Από τον πόλεμο του κόμματος ενάντια στην εξάρτηση, στη σημερινή κατάσταση.
Γράφει ο Ταξικός Παρατηρητής
Η συζήτηση στην επιχείρηση που εργαζόμουν είχε ξεκινήσει από παλιά. Από τα τέλη της δεκαετίας του 70. Αφορούσε την τότε ΕΟΚ και την ένταξη της Ελλάδας σ’ αυτήν.
Υπήρχαν πραγματικά ελάχιστοι συνάδελφοι που προβληματίζονταν για την ένταξη της χώρας μας. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία ήταν επηρεασμένοι από την κυβερνητική προπαγάνδα και…ενθουσιασμένοι από τις προοπτικές – που όπως έλεγαν – ανοίγονταν για την χώρα αλλά και για τους ίδιους ως εργαζόμενοι και πολίτες.
Τα μέλη του ΚΚΕ (κι εγώ μέσα σε αυτούς) δίναμε καθημερινές μάχες για να αναδείξουμε – με τις τότε γνώσεις μας - τις τραγικές συνέπειες που θα είχε στο μέλλον αυτή η ιστορία.
Οι συνάδελφοι δεν έπαιρναν…χαμπάρι.
- Τι μας λες τώρα; Δεν βλέπεις ότι οι Αμερικάνοι μάς κάνουν ότι θέλουν ; Ποιος μπορεί να τους αντισταθεί; Μόνο η Ευρώπη, η ΕΟΚ. Μόνο μέσα από κει θα ακούγεται η φωνή μας αφού θα είμαστε ισότιμα μέλη.
- Οι μισθοί μας είναι πέντε φορές κάτω από τους Ευρωπαίους. Με την ΕΟΚ θα πάρουμε και εμείς αυτούς τους μισθούς.
Και συνεχίζονταν βροχή τα γνωστά τότε επιχειρήματα. Για την μεγάλη αγορά των 350 εκατομμυρίων που θα πουλάμε τα προϊόντα μας , μέχρι το κλασικό ότι θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια...
Εμείς όμως εκεί. Παρά τις μεγάλες δυσκολίες (που μεγάλωσαν περισσότερο όταν το κλεμμένο από μας σύνθημα που φώναζαν στο ΠΑΣΟΚ: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», η ηγεσία του το έκανε γαργάρα) προσπαθούσαμε να μπούμε από την παραμικρή χαραμάδα, να δημιουργήσουμε προβλήματα στην πολιτική τους.
Μπροστά μας, πέρα από τους οργανωμένους Πασόκους και δεξιούς , βρίσκαμε και τους αναθεωρητές σημερινούς ΣΥΡΙΖέους, (με όποιο όνομα είχαν τότε) που, με τη στάση τους για την «Ευρώπη των λαών», έδιναν το απαραίτητο άλλοθι στους πρώτους να μας αντιμετωπίζουν καλύτερα.
Τα χρόνια πέρασαν. Ήρθε το Μάαστριχτ. Και τότε δίναμε τις ίδιες σκληρές καθημερινές μάχες. Η ΕΟΚ άλλαξε όνομα. Άλλαζε όμως και ο προσεκτικά… φιλοτεχνημένος χαρακτήρας της. Άρχισε να γίνεται ορατός σε περισσότερους , ο πραγματικός της χαρακτήρας.
Τα επιχειρήματα υπεράσπισης της ΕΕ των οργανωμένων σε άλλα πολιτικά κόμματα συναδέλφων, τροποποιήθηκαν και προσαρμόστηκαν αντίστοιχα
Έλεγαν για την ένωση που πρέπει να ολοκληρωθεί, ότι χρειάζονται αυτοί οι νέοι θεσμοί για να είναι πιο ευέλικτη και αποτελεσματική η Ευρώπη. Να εξασφαλίσουμε το…κοινοτικό κεκτημένο!!!
Ακολούθησε η ένταξη στο ευρώ με τους γνωστούς πανηγυρισμούς. Η θηλιά είχε σφίξει για τα καλά. Οι εργαζόμενοι είδαν σε ελάχιστους μήνες να διπλασιάζονται και να τριπλασιάζονται οι τιμές των βασικών αγαθών και των ειδών πρώτης ανάγκης. Το πρώτο – και προσεκτικά καθοδηγημένο και προπαγανδισμένο- κύμα ενθουσιασμού άρχισε να μειώνεται.
Το κόμμα ήταν και πάλι εκεί... Νέες μάχες, νέες προσπάθειες που έδειχναν ότι ο κόσμος από κάτω έστηνε αφτί, προβληματιζόταν, άρχιζε να συζητάει... Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι άρχισαν να καταλαβαίνουν τι θα συμβεί στη συνέχεια.
Και φτάσαμε στις μέρες μας. Η ΕΕ έδειξε (πώς να γινόταν αλλιώς;) το πραγματικό της, χωρίς φτιασιδώματα πρόσωπο. Οι συνέπειες,–που σε καμιά περίπτωση δεν έχουν τελειώσει -το αντίθετο– είναι γνωστές. Ας μην επεκταθούμε.
Η δουλειά που κάναμε σαν κομμουνιστές τόσα χρόνια ενάντια στην εξάρτηση (αυτό ήταν το ζήτημα) άρχισε να αποδίδει καρπούς. Οι χαραμάδες άνοιγαν, δημιουργούσαν σοβαρά πια ρήγματα στην ΕΕ στο ευρώ, στην εξάρτηση.
Αισθανθήκαμε δικαιωμένοι για τους αγώνες μας, τα συνθήματά μας, την πολιτική μας. Οι «ευρωλιγούρηδες», όπως τους αποκαλούσαμε, στριμώχτηκαν. Μπροστά μας ανοίγονταν νέοι δρόμοι με πολύ καλές προοπτικές.
Όμως…
Όμως η ηγεσία του κόμματος που με τους γνωστούς τρόπους της διολίσθησης (που από φράξια την έκανε ηγεσία) είχε άλλη γνώμη.
Ο στόχος για την λαϊκή εξουσία απέκλεισε οποιαδήποτε προσπάθεια να ανδρωθεί το κοινωνικό μέτωπο που είχε ανοιχτεί με τις προσπάθειες τόσων χρόνων. Πρώτα ο σοσιαλισμός, πρώτα η επανάσταση και η λαϊκή εξουσία, και μετά όλα τα άλλα, αποφάσισαν.
Οτιδήποτε κινείται για να προετοιμάσει τα παραπάνω, είναι οπορτουνισμός, αποφάσισαν. Ένα –από τα πολλά– ήταν και η υποτίμηση των φασισταριών. Θυμηθείτε την δήλωση της Γ. Γραμματέως του κόμματος.
Ο Μαρξισμός – Λενινισμός αναθεωρήθηκε από την σημερινή ηγεσία. Το ίδιο και η ιστορία του.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι όταν συναντάμε παλιούς αριστεριστές («μου-λου», τροτσκιστές κλπ) που δώσαμε μάχες και μάχες εναντίον τους, αλλάζουμε δρόμο. Πώς να αντέξεις την ειρωνεία τους ; «Εμείς σας τα λέγαμε από τότε» μας λένε «αλλά δεν μας ακούγατε ότι το ΚΚΕ ήταν οπορτουνιστικό. Τώρα ήρθατε στις θέσεις μας» χαμογελούν…
Ποιο είναι το αποτέλεσμα από όλα αυτά ; Το δείχνει ανάγλυφα η σημερινή κατάσταση.
Το κύρος του κόμματος –αντί να εκτιναχθεί σε αυτή την ευνοϊκή για αυτό συγκυρία – μειώθηκε. Τα εκλογικά του ποσοστά επίσης. Το συνδικαλιστικό κίνημα συνεχίζει την κατηφόρα. Κανένας από αυτά που ξέραμε ως «ποιοτικούς δείχτες» δεν ανεβαίνει, το αντίθετο. Ο κίνδυνος παραπέρα συρρίκνωσης σε όλα τα επίπεδα παραμένει ορατός
Ας αναλογισθούμε. Που θα ήταν το κόμμα σήμερα αν δεν είχε γίνει η στροφή στην πολιτική του;
Αν συνεχιζόταν σταθερά η γραμμή μας ενάντια στην ΕΕ, στο ευρώ, στο ΝΑΤΟ που ήδη είχε αποφέρει καρπούς; Αν όλες οι οργανώσεις συνέχιζαν αυτή την συγκεκριμένη δουλειά στις γειτονιές, στα εργοστάσια, στους δήμους κλπ; Αν δεν είχαν αποχωρήσει απογοητευμένοι τόσα μέλη και οπαδοί του; Αν δεν γινόταν ο «κακός χαμός» με τις άδικες διαγραφές σε όσους έλεγαν και υποστήριζαν στα όργανα την άποψή τους στιγματίζοντας τους ως οπορτουνιστές;
Αν τελικά δεν «ανακάλυπτε» η καθοδήγηση ότι είμαστε… ιμπεριαλιστική χώρα(!!);
Δεν γίνεται λοιπόν τίποτα ;
Αυτό το άρθρο δεν θα γραφόταν αν δεν πιστεύαμε ότι η κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει.
Ναι χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Ναι είμαστε στο παρά πέντε. Αλλά, η ιστορία δεν θα σταματήσει εδώ.
Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη τον Μαρξισμό – Λενινισμό και το κόμμα νέου τύπου. Ένα κόμμα αληθινά κομμουνιστικό -όχι στα λόγια, αλλά στη δράση- με οξυμένα τα Μαρξιστικά – Λενινιστικά χαρακτηριστικά του.
Ο καθένας ας αναλογιστεί τις ευθύνες του.