Tο πανηγύρι της προεδρικής εκλογής τελείωσε με ήττα των Σαμαροβενιζέλων και στις 25 Γενάρη ορίστηκαν εκλογές. Το έργο το έχουμε ξαναδεί, μόνο που αυτή τη φορά έχει ένα σενάριο που προσομοιάζει περισσότερο μ’ αυτό του 1981. Τότε ερχόταν το «αριστερό» ΠΑΣΟΚ για να διώξει την «επάρατο δεξιά», τώρα έρχεται ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ για να διώξει τη «μνημονιακή συγκυβέρνηση».Υπάρχουν, όμως, σημαντικές διαφορές σε σχέση με το 1981. Δεν αναφερόμαστε μόνο στον κοινωνικό ριζοσπαστισμό που επέβαλε την οριακή ρεφορμιστική πολιτική που εφάρμοσε την πρώτη τετραετία του το ΠΑΣΟΚ, οδηγώντας αυτό το ριζοσπαστισμό σε εξάτμιση. Αναφερόμαστε και στις δυνατότητες του ελληνικού καπιταλισμού, που είναι αυτές που καθορίζουν τις πολιτικές διαχείρισης του συστήματος.
Το 1981, ο ελληνικός καπιταλισμός έπρεπε να κάνει κάποιες παραχωρήσεις για να πνίξει τον εργατικό και λαϊκό ριζοσπαστισμό που είχε ογκωθεί στα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της χούντας. Ηταν το μικρό τίμημα που έπρεπε να πληρώσει η αστική τάξη για να εξασφαλίσει την κοινωνική συναίνεση, για να μπορέσει το σύστημά της να γίνει ένα «κανονικό» κοινοβουλευτικό σύστημα, με ομαλή εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, με δομές «αυτοδιοίκησης» και με μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία που θα φροντίζει να καναλιζάρει την εργατική τάξη στα όρια του ανεκτού από το σύστημα. Αυτό το μικρό τίμημα βήμα-βήμα το πήρε πίσω στο πολλαπλάσιο η ελληνική αστική τάξη.
Σήμερα, ούτε το εργατικό κίνημα δείχνει να απειλεί το σύστημα, ούτε το ίδιο το σύστημα έχει τις οικονομικές δυνατότητες του 1981. Εχοντας ολοκληρώσει ένα γιγάντιο σχέδιο κινεζοποίησης του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα της εργατικής τάξης, το σύστημα θέλει να το κατοχυρώσει, πετυχαίνοντας έτσι μια στρατηγικής σημασίας νίκη.
Αυτό το καθήκον καλείται να φέρει σε πέρας ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η ανερχόμενη αστική πολιτική δύναμη, η οποία -όπως όλα δείχνουν- θα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση μετά τις εκλογές.
Αντί να κοιτάζουμε τις υποσχέσεις που μοιράζονται από τα μπαλκόνια, ιδιαίτερα από τους εκπροσώπους της λεγόμενης αριστερής πτέρυγας, ας κοιτάξουμε εκείνα που καταθέτουν κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε συντηρητικά αστικά Μέσα. Οπως, για παράδειγμα, το άρθρο που συνέγραψε ο Γ. Σταθάκης για το «Βήμα της Κυριακής» στις 28 Δεκέμβρη.
Σύμφωνα με το άρθρο, στην ΕΕ έχουν ήδη δημιουργηθεί «δύο στρατόπεδα». Το ένα «υποστηρίζει ως μέθοδο εξόδου από την κρίση τη λιτότητα» και το άλλο, «στο οποίο ανήκει και ο ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζει ως μέθοδο εξόδου από την κρίση τις δημοσιονομικές πολιτικές ενίσχυσης της ανάπτυξης». Ετσι όπως περιγράφονται τα δύο ΑΣΤΙΚΑ στρατόπεδα, δεν υπάρχει έξοδος από την κινεζοποίηση. Υπάρχει μόνο το μπόλιασμα της κινεζοποίησης με «ένα πρόγραμμα ανακούφισης του 35% των ανθρώπων που βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας», όπως γράφει το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.
Για ένα πιάτο φαΐ και ένα κρεβάτι, όπως έχει πει ο Τσίπρας σε τηλεοπτική συνέντευξή του, γίνεται όλος ο καυγάς. Κατά τα άλλα, υπάρχει το γνωστό αφόρητο μπλα-μπλα για τη «διαφάνεια», την «εμβάθυνση της δημοκρατίας», την «άτεγκτη πάταξη της διαφθοράς» κτλ. Και βέβαια, υπάρχει η «διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας στην ΕΕ με πνεύμα συνεργασίας και με βάση την έννοια του κοινού συμφέροντος»! Λες και ό,τι έχει συμβεί οφειλόταν σε κάποια… παρεξήγηση.
Ιδια γεύση θα έχει για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
http://www.eksegersi.gr