Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Κάθε φορά που γίνεται μια διαπραγμάτευση με την τρόικα, η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση ξεκινά με «κόκκινες γραμμές». Η τρόικα παρουσιάζεται στον ελληνικό λαό σαν το καταραμένο φίδι και η κυβέρνηση σαν ο Αηγιώργης που προσπαθεί να το λογχίσει. Στη συνέχεια, οι «κόκκινες γραμμές» αρχίζουν να κινούνται. Κάποιες ξεθωριάζουν, κάποιες εξαφανίζονται, κάποιες μένουν για να ‘χει η κυβέρνηση να λέει ότι αντιστάθηκε και έσωσε πράγματα που ζητούσε η τρόικα.
Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε όλα αυτά που στο τέλος κάθε επιθεώρησης «έσωσαν» οι κυβερνήσεις. Αρκεί να θυμίσουμε ότι αυτά που «σώζονταν» σε μία επιθεώρηση χάνονταν σε μια από τις επόμενες. Και βέβαια, πρέπει να θυμίσουμε ότι αυτά που «σώζονταν» χρησιμοποιούνταν σαν καπνός παραλλαγής μπας και κρύψουν αυτά που χάνονταν με τα πολυνομοσχέδια (εφαρμοστικοί νόμοι) που ακολουθούσαν λίγες μέρες μετά το κλείσιμο κάθε επιθεώρησης (πολλές φορές και πριν, γιατί κάποια αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα έμπαιναν ως «προαπαιτούμενα» - τα milestones που έλεγε ο Στουρνάρας, με τα θαυμάσια ελληνικά του).
Και αυτή τη φορά θα έχουμε κάποιο πολυνομοσχέδιο. Το παζάρι που κάνει η κυβέρνηση αφορά το περιεχόμενο αυτού του πολυνομοσχέδιου. Εκείνο που ζητά από την τρόικα και τ’ αφεντικά της είναι ένα μέρος από τα νέα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα να μην εφαρμοστεί άμεσα, αλλά να περιληφθεί σε μια λίστα υποχρεώσεων στο νέο Μνημόνιο που μάλλον δε θα ονομάζεται Μνημόνιο αλλά κάπως αλλιώς. Το νέο Μνημόνιο που θα συναφθεί για να ανοιχτεί η «προληπτική γραμμή πίστωσης» για το 2015 (και βλέπουμε για το 2016).
Ξεκινώντας απ’ αυτό το δεδομένο, μπορούμε να πούμε με απόλυτη βεβαιότητα, ότι αυτό που διεξάγεται αυτή τη στιγμή στο παρασκήνιο είναι ένα πολιτικό παζάρι, το οποίο υπηρετεί συγκεκριμένες πολιτικές στοχεύσεις, χωρίς να θίγει στο ελάχιστο το καθεστώς της κινεζοποίησης, το οποίο όχι μόνο παγιώνεται, αλλά θα ενισχυθεί και με νέα μέτρα, αρκετά από τα οποία είναι συμπληρωματικά, κάποια όμως είναι κομβικής σημασίας, όπως π.χ. το Ασφαλιστικό. Αυτό το παζάρι που διεξάγεται μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών και έχει στόχο -από πλευράς κυβέρνησης- να τη διευκολύνει στην προσπάθεια παράτασης του βίου της πυροδοτεί και τα πολιτικά παζάρια στο εσωτερικό, όπου έχουμε μπει στον αστερισμό των πολιτικών ραντεβού (ποιος συναντιέται με ποιον, ποιος θέλει ραντεβού και ποιος το αρνείται) και των προτάσεων τακτικής, στη διαμόρφωση των οποίων παρεμβαίνουν απροκάλυπτα οι βαρόνοι των μίντια.
Η τρόικα δεν ήρθε το περασμένο Σαββατοκύριακο, όπως προεξοφλούσε η κυβερνητική πλευρά. Πέμπτη βράδυ που γράφεται αυτό το σημείωμα βρισκόμαστε στο εξής σημείο: η κυβέρνηση, μετά από κάμποσες τηλεδιασκέψεις, έστειλε ένα μέιλ με τις νέες προτάσεις της και περιμένει την απάντηση της τρόικας, για να φανεί αν υπάρχει περίπτωση να έρθει την επόμενη εβδομάδα. Θεωρείται, δε, βέβαιο ότι ο χρόνος μέχρι τις 8 Δεκέμβρη, που θα γίνει το επόμενο Eurogroup δεν επαρκεί για να κλείσει η επιθεώρηση, οπότε πάμε είτε για κάποιο έκτακτο Eurogroup στις 15 Δεκέμβρη (μιας και οι σύνοδοι κορυφής δεν ασχολούνται με τέτοια θέματα) ή για μετά την πρωτοχρονιά.
Ολα αυτά είναι σενάρια, όμως, στα οποία κανείς δεν μπορεί να δώσει βάση, διότι διακινούνται από την κυβέρνηση. Σενάρια είναι επίσης όλα όσα γράφονται για τις απαιτήσεις της τρόικας και για το περιεχόμενο του τελευταίου μέιλ που έστειλε στους τροϊκανούς ο Χαρδούβελης, διότι προέρχονται από διαρροές αποκλειστικά από την πλευρά της κυβέρνησης. Από τις Βρυξέλλες δεν υπάρχει καμιά διαρροή, παρά μόνο μια επίσημη δήλωση της εκπροσώπου της Κομισιόν Μίνα Αντρέεβα την Τρίτη, σύμφωνα με την οποία η τρόικα θα επιστρέψει στην Αθήνα «μόλις εκπληρωθούν οι προϋποθέσεις και η Επιτροπή λάβει ικανοποιητικές απαντήσεις σε μια σειρά από πολιτικές και δράσεις». Οπως βλέπετε, ο… φιλέλλην και φίλος του Σαμαρά Γιούνκερ όχι μόνο δε βοηθάει, αλλά παίρνει και πάνω του τη «σκληράδα».
Σύμφωνα με τις διαρροές από το υπουργείο Οικονομικών, κυβέρνηση και τρόικα έχουν αρχίσει να συγκλίνουν στο ζήτημα του λεγόμενου δημοσιονομικού κενού. Η τρόικα από τα 2,5 δισ. κατέβηκε στο 1,7 δισ. και η κυβέρνηση από το μηδέν ανέβηκε στο 1 δισ. Δεν «δένουμε κόμπο» τα νούμερα, αλλά θυμίζουμε ότι αναγνώριση δημοσιονομικού κενού σημαίνει ένα συνδυασμό από νέα φορολογικά μέτρα και νέες περικοπές κοινωνικών δαπανών (η Υγεία είναι το εύκολο θύμα).
Σύμφωνα με διαρροές από το ΠΑΣΟΚ, το σχέδιο για το Ασφαλιστικό που επεξεργάστηκε ο Βρούτσης δεν περιορίζεται μόνο στις ενοποιήσεις Ταμείων, αλλά περιλαμβάνει και ασφαλιστικές ρυθμίσεις που οδηγούν στη μείωση ακόμη και της κύριας σύνταξης. Αλλά, το ΠΑΣΟΚ αντιστάθηκε και ο Βρούτσης διόρθωσε την πρόταση που στάλθηκε στην τρόικα.
Σύμφωνα με άλλες διαρροές, το εργασιακό δε θα περιλαμβάνει μόνο αλλαγές στις συνδικαλιστικές άδειες, αλλά και στον τρόπο της λήψης απόφασης για απεργία, γιατί η τρόικα είναι ανένδοτη.
Για το μισθολόγιο των δημόσιων υπάλληλων δε γίνεται καμιά συζήτηση, όπως και για το υπόλοιπο των 6.500 απολύσεων που θα πρέπει να πέσουν σε περίοδο κατά πάσα πιθανότητα προεκλογική.
Οπως καταλαβαίνετε, δεν μπορούμε να δώσουμε καμιά βάση σ’ όλα αυτά. Πρώτο, γιατί πρόκειται για διαρροές εκ μέρους της κυβέρνησης και δεύτερο γιατί ακόμη δεν υπάρχει κατάληξη σε συμφωνία με την τρόικα, έστω και καταρχήν. Μόνο όταν δούμε την τρόικα να καταφθάνει στην Αθήνα θα μπορούμε να πούμε ότι μπαίνουμε στην τελική ευθεία, οπότε θα περιμένουμε να ανακοινωθεί το ακριβές περιεχόμενο της συμφωνίας.
Εκείνο που είναι σίγουρο αυτή τη στιγμή είναι πως η συγκυβέρνηση άλλαξε την τακτική της και προσανατολίζεται πλέον σε μια συμφωνία-πακέτο για επιθεώρηση της τρόικας και «προληπτική γραμμή πίστωσης», με χρονοδιάγραμμα τα μέσα Γενάρη του 2015, αφού προηγουμένως δραματοποιήσει την κατάσταση στο έπακρο. «Οι ημερομηνίες παίζουν δευτερεύοντα ρόλο. Δεν πρόκειται να καταλήξουμε σε μια συμφωνία άρον-άρον», τόνιζε «στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού» το βράδυ της περασμένης Τετάρτης. Την Πέμπτη, τα δημοσιεύματα του φιλικού προς τη συγκυβέρνηση Τύπου μιλούσαν για επιδίωξη της κυβέρνησης για μια συμφωνία-πακέτο με τους δανειστές, η οποία θα περιλαμβάνει τις άμεσες υποχρεώσεις για να υπάρξει θετική αξιολόγηση από την τρόικα, ώστε να ολοκληρωθεί το τρέχον «πρόγραμμα» (Μνημόνιο), και τις υποχρεώσεις που θα συνοδεύουν το άνοιγμα της προληπτικής γραμμής πίστωσης από τον ESM (αυτό που θα ονομάσουμε από τώρα Μνημόνιο-3). Τα ίδια δημοσιεύματα διαβεβαίωναν, επίσης, ότι η κυβέρνηση δεν κινείται σε τροχιά σύγκρουσης με την τρόικα, αλλά θα κάνει συμβιβαστικές κινήσεις ώστε να υπάρξει συμφωνία.
Οι πολιτικές στοχεύσεις της συγκυβέρνησης είναι παραπάνω από προφανείς. Θέλει να αποφύγει την ψήφιση των επώδυνων μέτρων και να τα μεταφέρει στο Μνημόνιο-3 (συμφωνία για την προληπτική γραμμή πίστωσης). Ετσι, αν δε συγκεντρωθούν οι 180 και γίνουν εκλογές, η επόμενη κυβέρνηση θα είναι δεσμευμένη να εφαρμόσει ό,τι θα προβλέπεται στο Μνημόνιο-3. Και βέβαια, όλα θα παρουσιαστούν δραματοποιημένα στο έπακρο, ώστε να υπάρξει ο ύστατος εκβιασμός στους βουλευτές κι αν αυτό δεν αποδώσει και δε συγκεντρωθούν οι 180, ο εκβιασμός να μεταφερθεί στο εκλογικό σώμα, με την ελπίδα ότι η εκλογική ήττα της ΝΔ θα είναι «διαχειρίσιμη».
Ολ’ αυτά, όμως, έχουν ως προϋπόθεση ότι θα συμφωνήσει και ο «ξενοδόχος», δηλαδή οι ιμπεριαλιστές δανειστές. Γι’ αυτό, προς το παρόν, έχουν ακόμη το χαρακτήρα σεναρίου. Σε κάθε περίπτωση, η κινεζοποίηση θα παραμείνει αδιατάρακτη, θα παγιωθεί και θα βαθύνει. Στην εξίσωση των πολιτικών εξελίξεων είναι η μόνη σταθερά.
