Δυστυχώς, παρά τους φανφαρόνικους πανηγυρισμούς, η πολυδιαφημισμένη διαπραγμάτευση, δεν υπήρξε τίποτε περισσότερο παρά μια εθελούσια αιχμαλωσία. Η μάχη για την Ελλάδα επί της ουσίας δε δόθηκε ποτέ...
Και δε δόθηκε, γιατί η Ελλάδα από αυτή τη μάχη είχε ήδη παραιτηθεί προεκλογικά, από τη στιγμή που η κυβέρνηση σύρθηκε εμφανώς στη λογική της «μη διασάλευσης της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας». Στην ίδια λογική δηλαδή πάνω στην οποία κινήθηκαν και οι προηγούμενοι, για να εμφανίσουν ως αναγκαίο μονόδρομο την ταπεινωτική παράδοση της χώρας.
Αυτή η «διαπραγμάτευση» λοιπόν, ήταν από χέρι καταδικασμένη να οδηγηθεί σε γενικευμένη συντριβή, αναφορικά με τους εθνικούς στόχους…
Και ο λόγος είναι πως η ασυγκράτητη μπαρουφολογία των διαπραγματευτών, όχι μονάχα ακύρωσε και εν τέλει δεν αξιοποίησε τα σημαντικά διαπραγματευτικά τους πλεονεκτήματα, αλλά με τον τρόπο που τα διαχειρίστηκε, τα μετέτρεψε από δυναμικά ατού, σε Αχίλλειο πτέρνα σε βάρος της ίδιας μας της πατρίδας.
Τέσσερα είναι τα εγκληματικά ατοπήματα που θα βαρύνουν ιστορικά αυτή την ελεεινή διαχείριση που οδηγήθηκε γι ακόμη μια φορά σε εθνική τραγωδία. Ας τα απαριθμήσουμε...
Πρώτον: Η κυβέρνηση θεοποίησε (και δε το έκρυψε) το ευρώ και την απόλυτη υποταγή στο «ιδεώδες» της ευρωζώνης.
- Όταν όμως δηλώνεις προκαταβολικά πως δεν είσαι διατεθειμένος να αποδράσεις από τη φυλακή μέσα στην οποία σε αλυσοδέσανε, τότε έχεις προκαταβολικά αποδεχτεί πως δε θα αμφισβητήσεις τις ίδιες τις αποφάσεις που σε αλυσοδένουν.
- Όταν θεοποιείς το όπλο του οποίου τον κωδικό χρήσης τον έχει στα χέρια του ο αντίπαλος, τότε αυτόματα έχεις αφοπλιστεί. Και έχεις εκχωρήσει στον αντίπαλό σου το πλεονέκτημα να σε έχει στημένο στον τοίχο.
Σ αυτή τη θέση δε διαπραγματεύεσαι. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ικετεύεις για τη ζωή σου.
Δυστυχώς, παρά τους φανφαρόνικους πανηγυρισμούς, η πολυδιαφημισμένη διαπραγμάτευση, δεν υπήρξε τίποτε περισσότερο παρά μια εθελούσια αιχμαλωσία. Η μάχη για την Ελλάδα επί της ουσίας δε δόθηκε, γιατί η Ελλάδα από αυτή τη μάχη είχε ήδη παραιτηθεί προεκλογικά, από τη στιγμή που η κυβέρνηση σύρθηκε εμφανώς στη λογική της «μη διασάλευσης της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας». Στην ίδια λογική δηλαδή πάνω στην οποία κινήθηκαν και οι προηγούμενοι, για να εμφανίσουν ως αναγκαίο μονόδρομο την ταπεινωτική παράδοση της χώρας.
Οι λεονταρισμοί περί δήθεν αποφασισμένων που εκστομίστηκαν στη συνέχεια, μόνο χαμόγελα προκαλούσαν στο στρατόπεδο των εκβιαστών.
Δεύτερον: Η κυβέρνηση περιφρόνησε το κύμα της οργής που ξέσπασε μέσα στην προηγούμενη εβδομάδα, κι αυτό δεν ήταν κάτι που συνέβη τυχαία. Ήταν μια συνειδητή επιλογή που απλά χρησιμοποίησε αυτό το ξέσπασμα της κοινωνίας, μόνο ως πολιτική επένδυση και όχι ως πολιορκητικό κριό για γενικότερες πολιτικές ανατροπές πράγμα που όφειλε να κάνει.
Να γιατί άφησε αυτό τον κόσμο να πελαγοδρομεί σε γενικόλογα συνθήματα περί«αξιοπρέπειας» και «ανάσας», και δε φρόντισε – όπως κατ επανάληψη είχαμε προτρέψει – να ριζοσπαστικοποιήσει τα συνθήματά του, και να επιδιώξει τη στοχευμένη δράση του.
Η διαχείριση αυτής της υπόθεσης, δυστυχώς επιβαρύνει επικίνδυνα τη συνολική πολιτική αποτυχία, με το στοιχείο και της ανέντιμης πολιτικής συμπεριφοράς, απέναντι σε μια διψασμένη κοινωνία, που την καλεί σήμερα να φορτωθεί το βαρύτατο τίμημα της κυβερνητικής πολιτικής ανεπάρκειας.
Τρίτον: Η κυβέρνηση – δυστυχώς για τη χώρα – εγκλωβισμένη στην ευρωλαγνεία και την ατολμία της, δεν πήγε στο τραπέζι αποφασισμένη να απαιτήσει τα αυτονόητα, αλλά συμβιβασμένη με την ιδέα πως μπορεί να αποκομίσει πέντε πράγματα μέσα σ ένα κλίμα που μπορεί θεωρητικά να βοηθούσε, αλλά με μοναδικό εργαλείο τη ζητιανιά και τις ολέθριες αυταπάτες.
Αντί λοιπόν να επιλέξει επιθετική στρατηγική, τέτοια που θα της έδινε τη δυνατότητα να δραπετεύσει από τον πάγκο του κατηγορούμενου και να καταλάβει πρώτη και μόνη το βάθρο του κατηγόρου, απέναντι σε μια αδίστακτη συμμορία εκβιαστών, επέλεξε τον ανέντιμο συμβιβασμό.
Και ανέντιμο τον καθιστά πριν απ όλα η ποιότητα εκείνων με τους οποίους συμβιβάστηκε.
Το τέταρτο εγκληματικό ατόπημα που έκανε σ αυτή την άθλια διαδρομή, ήταν η βιασύνη, η προχειρότητά της και η ψυχολογία του επαίτη απέναντι σε μια συμμορία εκβιαστών.
Σφάλμα πρώτο: Βιάστηκε να μπει στο διάλογο ενώ δεν είχε κανένα λόγο να παίξει στο γήπεδο που καθόρισαν οι αντίπαλοί της. Δε ρισκάριζε τίποτε ενώ οι άλλοι ρισκάριζαν τα πάντα. Αυτή η βιασύνη έφερε το…
Δεύτερο σφάλμα, που ήταν η ανετοιμότητα. Μια ανετοιμότητα παράλογη και απελπιστικά προκλητική. Αντί να πάει στη συνάντηση με μια ατζέντα απαιτήσεων, καταγγελιών και εντελώς συγκεκριμένου κατηγορητηρίου, επέλεξε να πάει ζητιανεύοντας «χρόνο και ανάσα», όταν και το χρονόμετρο και τον αναπνευστήρα τον κρατούν στα χέρια τους οι εκβιαστές.
Αντι να πάει στη συνάντηση ξεβρακώνοντας τα αίσχη που διέπραξαν στη χώρα μας οι κατοχικοί και τα τσιράκια τους στα χρόνια των μνημονίων, καθηλώθηκε στη θέση του εκβιαζόμενου από τον Σόιμπλε και τη λοιπή συμμορία των χαρτογιακάδων, και συμβιβάστηκε με αυτή τη θέση. Και αυτή φυσικά η λογική, έφερε με τη σειρά της το…
Τρίτο σφάλμα, που ήταν η απόλυτη παράλυση μπροστά στη γενικευμένη επίθεση των συμμοριών. Ανίκανοι ή άτολμοι??? Αφήνουμε τον αναγνώστη να αποφασίσει. Οφείλουμε όμως να είμαστε σαφείς ως προς το θεμελιακό ερώτημα:
- Μια κυβέρνηση που πάει να διαπραγματευτεί την τύχη της χώρας, με συγκεκριμένη και νωπή εντολή από τους πολίτες που την ψήφισαν, οφείλει ή δεν οφείλει να είναι έτοιμη για όλα τα ενδεχόμενα, με πρώτο εκείνο της μετατροπής της οργισμένης κοινωνίας σε λαίλαπα που θα σαρώσει τα πάντα???
Από τη στιγμή λοιπόν που δεν εμφορείται από αυτή την αποφασιστικότητα, τότε δεν πήγε αποφασισμένη σε μια διαπραγμάτευση με μοναδικό κριτήριο το συμφέρον της χώρας, αλλά σε ένα σόου με πρωταγωνιστή τους εκβιαστές, με την ίδια στο ρόλο του κομπάρσου, και φυσικά με θύμα την κοινωνία και τις προσδοκίες της.
Είναι τουλάχιστον φαιδρό να επικαλείται η σημερινή κυβέρνηση πως βρέθηκε αντιμέτωπη με το μαφιόζικο εκβιασμό του Ντράγκι και της ΕΚΤ, άρα και με περιορισμένες επιλογές.
Δε τον περίμενε αυτό τον εκβιασμό???
Αν όχι είναι ανεπαρκέστατη και επικίνδυνα αφελής.
Αν πάλι τον περίμενε, τότε το ερώτημα που γεννιέται, είναι τι έκανε και ποιες πρωτοβουλίες πήρε για να τον μετατρέψει σε υλικό για ένα ανελέητο κατηγορητήριο σε βάρος αυτών που παραβιάζουν πρώτοι τις ευρωενωσιακές συνθήκες.
Η απάντηση είναι σαφής: Δεν έκανε τίποτε απολύτως. Επέλεξε να καταστεί σιωπηλά μέρος αυτού του εκβιασμού, και αυτή η επιλογή την καθιστά εκ των πραγμάτων συνένοχη.
Είναι προκλητικό να αναζητείται συγχωροχάρτι με βάση το επιχείρημα πως αν δεν εσύρετο σε ταπεινωτική συμφωνία, τότε οι τράπεζες δυο μέρες μετά θα στέρευαν από ρευστό.
Ρωτάμε: Δε γνώριζε ότι και αυτό το εκβιαστικό εργαλείο ήταν στα χέρια των εκβιαστών??? Γιατί δεν μετατράπηκε η ίδια σε εκβιαστή των εκβιαστών για να το αποτρέψει??? Γιατί δεν αξιοποίησε τις κορυφαίες της δυνατότητες όπως να θέσει επί τάπητος το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Τράπεζας της Ελλάδος, όπως και το Γερμανικό μερίδιο ιδιοκτησίας στο ΟΤΕ και αλλού???
Πως είπατε??? Αυτές είναι παράτυπες και ακραίες συμπεριφορές που δε συνάδουν με τον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό???
- Και οι εκβιασμοί της μαφιόζικης συμμορίας της Ευρώπης σε βάρος μιας ολόκληρης χώρας τι είναι??? Νομότυπες και απόλυτα εναρμονισμένες με το Ευρωπαϊκό πολιτικό ιδεώδες???
- Γιατί δεν αξιοποίησε τη λαϊκή ετυμηγορία ως τελικό κριτή – αφού προηγουμένως θα έθετε υπ όψιν του λαού το σύνολο των δεδομένων – για να ταράξει συθέμελα τη σαπίλα της Ευρώπης???
Τη συνέχεια αυτής της εθνικά ανεύθυνης και διόλου πατριωτικής στάσης που τηρήθηκε την ξέρετε.
- Προσυπέγραψαν ένα ταπεινωτικό προσκυνόχαρτο που τους καθιστά δέσμιους για το παρόν και το μέλλον.
- Δεν ανέτρεψαν κανένα δεδομένο από εκείνα που παραμένουν στο οπλοστάσιο των εκβιαστών, επομένως οι εκβιασμοί θα επανέρχονται σε κάθε απόπειρα οποιουδήποτε να δώσει μια ανάσα ζωής σ αυτή την κοινωνία.
- Πήγαν να σκίσουν τα μνημόνια και έφεραν πίσω αναβαπτισμένη υποταγή, διατηρώντας τη χώρα σ καθεστώς ταπεινωτικής υποτέλειας.
- Αρνήθηκαν να προετοιμάσουν την κοινωνία για την επίθεση που θα ακολουθούσε και αρκέστηκαν να εξαργυρώσουν σε ανέξοδα σόου τις προσδοκίες της.
Σήμερα η διαπλοκή την οποία θα χτυπούσαν τους χειροκροτεί γιατί …ξαναέσωσαν (όπως και οι προηγούμενοι) τη χώρα λίγο πριν πέσει στο γκρεμό….
Και μαζί μ αυτούς τους χειροκροτούν τα απόνερα και οισαβουρατζήδες του ΠΑΣΟΚ, που τρύπωσαν στο σώμα του ΣΥΡΙΖΑ, για να αποτελέσουν τη νέα γενιά πραιτοριανών και βολεμένων.
Στρατιές ολόκληρες από αυτά τα κοπρόσκυλα λυσσομανούν καθημερινά πυροβολώντας κάθε κριτική τοποθέτηση, κι έχουν το θράσος να καθυβρίζουν ακόμη και το Μ. Γλέζο που τόλμησε να ζητήσει συγνώμη γι αυτό τον απίστευτο κατήφορο.
Μέσα σ αυτές τις συνθήκες, η ανάγκη για το ξέσπασμα ενός ρωμαλέου, στοχευμένου και ασυμβίβαστου πατριωτικού και εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, είναι τώρα περισσότερο αναγκαία, από κάθε άλλη φορά. Ας αφυπνιστούμε όλοι…
