.jpg)
Γράφει ο Π. Δαμίγος
Είναι γνωστό ότι με το νόμο 1264/1982 που αφορά στο συνδικαλιστικό κίνημα, παρά τα θετικά βήματα που έγιναν ως προς τον εκδημοκρατισμό των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ωστόσο έγιναν και αρνητικές παρεμβάσεις σε βάρος της αυτοτέλειας τους, ιδιαίτερα όσον αφορά στην οργάνωση και λειτουργία τους. Έτσι, με βάση σχετική διάταξη αυτού του νόμου, διαχωρίζονται και συνδικαλιστικά, οι εργαζόμενοι του ίδιου εργασιακού χώρου ΔΙΑΧΩΡΙΖΟΝΤΑΙ σε μόνιμους που έχουν τη δική τους συνδικαλιστική οργάνωση και σε συμβασιούχους που αν και εργάζονται στον ίδιο εργασιακό χώρο και ανήκουν στον ίδιο κλάδο με τους μόνιμους, εντούτοις δεν έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν στην ίδια συνδικαλιστική οργάνωση με αυτούς.
Δηλαδή οι συμβασιούχοι που καθιερώθηκαν ως εργαζόμενοι δεύτερης κατηγορίας, με μειωμένα εργασιακά και μισθολογικά δικαιώματα και κύρια με την εργασιακή και πολιτική ομηρία που συνεπάγεται η ανασφάλεια στην εργασία τους, κρίθηκαν και καταδικάστηκαν και από αυτόν το νόμο και συνδικαλιστικά, ως δεύτερης κατηγορίας εργαζόμενοι, ακριβώς για να μην μπορούν να αντιπαλεύουν με αποτελεσματικότητα την υποδεέστερη κατάστασή τους. Ακραία και απαράδεχτη παρέμβαση που η δυναμική του συνδικαλιστικού κινήματος, σε πολλούς εργασιακούς χώρους του δημοσίου (καθηγητές, δάσκαλοι κλπ), εδώ και χρόνια την κατάργησαν στην πράξη, καθιστώντας ανενεργή τη σχετική διάταξη του νόμου 1264.
Όμως, σε κάποιους χώρους και συγκεκριμένα στους ΟΤΑ, με ευθύνη των συνδικαλιστών της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ στην ομοσπονδία των εργαζομένων, στην ΠΟΕ/ΟΤΑ, με την επίκληση της προαναφερόμενης αντεργατικής και αντισυνδικαλιστικής διάταξης, αποκλείουν κατ’ εξακολούθηση από τα συνέδρια της ομοσπονδίας, τους αντιπροσώπους που αντιστοιχούσαν στον αριθμό των συμβασιούχων που ψήφιζαν στους συλλόγους τους. Μάλιστα στο τελευταίο, το 41ο εκλογοαπολογιστικό συνέδριο της ΠΟΕ/ΟΤΑ (Απρίλης 2012), έκαναν ένα ακόμα βήμα στον κατήφορό τους. Απόκλεισαν όλους εκείνους τους συλλόγους (18 συλλόγους), μέλη της ομοσπονδίας που στις εκλογές τους για την ανάδειξη αντιπροσώπων για το συνέδριο της ΠΟΕ/ΟΤΑ, ψήφισαν και οι συμβασιούχοι.
Αυτές τις συνδικαλιστικές αισχρότητες των κυβερνητικών συνδικαλιστικών παρατάξεων ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ, τις κατάγγειλαν επανειλημμένως όλες οι άλλες παρατάξεις. Μάλιστα η παράταξη του ΠΑΜΕ, στο τελευταίο εκλογικό συνέδριο της ΠΟΕ/ΟΤΑ, τον Απρίλη του 2012, αποχώρησε από το συνέδριο, μη συμμετέχοντας ούτε στις εκλογές, θέλοντας έτσι να αναδείξει και να καταδικάσει, κατά την άποψή της, εντονότερα, αυτήν την αντισυνδικαλιστική ακρότητα.
Τώρα, ενόψει του 42ου τακτικού εκλογοαπολογιστικού συνεδρίου της ΠΟΕ/ΟΤΑ, που θα γίνει στο τέλος Απρίλη του 2015, πραγματοποιούνται οι εκλογικές συνελεύσεις στους συλλόγους μέλη της ΠΟΕ/ΟΤΑ, για την ανάδειξη αντιπροσώπων για αυτό το συνέδριο. Εκείνο που προέχει ενόψει αυτού του συνεδρίου, είναι να αναδειχθεί, να καταγγελθεί και έμπρακτα να καταδικαστεί η διασπαστική πρακτική των παρατάξεων ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ, να αποφασιστεί σε όλες αυτές τις συνελεύσεις, η ισότιμη συμμετοχή όλων των εργαζομένων, μονίμων και συμβασιούχων. Να αναδειχθεί η ανάγκη της ενιαίας και ισότιμης συνδικαλιστικής οργάνωσης και του ενιαίου αγώνα όλων των εργαζομένων, ανεξαρτήτως εργασιακής σχέσης. Να προταχθεί η διεκδίκηση για να έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι το δικαίωμα να επιλέγουν τη μορφή και το χαρακτήρα της συνδικαλιστικής τους οργάνωσης σε κάθε κλάδο και εργασιακό χώρο.
Αντί όμως για όλα αυτά που πρέπει να γίνονται από όλες τις δυνάμεις που πάλεψαν και παλεύουν για τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και πρωτίστως από τις ταξικές δυνάμεις, κάποιες πληροφορίες αναφέρουν ότι από τον πολιτικό χώρο που καθοδηγεί τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, γίνονται κάποιες ενέργειες που ενισχύουν και παγιώνουν την αντισυνδικαλιστική αχρειότητα των παρατάξεων ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ. Συγκεκριμένα οι πληροφορίες αναφέρουν ότι από τον προαναφερόμενο πολιτικό χώρο, το ΚΚΕ, δίνεται η κατεύθυνση στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, το επόμενο διάστημα που θα γίνονται οι εκλογικές συνελεύσεις στους συλλόγους για την ανάδειξη αντιπροσώπων στο επικείμενο εκλογικό συνέδριο της ΠΟΕ-ΟΤΑ, να προτείνουν να αποφασιστεί, να στήνονται δύο κάλπες και στη μία κάλπη να ψηφίζουν οι μόνιμοι εργαζόμενοι του κάθε συλλόγου και στην άλλη οι συμβασιούχοι!!! Δηλαδή κάτω από προφανείς αλλά ανομολόγητες σκοπιμότητες, ο πολιτικός χώρος που καθοδηγεί το ΠΑΜΕ, ουσιαστικά λέει στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στους ΟΤΑ να «πουλήσουν» τους συμβασιούχους και όχι μόνο να ακυρώσουν όλη την προηγούμενη καταγγελτική στάση τους ενάντια στους διασπαστές των παρατάξεων ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ αλλά και να τους νομιμοποιήσουν, αφού ένας τέτοιος διαχωρισμός των εργαζομένων ασφαλώς και συνιστά, ανισοτιμία σε βάρος των συμβασιούχων και κατά συνέπεια διάσπαση και μάλιστα και με την ταξική βούλα του ΠΑΜΕ!!! Ταυτόχρονα διευκολύνει τους διασπαστές να αγνοήσουν την κάλπη των συμβασιούχων στις εκλογές ή στην καλύτερη περίπτωση να τη δεχτούν απλά ως συμβουλευτική ανώδυνη για τις εκλογές κάλπη. Μια κάλπη όπου εκεί οι συμβασιούχοι δεν θα έχουν το δικαίωμα του «εκλέγεσθαι» και απλά θα έχουν θεωρητικά και χωρίς πρακτικό αντίκρισμα το δικαίωμα του «εκλέγειν». Το χειρότερο όμως είναι ότι η δεύτερη κάλπη, η κάλπη των συμβασιούχων μπορεί να γίνει το όχημα για την οργανωτική διάσπαση των συνδικάτων στους ΟΤΑ, μεταβαλλόμενη σε κάλπη ιδρυτικής πράξης νέου συνδικάτου. Να υποθέσουμε ότι αυτό το τελευταίο είναι στις προθέσεις των εμπνευστών της δεύτερης κάλπης των συμβασιούχων; Ή μήπως όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα και επικίνδυνα, που εγκυμονούν γενικότερους κινδύνους για όλο το συνδικαλιστικό κίνημα, ανάγονται στην αδιέξοδη πολιτική και τακτική αλλά και στην ανικανότητα των καθοδηγητών του ΠΑΜΕ που τους καθιστά ένα οπορτουνιστικό εκκρεμές που άγεται και φέρεται με την ίδια ευκολία από το ένα ακραίο αριστερό άκρο στο άλλο το δεξιό άκρο; Σε κάθε περίπτωση όμως προσφέρουν άσχημες υπηρεσίες και άμεσα στους συμβασιούχους αλλά και κατ’ επέκταση σε όλο το συνδικαλιστικό κίνημα, ειδικά στις σημερινές δύσκολες συνθήκες για τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Αποδείξεις των παραπάνω ισχυρισμών μας είναι οι παλινωδίες του ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα τα τελευταία χρόνια. Άρχισε το διαχωρισμό του από τα επίσημα συνδικάτα, με την αποχώρηση του από θέσεις ευθύνης στα προεδρεία των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, ύστερα πήγε στις δευτεροβάθμιες οργανώσεις, αρνούμενο το σχηματισμό Προεδρείου στο εργατικό κέντρο Αθήνας με την Ανταρσύα και την Αυτόνομη Παρέμβαση, μη αποδεχόμενο τη θέση του προέδρου που δικαιωματικά του ανήκε ως πρώτη δύναμη. Η απόφαση αυτή είχε σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στο συνδικαλιστικό κίνημα της Αθήνας και πανελλαδικά. Ύστερα ήρθε η δημιουργία «κόκκινων» συνδικάτων αποκλειστικά από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που οδηγούσε στην υποβάθμιση και την απαξίωση των υπαρχουσών συνδικαλιστικών οργανώσεων. Στην πορεία κάνει ένα βήμα στην σωστή κατεύθυνση για την ενότητα των εργαζομένων ανεξαρτήτως σχέσης εργασίας, στον κλάδο των ΟΤΑ, οργανώνοντας όλους τους εργαζόμενους, ανεξαρτήτως σχέσης εργασίας, στα συνδικάτα. Στην αντίδραση των αστικοποιημένων ηγεσιών, οι οποίες απέκλεισαν 18 σωματεία από την ΠΟΕ ΟΤΑ, η αντίδραση του ΠΑΜΕ, ήταν η αποχώρηση από το συνέδριο της ομοσπονδίας και φυσικά δεν πήρε μέρος στις αρχαιρεσίες και στη νέα εκλεγμένη διοίκηση. Σήμερα με την απόφαση του για δύο κάλπες ακυρώνει το προηγούμενο θετικό βήμα και επικυρώνει τη διάσπαση των εργαζομένων κλάδου που επιδιώκουν οι αστικοποιημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Στη βάση αυτών των παλινωδιών βρίσκεται η εντελώς λαθεμένη πολιτική γραμμή που χάραξε το ΠΑΜΕ και η πρακτική απομονωτισμού και διαίρεσης των εργατοϋπαλλήλων που ακολουθεί.
Η λύση βρίσκεται στην ενίσχυση της δράσης στα υπάρχοντα συνδικάτα, η ανάπτυξη των αγώνων, η συσπείρωση και δράση των εργαζομένων και σε αυτό το θετικό έδαφος να επιδιωχθεί η αλλαγή των συσχετισμών στα συνδικάτα. Αυτό όμως απαιτεί ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και των συνδικάτων της πάνω σε συγκεκριμένη βάση και αιτήματα και διεκδικήσεις οικονομικού χαρακτήρα και μαζί μεγάλες πολιτικές διεκδικήσεις ώριμες στην συνείδηση πλατιών τμημάτων της εργατικής τάξης. Όχι διαίρεση των εργαζομένων, αλλά ενιαίο μέτωπο εναντίον της πολιτικής του κεφαλαίου και των αστικοποιημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Όσο δεν ανοίγει ένας τέτοιος δρόμος για το συνδικαλιστικό κίνημα οι παλινωδίες θα είναι παρούσες και μαζί η συρρίκνωση και οι ήττες του.
