Γράφει ο Τάσσος ΔορυλαίουΕκτός και εάν οι πολύμορφες και ασφυκτικές πιέσεις που ασκούνται από τη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και δυνάμεις του κατεστημένου, καταφέρουν να «σπάσουν» τα κόμματα των ΑΝΕΛ και της ΔΗΜΑΡ και να υφαρπάξουν τους 12 βουλευτές που τους λείπουν.
Οι ψηφοφορίες στη Βουλή διεξάγονται υπό τη σκιά της βαρύτατης οικονομικής και πολιτικής κρίσης που συνεχίζει να ταλανίζει την ελληνική κοινωνία.Η κυβερνητική προπαγάνδα περί «σταθεροποίησης της οικονομίας», κατέρρευσε από τους ίδιους τους εμπνευστές της, οι οποίοι, προκειμένου να εκβιάσουν την κοινωνία και να παραμείνουν στις καρέκλες τους, «ξέχασαν» το successstoryκαι άρχισαν να μιλούν για την καταστροφή που μας απειλεί, αν προκηρυχτούν πρόωρες εκλογές.
Η οικονομία δοκιμάζεται από τις νέες σκληρές απαιτήσεις των δανειστών που ζητούν νέα βύθιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και το νέο κύκλο κρίσης που απειλεί τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.
Στην πολιτική η κρίση εκδηλώνεται με την αδυναμία των αστικών κομμάτων να χειραγωγήσουν τα λαϊκά στρώματα. Τα πρώτα σημάδια που δείχνουν άρση της «σχέσης εμπιστοσύνης» μεταξύ των λαϊκών στρωμάτων και των κομμάτων της αστικής τάξης, εμφανίζονται στις αρχές της δεκαετίας του 90 και συνοδεύονται με υποχώρηση της ιδεολογικής και πολιτικής πειθούς των κομμάτων εξουσίας και ενίσχυσης των διαχειριστικών και πελατειακών τους χαρακτηριστικών. Το πρόβλημα οξύνεται το 2010 και κορυφώνεται το 2012, όταν στις διπλές εκλογές του έτους αυτού, 3,5 εκατομμύρια ψηφοφόροι εγκαταλείπουν τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.
Το πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε τότε, δεν το εκμεταλλεύτηκε το λαϊκό κίνημα, με την κύρια και καθοριστική αιτία να εντοπίζεται στην αλλοπρόσαλλη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία, αντί να δείξει εμπιστοσύνη στο λαϊκό παράγοντα και να παρέμβει στις εξελίξεις με την κατάθεση προγράμματος εξόδου από την κρίση σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, επέλεξε την φυγομαχία.
Τα 2,5 τελευταία χρόνια παρατηρείται σημαντική υποχώρηση του λαϊκού κινήματος και των αγώνων, ενώ έκδηλο είναι το κλίμα απογοήτευσης και εσωστρέφειας μεταξύ των εργαζομένων μετά τις αρνητικές πολιτικές εξελίξεις που σημειώθηκαν το 2012.
Σε καμία όμως περίπτωση η σημερινή συγκυβέρνηση δεν κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του λαϊκού παράγοντα. Κυβέρνα υπό το καθεστώς φόβου, εκβιασμών και τρομοκρατικών διλημμάτων, με αναγκαίο συμπλήρωμα το εμπόριο της ελπίδας, το οποίο όμως συντρίβεται πάνω στο έδαφος της σκληρής πραγματικότητας.
Ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων. Επιλέγεται από αυτούς σαν λύση ανάγκης, σαν αναγκαστική επιλογή, λόγω της έλλειψης ενός πολιτικού φορέα που θα ηγηθεί ενός ριζοσπαστικού προγράμματος πάλης, με στόχο τη δημιουργία ενός κοινωνικοπολιτικού μετώπου για την έξοδο από την κρίση, τη ρήξη με το καθεστώς της εξάρτησης και την κηδεμονία των ιμπεριαλιστικών κέντρων και σαφή προοπτική το σοσιαλισμό.
Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει εγκαταλείψει την επαναστατική γραμμή πάλης και ερωτοτροπεί με τον οικονομισμό στους λαϊκούς αγώνες - οι οποίοι γίνονται όλο και σπανιότεροι - και τον αυθορμητισμό των λαϊκών μαζών. Οι παρεμβάσεις των στελεχών του, οι οποίοι καλούν (να βγει ο λαός στο προσκήνιο) χωρίς πρόγραμμα πάλης, χωρίς στόχους και διεκδικητικό πλαίσιο και χωρίς πολιτική παρέμβαση του κόμματος της εργατικής τάξης, δείχνουν την κολακεία στο αυθόρμητο των μαζών από τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία αντικειμενικά οδηγεί στην πολιτική αποστράτευση και στην απομαζικοποίηση του οργανωμένου λαϊκού κινήματος.
