Ρεσιτάλ υποτέλειας και ξενοδουλείας έδωσε ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς για μια ακόμη φορά, που ήταν κι από τις τελευταίες του, με αφορμή την επίσκεψη του ισπανού πρωθυπουργού στην Αθήνα στις 19 Ιανουαρίου. Η επίσκεψη του Μαριάνο Ραχόι ήταν πράξη απελπισίας από την κυβέρνηση καθώς ο αρχηγός του ισπανικού Λαϊκού Κόμματος δεν έχει να προβάλει τίποτε θετικό από την θητεία του! Προφανώς το Μαξίμου θα εισέπραξε μόνο αρνήσεις απευθυνόμενο σε ομολόγους του Σαμαρά τους οποίους θα παρακάλεσε να επισκεφθούν την Αθήναγια να υποστηρίξουν με την παρουσία τους τις τελευταίες μέρες της Δεξιάς στην Ελλάδα, κι έτσι ξέπεσε στον δεξιό ισπανό πρωθυπουργό που μαζί με τον Σαμαρά διεκδικούν το χρυσό και το αργυρό μετάλλιο στην αύξηση της ανεργίας. Ποιος άλλος πρωθυπουργός κατάφερε να την οδηγήσει και να την διατηρήσει επί μακρόν μάλιστα σε επίπεδα πάνω από 25%;
ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ
Ο έλληνας πρωθυπουργός ωστόσο ξεπερνώντας εαυτόν σε γραικυλισμό δεν παρέλειψε να υποσχεθεί ενώπιον του ισπανού πρωθυπουργού (που μεταξύ άλλων ανδραγαθημάτων του ψήφισε πρόσφατα και νόμο περιορισμού των ελευθεριών που χαρακτηρίστηκε νόμος – φίμωτρο) πως η Ελλάδα θα αποπληρώσει το δημόσιο χρέος της. Εμφάνισε μάλιστα την αποπληρωμή του χρέους στους δανειστές ως υποχρέωση απέναντι στον ισπανικό λαό. Παρουσιάζοντας ακόμη την συμμετοχή της Ισπανίας στα δάνεια προς την Ελλάδα, ύψους 26 δισ. ευρώ, ως δείγμα αλληλεγγύης των Ισπανών προς τους Έλληνες (τόσο …αθώα) επιχείρησε να εμφανίσει την αποπληρωμή του χρέους ως πράξη ευθύνης και θέμα αρχής, όπως είχε πει το 2010 ο τότε υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου. Το αντίθετο επομένως, η μη αποπληρωμή του χρέους, συνιστά πράξη ανευθυνότητας για τον Σαμαρά…
Θέμα αρχής η διαγραφή
Μια προσεκτικότερη εξέταση των όσων έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια αποδεικνύει ωστόσο πως την αποπληρωμή του χρέους μπορούν να την επιζητούν οι πιστωτές, αλλά με κανέναν τρόπο δεν αποτελεί πράξη ευθύνης ή θέμα αρχής για τον ελληνικό λαό. Ας ξεχωρίσουμε τα σημαντικότερα:
Πρώτο: Τα χρήματα των πιστωτών δεν έσωσαν τον ελληνικό λαό. Διαρκούσης της χρηματοδότησης από τον μηχανισμό συντελέστηκε η μεγαλύτερη κοινωνική γενοκτονία, με κλείσιμο σχολείων, πανεπιστημιακών τμημάτων και νοσοκομείων, εκτόξευση της ανεργίας, συντριβή των μισθών και μαζική μετανάστευση των νέων. Κάθε μνημόνιο και δανειακή σύμβαση συνοδευόταν από δρακόντειους όρους για τις εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα και το δημόσιο που βάθαιναν την φτώχεια.
Δεύτερο: Τα χρήματα των πιστωτών έσωσαν τις τράπεζες και άλλους πιστωτές, που είχαν ήδη εκτεθεί στο ελληνικό χρέος. Η ανταλλαγή των ομολόγων τον Φεβρουάριο του 2012 έγινε αφού οι γαλλογερμανικές τράπεζες μείωσαν σημαντικά την έκθεσή τους στα ελληνικά ομόλογα με τα χρήματα των δανείων που χρησιμοποιούσαν προς ίδιον όφελος το 2010 και 2011, παρότι μάλιστα τα προηγούμενα χρόνια δάνειζαν την Ελλάδα με τοκογλυφικά επιτόκια λόγω του κινδύνου χρεοκοπίας που διέτρεχε.
Τρίτο: Η κυβέρνηση της Ισπανίας δεν είχε καμιά νομιμοποίηση από τον ισπανικό λαό να χρησιμοποιήσει 26 δις. ευρώ για να σώσει τις γαλλογερμανικές τράπεζες, μέσω της χρηματοδότησης της Ελλάδας, ούτε φυσικά να δανειστεί η ίδια 100 δις. ευρώ για να σώσει τις δικές της χρεοκοπημένες τράπεζες από το λουκέτο. Το έλλειμμα νομιμοποίησης της υπογραμμίζεται περαιτέρω αν σκεφτούμε την όξυνση του κοινωνικού ζητήματος στην Ισπανία με κορυφή του παγόβουνου τις χιλιάδες εξώσεις.
Τέταρτο: Καμιά νομιμοποίηση δεν είχαν ούτε οι ελληνικές κυβερνήσεις να συναινέσουν σε μια τόσο σαρωτική αλλαγή του προφίλ του χρέους, καθώς είναι ηλίου φαεινότερο πλέον ότι μεγαλύτερο σκάνδαλο από την αύξηση του χρέους κατά τη διάσωση (από 299 δις. το 2009 σε 321 δις. ευρώ τώρα) είναι η μετατροπή του από ομολογιακό σε διακρατικό. Αλλαγή που συνέφερε την Γερμανία καθώς έτσι διέσωζε τις τράπεζες του Τέταρτου Ράιχ, ενώ την ίδια ώρα έσφιγγε πιο σφιχτά την θηλιά του χρέους στην Ελλάδα.
Το 2015 χειρότερα από το 2010
Πέμπτο: Το κλίμα ευφορίας και αισιοδοξίας που επιχειρούσε να δημιουργήσει ο Σαμαράς δεν αντίβαινε μόνο με τον δείκτη της ανεργίας στην νεολαία της Ελλάδας που υπερβαίνει σταθερά το 50%. Έρχεται σε σύγκρουση ακόμη και με την κατάσταση της ίδιας της οικονομίας. Πολύ ενδεικτικά και αποκαλυπτικά είναι όσα αναφέρει πρόσφατη έκθεση του Κέντρου Ευρωπαϊκής Πολιτικής (CEP) που είδε μάλιστα το φως της δημοσιότητας σε γερμανική εφημερίδα. Βάσει αυτής της έκθεσης, «η Ελλάδα είναι σήμερα λιγότερο σε θέση να αποπληρώσει το εξωτερικό της χρέος απ’ ότι ήταν το 2010». Εκτιμά μάλιστα ότι «η ελληνική οικονομία παραμένει μη ανταγωνιστική»! Εν ολίγοις οι βίαιες αλλαγές που έγιναν τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα, με τεράστιο μάλιστα κοινωνικό κόστος, και με την υπόσχεση της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας, υποβάθμισαν τη θέση και την δυναμική της Ελλάδας!
Συμπερασματικά, το μόνο χρέος που έχει ο ελληνικός λαός δεν είναι η αποπληρωμή αλλά η παύση πληρωμών του χρέους. Η σημασία της διαγραφής του χρέους, έστω και μέρους του αρκεί να είναι μέσω μονομερών ενεργειών κι όχι κατόπιν υποδείξεων των πιστωτών, υπογραμμίζεται από το παράδειγμα άλλων χωρών που προχώρησαν στην διαγραφή του, όπως η Αργεντινή, χωρίς ποτέ να υποστούν τα δεινά των εργαζομένων στην Ελλάδα.
