Η έξοδος από την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι η μόνη ρεαλιστική, για τα λαϊκά συμφέροντα, λύση.
Γράφει ο Στωικός
Το «eurogrup» που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 16/2, έριξε το γάντι.
Καμία υπαναχώρηση από τις προηγούμενες θέσεις, πράγμα που σημαίνει: παράταση του υφιστάμενου προγράμματος του μνημονίου για έξι ακόμα μήνες, ολοκλήρωση της αξιολόγησης με τη νομοθέτηση των μέτρων που εμπεριέχονται στο e- mailΧαρδούβελη, «πάγωμα» κάθε κυβερνητικής πρωτοβουλίας, που δεν θα έχει την έγκριση των «εταίρων».
Ειδικότερα, στο κείμενο που απέρριψε η ελληνική πλευρά, μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Οι ελληνικές αρχές έδωσαν τη σταθερή τους δέσμευση πως θα αποφύγουν μονομερείς ενέργειες και θα εργαστούν σε στενή συμφωνία με τους ευρωπαίους και διεθνείς εταίρους τους, ειδικά το πεδίο της φορολογικής πολιτικής, των ιδιωτικοποιήσεων, των μεταρρυθμίσεων της αγοράς εργασίας, τον χρηματοπιστωτικό τομέα και τις συντάξεις».
Στέλνουν επίσης τελεσίγραφο στην ελληνική κυβέρνηση, να αποδεχτεί τις θέσεις αυτές εντός των δύο επόμενων ημερών, προκειμένου να επικυρωθούν από το έκτακτο eurogrup, που – σε περίπτωση συμφωνίας – θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη Παρασκευή. Σε διαφορετική περίπτωση –της μη επίτευξης συμφωνίας– απειλούν την Ελλάδα με οικονομική ασφυξία και θάνατο.
Μετά τις εξελίξεις αυτές, μπροστά στη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τίθεται εκκωφαντικά το δίλλημα: ρήξη ή ταπεινωτικός συμβιβασμός;
Γιατί οι «εταίροι», ο γερμανικός ιμπεριαλισμός που κινεί τα νήματα, δεν απορρίπτουν μόνο τις μεσοβέζικες και συμβιβαστικές θέσεις που μιλούν για αποδοχή του 70% του μνημονίου και της απόρριψη ως «τοξικού» του υπόλοιπου 30%. Δεν επιδιώκουν απλώς τη συνέχιση των πολιτικών του μνημονίου, χωρίς παραχωρήσεις και εκπτώσεις.
Επιδιώκουν να ταπεινώσουν την ελληνική κυβέρνηση, να τη σύρουν στα γόνατα να προσκυνήσει και να ζητήσει συγνώμη για την απερισκεψία της να αμφισβητήσει απλώς, όχι το μείζον, τις θεμελιώδεις σχέσεις της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά το έλασσον, ορισμένες μόνο πλευρές του προγράμματος λιτότητας, παρά το γεγονός ότι δεν αμφισβητεί και δεν αρνείται τη γενικότερη φιλοσοφία των πολιτικών λιτότητας που έχει επιβληθεί στην Ένωση.
Από τη σελίδα αυτή, είχαμε προειδοποιήσει προεκλογικά το ΣΥΡΙΖΑ, ότι υποτιμούσε σκόπιμα τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και παρουσίαζε μια στρεβλωμένη και ωραιοποιημένη εικόνα για τον πραγματικό της χαρακτήρα προσδίδοντας της, δημοκρατικά χαρακτηριστικά τα οποία μόνο στη φαντασία ορισμένων υπάρχουν. Απέφευγαν να απαντήσουν στο θεμελιώδες ερώτημα που τους ετίθετο πιεστικά, για το τι προτίθενται να κάνουν, αν η Ευρωπαϊκή Ένωση απορρίψει τις θέσεις τους. Έκαναν μάλιστα την αμετροέπεια να δηλώσουν, ότι η Μέρκελ, δεν έχει άλλη επιλογή, από το να δεχτεί τις θέσεις τους…
Οι τελευταίες εξελίξεις, σκόρπισαν στους τέσσερις ανέμους τα ιδεολογήματα και τις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ και επιβεβαίωσαν το αυτονόητο. Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένει μία ένωση κεφαλαίων, ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός, που καταπατά πρώτα και κύρια τα θεμελιώδη δικαιώματα των ευρωπαϊκών λαών.
Ρήξη ή ταπεινωτικός συμβιβασμός;
Σήμερα που έχει υποχωρήσει η σκόνη των αυταπατών για την επίτευξη συμφωνίας, μέσα από ένα «έντιμο συμβιβασμό», το δίλλημα επανέρχεται πιεστικά. Μπροστά στο τοίχος που όρθωσε ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός απέναντι στις θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης, τι προτίθεται αυτή να πράξει; Να υπογράψει ένα ταπεινωτικό και εξευτελιστικό κείμενο υποταγής που θα την οδηγήσει στον πολιτικό της θάνατο για τον απλούστατο λόγο ότι δεν θα μπορεί πλέον να σταθεί πουθενά, ή να αντισταθεί και να εμείνει στις θέσεις της;
Δύσκολη, πολύ δύσκολη η απάντηση. Στη κυβέρνηση ξέρουν σήμερα, ότι οι προγραμματικές της θέσεις έχουν τη στήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και αυτός ήταν ο λόγος της πυροδότησης των τελευταίων λαϊκών αντιδράσεων και κινητοποιήσεων. Γνωρίζουν επίσης, ότι όσο αντιστέκονται, ο λαός θα συνεχίσει να τους στηρίζει, ακόμα κι αν χρειαστεί να βάλει πλάτη στα δύσκολα που βρίσκονται μπροστά μας, ενώ όσοι βρεθούν απέναντι σε αυτό το λαϊκό ρεύμα, κινδυνεύουν με περιθωριοποίηση και πολιτικό θάνατο. Αυτός είναι ο λόγος, που ακραία «μνημονιακά» κόμματα, όπως το «ΠΑΣΟΚ» και το «ΠΟΤΑΜΙ» επιχειρούν να ελιχθούν, ενώ πυκνώνουν και οι φωνές στη ΝΔ οι οποίες εμφανίζονται να παίρνουν αποστάσεις από την εθελόδουλη στάση της σημερινής ηγετικής της ομάδας.
Από την άλλη βέβαια, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, από ταξική διαίσθηση, αντιλαμβάνεται πολύ καλά, ότι αν επιλέξει να αντισταθεί και να έρθει σε ρήξη με τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, η δυναμική που θα δημιουργηθεί στο λαϊκό κίνημα και τα αιτήματα που θα τεθούν στις διαδηλώσεις και τις κινητοποιήσεις, θα ξεπεράσουν και την ίδια και το πολιτικό της πλαίσιο.
Ας μη φανταστεί κανείς, ότι στη περίπτωση που ο λαός κατεβεί μαζικά στους δρόμους, θα είναι διατεθειμένος να διαπραγματευτεί τις αναλογίες των πολιτικών λιτότητας, αν θα πρέπει να αποδεχτεί το μνημόνιο κατά 70% και να το απορρίψει κατά 30%, ή αν πρέπει να αποδεχτεί τις μεταρρυθμίσεις του ΟΟΣΑ.
Ολοι το γνωρίζουν, και κανείς δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από το δάχτυλο του, ότι σε περίπτωση που στις κορυφές υπάρξει ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, στη βάση το λαϊκό κίνημα, τη ρήξη αυτή, θα επιδιώξει, όχι να τη σμικρύνει, αλλά να τη διευρύνει και να πετάξει στο κενό της αβύσσου κάθε γέφυρα που ενώνει σήμερα την Ελλάδα με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ένα γνήσιο λαϊκό κίνημα, στις σημερινές συνθήκες, δεν μπορεί παρά να συγκροτηθεί και να αναπτυχθεί σε αντί –ΕΕ βάση. Με την οξύτητα που εκφράζονται σήμερα οι αντιθέσεις, οποιοδήποτε αίτημα συμβιβασμού, θα προσκρούσει στην λαϊκή αποδοκιμασία και θα απορριφθεί ως ξεπερασμένο από τη ζωή.
Επιδιώκει μια τέτοια προοπτική η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή που γνωρίζει πολύ καλά, ότι αν ανοίξουν οι ασκοί της λαϊκής οργής, η ίδια η δυναμική των γεγονότων θα την ξεπεράσει και θα την οδηγήσει στο περιθώριο; Γιατί οι σημαίες που θα κρατά στα χέρια του ο οργανωμένος λαός, θα περιέχουν αιτήματα, πολύ πιο προωθητικά και ριζοσπαστικά, από αυτά που εμφανίζεται διατεθειμένη να αποδεχτεί η σημερινή κυβέρνηση.
Απαίτηση των καιρών ο λαός να πάρει την υπόθεση στα χέρια του
Το τι θα κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είναι δευτερεύον αυτή τη στιγμή. Εκεί που θα πρέπει να πέσει το βάρος της προσοχής μας, είναι η ανάπτυξη λαϊκού κινήματος, με στόχο την επίλυση της πιο οξυμένης αντίθεσης που έχει εξωτερικεύσει τα χαρακτηριστικά της και πυροδοτεί σήμερα την ταξική πάλη. Η αντίθεση που στον ένα πόλο βρίσκεται ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός και στον άλλο πόλο ο ελληνικός λαός.
Σε προηγούμενο άρθρο, είχαμε επισημάνει τους λόγους για τους οποίους η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, έχει καταστεί σήμερα ο αδύνατος κρίκος του καθεστώτος της εξάρτησης.
Αυτή τη συγκυρία πρέπει να την εκμεταλλευτεί το λαϊκό κίνημα, και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να την αφήσει να πάει χαμένη.
Οι συνθήκες για την αποχώρηση με όρους κινήματος της Ελλάδας από την ΕΕ –πρώτα και κύρια ο υποκειμενικός παράγοντας– έχουν ωριμάσει βίαια την περίοδο της οικονομικής κρίσης.
Αποφασιστικός παράγοντας της γέννησης και της ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος που θα επιδιώξει να επιλύσει τις αντιθέσεις που είναι ώριμες να επιλυθούν, είναι η στάση που θα κρατήσει το σημερινό ΚΚΕ.
Τις αντιθέσεις με τις σημερινές του πολιτικές επιλογές τις έχουμε επισημάνει και καταγράψει. Αλλά δεν είναι ώρα να τονίσουμε αυτά που μας χωρίζουν, αλλά αυτά που μας ενώνουν.
Το ΚΚΕ σήμερα συσπειρώνει στις γραμμές του, το πιο έμπειρο, πολιτικοποιημένο και ριζοσπαστικοποιημένο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Μια απόφαση της ηγεσίας του κόμματος, να μπει επικεφαλής του αγώνα για την εδώ και τώρα αποδέσμευση της Ελλάδας από την ιμπεριαλιστική ΕΕ, θα βάλει σε κίνηση το αξιόμαχο και αξιόπιστο κομματικό δυναμικό, που θα αποτελέσει την προμετωπίδα του κινήματος στους μεγάλους ταξικούς αγώνες που θα ξεδιπλωθούν σήμερα για την αποδέσμευση από μια μισητή οικονομική ένωση και αύριο για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Άλλωστε, τα όρια ανάμεσα στην πάλη για την αποδέσμευση και τη σοσιαλιστική προοπτική, έχουν σμικρύνει πολύ, έχουν γίνει δυσδιάκριτα.
Σήμερα είναι ώρα ευθύνης για όλους. Το μέτωπο για την άμεση αποδέσμευση πρέπει να δημιουργηθεί σύντομα, και από την άποψη αυτή πρέπει να επιταχυνθούν οι πολιτικές, ιδεολογικές και οργανωτικές διεργασίες και προϋποθέσεις συγκρότησης του. Οι συνθήκες για τη συσπείρωση του ελληνικού λαού σε μια αντί–ΕΕ βάση και ευνοϊκές είναι και ώριμες.
Ας μη αφήσουμε ακόμα μια ευκαιρία να χαθεί πίσω από άγονες και αναποτελεσματικές ιδεολογικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις.
ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ!
Πριν από λίγες ημέρες συμπληρώθηκαν 70 χρόνια, από την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, που αποτέλεσε μια μαύρη–κατάμαυρη κηλίδα στις σελίδες της ιστορίας του λαϊκού και επαναστατικού κινήματος της χώρας.
Ας μη προσθέσουμε και άλλες απογοητεύσεις σε αυτόν το λαό, που, όταν τον καλούσε το ιστορικό του καθήκον, δήλωνε πάντα βροντερό παρόν.
Και σήμερα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο αντάρτης αυτός λαός, να γράψει νέες επικές σελίδες στην ιστορία του.
Ας μην τον απογοητεύσουμε.
