι ακατανόητος. Θα μπορούσα να απαριθμήσω ακόμη περισσότερος λόγους, αλλά πιστεύω ότι οι έντεκα λόγοι μου θα έπρεπε να είναι αρκετοί, να ντρέπομαι για τη χώρα μου.
Μου αρκούν έτσι κι αλλιώς.
Σημείωση: Το αρχικό κείμενο έχει τον τίτλο «Έντεκα λόγοι, για τους οποίους ντρέπομαι να είμαι Αμερικανός».
Πηγή: This Can't Be Happening!, 09/12/2014
Μετάφραση – Επιμέλεια: Παναγιώτης Γαβάνας (αρχική δημοσίευση: orizondas.blogspot.gr)
_________________
Σημειώσεις του μεταφραστή
[1] Μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ και την είσοδο των ΗΠΑ στο Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο τον Δεκέμβριο του 1941, όχι μόνο οι πολίτες της Ιαπωνίας στις ΗΠΑ, αλλά και οι αμερικανοί πολίτες ιαπωνικής καταγωγής, χαρακτηρίστηκαν ως κίνδυνος για την ασφάλεια. Το μέτρο αυτό στηρίχτηκε σε εκτεταμένες ρατσιστικές προκαταλήψεις, μεταξύ αυτών στο νόμο περί μετανάστευσης του 1924, ο οποίος απαγόρευε τη μετανάστευση των Ιαπώνων. 116.000 περίπου άνθρωποι εξαναγκάστηκαν σε μετανάστευση και απομόνωση. Μέχρι το 1945 ζούσαν σε 10 στρατόπεδα συγκέντρωσης, γνωστά ως War Relocation Centers, –άνδρες, γυναίκες και παιδιά- στο εσωτερικό της χώρας και βρίσκονταν υπό τη φρούρηση του στρατού.
[2] Ένα μέρος αυτής της έκθεσης –διότι δεν δημοσιεύτηκε όλη- μπορεί να «κατέβει» από τον αναγνώστη στο link: (http://www.intelligence.senate.gov/study2014/sscistudy2.pdf). Στο ζήτημα όμως αυτό μελλοντικά θα επανέλθουμε αναλυτικότερα.
[3] Ο δεκαοχτάχρονος αφροαμερικανός MichaelBrown δολοφονήθηκε το βράδυ της 9ης Αυγούστου το 2014 στην πόλη Φέργιουσον / Μισούρι από τον αστυνομικό Darren Wilson. Το αμέσως επόμενο διάστημα υπήρξαν αντιδράσεις και διαδηλώσεις ενάντια στη ρατσιστική αστυνομική βία. Μετά την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου στις 24 Νοεμβρίου να μην δικαστεί ο δράστης, ξέσπασαν διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις σε περισσότερες από 170 πόλεις των ΗΠΑ.
[4] Ο 43-χρονος αφροαμερικανός και άρρωστος από άσθμα, Eric Garner, δολοφονήθηκε με στραγγαλισμό από τον αστυνομικό Daniel Pantaleo, όταν πολλοί αστυνομικοί προσπάθησαν βίαια να του βάλουν χειροπέδες κατά τη διάρκεια της σύλληψής του. Αυτό συνέβη το απόγευμα της 17ης Ιουνίου 2014 στο Staten Island, ένα νησί στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ. Την πράξη βιντεοσκόπησε ο Ramsey Orta, ο οποίος και την ανάρτησε αμέσως στο YouTube, προκαλώντας αίσθηση τόσο στις ΗΠΑ όσο και διεθνώς. Το Ανώτατο Δικαστήριο, όπως και στην περίπτωση του MichaelBrown, αποφάσισε να μην ασκηθεί ποινική δίωξη στον αστυνομικό. Λίγο αργότερα ξεκίνησαν διαδηλώσεις, αλλά και συλλήψεις διαδηλωτών σε μια σειρά πολιτείες.
[5]Το Grand Jury είναι ένα σώμα ενόρκων αποτελούμενο από 12 έως 23 άτομα, το οποίο συγκαλείται από την εισαγγελία. Αυτό αποφασίζει εάν διεπράχθη κάποιο έγκλημα και ενεργεί για να διαπιστωθεί εάν το αποδεικτικό υλικό επαρκεί ώστε να ασκηθεί αγωγή σε συγκεκριμένους υπόπτους. Grand Juries υπάρχουν σήμερα μόνο στις ΗΠΑ, και εκεί μόνο σε ομοσπονδιακό επίπεδο και σε λιγότερα από τα μισά ομόσπονδα κράτη (πολιτείες).
[6]Ως νόμοι Jim-Crow, χαρακτηρίζονται στις ΗΠΑ οι ρατσιστικοί νόμοι που ψηφίστηκαν μεταξύ 1876 και 1964 και αφορούσαν στο διαχωρισμό κυρίως μεταξύ αφροαμερικανών και λευκών.
[7]Βλ. Citizens United v. FEC (http://en.wikipedia.org/wiki/Citizens_United_v._FEC).
[8] National Security Agency (NSA) = Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας
