Βρισκόμαστε ακόμη στη φάση του σόου. Μιας κακογραμμένης μπαλαφάρας με πρωταγωνιστή τον Μπαρουφάκη. Κακογραμμένης γιατί εκεί που ανέβαινε το σασπένς ξαφνικά προέκυψε η εκτόνωση και οι θεατές (εμείς όλοι) μπορούν από νωρίς να μαντέψουν το φινάλε.
Πάπαλα η «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους», αποκάλυψε ο Μπαρουφάκης. Ο δε Γιούνκερ άφησε μετεξεταστέο τον Τσίπρα, συστήνοντάς του να διαβάσει καλά το μάθημα και να επανέλθει με κοστολογημένο πρόγραμμα. Το είχε πει προηγουμένως η γερμανίδα mutter Ανγκελα: ας μην είμαστε αυστηροί με την ελληνική κυβέρνηση, ακόμη επεξεργάζεται τη θέση της!
Στην Ελλάδα, όμως, επικρατεί μια άλλη αφήγηση των γεγονότων. Ολο το μνημονιακό μιντιακό σύστημα έχει συνασπιστεί γύρω από τη συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, μεγεθύνοντας τα καραγκιοζιλίκια του Μπαρουφάκη, εξαίροντας το ρεαλισμό του Τσίπρα και του Δραγασάκη, προσπαθώντας να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι πράγματι γίνεται μια σκληρή διαπραγμάτευση, η οποία όμως δεν μπορεί να βγει έξω από τα όρια του εφικτού και γι’ αυτό πρέπει όλοι να είναι έτοιμοι να αποδεχτούν στωικά και αδιαμαρτύρητα την κατάληξη, που όπως όλα δείχνουν δε θ’ αργήσει.
Πού ποντάρουν και ο ΣΥΡΙΖΑ και τα αστικά-μνημονιακά ΜΜΕ; Ποντάρουν στην ηττοπάθεια της εργατικής τάξης και του λαού, που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ως σωτήρα, στα χέρια του οποίου εναποτέθηκαν λαϊκοί καημοί και πόθοι. Ποντάρουν στη λογική «και δύο από τα δέκα να κάνει, εγώ ευχαριστημένος θα ‘μαι».
Αυτό το σκηνικό, όπως σε αδρές γραμμές περιγράφηκε παραπάνω, υπαγορεύει και τα καθήκοντά μας.
ΠΡΩΤΟ, να αποκαλύπτουμε την αλήθεια, αναλύοντας κάθε λεπτομέρεια της ασκούμενης πολιτικής, φανερή και αφανή. Υπάρχει η αίσθηση ότι μιλάμε «εις ώτα μη ακουόντων», όμως αυτό δεν είναι σωστό. Τ’ αυτιά πάντοτε ανοίγουν, όταν ακούνε αλήθειες. Απογοητευμένος είναι ο κόσμος της δουλειάς, όχι ηλίθιος ή μαστουρωμένος. Και πρώτιστο επαναστατικό καθήκον σε κάθε εποχή, ανεξαρτήτως συνθηκών, είναι η αποκάλυψη της αλήθειας. Γιατί αυτό αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για τη δημιουργία μιας άλλης ποιότητας σ’ αυτό που ονομάζουμε εργατικό και λαϊκό κίνημα.
ΔΕΥΤΕΡΟ, να χτυπάμε υπομονετικά τη λογική της ανάθεσης, που τη φουντώνει η ηττοπάθεια. Χωρίς διεκδικητικούς αγώνες δεν πρόκειται να παραχωρηθεί τίποτα. Ούτε το ελάχιστο. Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι νέοι πρέπει να τίθενται καθημερινά αντιμέτωποι με την πραγματικότητα και τις ανάγκες της, με συστηματική καταπολέμηση των ιδεοληψιών της αναμονής και της ανάθεσης.
ΤΡΙΤΟ, να οικοδομούμε όρους για την ανεξάρτητη ταξική πολιτική οργάνωση. Η νέα διάψευση των ελπίδων από μια αστική ρεφορμιστική δύναμη πρέπει να γίνει προωθητικός παράγοντας στην κατεύθυνση της ταξικής ανασυγκρότησης. Εστω κι αν αυτό θα αφορά, αρχικά, ένα μικρό τμήμα της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.
Εμείς δεν παραμυθιαστήκαμε προεκλογικά, δε δώσαμε καμιά περίοδο χάριτος μετεκλογικά. Δεν είχαμε και δεν τρέφουμε αυταπάτες. Αυτή την καθαρή στάση οφείλουμε να την εμπλουτίσουμε με τη δύναμη των συνεχών πολιτικών αποκαλύψεων.
http://www.eksegersi.gr
