Αφενός μια αδίστακτη δοσιλογική κυβέρνηση και αφετέρου μια ανίκανη, τρομοκρατημένη και απόλυτα συμβιβασμένη αντιπολίτευση.
Οι κυβερνώντες μετά και τις τελευταίες επαφές τους με τα μεγάλα αφεντικά, φαίνεται να έχουν λάβει εντολή να μείνουν όσο μπορούν περισσότερο. Να εξαντλήσουν δηλαδή το πεντάμηνο μέχρι τον ερχόμενο Φεβρουάριο όπου θα τεθεί επί τάπητος η εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Γιατί; Προφανώς το Βερολίνο θέλει να δεσμεύσει την όποια επόμενη κυβέρνηση στη δημοσιονομική πολιτική που οι αποικιοκράτες δανειστές επιτάσσουν. Θέλει να κατατεθεί ο νέος προϋπολογισμός από τους Σαμαρά-Βενιζέλο ώστε να δεσμευτεί στην υλοποίησή του το όποιο νέο κυβερνητικό σχήμα υπάρξει.
Άλλωστε μέχρι τέλος του έτους θα πρέπει να έχει καταληχθεί η νέα συμφωνία της Ελλάδας με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Η συμφωνία αυτή πήρε την τελική της μορφή στις συναντήσεις στο Παρίσι πριν μερικές εβδομάδες. Να θυμήσουμε στο σημείο αυτό ότι κανένας, ιδίως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έθεσε θέμα για αυτό που βρίσκεται στα σκαριά πίσω από τις κλεισμένες πόρτες του Παρισιού. Δεν τόλμησε ούτε καν να δηλώσει το προφανές, οτιδήποτε έχει υπογραφεί εν αγνοία και ερήμην του ελληνικού λαού, δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτό.
Η πιο νωθρή και παθητική αντιπολίτευση που είχαμε ποτέ
Δυστυχώς, η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιδιώκει να πιαστεί στον ύπνο και να ισχυριστεί κατόπιν ότι τα χέρια της είναι δεμένα. Αυτό δεν φαίνεται μόνο από το γεγονός ότι δεν επιχείρησε ούτε μια φορά να φέρει σε δύσκολη θέση τους δανειστές, λέγοντας ότι δεν αναγνωρίζει καμιά από τις υπογραφές ή τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνει σωρηδόν σε βάρος του ελληνικού λαού η δοσίλογη κυβέρνηση. Φαίνεται κι από το γεγονός ότι έχει επιτρέψει στους κυβερνώντες να έχουν την πλήρη πρωτοβουλία των κινήσεων.
Δείτε π.χ. αυτό που συμβαίνει με την ψήφο εμπιστοσύνης που ζητά ο Σαμαροβενιζέλος από την Βουλή. Αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να συγκρουστεί μέχρις εσχάτων και να ανατρέψει την κυβέρνηση, της δίνεται μια ιδανική ευκαιρία. Θα μπορούσε να αιφνιδιάσει με την παραίτηση του κόμματός της από την Βουλή με σκοπό να απονομιμοποιήσει στην πράξη το ήδη "απονομιμοποιημένο" - όπως λέει η ίδια - κοινοβούλιο. Γιατί δεν το κάνει; Τι φοβάται; Ή μήπως υπάρχουν ήδη συμφωνίες στο παρασκήνιο;
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στην ουσιαστικά επιτρέπει να κυβερνά η συμμορία Σαμαροβενιζέλου. Είναι η πρώτη φορά στην μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας, που αντιπολίτευση και μάλιστα πλειοψηφούσα αξιωματική αντιπολίτευση, μένει παθητικά να παρακολουθεί το καταστροφικό έργο της κυβέρνησης σε τόσο κρίσιμες συνθήκες για τον τόπο. Ας θυμηθούμε την εποχή της Ένωσης Κέντρου, η οποία μετά τις Εθνικές Βουλευτικές Εκλογές της 29ης Οκτωβρίου 1961, κήρυξε τον ανένδοτο αγώνα εναντίον του Κ. Καραμανλή και του κόμμάτος του, της ΕΡΕ, επειδή δεν αναγνώρισε την τρίτη συνεχή εκλογική τους νίκη και τον σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, που ηγείται αυτή την εποχή της Ένωσης Κέντρου, αρνείται κατηγορηματικά να αναγνωρίσει το αποτέλεσμα των εκλογών καταγγέλλοντάς το ως προϊόν βίας και νοθείας.
Έτσι κυρήχθηκε ο Ανένδοτος Αγώνας του Γεώργιου Παπανδρέου, που θα διαρκούσε "ώσπου η Δημοκρατία να νικήσει στην Πατρίδα", όπως χαρακτηριστικά αναφερόταν. Βασικό στοιχείο του ανένδοτου ήταν να ανατραπεί με κάθε μέσο η κυβέρνηση της ΕΡΕ. Προκειμένου να το πετύχει αυτό η Ένωσις Κέντρου προέβη σε μια σειρά πολιτικών ενεργειών που καταδείκνυαν μια de facto μη αναγνώριση της κυβέρνησης. Επανειλημμένες προτάσεις δυσπιστίας κατατέθηκαν παράλληλα ή από κοινού με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά το 1962 και 1963. Συμμετείχε στις συζητήσεις της Βουλής απέχοντας όμως από όλες τις ψηφοφορίες. Απείχε από την ψήφο εμπιστοσύνης τον Δεκέμβριο του 1961. Κατά την διάρκεια του Ανένδοτου Αγώνα διοργανώθηκε πλήθος συλλαλητηρίων και άλλων κινητοποιήσεων με τεράστια συμμετοχή. Κεντρικό σύνθημα, Ζήτω η Δημοκρατία!
Ο ανένδοτος αυτός αγώνας τελικά καρποφόρησε μιας και εξανάγκασε την κυβέρνηση της ΕΡΕ σε εκλογές στις 3 Νοεμβρίου 1963. Η Ένωση Κέντρου κέρδισε τις εκλογές με μεγάλη διαφορά, αλλά δεν εξασφάλισε την απόλυτη πλειοψηφία, όπως επεδίωκε. Προκηρύχθηκαν νέες εκλογές την 16η Φεβρουαρίου 1964, όπου η Ένωση Κέντρου ηγήθηκε με ποσοστό 58,2% των ψήφων, καταλαμβάνοντας 171 από τις 300 έδρες της Βουλής.
Όταν η κατάλυση των δικαιωμάτων δεν παίζει κανένα ρόλο
Είναι καλύτερες οι καταστάσεις σήμερα, ή χειρότερες; Είδατε καμιά διάθεση εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μην αναγνωρίζει την κυβέρνηση με τις πράξεις της εντός και εκτός κοινοβουλίου; Εδώ φτάσαμε στο σημείο να μας λέει κατάμουτρα ο κομισάριος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Καϊτάνεν ότι στη χώρα μας δεν ισχύει το ενωσιακό δίκαιο, ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί έχει υπογραφεί δανειακή σύμβαση και δεν ίδρωσε κανενός τ' αυτί.
Στην απάντηση του Καϊτάνεν στην ομάδα των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που ρώτησαν για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα του μηχανισμού στήριξης και της τρόικας, ανέφερε, μεταξύ άλλων, "ότι η Επιτροπή έχει δεσμευθεί να...εξασφαλίσει ότι, κατά την εφαρμογή του δικαίου της ΕΕ, θα γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα που κατοχυρώνει ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. Όσον αφορά, ωστόσο, τα προγραμματικά έγγραφα, δεν πρόκειται για ενωσιακό δίκαιο, αλλά για μέσα που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών της: υπό την έννοια αυτή δεν μπορεί να γίνει επίκληση του Χάρτη, ενώ στην Ελλάδα εναπόκειται να εξασφαλίσει την τήρηση των υποχρεώσεων της όσον αφορά τα θεμελιώδη δικαιώματα."
Ο μόνος που αντέδρασε επίσημα ήταν ο Λεωνίδας Χρυσανθόπουλος, πρέσβης επί τιμή και μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ, ο οποίος σε επιστολή του στις 22 Σεπτεμβρίου προσωπικά προς τον κ. Καϊτάνεν τόνισε: "Σαν πολίτης της ΕΕ, πράγματι ντρέπομαι για την απάντηση σας η οποία εκτός των άλλων είναι εσφαλμένη. Αντί η Επιτροπή να κάνει το παν για να διασφαλίσει το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα, όπως έκανε στην διάρκεια της στρατιωτικής χούντας, προσπαθεί με την απάντηση σας, να κρυφθεί πίσω από νομικίστικες επινοήσεις για να πει ότι η Δανειακή Σύμβαση ξεφεύγει από το πεδίο εφαρμογής του Χάρτου, επειδή δεν είναι ενωσιακό δίκαιο αλλά ένα διμερές θέμα μεταξύ Ελλάδος και των δανειστών της. Μα η ίδια η Δανειακή Σύμβαση του Μαΐου 2010, στο άρθρο 14 παρ.2 καθορίζει ότι το Δικαστήριο της ΕΕ είναι αποκλειστικά αρμόδιο για την επίλυση διαφορών που αφορούν την Σύμβαση. Άρα η Σύμβαση αποτελεί μέρος του Ενωσιακού δικαίου. Αλλά και να ήταν έτσι όπως το λέτε, σας υπενθυμίζω ότι πολλά από τα άρθρα του Χάρτη περιλαμβάνονται και στην Συνθήκη της Λισσαβώνας, όπως π.χ. το άρθρο 2 περί σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και η Συνθήκη εφαρμόζεται σε όλα τα Κράτη-Μέλη της ΕΕ."
Ούτε καν στο επίπεδο του ανένδοτου της Ένωσης Κέντρου
Γιατί άραγε δεν είδαμε μια ανάλογη ευαισθησία από την αξιωματική αντιπολίτευση; Τι περισσότερο χρειάζεται για να αποφασίσει να μην αναγνωρίσει την υφιστάμενη κυβέρνηση, η οποία ακόμη και με την "ερμηνεία" του Καϊτάνεν αποδέχθηκε την κατάλυση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων του ελληνικού λαού έναντι των δανειστών της χώρας; Γιατί δεν ακολούθησε και δεν ακολουθεί μια ανάλογη τακτική με εκείνη του ανένδοτου της Ένωσης Κέντρου;
Μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή του μετεμφυλιακού καθεστώτος, οι τόποι εξορίας και εκτοπισμού ήταν σε πλήρη άνθηση, ενώ το παρακράτος δολοφονούσε ανεξέλεγκτα. Στις 23 Μαίου 1963 δολοφονείται από παρακρατικούς ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης, αλλά χάρις στο κλίμα που είχε δημιουργήσει ο ανένδοτος, η δολοφονία δεν περνά στα ψιλά, όπως συνηθιζόταν τότε. Αντίθετα συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάρρευση της κυβέρνησης Καραμανλή που δικαίως χαρακτηρίστηκε ως ηθικός αυτουργός της δολοφονίας.
Βέβαια ο ανένδοτος μετά τις εκλογές του 1961 προκλήθηκε με αφορμή την βία και νοθεία που εφαρμόστηκε τότε. Η κατάλυση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα υπέρ των δανειστών, είναι ελάσσονος σημασίας; Γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση ακόμη και τώρα, εν μέσω τέτοιας κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής, αρνείται τον ανένδοτο; Γιατί δεν θέλει να ακούσει τη φωνή του απλού κόσμου που από την εποχή των αυθόρμητων κινητοποιήσεων στις πλατείες το 2011 φωνάζει στην αντιπολίτευση να παραιτηθεί από τη Βουλή και να ενωθεί με τον κόσμο;
Πώς είναι δυνατόν η Ένωση Κέντρου σε συνθήκες άγριας μετεμφυλιακής καταστολής να τα βάζει με ένα ολόκληρο καθεστώς στο όνομα της δημοκρατίας και να προκαλεί κράτος, παρακράτος, παλάτι και ξένους προστάτες με τη μη αναγνώριση της κυβέρνησης Καραμανλή και η σημερινή αριστερά να μην τολμά καν να ψελλίσει τα αυτονόητα; Εκτός κι αν η ηγεσία της αριστεράς σήμερα δεν εκτιμά ότι συντρέχει λόγος για ένα νέο ανένδοτο. Ότι τα απανωτά πραξικοπήματα, ο προκλητικός βιασμός του συντάγματος, η κατάφωρη παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας και η κατάλυση ακόμη και των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων του ελληνικού λαού υπέρ των δανειστών, δεν συνιστούν ικανές αιτιάσεις για να μην αναγνωρίσει τις έως σήμερα κυβερνήσεις.
Δυστυχώς η Ελλάδα και προπαντός ο ελληνικός λαός έχει παγιδευτεί ανάμεσα σε δοσίλογους κυβερνήτες και σε μια ανίκανη, τρομοκρατημένη και ανήμπορη αντιμνημονιακή αντιπολίτευση που δεν είναι καν σε θέση να κάνει ότι έκανε με επιτυχία η Ένωση Κέντρου το 1961-1963. Κι έτσι όσο πιο προκλητικοί και αδίστακτοι γίνονται οι κυβερνώντες προωθώντας τα συμφέροντα των δανειστών, τόσο πιο αδύναμες και μαλθακές αποδεικνύονται οι ηγεσίες της αντιπολίτευσης. Αν συνεχίσουμε έτσι, η τραγική κατάληξη είναι προδιαγεγραμμένη.
Ο λαός έρμαιο των δυνάμεων που θέλουν τη σφαγή του
Δείτε με τι ευκολία στη συζήτηση για την αποκαλούμενη "βιωσιμότητα" του ελληνικού χρέους αποδέχονται όλες οι πλευρές το γεγονός ότι για να εξυπηρετηθεί έχουν καταλυθεί όλα τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα του ελληνικού λαού. Οι μεν κυβερνώντες, όπως είναι φυσικό, ως εντολοδόχοι των δανειστών δεν είναι παρά φερέφωνά τους κι επομένως από την στιγμή που οι τοκογλύφοι θεωρούν βιώσιμο το χρέος, δεν έχουν λόγο να διαφωνήσουν. Τι απαντά η αντιπολίτευση;
"Αντί για ΄κούρεμα΄, μπορεί να υπάρξει απόσυρση του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δηλαδή ένα μέρος του χρέους να αποσυρθεί από τις αγορές, ή τους φορείς που το κατέχουν σήμερα και να κρατηθεί ΄παγωμένο΄ στα πλαίσια της ΕΚΤ", δηλώνει στην Real news (27/9) ο Γιάννης Δραγασάκης, επικαλούμενος προτάσεις οικονομολόγων και επιστημονικών ιδρυμάτων ενώ επανέφερε την πρόταση για σύγκληση πανευρωπαϊκής διάσκεψης για το χρέος. Δηλαδή, κουβέντα για διαγραφή έστω ενός μέρους του χρέους.
Η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποδέχεται την κατάλυση των δικαιωμάτων του ελληνικού λαού και απλά παλεύει για την μετατόπιση του βάρους της εξυπηρέτησης του χρέους. Δεν θα ασχοληθούμε με την ρεαλιστικότητα μιας τέτοιας πρότασης. Ούτε με το γεγονός ότι ο Δραγασάκης παπαγαλίζει "προτάσεις" από οικονομολόγους και "επιστημονικά ιδρύματα" που προφανώς έχει συναντηθεί μαζί τους πίσω από κλειστές πόρτες, όπως για παράδειγμα συνέβη στη συνάντησή του με το στέλεχος της Γερμανικής κυβέρνησης Άσμουσεν, ο οποίος είναι ταυτόχρονα και κορυφαίο στέλεχος του τραπεζικού καρτέλ της ευρωζώνης.
Και το λέμε αυτό γιατί τέτοιες "προτάσεις" τις συζητούν μόνο κεκλησμένων των θυρών οι Δραγασάκηδες με εκπροσώπους των δανειστών και των αποικιοκρατών της ευρωζώνης. Δεν τολμούν ούτε καν να τις θέσουν σε δημόσια διαβούλευση για να υπάρξει αντιπαράθεση επιχειρημάτων. Αν οι δημοσιογράφοι δεν είχαν αποκαλύψει την μυστική συνάντηση Άσμουσεν-Δραγασάκη, κανένας δεν θα την ήξερε. Φανταστείτε το παρασκήνιο και τις συμφωνίες κυρίων που συνάπτονται πίσω από κλειστές πόρτες με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Να γιατί ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του δεν μπορούν να φτάσουν ούτε καν στο επίπεδο ενός ανένδοτου της παλιάς Ένωσης Κέντρου. Πόσο μάλλον να κυβερνήσουν προς όφελος του λαού.
Αυτό που μας κάνει αλγεινή εντύπωση είναι η ευκολία που ο κάθε Δραγασάκης προσπερνά το γεγονός ότι εδώ και 4 χρόνια η χώρα τελεί υπό καθεστώς κατάλυσης όλων των βασικών κυριαρχικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων της. Κι αυτό το επέβαλλαν οι δανειστές με τη συνέργια δοσιλογικών κυβερνήσεων και κομμάτων. Αυτό, ήθελα να ξέρα, δεν συνιστά λόγο μη αναγνώρισης και διαγραφής έστω του μεγαλύτερου μέρους του χρέους; Πώς είναι δυνατόν να θέλει κάποιος να διαπραγματευτεί την εξυπηρέτηση του χρέους, χωρίς να ξεκινά από το αυτονόητο; Πώς είναι δυνατόν να αναγνωρίσει κανείς ένα χρέος που συνδέεται τόσο άμεσα με την κατάλυση όλων των δικαιωμάτων του; Και τι χαϊρι και προκοπή μπορεί να περιμένει κανείς από όλους εκείνους, οι οποίοι αρνούνται να θέσουν ως αφετηρία την διαγραφή του χρέους εκείνου που για να εξυπηρετηθεί κατελύθησαν όλα τα ανθρώπινα, κοινωνικά, οικονομικά και κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού;
Πολύ φοβάμαι πώς αν δεν υπάρξει μια ευρεία συνεργασία σε ισότιμη βάση των περισσοτέρων αντιμνημονιακών δυνάμεων εντός και εκτός Βουλής, είμαστε σε ήδη προδιαγεγραμμένη και προσυμφωνημένη πορεία. Πολύ φοβάμαι ότι η επιδίωξη της κομματικής αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ και των υπολοίπων στην υπάρχουσα Βουλή θα μας εισάγει στην τελευταία και πιο τραγική πράξη του δράματος με τον λαό να είναι έρμαιο των δυνάμεων που θέλουν τη σφαγή του. Μακάρι να προλάβουμε.
Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 5/10/2014
