Ιμπεριαλισμός: μονοπωλιακός καπιταλισμός• παρασιτικός καπιταλισμός ή καπιταλισμός που σαπίζει• καπιταλισμός που πεθαίνει
Αν είν’ η σκέψη σου
πριν από σένα,
δεν είναι απόκομμα
θεού και γέννα.
Τη σκλάβα σκέψη σου, σκλάβα δετή
σου την επλάσανε
οι Δυνατοί.
Κώστας Βάρναλης
***
Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος
Για την αξιοπιστία και την αντικειμενικότητα των δημοσκοπικών ερευνών έχουν αποφανθεί και οι ειδήμονες περί τα δημοσκοπικά καθώς και για τα περίτεχνα ερωτηματολόγια που «εκβιάζουν» συγκεκριμένο τελικό αποτέλεσμα: είναι, αν όχι μηδενική, ελάχιστη. Το αποτέλεσμα και τα ευρήματα κάθε έρευνας είναι ευθέως συνδεδεμένα με τα συμφέροντα αυτού που πληρώνει τη σχετική έρευνα.
Παρά ταύτα κανείς δεν αμφισβητεί πως δίνουν μια «σχετική» εικόνα της κοινωνίας για τα ζητήματα που διεξάγεται η έρευνα, κι αυτό δείχνει η σταθερότητα των ευρημάτων σε συγκεκριμένα ερωτήματα τα τελευταία δύο χρόνια.
Απ’ αυτή τη «σχετική» εικόνα της κοινωνικής πλειοψηφίας, παραθέτω ορισμένα από τα πλέον σταθερά ευρήματα των τελευταίων δύο χρόνων:
Οι μνημονιακές πολιτικές είναι καταστροφικές και τις επιβάλουν η Μέρκελ και η Γερμανία.
Οι πολιτικές που εφαρμόζονται είναι μεγάλο λάθος, γιατί όλα τα πληρώνει ο λαός και ποτέ το κεφάλαιο και η πλουτοκρατία.
Ανήκουμε στη Δύση, το ΝΑΤΟ, στην ΕΕ και στο Ευρω.
Κανένα κόμμα δεν είναι ικανό να αντιμετωπίσει την κρίση, πλην όμως απορρίπτονται και δεν στηρίζονται μόνο τα κόμματα που διακηρύττουν την ανατροπή του καπιταλισμού.
Όχι στο σοσιαλισμό της ανατροπής του καπιταλισμού των κομμουνιστών και στον κομμουνισμό.
Ναι στο σοσιαλισμό (;) που στηρίζει τον καπιταλισμό και υπόσχεται καλύτερη (;) διαχείρισή του.
Πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Καταλληλότερος πρωθυπουργός ο Σαμαράς.
Ο ιδιωτικός τομέας είναι αδιάφθορος και παραγωγικός σε αντίθεση με τον δημόσιο τομέα που είναι διεφθαρμένος και αντιπαραγωγικός.
Για όλα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι και γενικώς το δημόσιο.
Στον ιδιωτικό τομέα όλοι (;) οι εργαζόμενοι είναι ικανοί, εργατικοί και τίμιοι, σε αντίθεση με τους εργαζόμενους στο δημόσιο που όλοι (;) είναι ανίκανοι, τεμπέληδες και ανέντιμοι.
Οι απεργοσπάστες είναι εργαζόμενοι που έχουν «δικαίωμα στην εργασία». 1.500.000 έχουν στερηθεί το «δικαίωμα στην εργασία» αλλά τι κάνουν (;) γι’ αυτό οι συνδικαλιστές (;) και τα συνδικάτα (;); Αλλά γι’ αυτό φταίνε οι μετανάστες, χώρια που φέρουν ευθύνη και για την αύξηση της εγκληματικότητας.
Τη βία και την καταστολή του αστικού κράτους την προκαλούν αυτοί που διαδηλώνουν, διαμαρτύρονται, απεργούν και θέλουν να υπονομεύσουν και να δυσφημίσουν τη χώρα.
Δεν ασχολείται με την πολιτική και τα κόμματα, δεν συμμετέχει στα συνδικάτα, δεν συμμετέχει σε κινητοποιήσεις, δεν απεργεί, δεν ψηφίζει στις εκλογές, δεν…, δεν…
Όλα (;) τα κόμματα είναι αναξιόπιστα και για όλα (;) φταίει η κομματοκρατία (;). Χωρίς αυτά θα ήμασταν όλοι ενωμένοι για το καλό (;) της χώρας.
Για όλα φταίνε όλοι (;) οι συνδικαλιστές, που κάνουν (;) απεργίες.
Όλοι (;) είναι βουτηγμένοι στη διαφθορά και είναι κλέφτες.
Εμπιστεύεται περισσότερο την αστυνομία, το στρατό, την εκκλησία, τη δικαιοσύνη και την … ΕΥΠ.
Συνεπώς -με βάση τα ευρήματα των ερευνών της τελευταίας διετίας- η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι διατεθειμένη να στηρίξει:
Μια κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, με πρωθυπουργό τον Σαμαρά, μέσα στην ΕΕ της Μέρκελ, της Γερμανίας και με Ευρώ.
Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να εξαλείψει τα κόμματα, τα συνδικάτα, να απαγορεύσει τις κινητοποιήσεις, τις διαμαρτυρίες, τις απεργίες, να «εξαφανίσει» τους μετανάστες, και να επιβάλει την ενότητα στα αντικειμενικά αντίθετα ταξικά συμφέροντα, που γεννούν και αναπαράγουν την ταξική πάλη στην καπιταλιστική κοινωνία, για τη σωτηρία της χώρας· με μια λέξη δηλ. να επιβάλει ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.
Νόμος, τάξη και ασφάλεια (;): να πατάξει τον εσωτερικό εχθρό την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους, διαδηλωτές, άνεργους, απεργούς, καταληψίες, Ν. Ρωμανός κ.α.!
Όσοι δεν πειθαρχήσουν και δεν υποταχθούν στη βούληση αυτής της κυβέρνησης να υποστούν τη βία και την κατασταλτική μανία του αστικού κράτους που οφείλει να διασφαλίσει τα κέρδη του κεφαλαίου, την ασυδοσία της πλουτοκρατίας για την ανάπτυξη, τη δουλεμπορική «απασχόληση» των «ωφελούμενων», τη μαύρη - ελαστική - απλήρωτη «απασχόληση», το «δικαίωμα στην εργασία» των απεργοσπαστών, όχι όμως και των ανέργων που στην πλειοψηφία τους είναι τεμπέληδες και δεν θέλουν να δουλέψουν γι’ αυτό και δεν ψάχνουν για δουλειά.
Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να ξεπουλήσει όλα όσα είναι δημόσια περιουσία στο ιδιωτικό κεφάλαιο και στην πλουτοκρατία, να εξαλείψει όλες τις δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες -παιδεία, υγεία, ασφάλιση κ.α.- και να τις δώσει στον ιδιωτικό τομέα.
Αυτή η κυβέρνηση χρειάζεται απαραιτήτως τη στήριξη από την αστυνομία, το στρατό, την εκκλησία, τη δικαιοσύνη και εσχάτως την … ΕΥΠ.
Εν τέλει ανήκουμε στη Δύση, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ της μερκελικής Γερμανίας, γιατί αν δεν κάνουμε ότι μας ζητήσουν θα υποστούμε λιμούς, σεισμούς, καταιγίδες, τρικυμίες, κατολισθήσεις και άλλες φυσικές και μη καταστροφές, γι’ αυτό και πρέπει να πειθαρχούμε στις εντολές τους.
Παρά ταύτα είμαστε ελεύθεροι νοικοκυραίοι, πατριώτες έτοιμοι να θυσιαστούμε για το καλό της πατρίδας.
Πατρίς – θρησκεία – οικογένεια.
***
Γι’ αυτή την παρακμιακή φάση του καπιταλισμού, τον Ιμπεριαλισμό, γράφει σχετικά ο ξεπερασμένος αναχρονιστής - λαϊκιστής Β. Ι. Λένιν:
«Θα χρειαστεί να αρχίσουμε μ’ έναν όσο το δυνατό πιο ακριβή και πιο πλήρη ορισμό του ιμπεριαλισμού. Ο ιμπεριαλισμός είναι ένα ιδιόμορφο ιστορικό στάδιο του καπιταλισμού.
Η ιδιομορφία του αυτή είναι τριπλή: ο ιμπεριαλισμός είναι
(1) - μονοπωλιακός καπιταλισμός·
(2) - παρασιτικός καπιταλισμός ή καπιταλισμός που σαπίζει·
(3) - καπιταλισμός που πεθαίνει.
Η αντικατάσταση του ελεύθερου συναγωνισμού από το μονοπώλιο είναι το θεμελιακό οικονομικό γνώρισμα, η ουσία του ιμπεριαλισμού.
[…]
Το ότι ο Ιμπεριαλισμός είναι παρασιτικός καπιταλισμός ή καπιταλισμός που σαπίζει, εκδηλώνεται, πρώτ’ απ’ όλα, στην τάση για σάπισμα που διακρίνει κάθε μονοπώλιο στις συνθήκες της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής.
Η διαφορά ανάμεσα στη ρεπουμπλικανικο-δημοκρατική και τη μοναρχοαντιδραστική Ιμπεριαλιστική αστική τάξη εξαλείφεται ακριβώς επειδή και η μια και η άλλη σαπίζουν ζωντανές (πράγμα που δεν αναιρεί καθόλου την καταπληκτικά γοργή ανάπτυξη του καπιταλισμού σε ορισμένους κλάδους της βιομηχανίας, σε ορισμένες χώρες, σε ορισμένες περιόδους).
Δεύτερο, το σάπισμα του καπιταλισμού εκδηλώνεται με τη δημιουργία ενός τεράστιου στρώματος εισοδηματιών, καπιταλιστών που ζουν «από το κόψιμο των κουπονιών». Σε τέσσερις προηγμένες ιμπεριαλιστικές χώρες, ’Αγγλία, Βόρεια ’Αμερική, Γαλλία και Γερμανία, το κεφάλαιο καθεμιάς σε τίτλους αξιών είναι 100-150 δισεκατομμύρια φράγκα, πράγμα πού σημαίνει ετήσιο εισόδημα όχι λιγότερο από 5-8 δισεκατομμύρια φράγκα κατά χώρα.
Τρίτο, η εξαγωγή κεφαλαίων είναι παρασιτισμός στο τετράγωνο.
Τέταρτο, «το χρηματιστικό κεφάλαιο τείνει προς την κυριαρχία και όχι προς την ελευθερία». Η πολιτική αντίδραση σε όλη τη γραμμή είναι ιδιότητα του ιμπεριαλισμού. Δωροδοκίες, εξαγορά σε γιγάντιες διαστάσεις, παναμάδες όλων των ειδών.
Πέμπτο, η εκμετάλλευση όλων των καταπιεζόμενων εθνών, που συνδέεται αδιάρρηκτα με τις προσαρτήσεις και ιδιαίτερα η εκμετάλλευση των αποικιών από μια χούφτα «μεγάλες» δυνάμεις μετατρέπει ολοένα και περισσότερο τον «πολιτισμένο» κόσμο σε παράσιτο στο σώμα των εκατοντάδων εκατομμυρίων μη πολιτισμένων λαών. (Ο Ιμπεριαλισμός και η διάσπαση του Σοσιαλισμού).
***
Φτωχέ, σου μάραναν
κόποι και πόνοι
τη θέληση άβουλη
πιωμένη αφιόνι!
Αν είναι ο λάκκος σου
πολύ βαθής,
χρέος με τα χέρια σου
να σηκωθείς!
Κώστας Βάρναλης
πηγή: e-KOZANH
