Στο μεταξύ, το σόου που στήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ για εσωτερική κατανάλωση, σιγά-σιγά οδεύει προς το φινάλε του. Την τελευταία πινελιά την έβαλε ο Γιούνκερ υποδεχόμενος τον Τσίπρα στις Βρυξέλλες. Προσφέρθηκε να αναλάβει διαμεσολαβητικό ρόλο (παλιά του τέχνη κόσκινο), αλλά για να το κάνει θα πρέπει προηγουμένως η ελληνική κυβέρνηση να καταθέσει ένα πλήρες και κοστολογημένο πρόγραμμα. Γιατί αυτά που φέρνει μέχρι στιγμής, μέσω Βαρουφάκη, δεν περνάνε. Γριά αλεπού της οικονομικής διπλωματίας ο Γιούνκερ, αρνήθηκε να κάνει δηλώσεις μαζί με τον Τσίπρα. Του είπε ό,τι είχε να του πει και φρόντισε αυτά να διαρρεύσουν στα ΜΜΕ. Ανέθεσε δε στον Τουσκ, με τον οποίο συναντήθηκε ο Τσίπρας (επίσης χωρίς να γίνουν δηλώσεις) να εκδώσει μια γραπτή ανακοίνωση, αμέσως μόλις ο Τσίπρας αναχώρησε από τις Βρυξέλλες για το Παρίσι, στην οποία έκανε λόγο για «δύσκολες διαπραγματεύσεις», στο πλαίσιο των οποίων η Ελλάδα θα πρέπει να καταβάλει «αποφασιστικές προσπάθειες», ενώ κατέστησε σαφές ότι ο μόνος χώρος όπου μπορεί να συζητηθούν τα προβλήματα της Ελλάδας είναι το Eurogroup. Ταυτόχρονα, κυκλοφόρησαν πληροφορίες ότι ο Ντεϊσελμπλούμ σχεδιάζει να συγκαλέσει έκτακτο Eurogroup πριν τη σύνοδο κορυφής της 12ης Φλεβάρη.
Οι συριζαίοι είχαν ανάγκη από ένα θορυβώδες σόου αντιστάσεων και διαπραγμάτευσης, πρώτο για να δείξουν συνεπείς με τις προεκλογικές τους εξαγγελίες και δεύτερο για να προετοιμάσουν τη μεγάλη κωλοτούμπα. Για να φανεί ότι πέφτουν ηρωικώς μαχόμενοι και όχι «με τα χέρια κάτω» όπως οι προηγούμενοι. Το σόου ξεκίνησε με την ανάληψη των υπουργείων, κατά την οποία κάθε υπουργός απήγγειλε κομμάτια από το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Η κατρακύλα του χρηματιστήριου και η εκτίναξη των «σπρεντ» των ελληνικών ομολόγων τους έκανε να μαζευτούν (νυχτερινές διορθωτικές δηλώσεις Δραγασάκη που απέδωσε την υποσχεσιολογική λογοδιάρροια των υπουργών σε απειρία!).
Ακολούθησαν τα θερμά μηνύματα του Ολάντ, του Ρέντσι και του Ομπάμα και η φιλολογία στα ΜΜΕ της Γαλλίας και της Ιταλίας περί «νέας εποχής», «τέλους της λιτότητας», «στροφής στην ανάπτυξη» κτλ. Οπότε οι συριζαίοι αποφάσισαν να το γυρίσουν στο λεβέντικο τσάμικο, το οποίο ανέλαβε να χορέψει ο «σταρ οικονομολόγος» Μπαρουφάκης, στη συνάντησή του με τον Ντεϊσελμπλούμ. Το ίδιο βράδυ, όμως, ο ίδιος αναγκάστηκε να βγει σε μεταμεσονύχτια εκπομπή του BBC και να τα μαζέψει, ενώ ο Τσίπρας αναγκάστηκε να στείλει το δικό του μήνυμα μέσω Bloomberg:
«Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, είμαι απολύτως βέβαιος ότι σύντομα θα καταφέρουμε να φτάσουμε σε μία αμοιβαίως επωφελή συμφωνία, τόσο για την Ελλάδα όσο και για ολόκληρη την Ευρώπη. Καμιά πλευρά δεν επιδιώκει τη σύγκρουση και δεν ήταν ποτέ πρόθεσή μας να δράσουμε μονομερώς στο ζήτημα του ελληνικού χρέους. Η υποχρέωσή μου να σεβαστώ την καθαρή εντολή του ελληνικού λαού για τέλος της λιτότητας και επιστροφή σε μία αναπτυξιακή ατζέντα, σε καμιά περίπτωση δεν περιλαμβάνει τη μη εκπλήρωση των δανειακών μας υποχρεώσεων απέναντι στην ΕΚΤ και στο ΔΝΤ»!
Ο πρώτος που αντέδρασε ήταν ο Ντεϊσελμπλούμ. Δεν είχαν περάσει ούτε δυο ώρες και έσπευσε να χαιρετίσει τη δήλωση Τσίπρα και να δηλώσει ότι το Eurogroup «θα πάρει σύντομα τις αποφάσεις για την Ελλάδα». Την επομένη, ο Γιούνκερ ανέθεσε στον εκπρόσωπο της Κομισιόν Μ. Σχοινά να δηλώσει ότι η Επιτροπή σημείωσε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τη δήλωση του έλληνα πρωθυπουργού, ότι «σύντομα θα καταφέρουμε να φτάσουμε σε μία αμοιβαίως επωφελή συμφωνία, τόσο για την Ελλάδα, όσο και για ολόκληρη την Ευρώπη» και πως «καμιά πλευρά δεν επιδιώκει τη σύγκρουση και δεν ήταν ποτέ πρόθεσή μας να δράσουμε μονομερώς στο ζήτημα του ελληνικού χρέους». Ο Σχοινάς δεν παρέλειψε να σημειώσει πως «οποιαδήποτε συμφωνία προϋποθέτει την ομόφωνη γνώμη των 19 κρατών-μελών της Ευρωζώνης».
Στο μεταξύ, ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μισέλ Σαπέν, που σύμφωνα με τον παραμορφωτικό καθρέφτη της εγχώριας προπαγάνδας στήριξε «με χίλια» τον Μπαρουφάκη κατά τη συνάντησή τους στο Παρίσι, φρόντισε να στείλει το δικό του μήνυμα (για να σφίξουν οι κώλοι): «Δεν υπάρχει λόγος να στρέφει κανείς τις χώρες της Ευρωζώνης τη μία εναντίον της άλλης, και ειδικά όχι τη Γαλλία και τη Γερμανία». Και για όσους δεν κατάλαβαν, φρόντισε να κάνει και κακά του: «Μια λύση που βοηθά την Ελλάδα, ενώ διασφαλίζει ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της, θα πρέπει να περάσει από μία συμφωνία ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία».
Μιλάμε για παραμορφωτικό καθρέφτη της εγχώριας προπαγάνδας, γιατί πέρασε εντελώς στο ντούκου το γεγονός πως στις δηλώσεις που έκανε με τον Μπαρουφάκη στο Παρίσι ο Σαπέν αναφέρθηκε δυο φορές στο γαλλογερμανικό άξονα και, βέβαια, δεν το έκανε τυχαία. Oύτε ήταν τυχαίο το γεγονός ότι στη συνάντησή του με τον Τσίπρα στη Ρώμη ο Ρέντσι τον παρέπεμψε ευγενικά στους «ευρωπαϊκούς θεσμούς», αποφεύγοντας οποιονδήποτε υπαινιγμό που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αντιγερμανικός.
Η τελική κρυάδα ήρθε από τον Ολάντ. Μπορεί ο Τσίπρας να τον έγλειψε πατόκορφα, διατυπώνοντας έμπρακτα το mea culpa για εκείνο το «Ολαντρέου», όμως ο γάλλος πρόεδρος υπήρξε σαφής και κατηγορηματικός: «Είναι σαφής η απόφαση του ελληνικού λαού, που σημαίνει ότι η λιτότητα δεν είναι δυνατόν από μόνη της να είναι λύση. Υπάρχει και ο σεβασμός στους ευρωπαϊκούς κανόνες. Υπάρχει και ο σεβασμός των υποχρεώσεων έναντι του χρέους των κρατών μας». Εστειλε το μήνυμά του και αρνήθηκε να δεχτεί ερωτήσεις από τους δημοσιογράφους.
Πίστεψαν, αλήθεια, τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι με Γαλλία και Ιταλία θα διαμόρφωναν το περιβόητο «μέτωπο του Νότου» και θα εκβίαζαν τη Γερμανία; Δεν τους έχουμε για τόσο αφελείς. Απλά, δέχτηκαν να παίξουν το ρόλο των χρήσιμων ηλίθιων σ’ ένα παιχνίδι προπαγάνδας που τους βόλευε όλους. Ο Ολάντ και ο Ρέντσι έσπευσαν να «αγκαλιάσουν» τον ΣΥΡΙΖΑ και την εκλογική του νίκη, για να οικοδομήσουν την προπαγάνδα της «επανακάμπτουσας Αριστεράς», που στην Ελλάδα έχει το όνομα Τσίπρας, ενώ στη Γαλλία και την Ιταλία έχει αντίστοιχα το όνομα Ολάντ και Ρέντσι, δεδομένου ότι τα κόμματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ συνιστούν αμελητέο πολιτικό μέγεθος. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του έδινε τη δική του παράσταση για το ελληνικό κοινό, ενόψει της μεγάλης κωλοτούμπας που ήταν σίγουρο ότι θα κάνει. «Τα δώσαμε όλα, εξαντλήσαμε κάθε διαπραγματευτικό περιθώριο, αυτά καταφέραμε», θα είναι το μότο που θα παίζει μετά από λίγο καιρό στη χώρα μας, με τη βοήθεια του συνόλου των μνημονιακών ΜΜΕ, που στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ για να τον προστατεύσουν όσο περισσότερο γίνεται από την πολιτική φθορά, ώστε στο μεταξύ να συγκροτηθεί ένας εναλλακτικός αστικός πόλος εξουσίας.
Φυσικά, ο διιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και μέσα στην ΕΕ και διεθνώς υπάρχει. Και στο πλαίσιο αυτού του ανταγωνισμού κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη προσπαθεί να επιφέρει ρωγμές στη «συγκροτημένη δύναμη» του αντίπαλου. Ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Γερμανίας στο οικονομικό επίπεδο είναι γνωστός. Γι’ αυτό και ο Ομπάμα είχε κάθε λόγο να «αγκαλιάσει» τον ΣΥΡΙΖΑ, να εκμεταλλευτεί την εκλογική του νίκη για να ξιφουλκήσει κατά της πολιτικής Μέρκελ. Ενόψει της επίσκεψης Μέρκελ στην Ουάσινγκτον, έκανε μια δήλωση κατά της λιτότητας στην Ευρώπη, χωρίς να παραλείψει να σημειώσει πως η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει τις «μεταρρυθμίσεις», αλλά και πως «είναι σημαντικό ότι και η Γερμανία αναγνωρίζει ότι η Ελλάδα πρέπει να μείνει στο ευρώ». Τα υπόλοιπα θα τα συζητήσει με την Μέρκελ και στην ατζέντα των σκληρών διαπραγματεύσεών τους δε θα υπάρχει κεφάλαιο «Ελλάδα-ΣΥΡΙΖΑ».
Η γερμανική ηγεσία από την πλευρά της έπαιξε το δικό της παιχνίδι, δείχνοντας ακόμη και στο επίπεδο των συμβολισμών ότι αυτή κρατάει το κλειδί των εξελίξεων στην Ευρωζώνη και τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς την έγκρισή της. Ο ταχυδρόμος Σουλτς ήταν ο πρώτος που επισκέφτηκε την Αθήνα για να συναντηθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ηρθε με ύφος αποικιοκράτη (έκανε δηλώσεις ακόμη και για το ποια κόμματα θα έπρεπε να συνεργαστούν κυβερνητικά!), χωρίς να κρύψει ότι έρχεται ως απεσταλμένος. Και όταν επέστρεψε στις Βρυξέλλες, δείπνησε με τους Μέρκελ και Ολάντ σε δημόσιο χώρο. Οι φωτογραφίες που δόθηκαν στη δημοσιότητα απ’ αυτό το δείπνο έστειλαν το μήνυμα ότι ο γερμανογαλλικός άξονας δεν έχει διαλυθεί, δεν πρόκειται να διαλυθεί χάριν της νέας ελληνικής κυβέρνησης και πως ο Σουλτς επισκέφτηκε την Αθήνα ως πρεσβευτής του.
Τις μέρες που παιζόταν το σόου της αγέρωχης διαπραγμάτευσης (κυρίως από τον Μπαρουφάκη), η μεν Μέρκελ δεν μιλούσε καθόλου, ο δε Σόιμπλε σκλήρυνε συνεχώς τις δηλώσεις του, εμφανίζοντας τη γερμανική πλευρά ως ανυποχώρητη στα πάντα. Μιλούσε λες και βρισκόμασταν στην περίοδο πριν τις εκλογές, όταν η Μέρκελ παρέπεμπε τον Σαμαρά στην τρόικα (Οκτώβρης 2014), αρνούμενη να συζητήσει οτιδήποτε μαζί του. Οταν έγιναν οι πρώτες κωλοτούμπες, όταν η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου έβγαλε από την ατζέντα το «κούρεμα» του χρέους και ο Τσίπρας έδωσε τις εγγυήσεις του στον Γιούνκερ, αφού προηγουμένως ξεκαθάρισε δημόσια ότι δε διανοείται να μην πληρώνει κανονικά τις δόσεις των δανείων, η Μέρκελ άνοιξε σαν στοργική μανούλα την αγκαλιά της και δήλωσε ότι ανυπομονεί να συναντηθεί με τον Τσίπρα στη σύνοδο κορυφής της 12ης Φλεβάρη. Εκανε τη δήλωση μετά τη συνάντησή της με τον πρωθυπουργό της Μάλτας και λίγο πριν τη συνάντηση Τσίπρα-Ολάντ, γνωρίζοντας φυσικά τι θα δήλωνε ο εταίρος της στον γερμανογαλλικό άξονα. Υπό το φως των όσων προηγήθηκαν και της λευκής πετσέτας που τόσο νωρίς είχε πετάξει το δίδυμο Τσίπρα-Μπαρουφάκη, η δήλωση της ανυπομονησίας της Μέρκελ ερμηνεύεται άνετα και ως «έλα στη θεία»…
Η ειρωνεία της Μέρκελ επιβεβαιώθηκε από το non paper που η γερμανική κυβέρνηση φρόντισε να διαρρεύσει την ίδια μέρα στο Reuters, σύμφωνα με το οποίο η Γερμανία δεν κουβεντιάζει τίποτα, καλεί την Ελλάδα «να τηρήσει τα συμφωνηθέντα» και το Eurogroup να εξασφαλίσει «μία σαφή και εμπροσθοβαρή δέσμευση από την Ελλάδα ότι θα διασφαλίσει την πλήρη εφαρμογή των βασικών μεταρρυθμιστικών μέτρων που απαιτούνται για να κρατηθεί το πρόγραμμα σε τροχιά». «Τα πάντα όλα» δηλαδή, σα να μην έγιναν εκλογές στην Ελλάδα. Ο δε Σουλτς, που το πρωί της ίδιας μέρας χαριεντιζόταν με τον Τσίπρα στις Βρυξέλλες, έδινε συνέντευξη στη Handelsblatt (η οποία διέρρευσε ξανά στο Reuters), στην οποία με το γνωστό ιταμό ύφος του αποικιοκράτη δήλωνε πως «η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει άλλη επιλογή από το να τηρήσει τις δεσμεύσεις της» και απειλούσε πως «αν η Ελλάδα αλλάξει μονομερώς τις συμφωνίες, η άλλη πλευρά δεν θα είναι πλέον υποχρεωμένη να τηρήσει τις δικές της δεσμεύσεις. Τότε η Ελλάδα θα σταματήσει να λαμβάνει χρήματα και το κράτος δεν θα είναι σε θέση να αυτοχρηματοδοτείται».
Πρόκειται για τη γνωστή γερμανική τακτική, που εφαρμόζεται χρόνια τώρα στην Ευρωζώνη: τα βάζουν όλα στο τραπέζι, με τον πιο σκληρό τρόπο, και μετά κάνουν υποχωρήσεις σε δευτερεύοντα ζητήματα, ώστε οι τελικές αποφάσεις να αντανακλούν με ακρίβεια αυτά που από την αρχή ήθελαν να πάρουν.
Το σκηνικό ολοκληρώθηκε με την απόφαση που πήρε η ΕΚΤ το ίδιο βράδυ. Με ανακοίνωσή της ξεκαθάρισε ότι κόβει το δανεισμό από τις ελληνικές τράπεζες, διότι «δεν είναι επί του παρόντοςδυνατό να προβλεφθεί μια επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης του προγράμματος». Ο Ντράγκι, στον οποίο τόσους ύμνους επιδαψίλευσαν οι συριζαίοι, όχι μόνο υλοποίησε την απειλή του, ότι για να δανείζονται οι ελληνικές τράπεζες από την ΕΚΤ θα πρέπει η Ελλάδα να είναι σε «πρόγραμμα», αλλά την υλοποίησε παράνομα, κυνικά, εκβιαστικά. Γιατί η Ελλάδα είναι σε «πρόγραμμα» μέχρι τις 28 Φλεβάρη. Πλέον, οι ελληνικές τράπεζες θα πρέπει να δανείζονται μόνο από τον ELA της ΤτΕ, το κόστος δανεισμού ανεβαίνει κι αυτό θα κληθεί να το πληρώσει ο ελληνικός λαός, όπως φάνηκε από το πρωί της ίδιας μέρας με το Βατερλό της κυβέρνησης στη δημοπρασία εξάμηνων εντόκων γραμματίων (αναλυτικά γράφουμε στη σελίδα 7).
Ομως, το χειρότερο για τη συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου το επεφύλασσε ο «μεγάλος φίλος» Μπαράκ Ομπάμα. Ανώτερος αξιωματούχος του Λευκού Οίκου, απαντώντας σε ερώτηση του Mega σχετικά με το περιεχόμενο του ταξιδιού Μπάιντεν στο Βερολίνο ως προς την Ελλάδα, απάντησε: «Πιστεύουμε ότι στην περίπτωση της Ελλάδας είναι πολύ σημαντικό για την ελληνική κυβέρνηση να συνεργαστεί με τους ευρωπαίους εταίρους της καθώς και με το ΔΝΤ. Τους έχουμε συμβουλεύσει να το πράξουν και είμαστε αισιόδοξοι ότι οι συνομιλίες που διεξάγονται τώρα είναι για να επιτευχθεί κάποια συνεργασία για αμοιβαία κατανόηση». Ο «μεγάλος σύμμαχος», που θα έστελνε και ομάδα οικονομολόγων για να λειτουργήσουν ως σύμβουλοι της ελληνικής κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις για το χρέος, παρέπεμψε αυτή την κυβέρνηση «στους ευρωπαίους εταίρους της και στο ΔΝΤ», διακηρύσσοντας την… ουδετερότητά του!
Το Μαξίμου δεν είχε άλλη επιλογή, προκειμένου να αποφύγει το προπαγανδιστικό κύμα που είχε ήδη αρχίσει να φουσκώνει στα ελληνικά ηλεκτρονικά Μέσα, δυο μέρες πριν τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, από το να διαρρεύσει ένα δικό του non paper, στο οποίο σημείωνε με νόημα ότι πρόκειται για διαπραγματευτική τακτική της Γερμανίας («είναι φανερό ότι η γερμανική κυβέρνηση επιλέγει την “σκληρή τοποθέτηση’’ στην έναρξη της διαπραγμάτευσης») και δήλωνε ότι η ελληνική κυβέρνηση δε θα δεχτεί επαναφορά των δεσμεύσεων που περιείχε το e-mail Χαρδούβελη. Στο τέλος, το non paper κατέληγε με νόημα: «Θα συνεχίσουμε τις διαπραγματεύσεις με όλους τους ευρωπαίους εταίρους μας σε πνεύμα συνεργασίας και αμοιβαίας κατανόησης»!
Είναι οι τελευταίοι λεονταρισμοί πριν την απόλυτη υποταγή στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών δανειστών, την οποία θα δούμε ενδεχομένως σύντομα. Τι ακριβώς θα περιλαμβάνει αυτή η υποταγή και αν οι ιμπεριαλιστές δανειστές θα δώσουν στη νέα κυβέρνηση και κάποια «δώρα», για να μπορέσει να «πουλήσει» τη συμφωνία στον ελληνικό λαό, δεν είμαστε σε θέση να το πούμε από τώρα. Το μόνο βέβαιο είναι πως θα πρόκειται για μια νέα συμφωνία υποταγής, που θα διασφαλίζει την κινεζοποίηση (προς όφελος των καπιταλιστών, ντόπιων και ξένων) και τη σκληρή δημοσιονομική πολιτική (για να εξασφαλίζεται η εξυπηρέτηση των αποικιοκρατικών δανείων, με το νέο σχήμα αποπληρωμής που θα διαμορφωθεί).
Θα δοκιμάσει ο ΣΥΡΙΖΑ να σύρει τον ελληνικό λαό σε συλλαλητήρια προς υπεράσπιση της θεατρικής «σκληρής διαπραγμάτευσης» που κάνει, για να τον καταστήσει συνένοχο; Γίνονται κάποιες προσπάθειες από τα λεγόμενα «κοινωνικά δίκτυα», αλλά δεν είμαστε σίγουροι ότι η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να βγάλει κόσμο στους δρόμους, γιατί ο δρόμος δεσμεύει κιόλας. Αντίθετα, ο χειρισμός των πραγμάτων μόνο από την κυβέρνηση, σε κοινωνικό κενό, πάντοτε βολεύει. Αλλωστε, ο σκληρός εκβιασμός που ασκούν οι Γερμανοί και οι μηχανισμοί της Ευρωζώνης πάνω στη συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, έχοντας ήδη εξασφαλίσει την ευμενή ουδετερότητα όλων των υπόλοιπων βασικών ιμπεριαλιστικών κέντρων (Παρίσι, Ρώμη, Ουάσινγκτον), έχει και τα καλά του. Δημιουργεί ένα άλλοθι για την επερχόμενη κωλοτούμπα: «τι άλλο να κάνουμε; Είμαστε μόνοι μας. Θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας». Σε κάθε περίπτωση, δε θ’ αργήσει η ώρα που ο ελληνικός λαός θ’ αρχίσει να αντιλαμβάνεται την αλήθεια και τότε θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που θα βρεθεί στη θέση του κατηγορούμενου.
Αυτή είναι η μοίρα των αστών πολιτικών όταν βασίζουν όλη την πολιτική τους στο θέατρο-προπαγάνδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσκυνά τους ιμπεριαλιστές δανειστές πολύ πιο σύντομα του αναμενόμενου. Πιέζουν, βλέπετε, οι υποχρεώσεις αποπληρωμής ομολόγων. Οταν ορκίζεσαι στην ευρωενωσίτικη νομιμότητα, όταν ορκίζεσαι στη διεθνή ιμπεριαλιστική νομιμότητα, τα πράγματα είναι προδιαγεγραμμένα. Εκείνες οι παλιές ηρωικές παπάρες, για το χέρι που θα χτύπαγε ο Τσίπρας στο τραπέζι ή για το «υπερόπλο» με το οποίο θα εκβίαζε τους δανειστές (κίνδυνος κατάρρευσης της Ευρωζώνης αν η Ελλάδα εξωθούνταν εκτός ευρώ), δεν είναι και τόσο μακρινές. Ας τις θυμηθεί ο ελληνικός λαός και ας συνειδητοποιήσει ότι κανένα αστικό κόμμα δε θα τον σώσει, γιατί δεν υπάρχει σωτηρία μέσα στον καπιταλισμό. Τη σωτηρία μπορούμε να την κερδίσουμε μόνοι μας, ανατρέποντας τον καπιταλισμό και οικοδομώντας τον κομμουνισμό.
ΚΟΝΤΡΑ: ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 7 ΦΛΕΒΑΡΗ 2014
http://www.eksegersi.gr
