Πρωτοχρονιά, Φώτα και αϊγιαννιού με τους κομματικούς θιάσους επί σκηνής! Και μετά, μια fast track προεκλογική περίοδος είκοσι ημερών, για να βραδυάσει η 25η Γενάρη με νέο πολιτικό χάρτη, δυόμισι χρόνια μετά την τελευταία καταγραφή.
Το τι θ’ ακούσουμε και θα δούμε σ’ αυτή τη σύντομη προεκλογική περίοδο είναι γνωστό. Κανένας θίασος δεν έχει νέο έργο ν’ ανεβάσει. Ακόμη και οι πρωταγωνιστές είναι γνωστοί. Αντε να φτιάξει και ο Γιωργάκης το κόμμα του, για να έχει και ο Βενιζέλος κάτι να ασχολείται.
♦ Ο Σαμαράς έκλεισε τη θητεία της κυβέρνησής του μ’ ένα κρεσέντο κινδυνολογίας. Δε νομίζουμε ότι θα το πάει έτσι μέχρι το τέλος. Με Μπουμπούκο και Βούλτεψη δεν κερδίζεις εκλογές. Το πολύ να συσπειρώσεις τον σκληρό πυρήνα των «γαλάζιων» ψηφοφόρων. Αναγκαστικά πρέπει να ξετυλίξει και το «όραμά» του, αλλά κι αυτό δε θα είναι τίποτα καινούργιο. Αυτά που έλεγε το περασμένο φθινόπωρο, μέχρι που έφαγε την κατραπακιά από τις «αγορές» και έστρωσε, θα επαναλαμβάνει: βγαίνουμε από το Μνημόνιο, διώχνουμε την τρόικα, αποσυνδεόμαστε από το ΔΝΤ, μπαίνουμε σε ανάπτυξη με ασφάλεια - μακριά από τον ΣΥΡΙΖΑ που θα τα τινάξει όλα στον αέρα.
♦ Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα πει τίποτα καινούργιο. Ο πεντοζάλης με τον οποίο έκλεισε η πρώτη προεκλογική συγκέντρωση, λίγες ώρες μετά την άγονη τρίτη ψηφοφορία στη Βουλή, μας προϊδέασε για την εκλογική τακτική του «χα-χα-χού-χα». Οι Λαφαζανοστρατούληδες θα τάζουν λαγούς με πετραχήλια, οι Δραγασακοσταθάκηδες θα κρατάνει τα μπόσικα, η Ραχήλ Μακρή θ’ αποτελεί μια πινελιά χαράς και αισιοδοξίας, ο κυρ-Φώτης με την παρέα του θα προσφέρουν μια γενναία ένεση «αριστεράς της ευθύνης» και ο στόχος θα είναι η εκλογική διεύρυνση προς τα δεξιά (κυρίως) και προς τ’ αριστερά. Και βέβαια, όλα τα στελέχη θ’ αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι τις συγκεκριμένες απαντήσεις στα ερωτήματα (που θα θέτει η άλλη πλευρά) για τη διαπραγμάτευση με την τρόικα και το Eurogroup αμέσως μετά την 28η Φλεβάρη που λήγει η παράταση του Μνημονίου.
♦ Ο Βενιζέλος, πέραν της κατρακύλας του ΠΑΣΟΚ, θα έχει ν’ αντιμετωπίσει και το κόμμα του Γιωργάκη. Η ίδρυσή του θεωρείται σίγουρη, οι δε εκκλήσεις προς τον Γιωργάκη (ακόμη και από ιστορικά στελέχη όπως ο Λαλιώτης) δεν έχουν ως στόχο τη μετάπεισή του, αλλά να τον χρεώσουν με το κόστος της διάσπασης. Ο ίδιος, πάντως, το διασκεδάζει δεόντως, απαντώντας σε όσους τον επισκέπτονται ότι ακόμη δεν το έχει αποφασίσει. Τι θα τον μετάπειθε; Ισως μια παραίτηση του Βενιζέλου και η ανάθεση της προεδρίας προσωρινά σ’ ένα στέλεχος κοινής αποδοχής και όχι σε κάποιον κολλητό του Βενιζέλου, όπως π.χ. ο Λοβέρδος.
♦ Ο Θεοδωράκης, παρά την προσχώρηση του Λυκούδη, ίσως και της Φούντα, θα έχει ν’ αντιμετωπίσει και την πίεση του κόμματος ΓΑΠ. Θέσεις δεν έχει, το lifestyle δεν μπορεί να τον πάει πολύ μακριά και οι εξυπνάδες του τύπου «νιώθω πως έχω συμμάχους τους λογικούς του ΣΥΡΙΖΑ και τους φιλελεύθερους της ΝΔ» δεν πουλάνε. Θα είναι κατευχαριστημένος αν προσεγγίσει το ποσοστό των ευρωεκλογών, αν και τα ιδρυτικά ποταμοστελέχη έχουν αρχίσει τη γκρίνια (έναν στη Λάρισα τον διέγραψαν κιόλας!) βλέποντας πως έρχονται οι επώνυμοι «ξωτικοί» να τους αρπάξουν τις λίγες έδρες που περιμένουν να κερδίσουν.
♦ Ο Καμμένος έχει (ξανα)καβαλήσει το καλάμι και αυτοπλασάρεται ως ο άνθρωπος που νίκησε τους Σαμαρά-Βενιζέλο και θα είναι ο εγγυητής μιας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» μετά τις εκλογές! Ενας Καμμένος μπορεί και να μην αντιλαμβάνεται ότι αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να μη βρίσκεται στην επόμενη Βουλή, συνθλιβόμενος ανάμεσα στις μυλόπετρες της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, όμως αυτός ο κίνδυνος είναι που θα συσπειρώσει όσους παρέμειναν στους ΑΝΕΛ και πρέπει αναγκαστικά μ’ αυτό το σχήμα να διεκδικήσουν την επανεκλογή τους. Ψήφο-ψήφο θα δώσουν τη μάχη στις εκλογικές τους περιφέρειες.
♦ Ο Περισσός δεν έχει πρόβλημα πολιτικής φυσιογνωμίας, θα δεχτεί όμως και πάλι τεράστια πίεση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα είναι πόσο θ’ αντέξει σ’ αυτή την πίεση.
♦ Τέλος, οι νεοναζί από τη φυλακή μπορούν να ελπίζουν μόνο στο «πολιτικό κεφάλαιο» καφρίλας που δημιούργησαν.
φωτο:www.thebest.gr
http://www.eksegersi.gr/