Αυτά τα καλά λόγια, βέβαια, ακούστηκαν σαν επικήδειος για δύο υπό απόσυρση υπαλλήλους του σύγχρονου γερμανικού Ράιχ, αφού η «μητερούλα» Ανγκελα και ο «θείος» Βολφ τους εγκατέλειψαν αβοήθητους και ετοιμάζονται να υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες το «νέο αίμα» της ελληνικής πολιτικής «τάξης», που μπορεί να δώσει ασφαλή συνέχεια στην πολιτική της κινεζοποίησης του ελληνικού λαού.
Τις επόμενες δυο βδομάδες (αν ευοδοθεί η προεδρική εκλογή) ή τις επόμενες έξι-εφτά (αν η προεδρική εκλογή δεν ευοδοθεί και προκηρυχτούν εκλογές), θα ζήσουμε και πάλι στον αστερισμό του ψεύδους, των ψευτοδιλημμάτων, της ανούσιας πολιτικάντικης αντιπαράθεσης. Και μόλις το τοπίο ξεκαθαρίσει, η όποια κυβέρνηση θα πρέπει να τελειώσει τη δουλειά, σύμφωνα με το τελεσίγραφο που επέδωσε το Eurogroup στις 8 Δεκέμβρη (ολόκληρη η ανακοίνωση δημοσιεύεται στη σελίδα 8).
Θα είναι κάπως διαφορετικά τα πράγματα αν συνεχίσει η σημερινή συγκυβέρνηση ή αν εκλεγεί μια νέα κυβέρνηση με βασικό φορέα της τον ΣΥΡΙΖΑ. Στη δεύτερη περίπτωση, το χρονοδιάγραμμα μπορεί να γίνει λίγο πιο χαλαρό, διότι και οι δανειστές δε θα θελήσουν να «κάψουν» με την πρώτη μια φρέσκια κυβέρνηση.
Η ουσία, όμως, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Και δεν πρόκειται ν’ αλλάξει γιατί το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων εξουσίας πατά πάνω σε κοινά θεμέλια και διακηρύσσει πως δεν πρόκειται να τα γκρεμίσει. Αποδέχεται την ένταξη στην ΕΕ και τις υποχρεώσεις που απορρέουν απ’ αυτή. Αποδέχεται την ανάγκη ανελλιπούς εξυπηρέτησης του χρέους. Αποδέχεται τις «αγορές» ως πηγή ανανέωσης του χρέους. Αποδέχεται τον καπιταλισμό ως οικονομικό σύστημα και τους καπιταλιστές ως ατμομηχανή της οικονομίας.
Είναι βέβαιο ότι ακόμη και η κάπως βελτιωμένη πολιτική φιλανθρωπίας που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ θα τεθεί εν αμφιβόλω από τους επικυρίαρχους, οι οποίοι θα επικαλούνται το δόγμα της δημοσιονομικής ισορροπίας, στο οποίο ήδη ομνύει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη, όμως, κι αν αυτή η πολιτική φιλανθρωπίας εφαρμοστεί όπως περιγράφεται στα προεκλογικά κείμενα, αυτό είναι που ζητάει ο ελληνικός λαός; Ενα πιάτο φαΐ για τους πεινασμένους κι ένα κρεβάτι για τους άστεγους, όπως λέει ο Τσίπρας;
Οταν κάποτε είπε κάτι ανάλογο ο Γιωργάκης Παπανδρέου, προκάλεσε κύματα αγανάκτησης και οργισμένες καταγγελίες. Τώρα σιωπή! Είναι η σιωπή της ήττας, της απογοήτευσης, της ηττοπάθειας. Είναι η αχνή ελπίδα του μικρότερου κακού, για το οποίο ελάχιστοι είναι σίγουροι ότι θα είναι μικρότερο, προσεύχονται όμως να είναι, επειδή δεν πιστεύουν στη δική τους δύναμη, στη δύναμη του συλλογικού αγώνα.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη του κεφαλαίου κατά τα μνημονιακά χρόνια. Οτι έσπειρε την ηττοπάθεια, η οποία θεριεύει από τη μια τον ατομισμό και από την άλλη το μεσσιανισμό. Αυτό το απόστημα πρέπει να σπάσουμε, χτίζοντας μια νέα ταξική συλλογικότητα.
