Λαϊκό Μέτωπο ενάντια στην εξάρτηση και τα μονοπώλια!
Οι τελευταίες εξελίξεις, όπως αποτυπώνονται από τις επαφές που είχε ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών με τους ευρωπαίους ομολόγους τους, αποδεικνύουν περίτρανα- και για μια ακόμη φορά- το πραγματικό πρόσωπο της Ενωμένης Ευρώπης και της Ευρωζώνης. Δεν πρόκειται για μια ένωση ελεύθερων και ισότιμων κρατών αλλά για μια ιμπεριαλιστική ένωση όπου επικρατεί το δίκιο του ισχυρότερου και η εξάρτηση των πιο αδύναμων μερών από το ευρωπαϊκό πολυεθνικό κεφάλαιο.
Όλοι οι συνομιλητές του Αλ. Τσίπρα και του Γ. Βαρουφάκη υπογράμμισαν, σε όλους τους τόνους, ότι σέβονται μεν το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών στη χώρα μας και την απόφαση του ελληνικού λαού αλλά και η Ελλάδα οφείλει να σεβαστεί τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει απέναντι στη θεσμική τρόικα (ΕΚΤ- Κομισιόν- ΔΝΤ) και τους κανόνες με τους οποίους λειτουργεί η ζώνη του ευρώ. Δηλαδή η λαϊκή κυριαρχία έχει ισχύ μέχρι του σημείου που δεν θίγει τα θεσμοθετημένα συμφέροντα των ισχυρών της Ευρώπης, τα οποία όμως συμφέροντα μπορούν να ισοπεδώνουν ένα λαό, να τον καταδικάζουν στην πείνα, στην εξαθλίωση και στον εξανδραποδισμό.
Το πώς επιβάλλονται αυτά τα συμφέροντα το έδειξε η απόφαση της ΕΚΤ να μην δέχεται από τις 11/2 ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ως εγγυήσεις για την παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες. Πρόκειται για καθαρή απειλή οικονομικού στραγγαλισμού της χώρας. «Αν κατά την πορεία των διαπραγματεύσεων φθάσουμε σε ένα νέο πρόγραμμα στήριξης, τότε φυσικά θα είναι και πάλι δυνατή η αγορά ελληνικού χρέους» δήλωσε ο Έβαλντ Νοβότνι, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΤ. Συνεπώς, ή συμφωνείτε μαζί μας ή θα σας τελειώσουμε!!! Ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να φτάσουν σ’ αυτό το σημείο, πριν από λίγες ημέρες, το είχε προβλέψει με ακρίβεια- απευχόμενος να συμβεί- ο Αμερικανός οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν λέγοντας: «βρισκόμαστε σε διαπραγμάτευση- ελπίζω σε μια διαπραγμάτευση που δεν θα βασίζεται στην απειλή ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα καταστρέψει τις ελληνικές τράπεζες, αν (η Ελλάδα) δεν ενδώσει». Έτσι, όμως, λειτουργεί ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Αυτή είναι η Ενωμένη Ευρώπη των μονοπωλίων και των πολυεθνικών, αυτή είναι η Ευρωζώνη του κοινού νομίσματος και της δήθεν αλληλεγγύης.
Στην βάση αυτών των δεδομένων, προκύπτουν δύο ερωτήματα. Το πρώτο φορά την κυβέρνηση. Τι θα πράξει; Όλα δείχνουν ότι επιδιώκει έναν συμβιβασμό που θα διαφοροποιείται τυπικά και στα επιμέρους από τις προηγούμενες συμφωνίες μέσω μνημονίων και δανειακών συμβάσεων. «Μας δεσμεύουν οι κανόνες της ΕΕ, θα τους σεβαστούμε αν και διαφωνούμε. Θα σεβαστούμε τον κανόνα για πρωτογενείς ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, αλλά δεν θα σεβαστούμε τις πολιτικές λιτότητας» δήλωσε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του ο Αλ. Τσίπρας. Ο ίδιος, όμως γνωρίζει πολύ καλά ότι οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί απαιτούν πολιτικές λιτότητας. Επομένως τι θα διαπραγματευτεί η κυβέρνησή του; Το μέγεθος της λιτότητας ή τους τρόπους επιβολής της; Για το πού ακριβώς κινείται η κυβέρνηση αποκαλυπτικός ήταν ο Γ. Βαρουφάκης στις δηλώσεις του μετά την συνάντηση με τον Β. Σόιμπλε. «Δεν είναι ότι θα πετάξουμε το παρόν πρόγραμμα, είπε, το 67% των μέτρων θα τα θέλαμε και εμείς, το πρόβλημα είναι ότι του λείπουν πολύ σημαντικές μεταρρυθμίσεις».
Το δεύτερο ερώτημα αφορά στο λαό. Πώς πρέπει να ενεργήσει; Ορισμένοι επιχειρούν λαϊκές κινητοποιήσεις για την στήριξη της κυβέρνησης. Όμως η κυβέρνηση κινείται σε διαφορετική κατεύθυνση απ’ αυτήν που επιτάσσουν τα λαϊκά συμφέροντα. Μια στήριξη της, στον δρόμο που βαδίζει, βγάζει τα μνημόνια από το παράθυρο και τα μπάζει από την πόρτα. Ο λαός πρέπει να οργανώσει την πάλη του για τα δικά του συμφέροντα. Με πρωτοβουλία φορέων και οργανώσεων, χωρίς αποκλεισμούς και πλαστές διαχωριστικές γραμμές, πρέπει να ξεκινήσει παντού μια πλατιά δουλειά. Στα σωματεία, στις μαζικές οργανώσεις, στις γειτονιές, όπου υπάρχουν, ζουν και εργάζονται λαϊκά στρώματα. Η οργάνωση του λαού πρέπει να ξεκινήσει τώρα ώστε:
Η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει καμία θέση σε μία Ενωμένη Ευρώπη, όπου η βούληση του ελληνικού λαού, πολύ περισσότερο η ίδια του η ύπαρξη και η επιβίωση δεν έχει καμία αξία μπρος στους θεσμοθετημένους κανόνες υπεράσπισης και προώθησης των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, του μονοπωλιακού ελληνικού και πολυεθνικού κεφαλαίου. Συνεπώς, δεν είναι ο λαός που πρέπει να αποφασίσει να στηρίξει την κυβέρνηση. Είναι η κυβέρνηση που πρέπει να διαλέξει αν θα πάει με τα συμφέροντα του λαού ή με τους κανόνες της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Το δίλημμα είναι ένα: Ή με το λαό ενάντια στα μονοπώλια και τον Ιμπεριαλισμό ή με τα μονοπώλια και τον Ιμπεριαλισμό ενάντια στο λαό. Μέση λύση δεν υπάρχει!
ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
