Γράφει ο Κώστας Γρηγοριάδης
Λίγο μετά από την εκλογή τού ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός σε μια συμβολική κίνηση, κατέθεσε λίγα τριαντάφυλλα στο μνημείο των 200 κομμουνιστών που εκτελέστηκαν στο σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Αυτά τα λίγα λουλούδια για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, έτσι όπως θέλει να αυτοονομάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, για την μνήμη των νεκρών αγωνιστών ήταν το λιγότερο, αλλά και ταυτόχρονα το εξαιρετικά δεσμευτικό για κάποιον που θέλει να λέγεται αριστερός.
Τότε είχα γράψει στη σελίδα μου στο facebook, ότι “μακάρι έτσι υπερήφανα όπως στάθηκε εμπρός στο μνημείο ο πρωθυπουργός, να σταθεί και στους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου, όταν έρθει εκείνη η στιγμή που θα διατρανώσει απέναντί τους όσα προεκλογικά είχε υποσχεθεί στον Ελληνικό λαό”.
Έλα όμως που η αλήθεια και η δύναμη της ίδιας της ζωής δεν έκανε λάθος.
Και απέδειξε ότι “τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους” όπως λέει κι ο λαός μας.
Δε στάθηκε υπερήφανα μπροστά στο μεγάλο κεφάλαιο η κυβέρνηση, όχι γιατί το κεφάλαιο είναι μεγάλο αλλά γιατί αυτή επέλεξε να είναι μικρή, όπως και οι προηγούμενες.
Μόνο που οι προηγούμενες ήταν δεξιές κι αυτή τάχα είναι αριστερή.
Δε θα γράψω το ρεπορτάζ γιατί αυτό το ξέρετε: η παράταση δηλαδή ουσιαστικά του μνημονίου για τέσσερις μήνες και η υποβολή των όποιων μέτρων παρθούν πρώτα από την έγκριση του Γιούρογκρουπ.
Ενώ η νέα συμφωνία που θα παρθεί μετά τους τέσσερις μήνες, όπου εκεί πλέον θα χαραχτεί η κοινή πορεία κυβέρνησης και... θεσμών θα κινείται έστω με “ευελιξία” υπέρ των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου.
Θα γράψω κάποιες προσωπικές σκέψεις έντονα φορτισμένες όχι από το θυμικό, αλλά από αυτό που αισθάνομαι ότι συνέβη.
Ως κομμουνιστής δεν είχα καμία αυταπάτη για το πώς θα πορευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά βρε αδερφέ, αυτή η έρμη η Ελπίδα που ερχόταν ποιόν δρόμο πήρε και χάθηκε;
Εκείνη τη χαμένη αξιοπρέπεια που ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναέδινε στον Ελληνικό λαό ποια Νικολούλη την αναζητά;
Ενώ η χαμένη τιμή του λαού και των εργαζόμενων που έταξε ο ΣΥΡΙΖΑ φοβάμαι ότι δε θα γίνει ό,τι περιγράφει ο νομπελίστας Χάινριχ Μπέλ στο έργο του “η χαμένη τιμή της Καταρίνας Μπλουμ”.
Από ψέματα και υποσχέσεις χορτάσαμε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά βρε φίλε Αλέξη δεν ήξερες που πήγαινες;
Ήξερες και παραήξερες γιατί αυτόν το δρόμο διάλεξες, της Ευρωλιγούρας και της υποτέλειας, του “ναι μεν αλλά”, του “ήξεις αφίξεις” για να πλανέψεις τις μάζες που σου φώναζαν
“και παιδεία θέλουμε” κι εσύ απαντούσες θα σας κάνω και παιδία..
Ε όχι ρε φίλε, δε γίνεται έτσι, δε στέκονται στα μνημεία ηρώων στητοί για να στέκονται μετά στα αφεντικά γερμένοι, ούτε δακρύζουν στις προγραμματικές δηλώσεις από... συγκίνηση επειδή εσύ, ο μεσσίας, θα βαδίσεις επί των κυμάτων και θα σκίσεις τα νερά του ποταμού για να βρει ο λαός ο ταλαιπωρημένος την επιούσια γη.
Τελικά, νομίζω ότι το μνημόσυνο στους νεκρούς της Καισαριανής θα το μετατρέψεις σε νέο μνημόνιο, ενώ τα λουλούδια που κατέθεσες δεν ήταν ούτε καν φρέσκα.
Φοβάμαι ότι κι αυτά, πλαστικά θα ήταν...
