Έτσι που ήρθαν τα πράγματα, ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει το περιθώριο να καμαρώσει γιατί προσπέρασε σε πρωθυπουργική θητεία τον άλλοτε συγκάτοικό του στις ΗΠΑ Γιωργάκη Παπανδρέου. Δυόμισι μόλις χρόνια θητείας είναι έτσι κι αλλιώς ένα ντροπιαστικό σκορ, που γίνεται πιο ντροπιαστικό από τις συνθήκες στις οποίες επιτεύχθηκε. Ο Σαμαράς έχασε τη μάχη του παρασκήνιου από τον Καμμένο!
Είναι ο Καμμένος αυτός που κατάφερε να συγκρατήσει -με όλα τα μέσα- τους βουλευτές των ΑΝΕΛ στο μαντρί ενός κόμματος που μπορεί και να μη μπει στην επόμενη βουλή και είναι ο Σαμαράς αυτός που, μολονότι είχε στα χέρια του την κυβερνητική εξουσία και τις δυνατότητες που αυτή προσφέρει, δεν κατάφερε να «συγκινήσει» αυτούς που αποτελούσαν το βασικό target group του. Αν έπαιρνε μερικούς από τον Καμμένο, τότε θα μπορούσε να πάρει και μερικούς από τους ανεξάρτητους, οι οποίοι, όταν είδαν ότι η προεδρική εκλογή δε βγαίνει με τίποτα, είχαν όλη την άνεση να ψηφίσουν «παρών» και στην τρίτη ψηφοφορία.
Το να χάνεις με τέτοιον τρόπο από τον Καμμένο είναι οπωσδήποτε κατόρθωμα. Γι’ αυτό και όταν περάσουν οι εκλογές, στις οποίες ο Σαμαράς θέλοντας και μη παίζει τα ρέστα του, θα του καταλογιστεί από τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, με πρώτους τους Μητσοτάκηδες που περιμένουν στη γωνία για να τον κατασπαράξουν. Ισως γι’ αυτό ο Σαμαράς επαναλάμβανε συνεχώς στη δήλωσή του μετά την τρίτη άκαρπη ψηφοφορία «είμαι εδώ». Δεν απευθυνόταν στους ψηφοφόρους, αλλά στο εσωτερικό της ΝΔ.
Η ήττα είχε διαφανεί πολύ πριν την ώρα της ψηφοφορίας. Ηταν αποτυπωμένη στη συνέντευξη-ρεντίκολο του Σαμαρά στη ΝΕΡΙΤ (διάγγελμα με δημοσιογράφους-γλάστρες ήταν στην πραγματικότητα), στην οποία όχι μόνο δεν είχε να προσφέρει τίποτα το καινούργιο, αλλά αντίθετα ποΕτσι που ήρθαν τα πράγματα, ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει το περιθώριο να καμαρώσει γιατί προσπέρασε σε πρωθυπουργική θητεία τον άλλοτε συγκάτοικό του στις ΗΠΑ Γιωργάκη Παπανδρέου. Δυόμισι μόλις χρόνια θητείας είναι έτσι κι αλλιώς ένα ντροπιαστικό σκορ, που γίνεται πιο ντροπιαστικό από τις συνθήκες στις οποίες επιτεύχθηκε. Ο Σαμαράς έχασε τη μάχη του παρασκήνιου από τον Καμμένο!
Είναι ο Καμμένος αυτός που κατάφερε να συγκρατήσει -με όλα τα μέσα- τους βουλευτές των ΑΝΕΛ στο μαντρί ενός κόμματος που μπορεί και να μη μπει στην επόμενη βουλή και είναι ο Σαμαράς αυτός που, μολονότι είχε στα χέρια του την κυβερνητική εξουσία και τις δυνατότητες που αυτή προσφέρει, δεν κατάφερε να «συγκινήσει» αυτούς που αποτελούσαν το βασικό target group του. Αν έπαιρνε μερικούς από τον Καμμένο, τότε θα μπορούσε να πάρει και μερικούς από τους ανεξάρτητους, οι οποίοι, όταν είδαν ότι η προεδρική εκλογή δε βγαίνει με τίποτα, είχαν όλη την άνεση να ψηφίσουν «παρών» και στην τρίτη ψηφοφορία.
Το να χάνεις με τέτοιον τρόπο από τον Καμμένο είναι οπωσδήποτε κατόρθωμα. Γι’ αυτό και όταν περάσουν οι εκλογές, στις οποίες ο Σαμαράς θέλοντας και μη παίζει τα ρέστα του, θα του καταλογιστεί από τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, με πρώτους τους Μητσοτάκηδες που περιμένουν στη γωνία για να τον κατασπαράξουν. Ισως γι’ αυτό ο Σαμαράς επαναλάμβανε συνεχώς στη δήλωσή του μετά την τρίτη άκαρπη ψηφοφορία «είμαι εδώ». Δεν απευθυνόταν στους ψηφοφόρους, αλλά στο εσωτερικό της ΝΔ.
Η ήττα είχε διαφανεί πολύ πριν την ώρα της ψηφοφορίας. Ηταν αποτυπωμένη στη συνέντευξη-ρεντίκολο του Σαμαρά στη ΝΕΡΙΤ (διάγγελμα με δημοσιογράφους-γλάστρες ήταν στην πραγματικότητα), στην οποία όχι μόνο δεν είχε να προσφέρει τίποτα το καινούργιο, αλλά αντίθετα πούλαγε αγριάδα στους βουλευτές που δεν συντάσσονταν με την εκλογή προέδρου. Η αγριάδα, η επανάληψη των ίδιων τρομοδιλημμάτων και το προεκλογικό στιλ έκαναν φανερή τη συνειδητοποίηση από τον Σαμαρά της επερχόμενης ήττας και την προσήλωσή του πλέον στην προεκλογική περίοδο, την έναρξη της οποίας κήρυξε ανεπίσημα.
Αυτά που έλεγε το καλοκαίρι, απευθυνόμενος στους γερμανούς προστάτες του, ότι δήθεν υπάρχει έτοιμο μαξιλάρι βουλευτών που θα στηρίξει την προεδρική εκλογή, ήταν σκέτες μπούρδες. Δεν είχε τίποτα και η τακτική με την οποία κινήθηκε από το Σεπτέμβρη τον οδήγησε από ήττα σε ήττα, μέχρι το Βατερλό της 29ης Δεκέμβρη, κατά την οποία ο Δήμας πήρε όσες ψήφους είχε πάρει και στη δεύτερη ψηφοφορία. Ούτε μία παραπάνω, έστω για το θεαθήναι. Φαίνεται πως ο Σαμαράς δεν πρόσφερε τίποτα στο παρασκήνιο για να τραβήξει μερικούς από τους «ψεκασμένους». Ούτε πρόσφερε υπουργεία και υφυπουργεία σε κάποιους άλλους, οι οποίοι αναζητούσαν ένα ικανό δέλεαρ για να κάνουν την κωλοτούμπα.
Ετσι, αποκαλύφθηκε ότι ο όλος σχεδιασμός έπασχε από την αρχή. Ποντάρισαν στο γεγονός ότι οι ανεξάρτητοι θα μετρούσαν τα λεφτά της υπολειπόμενης θητείας. Δεν υπολόγισαν στο βάθος της πολιτικής κρίσης, η οποία καθιστά δύσκολες τέτοιες συμπεριφορές που σε άλλες εποχές θα ήταν μονόδρομος. Ετσι, έχουμε το φαινόμενο κάποιων βουλευτών να μην ψηφίζουν για πρόεδρο, μολονότι ξέρουν ότι δε θα βρίσκονται στην επόμενη Βουλή. Προτίμησαν να δημιουργήσουν ένα πολιτικό κεφάλαιο και να το τοκίσουν για το μέλλον. Κι αυτό χρεώνεται ως ήττα του Σαμαρά.
Γράφεται κατά κόρον, ότι το στενό επιτελείο του Σαμαρά ήταν διχασμένο. Οι μισοί ήθελαν να δοθεί η μάχη της προεδρικής εκλογής και οι άλλοι μισοί έλεγαν «πάμε σε εκλογές για να υπάρξει μια αριστερή παρένθεση και να επανέλθουμε». Από πού όμως αντλείται η σιγουριά ότι θα ελέγχουν τη ΝΔ μετά την «αριστερή παρένθεση»; Και πώς ξέρουν ότι αυτή η «παρένθεση» θα κρατήσει λίγο και όχι δυο-τρία χρόνια, όπως κράτησε η δική τους; Αν πράγματι κάνουν τέτοιους συλλογισμούς, αυτοί έχουν την αξία που είχε και η επιλογή τους το Σεπτέμβρη-Οκτώβρη, όταν έβγαλαν τον Σαμαρά στο μεϊντάνι να διακηρύξει ότι τελειώνει το Μνημόνιο, φεύγει η τρόικα και δεν χρειάζονται πλέον τα υπόλοιπα δάνεια από το ΔΝΤ, με αποτέλεσμα να δοκιμάσουν την πίκρα της εκτίναξης των spread και της πλήρους εγκατάλειψής τους από τους γερμανούς προστάτες τους, που έδειξαν μια ευμενή (έναντι του ΣΥΡΙΖΑ) ουδετερότητα. Μη νομίζετε ότι όλ’ αυτά δε θα τους τα κοπανήσουν οι εσωκομματικοί τους αντίπαλοι, ακόμη και κατά την προεκλογική περίοδο, όταν θα ετοιμάζουν την τελική έφοδο κατά του Σαμαρά και της ομάδας του.
Τα ίδια, βέβαια, ισχύουν για τον Βενιζέλο. Μολονότι δεν περίμενε κανείς στα σοβαρά να μαζέψει αυτός βουλευτές, εντούτοις χρεώνεται ό,τι και ο Σαμαράς, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να πάρει όλους τους ανεξαρτητοποιημένους Πασόκους, πλην Αηδόνη (Τζάκρη, Παραστατίδη, Μπόλαρη, ακόμη και Ανδρουλάκη). Εχοντας πλέον ν’ αντιμετωπίσει και το «κόμμα ΓΑΠ», αγωνιά για την είσοδο των υπολειμμάτων του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή, ενώ αν τα καταφέρει θα πρέπει να κάνει κάποιο «ντιλ» με τον ΣΥΡΙΖΑ για να σώσει την παρτίδα.
«Σουμάροντας» αυτή την πρώτη φάση της προεκλογικής περιόδου, που ξεκίνησε το Σεπτέμβρη και κράτησε μέχρι τις 29 Δεκέμβρη, ως κορυφαίο γεγονός πρέπει να καταγράψουμε την εγκατάλειψη του Σαμαρά από τους Γερμανούς. Αρχικά τον ενθάρρυναν να το παίξει «μάγκας» (όπως έχουμε ξαναγράψει, δεν υπήρχε περίπτωση να σηκώσει την παντιέρα «τέλος Μνημόνιο, τρόικα και ΔΝΤ» χωρίς να έχει καταφατικό νεύμα από το Βερολίνο) και στη συνέχεια άλλαξαν το σχεδιασμό τους και αποφάσισαν να τηρήσουν ουδετερότητα, η οποία μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ ευνοούσε. Προφανώς, οι παρασκηνιακές διαβεβαιώσεις που πήραν για την πολιτική που θ’ ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, σίγουρα με εγγυήσεις και από εγχώριους κεφαλαιοκρατικούς κύκλους, κρίθηκαν ικανοποιητικές. Ετσι, αποφάσισαν να ποντάρουν σ’ ένα νεαρό και άφθαρτο «άλογο», παρά να συνεχίσουν να στηρίζουν μια κυβέρνηση η οποία έτσι κι αλλιώς παρέπαιε από τους πρώτους κιόλας μήνες της συγκρότησής της.
Τι απομένει στον Σαμαρά για την προεκλογική περίοδο; Μόνον ο εκφοβισμός της πιο συντηρητικής μερίδας του εκλογικού σώματος. Οι υποσχέσεις του δεν έχουν κανένα αντίκρισμα, διότι τις είχε δώσει και το Σεπτέμβρη για να φάει στη συνέχεια τα σκαμπίλια από τις «αγορές» και να προστρέξει στο Eurogroup και στο ΔΝΤ. Οι επόμενες εβδομάδες θα δείξουν σε ποιο βαθμό θα περιορίσει την εκλογική ήττα.ύλαγε αγριάδα στους βουλευτές που δεν συντάσσονταν με την εκλογή προέδρου. Η αγριάδα, η επανάληψη των ίδιων τρομοδιλημμάτων και το προεκλογικό στιλ έκαναν φανερή τη συνειδητοποίηση από τον Σαμαρά της επερχόμενης ήττας και την προσήλωσή του πλέον στην προεκλογική περίοδο, την έναρξη της οποίας κήρυξε ανεπίσημα.
Αυτά που έλεγε το καλοκαίρι, απευθυνόμενος στους γερμανούς προστάτες του, ότι δήθεν υπάρχει έτοιμο μαξιλάρι βουλευτών που θα στηρίξει την προεδρική εκλογή, ήταν σκέτες μπούρδες. Δεν είχε τίποτα και η τακτική με την οποία κινήθηκε από το Σεπτέμβρη τον οδήγησε από ήττα σε ήττα, μέχρι το Βατερλό της 29ης Δεκέμβρη, κατά την οποία ο Δήμας πήρε όσες ψήφους είχε πάρει και στη δεύτερη ψηφοφορία. Ούτε μία παραπάνω, έστω για το θεαθήναι. Φαίνεται πως ο Σαμαράς δεν πρόσφερε τίποτα στο παρασκήνιο για να τραβήξει μερικούς από τους «ψεκασμένους». Ούτε πρόσφερε υπουργεία και υφυπουργεία σε κάποιους άλλους, οι οποίοι αναζητούσαν ένα ικανό δέλεαρ για να κάνουν την κωλοτούμπα.
Ετσι, αποκαλύφθηκε ότι ο όλος σχεδιασμός έπασχε από την αρχή. Ποντάρισαν στο γεγονός ότι οι ανεξάρτητοι θα μετρούσαν τα λεφτά της υπολειπόμενης θητείας. Δεν υπολόγισαν στο βάθος της πολιτικής κρίσης, η οποία καθιστά δύσκολες τέτοιες συμπεριφορές που σε άλλες εποχές θα ήταν μονόδρομος. Ετσι, έχουμε το φαινόμενο κάποιων βουλευτών να μην ψηφίζουν για πρόεδρο, μολονότι ξέρουν ότι δε θα βρίσκονται στην επόμενη Βουλή. Προτίμησαν να δημιουργήσουν ένα πολιτικό κεφάλαιο και να το τοκίσουν για το μέλλον. Κι αυτό χρεώνεται ως ήττα του Σαμαρά.
Γράφεται κατά κόρον, ότι το στενό επιτελείο του Σαμαρά ήταν διχασμένο. Οι μισοί ήθελαν να δοθεί η μάχη της προεδρικής εκλογής και οι άλλοι μισοί έλεγαν «πάμε σε εκλογές για να υπάρξει μια αριστερή παρένθεση και να επανέλθουμε». Από πού όμως αντλείται η σιγουριά ότι θα ελέγχουν τη ΝΔ μετά την «αριστερή παρένθεση»; Και πώς ξέρουν ότι αυτή η «παρένθεση» θα κρατήσει λίγο και όχι δυο-τρία χρόνια, όπως κράτησε η δική τους; Αν πράγματι κάνουν τέτοιους συλλογισμούς, αυτοί έχουν την αξία που είχε και η επιλογή τους το Σεπτέμβρη-Οκτώβρη, όταν έβγαλαν τον Σαμαρά στο μεϊντάνι να διακηρύξει ότι τελειώνει το Μνημόνιο, φεύγει η τρόικα και δεν χρειάζονται πλέον τα υπόλοιπα δάνεια από το ΔΝΤ, με αποτέλεσμα να δοκιμάσουν την πίκρα της εκτίναξης των spread και της πλήρους εγκατάλειψής τους από τους γερμανούς προστάτες τους, που έδειξαν μια ευμενή (έναντι του ΣΥΡΙΖΑ) ουδετερότητα. Μη νομίζετε ότι όλ’ αυτά δε θα τους τα κοπανήσουν οι εσωκομματικοί τους αντίπαλοι, ακόμη και κατά την προεκλογική περίοδο, όταν θα ετοιμάζουν την τελική έφοδο κατά του Σαμαρά και της ομάδας του.
Τα ίδια, βέβαια, ισχύουν για τον Βενιζέλο. Μολονότι δεν περίμενε κανείς στα σοβαρά να μαζέψει αυτός βουλευτές, εντούτοις χρεώνεται ό,τι και ο Σαμαράς, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να πάρει όλους τους ανεξαρτητοποιημένους Πασόκους, πλην Αηδόνη (Τζάκρη, Παραστατίδη, Μπόλαρη, ακόμη και Ανδρουλάκη). Εχοντας πλέον ν’ αντιμετωπίσει και το «κόμμα ΓΑΠ», αγωνιά για την είσοδο των υπολειμμάτων του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή, ενώ αν τα καταφέρει θα πρέπει να κάνει κάποιο «ντιλ» με τον ΣΥΡΙΖΑ για να σώσει την παρτίδα.
«Σουμάροντας» αυτή την πρώτη φάση της προεκλογικής περιόδου, που ξεκίνησε το Σεπτέμβρη και κράτησε μέχρι τις 29 Δεκέμβρη, ως κορυφαίο γεγονός πρέπει να καταγράψουμε την εγκατάλειψη του Σαμαρά από τους Γερμανούς. Αρχικά τον ενθάρρυναν να το παίξει «μάγκας» (όπως έχουμε ξαναγράψει, δεν υπήρχε περίπτωση να σηκώσει την παντιέρα «τέλος Μνημόνιο, τρόικα και ΔΝΤ» χωρίς να έχει καταφατικό νεύμα από το Βερολίνο) και στη συνέχεια άλλαξαν το σχεδιασμό τους και αποφάσισαν να τηρήσουν ουδετερότητα, η οποία μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ ευνοούσε. Προφανώς, οι παρασκηνιακές διαβεβαιώσεις που πήραν για την πολιτική που θ’ ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, σίγουρα με εγγυήσεις και από εγχώριους κεφαλαιοκρατικούς κύκλους, κρίθηκαν ικανοποιητικές. Ετσι, αποφάσισαν να ποντάρουν σ’ ένα νεαρό και άφθαρτο «άλογο», παρά να συνεχίσουν να στηρίζουν μια κυβέρνηση η οποία έτσι κι αλλιώς παρέπαιε από τους πρώτους κιόλας μήνες της συγκρότησής της.
Τι απομένει στον Σαμαρά για την προεκλογική περίοδο; Μόνον ο εκφοβισμός της πιο συντηρητικής μερίδας του εκλογικού σώματος. Οι υποσχέσεις του δεν έχουν κανένα αντίκρισμα, διότι τις είχε δώσει και το Σεπτέμβρη για να φάει στη συνέχεια τα σκαμπίλια από τις «αγορές» και να προστρέξει στο Eurogroup και στο ΔΝΤ. Οι επόμενες εβδομάδες θα δείξουν σε ποιο βαθμό θα περιορίσει την εκλογική ήττα.
φωτο www.matrix24.gr
http://www.eksegersi.gr
