Η κυβέρνηση που διακήρυσσε, παραμυθιάζοντας τον ελληνικό λαό, «δε θέλουμε άλλα δάνεια», τώρα υποβάλλει με όλους τους τύπους αίτημα για επέκταση της δανειακής σύμβασης! Οποιος κάνει τον κόπο να διαβάσει τις ομιλίες του Μπαρουφάκη στο Eurogroup στις 11 και στις 16 Φλεβάρη και τα non papers που τις συνοδεύουν (ο ίδιος τα έδωσε στη δημοσιότητα την περασμένη Τετάρτη) θα διαπιστώσει ότι τα νέα δάνεια τα θέλουν για να αποπληρώσουν τα παλιά. Αναφέρει, μάλιστα, και τις ημερομηνίες που λήγουν τα τρέχοντα ομόλογα και τα ποσά.Τελικά το extension δεν αποφεύχθηκε. Απλά, με εισήγηση του πανούργου Γιούνκερ, ανακάλυψαν ξαφνικά αυτό που δεν είχαν ζητήσει στις 11 Φλεβάρη. Extension μεν, αλλά της δανειακής σύμβασης, όχι του «προγράμματος». Ο Μπαρουφάκης δήλωσε προθυμότατος να υπογράψει και με τα δυο χέρια το «προσχέδιο Μοσκοβισί», αλλά ο Σόιμπλε αποφάσισε να τους βασανίσει μέχρι το τέλος, να τους αναγκάσει να πιουν το πικρό ποτήρι και όχι να έχουν τη δυνατότητα να τριγυρνούν με σηκωμένη τη μύτη. Διέταξε τον Ντεϊσελμπλούμ να συντάξει ένα σχέδιο απόφασης εντελώς εξευτελιστικό και απολάμβανε με σαρδώνιο χαμόγελο τον Μπαρουφάκη να χοροπηδάει σαν κατσίκι.
Ο Δραγασάκης, επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπίας στο Eurogroup της 11ης Φλεβάρη, εξαφανίστηκε. Από τις 12 Φλεβάρη είναι σαν να άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Βλέπετε, είχε συμφωνήσει σε ένα σχέδιο ανακοίνωσης πολύ πιο ήπιο απ’ αυτό που θα υπογραφεί τελικά, αλλά ο Τσίπρας τον ανάγκασε να πάρει πίσω την υπογραφή του, εξευτελίζοντάς τον μπροστά σε όλους τους υπουργούς του Eurogroup. Γι’ αυτό και κάνει «λευκή απεργία», αποφεύγοντας ακόμη και τις δηλώσεις, και περιμένει να δει πού θα καταλήξει η διαπραγμάτευση, την οποία έχουν πάρει πάνω τους ο Τσίπρας με τον Μπαρουφάκη.
Η «Κόντρα» φεύγει για το τυπογραφείο την ώρα που κατατίθεται το αίτημα για παράταση της δανειακής σύμβασης. Δεν ξέρουμε πώς ακριβώς είναι διατυπωμένο. Οι τελευταίες πληροφορίες λένε πως δεν αναφέρεται σε «extension of the Loan Agreement» (επέκταση της δανειακής συμφωνίας), όπως ήθελε η ελληνική πλευρά, ούτε σε «extension of current programm» (επέκταση του τρέχοντος προγράμματος), όπως πρότειναν οι Γερμανοί, αλλά σε «extension of the Master Financial Assistance Facility Αgrrement of Greece» (επέκταση της Kύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης της Ελλάδας), όπως είναι το όνομα της βασικής δανειακής σύμβασης EFSF-Ελλάδας, στην οποία περιέχεται το Μνημόνιο ως απαράβατος όρος. Ο Ντεϊσελμπλούμ, παρά τις σκληρές δηλώσεις που έκανε ευθυγραμμισμένος με τον Σόιμπλε, διέθεσε το τεχνικό προσωπικό για να συντάξει την έκθεση, επειδή στην υπό τον Χουλιαράκη ελληνική αντιπροσωπεία δεν υπήρχαν ειδικοί. Δηλαδή, είναι αυτός που έφτιαξε την αίτηση, ως εκπρόσωπος των Γερμανών. Ο Μπαρουφάκης σχεδόν προεξόφλησε πως η συμφωνία θα εγκριθεί με τηλεδιάσκεψη από το Eurogroup την Παρασκευή, ο Σόιμπλε ζήτησε από τους γερμανούς δημοσιογράφους να «χαλαρώαουν» γιατί «θα τα καταφέρουμε».
Δεν έχει, όμως, καμιά σημασία αν η λύση θα δοθεί την Παρασκευή ή αν το σίριαλ θα έχει μερικά ακόμη επεισόδια. Παράταση της δανειακής σύμβασης, όπως αναλυτικά γράφουμε από κάτω, σημαίνει παράταση του Μνημόνιου, γιατί αυτά τα δυο πάνε πακέτο.
Βεβαίως, όπως συχνά-πυκνά λένε ο Ντεϊσελμπλούμ, ο Μοσκοβισί, ακόμη και ο Σόιμπλε, το «πρόγραμμα» έχει ενσωματωμένη τη δυνατότητα ευελιξίας. Αυτό σημαίνει ότι το «υιοθετεί» η Ελλάδα, δηλαδή αποδέχεται τους στόχους του, και καθορίζει αυτή τα μέτρα πολιτικής που θα εφαρμόσει. Οχι όμως αυθαίρετα, με ακαδημαϊκού τύπου ομιλίες Μπαρουφάκη, λες και απευθύνεται στο ακροατήριο της «πλατείας» που τον έκανε φίρμα, αλλά με αυστηρά καθορισμένα και ακόμη πιο αυστηρά κοστολογημένα μέτρα, τα οποία η κυβέρνηση συμφωνεί με την τρόικα (συγνώμη με τους «θεσμούς», όπως αποκαλείται πλέον η τρόικα). Αλλιώς δεν εκταμιεύονται λεφτά από τα δάνεια. Είναι το περιβόητο conditionality, το οποίο ο Μπαρουφάκης αποδέχτηκε στις ομιλίες του στο Eurogroup.
Και βέβαια, όλ’ αυτά αναφέρονταν και στο «προσχέδιο Μοσκοβισί» που ήταν έτοιμος να υπογράψει ο Μπαρουφάκης, αλλά του χάλασε τη χαρά ο Σόιμπλε. Οταν θέλεις επέκταση της δανειακής σύμβασης, σημαίνει πως θέλεις να τραβήξεις λεφτά. Για να τραβήξεις λεφτά, πρέπει να σεβαστείς τους όρους, δηλαδή το Μνημόνιο. Μπορείς ν’ αλλάξεις τους όρους, αλλά τις αλλαγές δε θα τις κάνεις όπως γουστάρεις, αλλά σε συνεννόηση με τους επιτηρητές των δανειστών. Ακόμη και αρχάριος στην ανάγνωση διεθνών κειμένων μπορούσε να τα δει όλ’ αυτά στο «προσχέδιο Μοσκοβισί».
Τότε γιατί όλη αυτή η χλαπαταγή; «Δεν υποκύπτουμε στους ψυχολογικούς εκβιασμούς» φώναξε ο Τσίπρας από το βήμα της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το επίθετο («ψυχολογικούς») που για πρώτη φορά μπήκε μπροστά από το ουσιαστικό («εκβιασμοί»), είτε προστέθηκε ηθελημένα είτε του ξέφυγε του Τσίπρα, δίνει την ουσία της υπόθεσης. Επί της ουσίας όλα είναι συμφωνημένα, αλλά ο Σόιμπλε θέλει να τους εξευτελίσει και τους εκβιάζει ψυχολογικά, βάζοντάς τους να χρησιμοποιήσουν τις λέξεις που θέλει αυτός και όχι κάποιες λέξεις που θέλουν αυτοί, ίδιες ως προς την ουσία που περιγράφουν, αλλά ικανές για να πουλήσουν παραμύθια στον ελληνικό λαό για κάποιο (σύντομο) χρονικό διάστημα.
Μέχρι πού θα το τραβήξει ο Σόιμπλε; Σίγουρα δεν πρόκειται για κάποιον ξεμωραμένο παλιόγερο, αλλά για έναν έμπειρο πολιτικό, ο οποίος μαθαίνει τα πάντα από τους ενδιάμεσους που χρησιμοποιούνται (Ντεϊσελμπλούμ, Γιούνκερ κ.ά.). Οσο τους βλέπει να κάνουν τη μια κωλοτούμπα μετά την άλλη θα το τραβάει. Οταν δει ότι δεν τους έχει αφήσει άλλα περιθώρια, θα συμφωνήσει. Ολα αυτά αφορούν το ψυχολογικό παιχνίδι, το παιχνίδι με τις λέξεις. Επί της ουσίας, η παράταση του Μνημόνιου-2 (με την «ευελιξία» που επιτρέπει, πάντα υπό τον έλεγχο της τρόικας), θα γίνει γέφυρα για την υπογραφή του Μνημόνιου-3, μάλλον τον Αύγουστο που έχουμε και τα «μπάνια του λαού».
Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση πάνε πακέτο
Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση είναι ενιαία και αδιαίρετα. Το Μνημόνιο αποτελεί ΟΡΟ της δανειακής σύμβασης. Επιπλέον, το Μνημόνιο δεν αποτελεί μόνο νόμο της ελληνικής «έννομης τάξης», αλλά νόμο κοινοτικής ισχύος, καθώς περιλαμβάνεται σε σειρά αποφάσεων του Συμβουλίου (μετά από αποφάσεις συνόδων κορυφής της ΕΕ). Ολ’ αυτά αναφέρονται αναλυτικά και στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχέδιου με το οποίο ψηφίστηκε το Μνημόνιο-2 και οι νέες δανειακές συμβάσεις (Ν. 4046/2012). Και είναι πραγματικά απορίας άξιο που κανένας δεν βγαίνει να πει στους ΣΥΡΙΖΑίους: «λέτε ψέματα».Το Μνημόνιο και οι νέες δανειακές συμβάσεις ψηφίστηκαν «πακέτο» και αποτελούν το νόμο 4046/2012. Φυσικά, «πακέτο» αποτελούν όχι γιατί περιλαμβάνονται στον ίδιο νόμο. Θα μπορούσε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία να καταργήσει ένα τμήμα αυτού του νόμου και να κρατήσει το υπόλοιπο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, δεν λέει ότι θα φέρει νόμο που θα καταργήσει το Μνημόνιο, δηλαδή το μισό νόμο 4046/2012.
«Πακέτο» αποτελούν και διότι το ένα εμπεριέχεται στο άλλο. Η ψήφιση και η εφαρμογή του Μνημόνιου αποτελούν όρο για την υλοποίηση της δανειακής σύμβασης και την εκταμίευση των δανειακών δόσεων. Αν το Μνημόνιο καταργηθεί, τότε είναι σαν να καταγγέλθηκε η δανειακή σύμβαση. Ας δούμε γιατί.
Στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχέδιου με το οποίο έγιναν νόμος του ελληνικού κράτους το Μνημόνιο-2 και οι νέες δανειακές συμβάσεις, αναφέρεται:
«Το Μνημόνιο Συνεννόησης αποτελεί ξεχωριστό και συμπληρωματικό έγγραφο προς το αρχικό Μνημόνιο Συνεννόησης που υπεγράφη στις 3 Μαΐου 2010, όπως έχει πρόσφατα αναθεωρηθεί από το συμπληρωματικό Μνημόνιο Συνεννόησης (Πέμπτο Παράρτημα) της 6ης Δεκεμβρίου 2011, μεταξύ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ελλάδας και της Τράπεζας της Ελλάδος.
Η διαθεσιμότητα των Συμβάσεων Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης συναρτάται με την εφαρμογή από την Ελλάδα των μέτρων που περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο Συνεννόησης, σύμφωνα με τους όρους και τις προϋποθέσεις που προβλέπονται σ’ αυτές».
Μας λέει, δηλαδή, η εισηγητική έκθεση, ότι για να «τρέξουν» οι δανειακές συμβάσεις θα πρέπει να εφαρμόζεται το Μνημόνιο. Οποιος, λοιπόν, λέει ότι θα καταργήσει το Μνημόνιο, θα πρέπει να καταργήσει ολόκληρο το σχετικό νόμο, επομένως να καταγγείλει και τις δανειακές συμβάσεις. Και όποιος παρατείνει τη δανειακή σύμβαση, παρατείνει και το Μνημόνιο.
Μήπως όμως αυτά που μπήκαν στην αιτιολογική έκθεση ήταν μια τρομοκρατική προπαγάνδα του Βενιζέλου και της συγκυβέρνησης Παπαδήμου; Καλύτερα να μην τίθεται αυτό το ερώτημα, γιατί αυτά που αναφέρει η αιτιολογική έκθεση είναι αυτούσια αποσπάσματα από τις δανειακές συμβάσεις:
«Το ΕΤΧΣ παρέχει στο Επωφελούμενο Κράτος Μέλος Χρηματοδοτική Ενίσχυση, υπό τους όρους και τις προϋποθέσεις του Μνημονίου Συνεργασίας και της παρούσας Σύμβασης» [Ορος 2(1) της Σύμβασης].
«Τα Μέρη που συμβάλλονται στην παρούσα Σύμβαση αναγνωρίζουν και αποδέχονται την ύπαρξη και τους όρους του Μνημονίου Συνεννόησης ως αυτό τροποποιείται, συμπληρώνεται ή ενημερώνεται κατά καιρούς» [Ορος 12(3)].
«Η διαθεσιμότητα αυτής της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης εξαρτάται από τη συμμόρφωση της Ελλάδας με τα μέτρα που εκτίθενται στο Μνημόνιο» [Προοίμιο (8) της Σύμβασης].
Τα ίδια ακριβώς αναφέρει και η αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου. Δεν εκταμιεύεται δεκάρα από τα δάνεια των συμβάσεων, εάν δεν τηρούνται με θρησκευτική ευλάβεια οι όροι του Μνημόνιου. Επειδή, δε, αυτοί που καταρτίζουν τόσο σημαντικές δανειακές συμβάσεις δεν είναι ερασιτέχνες, ούτε παίζουν, υπάρχουν και ρήτρες καταγγελίας της σύμβασης. Προβλέπεται, λοιπόν, ότι «το ΕΤΧΣ μπορεί, με γραπτή ενημέρωση του Επωφελούμενου Κράτους Μέλους, να ακυρώσει το Πρόγραμμα και/ή να κηρύξει το συνολικό ποσό κεφαλαίου κάθε Χρηματοδοτικής Ενίσχυσης, μαζί με τους δεδουλευμένους τόκους, ληξιπρόθεσμο και απαιτητό» [Ορος 8(1) της Σύμβασης].
Αν η δανειακή σύμβαση καταγγελθεί, δεν σταματά μόνο η παραπέρα χρηματοδότηση, αλλά κηρύσσεται ληξιπρόθεσμο και απαιτητό όλο το κεφάλαιο που έχει δοθεί, συν τους δεδουλευμένους τόκους. Θα πρέπει, δηλαδή, το ελληνικό κράτος να επιστρέψει όλα όσα έχει πάρει στο παρελθόν, συν τους μέχρι στιγμής τόκους. Και βέβαια, όπως γνωρίζουμε, η υπόθεση θα δικαστεί από τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου, με βάση το Αγγλικό Δίκαιο, ενώ η Ελλάδα έχει παραιτηθεί από κάθε δικαίωμα ασυλίας:
«Η παρούσα Σύμβαση και κάθε εξωσυμβατική αξίωση που γεννάται σε σχέση με αυτή θα διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το Αγγλικό δίκαιο. Τα Μέρη υποχρεούνται να υπαγάγουν κάθε διαφορά που ενδέχεται να προκύψει σε σχέση με τη νομιμότητα, εγκυρότητα, ερμηνεία ή εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου. Το Επωφελούμενο Κράτος Μέλος και η Τράπεζα της Ελλάδος παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται» [Οροι 13(1), (2), (4)].
Ας σημειωθεί ότι για να «δεθούν» νομικά όλ’ αυτά, οι δανειστές υποχρέωσαν τον υπουργό Οικονομικών να πάρει από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους στο υπουργείο Οικονομικών νομική γνωμοδότηση ότι η Σύμβαση είναι ικανοποιητική [όρος 3(3)(α)(i) της Σύμβασης], υπαγορεύοντας και το περιεχόμενο της γνωμοδότησης (το «Υπόδειγμα Νομικής Γνωμοδότησης» αποτελεί το Παράρτημα 5 του σχεδίου δανειακής σύμβασης). Δηλαδή, το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους στο υπουργείο Οικονομικών γνωμοδότησε κατά παραγγελίαν!
Και κοινοτικός νόμος το Μνημόνιο
Πέρα από τον ψεύτικο διαχωρισμό Μνημόνιου - δανειακής σύμβασης, που όπως είδαμε δεν ισχύει, ο ΣΥΡΙΖΑ επιστράτευε προεκλογικά και ένα άλλο επιχείρημα:«Το περιεχόμενο του Μνημονίου δεν συνιστά ευρωπαϊκή υποχρέωση της χώρας. Μόνον η δημοσιονομική σταθερότητα είναι πραγματική ανάγκη και ευρωπαϊκή υποχρέωση για τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωζώνη. Συνεπώς, η ακύρωση ενός νόμου του κράτους δεν είναι μονομερής ενέργεια». Τώρα, βέβαια, δεν λέει τίποτα για ακύρωση του σχετικού νόμου, εξακολουθεί όμως το παραμύθι «άλλο το Μνημόνιο και άλλο η δανειακή σύμβαση».Τόσα ψέματα σε τόσο λίγες λέξεις! Ας τα πάρουμε με τη σειρά, ανατρέχοντας και πάλι στην αιτιολογική έκθεση που συνόδευε το νομοσχέδιο «Μνημόνιο-δανειακές συμβάσεις»:
«Ολα τα εξαιρετικού χαρακτήρα μέτρα που λαμβάνει η χώρα στο πλαίσιο αυτό ενσωματώνονται σε αποφάσεις του Συμβουλίου της ΕΕ, οι οποίες εκδίδονται στο πλαίσιο της διαδικασίας υπερβολικού ελλείμματος της ΕΕ, διαδικασία στην οποία ενταχθήκαμε τον Απρίλιο του 2009. Οι αποφάσεις αυτές του Συμβουλίου της ΕΕ, καθόσον μας αφορά, βρίσκουν διπλό έρεισμα στη Συνθήκη για τη Λειτουργία της ΕΕ (ΣΛΕΕ):
– Αφενός στο άρθρο 126 παρ. 9 της ΣΛΕΕ, που αφορά σε μέτρα που καλείται να λάβει η χώρα μας στο πλαίσιο της διαδικασίας μείωσης του υπερβολικού ελλείμματός της…
– Αφετέρου στο άρθρο 136 παράγραφος 1 στοιχείο α) της ΣΛΕΕ, που προβλέπει τη δυνατότητα θέσπισης ειδικών μέτρων μόνο για τα κράτη μέλη με νόμισμα το ευρώ, προκειμένου να ενισχυθεί ο συντονισμός και η εποπτεία της δημοσιονομικής τους πειθαρχίας (…).
Συμπερασματικά, οι αποφάσεις του Συμβουλίου της ΕΕ, που προσδίδουν ενωσιακή νομιμότητα στα μέτρα που λαμβάνει η χώρα μας στο πλαίσιο της δημοσιονομικής προσαρμογής της, τροποποιούνται και επικαιροποιούνται κατόπιν της αξιολόγησης της πορείας εφαρμογής του προγράμματός μας από την Τρόικα ενόψει της εκταμίευσης κάθε νέας δόσης από το πρόγραμμα χρηματοδότησης της οικονομίας μας.
Κατά συνέπεια, και τα νέα μέτρα (σ.σ. το Μνημόνιο-2) που η κυβέρνηση συμφώνησε να ληφθούν με τους εταίρους μας και το ΔΝΤ, στο πλαίσιο του νέου οικονομικού προγράμματος της χώρας, το οποίο θα χρηματοδοτηθεί με το ποσό των 130 δισ. ευρώ περίπου, θα ενσωματωθούν σε νέα απόφαση του Συμβουλίου της ΕΕ, η οποία θα εκδοθεί στη βάση ακριβώς των άρθρων 126 παρ. 9 και 136 παρ. 1 α) της ΣΛΕΕ, καθιστώντας την νομιμότητα των μέτρων αυτών αδιαμφισβήτητη από την άποψη του ευρωπαϊκού δικαίου».
Η δωσιλογική συγκυβέρνηση Παπαδήμου, συνεχίζοντας το έργο της δωσιλογικής κυβέρνησης Παπανδρέου, κάρφωσε τον ελληνικό λαό στο βράχο του Μνημόνιου και της δανειακής σύμβασης πιο γερά απ’ όσο ο Ηφαιστος κάρφωσε τον Προμηθέα στο βράχο. Το Μνημόνιο (στη διαχρονική του εξέλιξη) δεν αποτελεί μόνο όρο της δανειακής σύμβασης, αλλά έχει περιβληθεί και με την ισχύ αποφάσεων του Συμβούλιου της ΕΕ. Για να το πούμε αλλιώς, ακόμα και αν καταργούνταν ο νόμος που περιλαμβάνει Μνημόνιο και δανειακές συμβάσεις, το Μνημόνιο θα παρέμενε με άλλη μορφή, γιατί αποτελεί απόφαση του Συμβούλιου της ΕΕ, στο πλαίσιο της διαδικασίας επιτήρησης στην οποία βρίσκεται το ελληνικό κράτος λόγω υπερβολικού ελλείμματος. Ιδού το ιστορικό των αποφάσεων του Συμβούλιου της ΕΕ.
Στις 8 Ιούνη 2010, το Συμβούλιο της ΕΕ εξέδωσε την απόφαση 2010/320/ΕΕ,«απευθυνόμενη προς την Ελλάδα με σκοπό την ενίσχυση και εμβάθυνση της δημοσιονομικής εποπτείας, διά της οποίας ειδοποιείται η Ελλάδα να λάβει τα μέτρα μείωσης του ελλείμματος που κρίνονται αναγκαία για την αντιμετώπιση της κατάστασης υπερβολικού ελλείμματος». Η απόφαση αυτή περιλάμβανε όλα τα μέτρα του πρώτου Μνημόνιου. Οχι γενικά και αόριστα, αλλά ένα προς ένα, όπως ακριβώς συμφωνήθηκαν με την τρόικα και με το χρονοδιάγραμμα που συμφωνήθηκε.
Στις 7 Σεπτέμβρη 2010, το Συμβούλιο εξέδωσε την απόφαση 2010/486/ΕΕ στην οποία ενσωματώθηκαν τα μέτρα που αποφασίστηκαν με την τρόικα με την πρώτη επικαιροποίηση του Μνημόνιου.
Στις 20 Δεκέμβρη 2010, το Συμβούλιο εξέδωσε την απόφαση 2011/57/ΕΕ, στην οποία αποτυπώθηκαν αναλυτικότατα οι νέες αλλαγές που έγιναν στο Μνημόνιο, μετά τη νέα επικαιροποίησή του από την τρόικα.
Ανάλογες αποφάσεις εκδόθηκαν από το Συμβούλιο στις 7 Μάρτη 2011 (2011/257/ ΕΕ), στις 12 Ιούλη 2011 (2011/734/ ΕΕ) και στις 8 Νοέμβρη 2011 (2011/791/ΕΕ). Κάθε φορά που ερχόταν η τρόικα και επικαιροποιούσε το Μνημόνιο, ακολουθούσε μια απόφαση του Συμβούλιου της ΕΕ, που ενσωμάτωνε αναλυτικά όλες τις αλλαγές. Για παράδειγμα, το χαράτσι μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ περιλήφθηκε στην απόφαση της 8ης Νοέμβρη του 2011: «Αρθρο 1 β): μόνιμη εισφορά στα ακίνητα που εισπράττεται μέσω των τιμολογίων παροχής ηλεκτρικού ρεύματος, με στόχο την είσπραξη τουλάχιστον 1.667 εκατ. ευρώ το 2011 και 1750 εκατ. ευρώ από το 2012 και εξής».
Τέλος, στις 13 Μάρτη 2012, το Συμβούλιο εξέδωσε την απόφαση 2012/211/ΕΕ, στην οποία περιλαμβάνονταν τα μέτρα του Μνημόνιου-2 (αυτό που επεκτείνεται τώρα μαζί με τη δανειακή σύμβαση). Το Μνημόνιο, όχι μόνο δεν είναι κάτι ξέχωρο από τις υποχρεώσεις της Ελλάδας ως προς το ύψος του ελλείμματος, όπως ψευδώς διακήρυσσε από τις προεκλογικές εξέδρες ο Τσίπρας, αλλά αποτελεί κοινοτική υποχρέωση, στο πλαίσιο της διαδικασίας υπερβολικού ελλείμματος. Γι’ αυτό και στις 30 Μάη 2012, το Συμβούλιο εξέδωσε την υπ’ αριθμ. SWD(2012)307 «Σύσταση σχετικά με το εθνικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων της Ελλάδας του 2012», η οποία, αφού θύμιζε τα σχετικά με τη νέα δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο-2, κατέληγε: «Το ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΕ ΣΥΝΙΣΤΑ στην Ελλάδα: Να εφαρμόσει τα μέτρα που θεσπίζονται στην απόφαση 2011/734/ΕΕ του Συμβουλίου της 12ης Ιουλίου 2011, όπως τροποποιήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2011 και στις 13 Μαρτίου 2012, και στο Μνημόνιο συνεννόησης για τους ειδικούς όρους της οικονομικής πολιτικής, το οποίο υπεγράφη στις 14 Μαρτίου 2012».
Αυτά είχε υπόψη του ο χολωμένος για τη μη υπουργοποίησή του Αλ. Μητρόπουλος, που «κάρφωσε» την πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας ότι «δεν γνώριζε τις νομικές δεσμεύσεις» και επομένως τώρα είναι δεμένη χειροπόδαρα.
ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 20 ΦΛΕΒΑΡΗ
http://www.eksegersi.gr
