Η σούμα της πρώτης ψηφοφορίας έφτασε τους 160. Στους 155 της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ προστέθηκαν οι πρώην Δημαρίτες και νυν Ποταμικοί Λυκούδης, Ψαριανός και Μάρκου, ο κολλητός του Λοβέρδου Αηδόνης και ο πρώην Ανελίτης Νταβρής. Σ’ αυτούς πρέπει να προστεθούν ακόμη ο Μελάς, ο Οικονόμου, οι δυο απόντες «μετανοημένοι» νεοναζί (Μπούκουρας και Αλεξόπουλος) και οι άλλοι δύο απόντες (Γιοβανόπουλος και Κασαπίδης). Η πραγματική σούμα της πρώτης ψηφοφορίας, δηλαδή, θα πρέπει να λογίζεται στους 166 και σ’ αυτό το επίπεδο (με τάση προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω) αναμένεται να μείνει και στη δεύτερη ψηφορορία, της ερχόμενης Δευτέρας. Δεν αναμένονται συγκλονιστικά απρόοπτα στο προσκήνιο, γιατί κάθε πλευρά κρατάει κλειστά τα χαρτιά της, ώστε να τα παίξει στο παρασκήνιο στο διάστημα από τις 22 μέχρι τις 29 Δεκέμβρη.
Ο Σαμαράς έκανε τα τυπικά που έπρεπε να κάνει. Το πρωί της Τετάρτης έκανε μια δήλωση σύμφωνα με την οποία «η θετική ψήφος των βουλευτών δεν εκλαμβάνεται ως ψήφος υπέρ της κυβέρνησης», χωρίς βέβαια να πιστεύει ότι αυτή η δήλωση θα μπορούσε να μαζέψει περισσότερους. Απλά έπρεπε να την κάνει. Από την προηγούμενη κιόλας μέρα φρόντισε να μαζέψει τα μαντρόσκυλα της Δεξιάς από τα ΜΜΕ και να εκδώσει ανακοίνωση ότι δε θα απαντά στις ύβρεις του ΣΥΡΙΖΑ! Τυπικό ήταν κι αυτό, αλλά σ’ ένα βαθμό αποτέλεσε και παραδοχή ότι η τακτική με τα μαντρόσκυλα δεν ήταν και τόσο αποδοτική, τουλάχιστον για το κοινοβουλευτικό παιχνίδι.
Αντίθετα, ο Βενιζέλος φαίνεται να είναι σε άλλο μήκος κύματος. Εμφανίζεται ως εγγυητής της ηπιότητας και αφήνει να εννοηθεί ότι θα αναλάβει πρωτοβουλίες. Είναι άραγε σε συνεννόηση με τον Σαμαρά και ετοιμάζουν κάτι ή απλά κάνει προεκλογικό παιχνίδι για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ; Προς το παρόν, φαίνεται να ισχύει το δεύτερο. Δηλαδή, ο Βενιζέλος να παίζει το χαρτί της «κυβέρνησης εθνικής ενότητας» που θα λειτουργήσει ως «εθνική επιτροπή διαπραγμάτευσης», ώστε αν ο Σαμαράς υποχωρήσει, να φαίνεται ότι υποχώρησε κάτω από τη δική του πίεση, κι αν προκληθούν εκλογές, να χρησιμοποιήσει αυτό το ιδεολόγημα ως βασική πολιτική πρόταση του ΠΑΣΟΚ και μετά, ανάλογα με το αποτέλεσμα, να διεκδικήσει ρόλο και στην επόμενη κυβέρνηση. Το «στιλ Γκένσερ» το έχει αφομοιώσει καλά, αφού από το 2011 αποτελεί το Νο 2 σε τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις και έχει βάλει ως στόχο να φτιάξει… καρέ με δυάρια.
Ο Σαμαράς, όμως, δεν μπορεί να βγει μπροστά με την ίδια γραμμή. Αν το κάνει από τώρα, θα του ζητήσουν κι άλλα: να αποσυρθεί από την πρωθυπουργία (η εκδίκηση του Γιωργάκη!) και να περάσει σε αφανή ρόλο, πράγμα που θα αντιμετωπιστεί ως τελική ήττα και θ’ αποτελέσει την έναρξη μιας διαδικασίας απόσυρσής του. Γι’ αυτό και τα μηνύματα από το Μαξίμου είναι, προς το παρόν, για «καθαρές λύσεις» (ή πρόεδρος ή εκλογές), αν και σε ένα τόσο ρευστό πολιτικό περιβάλλον τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο μέχρι το τέλος.
Για να επανέλθουμε στην αριθμητική της κάλπης, αν προσθέσουμε στους 166 τους Ανδρουλάκη, Τατσόπουλο, Κουράκο, Ιατρίδη, Πολύδωρα και Καπερνάρο (όπως φαίνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «κόψει» τους Βουδούρη, Παραστατίδη, Μπόλαρη, Μουτσινά, Μακρή και Γιαταγάνα), ο αριθμός φτάνει τους 172. Και πάλι πολύ μακριά από την ευτυχία. Κάτι που εμμέσως πλην σαφώς παραδέχτηκε ο Σαμαράς βγαίνοντας από τη Βουλή, όταν δήλωσε ότι «ευελπιστεί» (και όχι ότι είναι σίγουρος) πως θα εκλεγεί πρόεδρος.
Αρα, για τους Σαμαρά-Βενιζέλο υπάρχουν δυο δυνατότητες: ή να «τραβήξουν» ένα από τα δυο μικρότερα αντιπολιτευτικά κόμματα (ΔΗΜΑΡ και ΑΝΕΛ) ή να «σπάσουν» οχτώ βουλευτές από αυτά τα δύο κόμματα. Με τα σημερινά δεδομένα, το πρώτο φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο (για τον Καμμένο, απίθανο), ενώ το δεύτερο έχει πιθανότητες. Και πάλι, όμως, για να «σπάσουν» βουλευτές από ΔΗΜΑΡ και ΑΝΕΛ, θα χρειαστεί «φως» από τη μεριά του Σαμαρά. «Φως» και στο πολιτικό επίπεδο και στο επίπεδο του παρασκήνιου.
Υπάρχουν οι τρεις Δημαρίτες (Τσούκαλης, Φούντα, Ψύρρας), υπάρχουν και τουλάχιστον έξι Ανελίτες (Κόλλια-Τσαρουχά, Χαϊκάλης, Ουζουνίδης, Δαμαβολίτης, Δημαράς, Αβραμίδης) που έχουν μπει στο στόχαστρο των κυβερνητικών. Ο αριθμός είναι οριακός (γιατί δεν είναι και σίγουρο ότι θα έχουν όλους τους άλλους), γι’ αυτό και τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι την απάντηση για τους χειρισμούς θα τη δώσει τελικά ο Σαμαράς. Θα δεχτεί να τεθεί σε ομηρία ή θα επιχειρήσει «ηρωική έξοδο» από την κυβέρνηση (μέσω εκλογών), συγκεντρώνοντας όλες τις δυνάμεις του στο συμμάζεμα της ΝΔ, από το εσωτερικό της οποίας πρέπει να θεωρείται σίγουρο ότι θα δεχτεί πλήγματα, αν δεν καταφέρει να εκλέξει πρόεδρο και μετά χάσει τις εκλογές από τον ΣΥΡΙΖΑ; Ηδη, το μητσοτακαίικο βρίσκεται με το όπλο παρά πόδα. Η Ντόρα βρίσκεται καθημερινά στα ΜΜΕ και ζητάει «πολιτικές πρωτοβουλίες», ο Δρακουμέλ συναντήθηκε με τον Καμμένο και μετά έκανε γραπτή δήλωση ζητώντας να εκλεγεί πρόεδρος, ενώ ο Κυριάκος «πουσάρεται» από αμερικάνικα ΜΜΕ ως ο επόμενος αρχηγός της ΝΔ. Κανείς δε θα μπορεί να κατηγορήσει τους Μητσοτάκηδες ότι δεν χρησιμοποίησαν όλη την ισχύ τους για να βοηθήσουν στην εκλογή προέδρου, ενώ αυτοί θα μπορούν να κατηγορήσουν τον Σαμαρά και την ακροδεξιά παρέα του ότι τα ‘καναν μαντάρα, με τη διχαστική τους συμπεριφορά, με την πόλωση που επεδίωξαν, με τη χρήση της οικονομικής τρομοκρατίας, με το άνοιγμα της ΝΔ προς τα δεξιά και όχι προς το κέντρο κτλ.
Αυτή την προοπτική πρέπει να την πάρει πολύ σοβαρά υπόψη του ο Σαμαράς, που αν δεν κάνει μια θεαματική πολιτική κίνηση θα φανεί ότι επέλεξε τις εκλογές και θα χρεωθεί εξ ολοκλήρου το κόστος της ήττας. Και βέβαια, ενδέχεται πάνω του να ασκηθεί πίεση και από μεγαλοκαπιταλιστές, οι οποίοι δρουν πάντοτε στο παρασκήνιο, αποφεύγοντας να εκτεθούν στο πολιτικό προσκήνιο. Προς το παρόν, ο Σαμαράς διαρρέει ότι δε δέχεται να αναλάβει «πολιτική πρωτοβουλία», πρωτίστως γιατί καμία από τις προτάσεις που κατατίθενται δεν έχει εξασφαλισμένους τους 180. Αυτό το επιχείρημα περισσότερο μοιάζει με προεκλογική άμυνα. Μοιάζει να ετοιμάζεται για εκλογές, φορτώνοντας την ευθύνη της αποτυχίας στους άλλους και όχι στον εαυτό του και στο επιτελείο του, που είχαν αναλάβει να μαζέψουν τα «κουκιά».
Τις απαντήσεις στα ερωτήματα θα τις πάρουμε τις επόμενες μέρες και, πιστέψτε μας, δεν αγωνιούμε καθόλου. Γιατί αυτό το παιχνίδι, είτε σταματήσει στην πρώτη φάση (προεδρική εκλογή) είτε έχει και δεύτερη (εθνικές εκλογές), δεν έχει καμιά σημασία για τον ελληνικό λαό, ο οποίος σε κάθε περίπτωση θα συνεχίσει ν’ αλέθεται από τις μυλόπετρες της κινεζοποίησης.
ΥΓ: Υπάρχει, βέβαια, και το «τρελό» ενδεχόμενο: να ψηφίσουν σύσσωμοι οι χρυσαυγίτες στην τρίτη ψηφοφορία και να βγάλουν αυτοί τον Δήμα πρόεδρο, αφήνοντάς τους όλους σύξυλους (και πρώτον τον ίδιο τον Δήμα)! Θα είναι σουρεαλιστικό, αλλά σε συνθήκες πολιτικής κρίσης και μ’ ένα τσούρμο μαδημένες κότες, όλα πρέπει να τα περιμένουμε.
φωτο www.patrasevents.gr
