Γράφει ο Κώστας ΓρηγοριάδηςΣτην περίπτωση του αντιεξουσιαστή –όπως ο ίδιος αυτόπροσδιορίζεται- Νίκου Ρωμανού φαίνεται αυτό με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο.
Απεργός πείνας εδώ και μέρες ο Ρωμανός προσπαθεί να υπερασπιστεί ακόμη και ως κρατούμενος το δικαίωμά του να σπουδάσει, χωρίς να θέλει καμία συνδιαλλαγή περαιτέρω με τις αρχές.
Δε θα εξετάσουμε τις πολιτικές του απόψεις και τον τρόπο που επέλεξε να τις υπερασπιστεί, αυτός άλλωστε με βρίσκει πολιτικά αντίθετό του.
Δε θα σταθώ περισσότερο στην πολιτικοϊδεολογική ανάλυση του τι πρεσβεύουν οι απόψεις του, το ξεκαθάρισα νομίζω σαφέστατα.
Όμως το ανθρώπινο ζητούμενο αυτού που περνάει αυτήν τη στιγμή ως απεργός πείνας, από ουμανιστικής πλευράς ένας κομμουνιστής πρέπει να το ξεκαθαρίζει και να το υπερασπίζεται μέχρι κεραίας.
Είναι ξεκάθαρο ότι η ζωή αυτού του νέου παιδιού κρέμεται από μια κλωστή.
Την ίδια στιγμή το αυτί του αστικού κράτους δεν ιδρώνει μια στάλα, ανάλγητο στέκεται απέναντι δείχνοντας ότι δεν παίζει.
Δεν το αφορά ο θάνατος ενός ανθρώπου, τον θεωρεί άλλωστε τρομοκράτη και καθάρισε.
Ότι, ακόμη μια πράξη του έργου “νόμος και τάξη” πρέπει να φτάσει ως το τέλος του.
Δεν υπολογίζει ότι ο θάνατος του Ρωμανού μπορεί να δημιουργήσει πολλά ζητήματα ανάλογα με τα γεγονότα του 2008, τα θυμόμαστε όλοι...
Για παρέμβαση του προέδρου της δημοκρατίας ούτε λόγος, ενώ από την άλλη η διαταγή για άμεση σίτιση του Ρωμανού, πράγμα που απαγορεύεται ρητά σε τέτοιες περιπτώσεις απεργίας πείνας, δείχνουν άλλη μια πτυχή αδιαφορίας ή συνενοχής και αυταρχισμού, στο επίπεδο εξουσίας.
Θεωρώ ότι η αριστερά δοκιμάζει σε τέτοιες περιπτώσεις και τα δικά της αντανακλαστικά.
Δεν έχει άραγε ρόλο και λόγο για να ξεκαθαρίσει ότι ενώ είναι απέναντι στο πολιτικό πεδίο με τις απόψεις Ρωμανού, στο ζήτημα της ζωής ενός παιδιού δεν μπορεί να σηκώνει αδιάφορα τους ώμους;
Μια παρέμβαση από μέρους της με αντιδράσεις ουσίας και όχι απλά να βγάλει την υποχρέωση, χρειάζεται εδώ και τώρα.
Θα δείξει έτσι και τη διαφορά του τι σημαίνει αριστερός, κομμουνιστής, δημοκράτης αλλά πάνω από όλα άνθρωπος.
Κλείνοντας αυτό το σύντομο σημείωμα, μιας και τα λόγια πολλές φορές ίσως είναι περιττά, θέλω να σημειώσω ότι ο αυταρχισμός δεν είναι μέσο ισορροπίας σε μια δημοκρατική κοινωνία, αλλά ο κατήφορος για τον εκφασισμό της.
Όποιος μπορεί να καταλάβει τη στάση που κρατά και στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού το αστικό κράτος με τους υπηρέτες του, δηλαδή με τις κυβερνήσεις του, θα καταλήξει ότι βαδίζουμε προς αυτόν το δρόμο...
