Το πολιτικό τοπίο είναι ρευστό και καμία πρόβλεψη δεν είναι ασφαλής. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι χάθηκε κάθε πιθανότητα να μαζέψει το κυβερνητικό δίδυμο 180 βουλευτές και ν’ αποφύγει τις εκλογές. Και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι οι εκλογές θα γίνουν το Μάρτη και όχι αιφνιδιαστικά μες στο Νοέμβρη.Το παιχνίδι είναι πολυπαραγοντικό και σε σημαντικό βαθμό θα το καθορίσει η συμπεριφορά των δανειστών έναντι των βασικών παικτών στο εγχώριο πολιτικό παιχνίδι. Αν οι δανειστές δεν κάνουν την παραμικρή παραχώρηση προς το κυβερνητικό δίδυμο, όπως δείχνουν τα πράγματα μέχρι στιγμής, τότε είναι πιθανό η τρέχουσα επιθεώρηση της τρόικας να μην κλείσει μέχρι το Δεκέμβρη και το κυβερνητικό δίδυμο, βλέποντας ότι δε θα έχει τίποτα στα χέρια του για να πάει σε εκλογές το Μάρτη, να επιχειρήσει να το κάνει πιο πριν, ώστε να εκμεταλλευτεί όσο είναι δυνατόν το δραματικό κλίμα που θα έχει δημιουργήσει.
Ακόμη και εκείνοι που έχουν στα χέρια τους την πρωτοβουλία των κινήσεων στο ζήτημα «εκλογές», οι Σαμαράς και Βενιζέλος, δεν φαίνεται να έχουν μια ξεκάθαρη στρατηγική και να έχουν πάρει τις τελικές τους αποφάσεις. Βλέποντας και κάνοντας είναι το δόγμα το οποίο, εκ των πραγμάτων, είναι υποχρεωμένοι ν’ ακολουθούν.
Αντίθετα, όμως, από τη ρευστότητα που χαρακτηρίζει το πολιτικό τοπίο, το οικονομικό τοπίο είναι ξεκάθαρο. Ο ελληνικός καπιταλισμός ετοιμάζεται να εισέλθει στη μετα-μνημονιακή εποχή, η οποία θα διαφέρει από τη μνημονιακή μόνο ως προς τα επιφαινόμενα της πολιτικής διαχείρισης.
Η κινεζοποίηση, που έχει ήδη διαμορφωθεί, αποτελεί το βασικό όρο για τη βιωσιμότητα του χρέους. Κι αυτό το έχουν αποδεχτεί όλοι οι βασικοί παίχτες του πολιτικού συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε την τελική προσαρμογή του με το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», στο οποίο διακηρύσσει ότι θα σεβαστεί απόλυτα τις υποχρεώσεις έναντι των δανειστών, παραπέμποντας στις ελληνικές καλένδες (σε κάποια «διάσκεψη για το χρέος», η οποία θα προκύψει μέσω… διαπραγματεύσεων και… οικοδόμησης διακρατικών συμμαχιών) τη «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους», που αποτελούσε την αιχμή του δόρατος στην έως πρότινος προπαγάνδα του.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η βιωσιμότητα του χρέους, δηλαδή η δυνατότητα του ελληνικού κράτους να αποπληρώνει κανονικά τόκους και χρεολύσια, θα κρίνεται –όπως συμβαίνει και έως τώρα– από τους δανειστές. Η διαχείριση θα γίνεται με ενδιάμεσες αναδιαρθρώσεις, όπως έχει συμβεί τρεις φορές έως τώρα (επιμήκυνση και μείωση επιτοκίων, PSI, επαναγορά μέρους του χρέους). Και βέβαια, αυτή η διαχείριση θα εξακολουθεί να προϋποθέτει τη συνέχιση της κινεζοποίησης, προς όφελος του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.
Το μετα-Μνημόνιο θα είναι ίδιο με το Μνημόνιο, ανεξάρτητα από την κυβέρνηση που θα αναλάβει να το διαχειριστεί.
http://www.eksegersi.gr/
