Μάρτης του 1961. Παραμονές της 25ης Μαρτίου.
Τελευταία τάξη στο Δημοτικό και περίμενα πως και πως να γίνω… Σημαιοφόρος γιατί ήμουν και η… καλύτερη μαθήτρια. Μόνο από τον Τάκη τον «ψηλέα» κινδύνευα, αλλά ο Τάκης ήταν φίλος μου κολλητός και δεν θα με πονούσε αν μου «έπαιρνε» την Σημαία γιατί είχαμε μεγαλώσει σε μια γειτονιά, γιατί πηγαίναμε μαζί στο σχολείο και γιατί πλακωνόταν στο ξύλο, με όποιον τολμούσε να με κοροϊδέψει«Παλιορώσα» και«Βρωμοσταλινίτσα» και «Σκατοβουλγαρίτσα» και γιατί, όταν κάποτε η κυρία Γεωργία της B’ Δημοτικού όταν αντί για «καλημέρα» ξεχάστηκα και είπα «добрый день» μου είπε «βγάλε την… γλώσσα σου» (αντί να μου πει «άπλωσε το χέρι σου»)… και μου έδωσε μια βιτσιά στη γλώσσα για τιμωρία, τότε ο Τάκης ο «ψηλέας», με χάϊδεψε στο μάγουλο και μου είπε: «Μην κλαις Άννα, εγώ μια μέρα, όταν θα πάω φαντάρος και θα’ μαι Ταγματάρχης σαν τον μπαμπά μου, και θάχω κατάδικό μου όπλο… θα την σκοτώσω αυτήν».
Και τον Τάκη τον αγαπούσα ακόμη πιο πολύ από τότε, γιατί μου είπε «μην κλαις», ενώ εγώ δεν έκλαιγα, αλλά ο Τάκης το κατάλαβε πόσο πολύ πονούσα και γιατί ο Τάκης δεν είχε μπαμπά… είχε πεθάνει λέει, σε ένα νησί…. και πράγματι ήταν κάτι πολύ σπουδαίο όταν ζούσε «Ταγματάρχης του… ΕΛΑΣ»… μου έλεγε ο μπαμπάς μου… και εγώ τον διόρθωνα «Ταγματάρχης της…. Ελλάς» … Κι εκείνος, χαμογελώντας «Οχι Άννιτσκα, του ΕΛΑΣ»… και με χάϊδευε στο μάγουλο, όπως ο Τάκης ο «ψηλέας»…. με αγάπη δηλαδή. Τώρα, στην ωριμότητα μου, που το σκέφτομαι, θα πρέπει πολύ να προβληματίστηκαν οι δάσκαλοί μας για το ποιος θα «κρατούσε» την Σημαία στην παρέλαση της 25ης Μαρτίο … Η κόρη του… «Ρώσου»; ή ο γιος του… Ταγματάρχη του ΕΛΑΣ; και βρήκαν την λύση:
Έστειλαν το… ρουφιανάκι της τάξης μας να μας βρεί, στο μεγάλο διάλειμμα και να μας μηνύσει: «Σας θέλει ο Κος Διευθυντής εσάς τους δυο, στο γραφείο του»…
Μπήκαμε στο γραφείο του Κου Διευθυντή, πιασμένοι χέρι-χέρι και τρέμοντας (και ο «ψηλέας» έτρεμε, αλλά δεν ήθελε να το δείχνει, γιατί ήταν αγόρι)… Ο Κος Διευθυντής καθόταν στο γραφείο κι ολόγυρά του όλοι οι δάσκαλοι, άλλοι μουτρωμένοι κι άλλοι αδιάφοροι, και άλλοι κοιτάγανε έξω από το παράθυρο, και άλλοι στο ταβάνι, κάτι που εγώ, δεν κατάλαβα ποτέ μου…. Ο Κος Διευθυντής , μπήκε αμέσως στο θέμα:
– Εσείς οι δυο ΔΕΝ θα κάνετε παρέλαση φέτος…– Γιατί; ψελλίσαμε… (Δηλαδή, εγώ ψέλλισα, γιατί ο Τάκης έμοιαζε σαν να το… περίμενε).
– Γιατί, είστε πολύ… ψηλοί και χαλάτε την «μόστρα» της παρέλασης… Δεν έχουμε με ποιους να σας ταιριάξουμε…. Άϊντε τώρα στις τάξεις σας….
Δεν γύρισα στην τάξη μου… Πήρα την τσάντα μου μόνο και έμεινα στην γωνία του Σχολείου μέχρι το σχόλασμα, κλαίγοντας. Ο Τάκης μόλις το μεσημεράκι, πήρε την στροφή, σφυρίζοντας, έπεσε πάνω μου και… αγρίεψε:
– Γιατί κλαις;;;… Σε πείραξε κανείς;
– Γιατί είμαι… ψηλή και δεν θα κάνω παρέλαση…
– Να… στα μούτρα σου ηλίθιο, που δεν καταλαβαίνεις… Και με στόλισε με μια μεγαλοπρεπή μούντζα. (Συνειδητοποιημένος αριστερός, μεγαλωμένος σε ένα… ορφανεμένο σπιτικό ενός…. Ταγματάρχη του ΕΛΑΣ… ενώ εγώ ένα καλομαθημένο μοναχοπαίδι Ρώσων εμιγκρέ, που προσπαθούσαν να με κρατήσουν μακριά από την πραγματικότητα μην και πληγωθώ πριν την ώρα μου)
Γύρισα στο σπίτι, ράκος… Με το που είδα την μάνα μου ξανάρχισα τα κλάματα… Γοερά… Η μάνα μου, τρελαινόταν από αγωνία, όταν με έβλεπε να κλαίω μη ξέροντας το γιατί (ήμουν βλέπετε το δέκατο παιδί που είχε γεννήσει και το μοναδικό, που είχε κρατήσει στην αγκαλιά της ζωντανό)…– Τί τρέχει;;;
– Δεν θα κρατήσω την Σημαία στην Παρέλαση…. Ούτε καν θα κάνω Παρέλαση φέτος… Γιατί είμαι… ψηλή… και ο Τάκης ο «ψηλέας» με… μούντζωσε και με είπε και… ηλίθιααααααα…
– Σταμάτα αμέσως…. Πλύνε τα μούτρα και τα χέρια σου…. Στον μπαμπά σου τα παράπονα, στο μεσημεριανό φαγητό (η μάνα μου πίστευε, πως για όλα τα…θεωρητικά κακά της μοίρας μας, έπρεπε να βρει λύση ο πατέρας μου. Τώρα που το σκέφτομαι, απλά νοιαζόταν μόνο για την επιβίωσή μας, πράγμα που την είχε κάνει σκληρή, γιατί εδώ που τα λέμε, δεν ήταν και εύκολο πράγμα η επιβίωση εκείνη την εποχή).
Στο τραπέζι κάθησα με μούτρα και χέρια καθαρά και κρατώντας τους λυγμούς μου με πολύ κόπο. Ωστόσο, δεν άγγιξα καν το φαγητό μου… Ο μπαμπάς μου με κοίταξε με αγωνία
– Άννιτσκα;…
– Η Άννα, από την ώρα που γύρισε από το σχολείο…. κλαίει (Τον πληροφόρησε η μητέρα μου)
– Γιατί μικρή μου любовь (αγάπη);;;
- Γιατί είμαι πολύ… ψηλή, για να κρατήσω την Σημαία και ο Τάκης ο «ψηλέας» είναι κι αυτός πολύ ψηλόοοοοοος (ξανάρχισα τα κλάματα) και με… μούντζωσεεεεεε … και με είπε και ηλίθιαααααα…..
Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ μου (τον πατέρα μου ) όσο ζω … Είχε το βλέμμα του τρομαγμένου αγριμιού… Έπρεπε όμως κάτι να μου πει… Και… μου είπε:
- Η σημαία Άννιτσκα, είναι κάτι… μαγικό… Αν αξιώθηκες να την κρατήσεις και δεν τα κατάφερες ή κάποιος σε εμπόδισε, να είσαι σίγουρη πως θα την κρατήσεις μία μέρα… Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα την κρατήσεις. Και γριούλα ακόμη με άσπρα τα μαλλιά σου και καμπουριασμένο το κορμί αν είσαι… θα την κρατήσεις.
Έστειλαν το… ρουφιανάκι της τάξης μας να μας βρεί, στο μεγάλο διάλειμμα και να μας μηνύσει: «Σας θέλει ο Κος Διευθυντής εσάς τους δυο, στο γραφείο του»…
Μπήκαμε στο γραφείο του Κου Διευθυντή, πιασμένοι χέρι-χέρι και τρέμοντας (και ο «ψηλέας» έτρεμε, αλλά δεν ήθελε να το δείχνει, γιατί ήταν αγόρι)… Ο Κος Διευθυντής καθόταν στο γραφείο κι ολόγυρά του όλοι οι δάσκαλοι, άλλοι μουτρωμένοι κι άλλοι αδιάφοροι, και άλλοι κοιτάγανε έξω από το παράθυρο, και άλλοι στο ταβάνι, κάτι που εγώ, δεν κατάλαβα ποτέ μου…. Ο Κος Διευθυντής , μπήκε αμέσως στο θέμα:
– Εσείς οι δυο ΔΕΝ θα κάνετε παρέλαση φέτος…– Γιατί; ψελλίσαμε… (Δηλαδή, εγώ ψέλλισα, γιατί ο Τάκης έμοιαζε σαν να το… περίμενε).
– Γιατί, είστε πολύ… ψηλοί και χαλάτε την «μόστρα» της παρέλασης… Δεν έχουμε με ποιους να σας ταιριάξουμε…. Άϊντε τώρα στις τάξεις σας….
Δεν γύρισα στην τάξη μου… Πήρα την τσάντα μου μόνο και έμεινα στην γωνία του Σχολείου μέχρι το σχόλασμα, κλαίγοντας. Ο Τάκης μόλις το μεσημεράκι, πήρε την στροφή, σφυρίζοντας, έπεσε πάνω μου και… αγρίεψε:
– Γιατί κλαις;;;… Σε πείραξε κανείς;
– Γιατί είμαι… ψηλή και δεν θα κάνω παρέλαση…
– Να… στα μούτρα σου ηλίθιο, που δεν καταλαβαίνεις… Και με στόλισε με μια μεγαλοπρεπή μούντζα. (Συνειδητοποιημένος αριστερός, μεγαλωμένος σε ένα… ορφανεμένο σπιτικό ενός…. Ταγματάρχη του ΕΛΑΣ… ενώ εγώ ένα καλομαθημένο μοναχοπαίδι Ρώσων εμιγκρέ, που προσπαθούσαν να με κρατήσουν μακριά από την πραγματικότητα μην και πληγωθώ πριν την ώρα μου)
Γύρισα στο σπίτι, ράκος… Με το που είδα την μάνα μου ξανάρχισα τα κλάματα… Γοερά… Η μάνα μου, τρελαινόταν από αγωνία, όταν με έβλεπε να κλαίω μη ξέροντας το γιατί (ήμουν βλέπετε το δέκατο παιδί που είχε γεννήσει και το μοναδικό, που είχε κρατήσει στην αγκαλιά της ζωντανό)…– Τί τρέχει;;;
– Δεν θα κρατήσω την Σημαία στην Παρέλαση…. Ούτε καν θα κάνω Παρέλαση φέτος… Γιατί είμαι… ψηλή… και ο Τάκης ο «ψηλέας» με… μούντζωσε και με είπε και… ηλίθιααααααα…
– Σταμάτα αμέσως…. Πλύνε τα μούτρα και τα χέρια σου…. Στον μπαμπά σου τα παράπονα, στο μεσημεριανό φαγητό (η μάνα μου πίστευε, πως για όλα τα…θεωρητικά κακά της μοίρας μας, έπρεπε να βρει λύση ο πατέρας μου. Τώρα που το σκέφτομαι, απλά νοιαζόταν μόνο για την επιβίωσή μας, πράγμα που την είχε κάνει σκληρή, γιατί εδώ που τα λέμε, δεν ήταν και εύκολο πράγμα η επιβίωση εκείνη την εποχή).
Στο τραπέζι κάθησα με μούτρα και χέρια καθαρά και κρατώντας τους λυγμούς μου με πολύ κόπο. Ωστόσο, δεν άγγιξα καν το φαγητό μου… Ο μπαμπάς μου με κοίταξε με αγωνία
– Άννιτσκα;…
– Η Άννα, από την ώρα που γύρισε από το σχολείο…. κλαίει (Τον πληροφόρησε η μητέρα μου)
– Γιατί μικρή μου любовь (αγάπη);;;
- Γιατί είμαι πολύ… ψηλή, για να κρατήσω την Σημαία και ο Τάκης ο «ψηλέας» είναι κι αυτός πολύ ψηλόοοοοοος (ξανάρχισα τα κλάματα) και με… μούντζωσεεεεεε … και με είπε και ηλίθιαααααα…..
Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ μου (τον πατέρα μου ) όσο ζω … Είχε το βλέμμα του τρομαγμένου αγριμιού… Έπρεπε όμως κάτι να μου πει… Και… μου είπε:
- Η σημαία Άννιτσκα, είναι κάτι… μαγικό… Αν αξιώθηκες να την κρατήσεις και δεν τα κατάφερες ή κάποιος σε εμπόδισε, να είσαι σίγουρη πως θα την κρατήσεις μία μέρα… Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα την κρατήσεις. Και γριούλα ακόμη με άσπρα τα μαλλιά σου και καμπουριασμένο το κορμί αν είσαι… θα την κρατήσεις.
Γι αυτό, στέγνωσε τα δάκρυα σου, που με σπαράζεις να σε βλέπω έτσι, και συνέχισε να ζεις… Και ποτέ μην ξεχάσεις πως θα την κρατήσεις μία μέρα… γιατί η Σημαία είναι κάτι… μαγικό.___________________________
Όταν τον είδα να περνάει με το λεπτό και ψηλό του το κορμάκι στητό, με κόκκινα από περηφάνεια και καμάρι, τα εφηβικά του μάγουλα τα σκεπασμένα από το πρώτο «χνούδι», με το λευκό του πουκάμισο και τα μπλε βουρκωμένα του μάτια να… συναγωνίζονται την Σημαία, που κρατούσε, δεκαπέντε χρονών παλικαράκι ο μεγάλος μου γιός, ένιωσα ένα κύμα άγριας χαράς να με συνεπαίρνει και τότε…. 35 περίπου χρόνια μετά, κατάλαβα τί εννοούσε ο πατέρας μου με εκείνο το περίφημο:
- Η σημαία Άννιτσκα, είναι κάτι… μαγικό… Αν αξιώθηκες να την κρατήσεις και δεν τα κατάφερες ή κάποιος σε εμπόδισε, να είσαι σίγουρη πως θα την κρατήσεις μία μέρα…κλπ,κλπ...
________________________------------------------------
Της Anna Silia (Άννα Τσακίρη) από το facebookΑυτό το κείμενο το αφιερώνω:
Σε κάθε άνθρωπο, που ένιωσε ή νιώθει «ξένος» μέσα σ’ αυτόν τον όμορφο τόπο που λέγεται Ελλάδα και που διάλεξε για πατρίδα του.
Όταν τον είδα να περνάει με το λεπτό και ψηλό του το κορμάκι στητό, με κόκκινα από περηφάνεια και καμάρι, τα εφηβικά του μάγουλα τα σκεπασμένα από το πρώτο «χνούδι», με το λευκό του πουκάμισο και τα μπλε βουρκωμένα του μάτια να… συναγωνίζονται την Σημαία, που κρατούσε, δεκαπέντε χρονών παλικαράκι ο μεγάλος μου γιός, ένιωσα ένα κύμα άγριας χαράς να με συνεπαίρνει και τότε…. 35 περίπου χρόνια μετά, κατάλαβα τί εννοούσε ο πατέρας μου με εκείνο το περίφημο:
- Η σημαία Άννιτσκα, είναι κάτι… μαγικό… Αν αξιώθηκες να την κρατήσεις και δεν τα κατάφερες ή κάποιος σε εμπόδισε, να είσαι σίγουρη πως θα την κρατήσεις μία μέρα…κλπ,κλπ...
________________________------------------------------
Της Anna Silia (Άννα Τσακίρη) από το facebookΑυτό το κείμενο το αφιερώνω:
Σε κάθε άνθρωπο, που ένιωσε ή νιώθει «ξένος» μέσα σ’ αυτόν τον όμορφο τόπο που λέγεται Ελλάδα και που διάλεξε για πατρίδα του.
Αν
σας άρεσε το θέμα που διαβάσατε κλικάρετε
μια από τις διαφημίσεις του ιστολογίου
μας. Έτσι μας βοηθάτε να γίνουμε καλύτεροι
και να προσφέρουμε καλύτερες υπηρεσίες.
