Όποιος αμφιβάλλει για το ότι η επίσπευση της προεδρικής εκλογής είναι μια κίνηση ανάγκης από το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου και ιδιαίτερα από τον πρώτο, στην οποία σύρθηκε μετά από τη συνειδητοποίηση της εγκατάλειψης από τους έως τώρα προστάτες του, δεν έχει παρά να συγκρίνει δυο εικόνες. Μία του Σεπτέμβρη και μία του Δεκέμβρη.Το Σεπτέμβρη, ένας Σαμαράς γεμάτος οίηση και αλαζονεία, προανήγγειλε το τέλος του Μνημονίου, την αποχώρηση της τρόικας και την εγκατάλειψη των υπολειπόμενων δόσεων του ΔΝΤ. Προανήγγειλε, επίσης, μια fast track διαδικασία ολοκλήρωσης της τελευταίας επιθεώρησης από την τρόικα (γι’ αυτό και έγινε η προκαταρκτική συνάντηση στο Παρίσι) και στη συνέχεια συμφωνία με τους δανειστές για την αναδιάρθρωση του χρέους (στο κυβερνητικό επιτελείο θεωρούσαν σίγουρη την επιμήκυνση και διαπραγματεύσιμη τη μετατροπή των κυμαινόμενων επιτοκίων σε σταθερά, στα σημερινά χαμηλά επίπεδα). Ολη η τακτική της κυβέρνησης για την προεδρική εκλογή και την μέσω αυτής εξασφάλιση της παράτασης της θητείας της συγκυβέρνησης μέχρι τον Ιούνη του 2016 στηριζόταν σ’ αυτά τα «δεδομένα».
Το Δεκέμβρη, ένας Σαμαράς με κομμένα τα φτερά, έχοντας εισπράξει απανωτά χαστούκια (από τις «αγορές», αλλά και από τους δανειστές προστάτες του), φέρνει την προεδρική εκλογή δυο μήνες μπροστά και παίζει σε μια ζαριά το μέλλον της κυβέρνησής του, χωρίς να έχει τίποτα στα χέρια του και με τους πάντες να γνωρίζουν ότι μετά την προεδρική εκλογή οι βουλευτές θα πρέπει να ψηφίσουν το πακέτο των νέων μέτρων, με κορυφαία την αντιασφαλιστική ανατροπή.
Η κυβερνητική τακτική για την προεδρική εκλογή δε διαφοροποιείται απλώς, αλλά αλλάζει πλήρως. Εκεί που ο Σαμαράς υπολόγιζε ότι θα πάει στην προεδρική εκλογή έχοντας στα χέρια του μια συμφωνία για την αναδιάρθρωση του χρέους, είναι αναγκασμένος να πάει χωρίς να έχει τίποτα και επιπλέον να έχει συμφωνήσει σε νέες πιστωτικές γραμμές από την ΕΕ και το ΔΝΤ και σε ένα πακέτο προκαταρκτικών μέτρων, το οποίο θα συμπληρωθεί από τα μέτρα που θα συμφωνηθούν για ν’ ανοίξουν οι νέες πιστωτικές γραμμές. Για να μπορέσει να μαζέψει τους 180 βουλευτές η συγκυβέρνηση δεν κρατάει στα χέρια της γλυκά και γλειφιτζούρια, αλλά έναν ωμό εκβιασμό: δώστε μας παράταση ζωής, αν θέλετε να εξακολουθήσετε να είστε βουλευτές και να έχετε μια ευκαιρία για να εξασφαλίσετε το μέλλον σας. Το αν και σε ποιο βαθμό θα πιάσει αυτός ο εκβιασμός δε θα μας απασχολήσει σ’ αυτό το σημείωμα. Το αναφέρουμε μόνο για να φανεί καθαρά πού (νόμιζε ότι) βρισκόταν ο Σαμαράς και πού βρίσκεται σήμερα.
Υπάρχει ένα ερώτημα: εκτίμησε μόνος του ο Σαμαράς, ότι όλα θα γίνουν όπως βόλευε το δικό του εσωτερικό πολιτικό σχεδιασμό ή, ακόμη χειρότερα, θεώρησε ότι μπορεί να εκβιάσει τους δανειστές, εκτιμώντας ότι είναι γι’ αυτούς αναντικατάστατος; ‘Η μήπως είχε πάρει παρασκηνιακά διαβεβαιώσεις, προχώρησε βάσει αυτών των διαβεβαιώσεων, αλλά στην πορεία τον άδειασαν και τον πέταξαν σαν στυμμένη λεμονόκουπα στο περιθώριο, αφήνοντάς τον να τα βγάλει πέρα σε χειρότερες συνθήκες και χωρίς δική τους στήριξη;
Εκτιμούμε ότι συνέβη το τελευταίο. Ο Σαμαράς ούτε άπειρος είναι ούτε «ζαράκιας» στην πολιτική. Κάποιες διαβεβαιώσεις είχε πάρει για να εμφανίζεται τόσο αλαζονικός και τόσο σίγουρος. Αλλιώς θα είχε αλλάξει έγκαιρα το σχεδιασμό του. Οταν πήγε στο Βερολίνο και συνάντησε τη Μέρκελ, ανεξάρτητα απ’ αυτά που ειπώθηκαν δημόσια, είναι σίγουρο ότι όλος ο πολιτικός σχεδιασμός συζητήθηκε στο παρασκήνιο. Για να επιμένει ο Σαμαράς στον αρχικό σχεδιασμό του και να δηλώνει τα ίδια (το μνημόνιο τελειώνει – η τρόικα φεύγει – δε χρειαζόμαστε τις υπόλοιπες δόσεις του ΔΝΤ, θα δανειστούμε από τις «αγορές»), σημαίνει ότι είχε πάρει το πράσινο φως από τη Μέρκελ, η οποία στη συνέχεια προφανώς τον άδειασε μεγαλοπρεπέστατα, γιατί άλλαξαν οι σχεδιασμοί της γερμανικής κυβέρνησης.
Έφαγαν πόρτα
Από την άποψη αυτή, ο Σαμαράς έχει τη μεταχείριση που είχε και ο Γιωργάκης Παπανδρέου. Τον είχαν στα όπα-όπα, μέχρι που είδαν ότι δεν «τραβάει» άλλο, οπότε τον άδειασαν μεγαλοπρεπέστατα, γιατί είχαν ήδη εναλλακτική λύση. Εναλλακτική λύση έχουν και τώρα, τον ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό και δεν πρόσφεραν ούτε τόση δα βοήθεια στον έως τώρα εκλεκτό τους, τον Σαμαρά, ο οποίος δικαίως αισθάνεται… και κερατάς και δαρμένος.Τα παπαγαλάκια της κυβερνητικής προπαγάνδας, κατάλληλα δασκαλεμένα, έλεγαν τις μέρες που προηγήθηκαν του Eurogroup, ότι Σαμαράς και Παπανδρέου επιδίδονται σ’ ένα μαραθώνιο πολιτικών διαπραγματεύσεων, τηλεφωνώντας στους πάντες και ζητώντας στήριξη: στην Μέρκελ, τον Σόιμπλε, την Λαγκάρντ, τον Γιούνκερ, τον Μοσκοβισί. Δεν αμφιβάλλουμε ότι επεδίωξαν αυτές τις επαφές, καθώς προσπαθούσαν ν’ αποφύγουν τον εκβιασμό. Το βέβαιο είναι πως έφαγαν πόρτα από παντού, κατά το κοινώς λεγόμενο. Είτε απευθείας από τους ιμπεριαλιστές ηγέτες είτε μέσω συνεργατών τους (γιατί κάποιοι δεν αποκλείεται και να απαξίωσαν να τους μιλήσουν). Ετσι κατέφυγαν στη μόνη λύση που είχαν στη διάθεσή τους. Μια «ζαριά», με τη μορφή εκβιασμού, μπας και καταφέρουν να μαζέψουν 180 ψήφους, από αιφνιδιασμένους και πανικόβλητους για το πολιτικό τους μέλλον βουλευτές.
Αλλά ακόμη κι αυτή τη ζαριά δεν αποφάσισαν μόνοι τους να τη ρίξουν. Ζήτησαν πρώτα την άδεια από τους δανειστές, όπως εμμέσως πλην σαφώς αποκάλυψε ο Σόιμπλε. Είχαν το φόβο μη τυχόν εξοργίσουν τους δανειστές και έχουν την τύχη του Παπανδρέου που τον «ξεφλούδισαν σαν αυγό» στις Κάννες. Το μόνο που εισέπραξαν είναι μερικά καλά λόγια από τον Σόιμπλε, τον Μοσκοβισί και την επί του Τύπου εκπρόσωπο του τελευταίου, χωρίς όμως αυτά να συνοδεύονται από επιθέσεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Η δίμηνη παράταση στο ισχύον Μνημόνιο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως χάρη από τους δανειστές στους Σαμαρά-Βενιζέλο, όμως αν τη δούμε προσεκτικότερο θα διαπιστώσουμε πως περισσότερο εξυπηρετεί τη δική τους τακτική, καθώς στέλνει ένα σαφές μήνυμα όχι μόνο στη συγκυβέρνηση, αλλά σε ολόκληρο το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα. Οποια κυβέρνηση κι αν υπάρχει στο τέλος της δίμηνης παράτασης, θα βρει μπροστά της το τελεσίγραφο του Eurogroup και θα πρέπει ν’ ανταποκριθεί άμεσα, γιατί το Μάρτη λήγουν ομόλογα που πλησιάζουν τα 5 δισ. ευρώ.
Σαφής εκβιασμός
Το μήνυμα που έστειλε το Eurogroup της 8ης Δεκεμβρίου (σε διπλανή στήλη δημοσιεύουμε σε δική μας μετάφραση ολόκληρη την ανακοίνωση) είναι σαφές: ξεκαθαρίστε πρώτα το εσωτερικό πολιτικό τοπίο, βρείτε με ποια κυβέρνηση θα συνεχίσετε και μετά ελάτε σ’ εμάς να συζητήσουμε. Προσέξτε, όμως: να συζητήσουμε όχι από μηδενική βάση, αλλά υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις.Πρώτα θα έχετε ολοκληρώσει την επιθεώρηση με την τρόικα και θα έχετε υλοποιήσει όλα τα προαπαιτούμενα και μετά θα κάνουμε οποιαδήποτε συζήτηση. Επίσης, για να σας ανοίξουμε προληπτική γραμμή πίστωσης, θα πρέπει να αποδεχτείτε τη συνέχιση της εμπλοκής του ΔΝΤ και σε δανειακό επίπεδο και σε επίπεδο επιτήρησης.Ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο δεν είχαν άλλη επιλογή από το να προσπαθήσουν να μετατρέψουν τον εκβιασμό που δέχτηκαν οι ίδιοι από τους δανειστές σε εκβιασμό επί των βουλευτών, με την προσδοκία ότι μπορούν να μαζέψουν 180 και να σώσουν την παρτίδα. Οπλο τους μοναδικό, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, πρώτον οι παχυλοί βουλευτικοί μισθοί ενάμιση χρόνου ακόμη και δεύτερον η χρονική άνεση να ψάξουν οι προς «εξαφάνιση» βουλευτές πώς θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν το πολιτικό τους μέλλον.
Ζαριά; Ζαριά, αλλά μόνο ως προς το σκέλος της επιβίωσης της κυβέρνησής τους. ‘Η μαζεύουν 180 και κερδίζουν ή δεν τους μαζεύουν και χάνουν. Αν χάσουν, η «καυτή πατάτα» θα πεταχτεί στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα πρέπει να ολοκληρώσει την επιθεώρηση της τρόικας, να ικανοποιήσει τα προαπαιτούμενα και να συμφωνήσει για την προληπτική γραμμή πίστωσης (το νέο Μνημόνιο, δηλαδή). Οι ίδιοι θα πάνε και στην προεδρική εκλογή και στις εθνικές εκλογές, αν προκηρυχτούν, χωρίς να έχουν υπογράψει και ψηφίσει τα νέα μέτρα, ενώ κατά την προεκλογική περίοδο θα μπορέσουν να φορέσουν το φωτοστέφανο των ηρώων που δεν υπέκυψαν στους εκβιασμούς της τρόικας και των δανειστών, με την ελπίδα ότι μπορεί να περιορίσουν την έκταση της ήττας τους που αυτή τη στιγμή διαγράφεται ως αναπόφευκτη. Και μετά να περιμένουν τη γρήγορη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο σχεδιασμός αυτός είναι τόσο καθαρός που δε χρειάζεται καμιά προσπάθεια για να τον «διαβάσει» κανείς. Το ότι δεν έχει καμιά σχέση μ’ αυτά που σχεδίαζαν Σαμαράς και Βενιζέλος το Σεπτέμβρη δείχνει καθαρά ποιος κάνει κουμάντο, ποιος καθορίζει και τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, αντιμετωπίζοντας το πολιτικό προσωπικό σα μαριονέτες και τους ηγέτες του σαν αναλώσιμους που μπορούν να τους χρησιμοποιούν και μετά να τους πετάνε σαν στυμμένες λεμονόκουπες στο σκουπιδοτενεκέ.
Νέο προσωπικό
Αν γυρίσουμε δυόμισι χρόνια πίσω, στην περίοδο των βουλευτικών εκλογών του Μάη και του Ιούνη του 2012, θα θυμηθούμε κορυφαία στελέχη των ιμπεριαλιστών δανειστών να παρεμβαίνουν απροκάλυπτα κατά του ΣΥΡΙΖΑ και να στηρίζουν με όλα τα μέσα τους Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη, οι οποίοι στη συνέχεια σχημάτισαν κυβέρνηση. Οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών και το μεγαλοπρεπέστατο άδειασμα των Σαμαρά-Βενιζέλου το τελευταίο εικοσαήμερο, που τους ανάγκασε να αλλάξουν ριζικά την τακτική τους, αποκαλύπτοντας και στους πλέον αδαείς τον πανικό τους, δείχνουν ότι οι σημερινοί συγκυβερνώντες θεωρούνται πλέον καμένα χαρτιά από τους δανειστές, οι οποίοι είναι έτοιμοι να συνεχίσουν τη συνεργασία με νέο πολιτικό προσωπικό. Το 2012 ο Σαμαράς κέρδισε τις εκλογές γιατί είχε αμέριστη «έξωθεν» βοήθεια, ενώ τώρα πρέπει να δώσει τη μάχη της συλλογής των 180 και μετά ενδεχομένως και την εκλογική μάχη μόνος, χωρίς «έξωθεν» βοήθεια και με τα φιλικά προς την κυβέρνησή του ΜΜΕ στην Ελλάδα σε ρόλο ουδέτερου παρατηρητή και όχι σφοδρού πολέμιου του ΣΥΡΙΖΑ. Για να μη μιλήσουμε για τους ντόπιους καπιταλιστές που τηρούν στάση φιλίας έως ευμενούς ουδετερότητας έναντι του ΣΥΡΙΖΑ.Στους Σαμαρά-Βενιζέλο οι μεγάλοι προστάτες τους, η Μέρκελ με τον Σόιμπλε, συμπεριφέρθηκαν σαν σε υπαλλήλους που πρέπει να παραιτηθούν εισπράττοντας έπαινο για ευδόκιμη ολοκλήρωση της θητείας τους. Δε θα το έκαναν αυτό αν δεν ήταν σίγουροι ότι η διάδοχη κατάσταση θα είναι εξίσου υπάκουη, νομιμόφρων και πειθαρχημένη. Στα εξωτερικά χαρακτηριστικά κάποια πράγματα αναγκαστικά θ’ αλλάξουν τον πρώτο καιρό (οι ιμπεριαλιστές ποτέ δε θέλουν να «καίνε» τόσο γρήγορα τους υπαλλήλους τους), όμως στην ουσία τα πάντα θα παραμείνουν ίδια.
Στην ίδια ρότα
Τι θέλουν οι δανειστές; Πρώτον να αποπληρώνονται κανονικά τα δάνειά τους και δεύτερο να ολοκληρωθεί και να παγιωθεί η κινεζοποίηση. Εχουν τη δυνατότητα να επιβάλουν συνέχιση της ίδιας πολιτικής; Εχουν, διότι έχουν στα χέρια τους το εργαλείο που λέγεται χρέος. Οι Συριζαίοι λένε κουτοπόνηρα ότι έχουν ένα πρόγραμμα που οδηγεί σε ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Αντε να το δεχτούμε. Αυτό σημαίνει ότι από τον προϋπολογισμό θα πληρωθούν κανονικά οι τόκοι.Τι γίνεται, όμως, με τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα; Σύμφωνα με τα στοιχεία που μπορεί να δει κανείς στην ιστοσελίδα του ΟΔΗΧ, το 2015 τα ομόλογα που λήγουν ξεπερνούν τα 20 δισ. και το 2016 φτάνουν τα 7 δισ. Τι θα κάνει μ’ αυτά τα ομόλογα ο ΣΥΡΙΖΑ; Στάση πληρωμών την αποκλείει. ‘Η θα βγει στις «αγορές» για να δανειστεί ή θα καταφύγει στη στοργική αγκαλιά του ESM και του ΔΝΤ με τις προληπτικές γραμμές πίστωσης. Οποιος πιστεύει ότι θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που θα επιβάλει τη θέλησή του στους δανειστές και δε θα συμβεί το αντίθετο μπορεί να γυρίσει πλευρό…
