 |
Πολλοί προσκολλούνται στον αντιτρομοκρατικό λόγο της Ουάσινγκτον και των συμμάχων της του Κόλπου, αλλά όλος ο κόσμος καταλαβαίνει ότι αυτός ο λόγος είναι μόνο μια ρητορική δικαιολογία για έναν πόλεμο που έχει άλλους σκοπούς.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες διαβεβαιώνουν ότι θέλουν να καταστρέψουν το Ισλαμικό Κράτος που οι ίδιες δημιούργησαν και που πραγματοποιεί για λογαριασμό τους τις αναγκαίες εθνοκαθάρσεις για το σχέδιο της αναδιαμόρφωσης της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής». Πιο περίεργο ακόμα, δηλώνουν ότι θέλουν να καταπολεμήσουν τους τρομοκράτες στη Συρία με την μέτρια αντιπολίτευση, η οποία αποτελείται από τους ίδιους τζιχαντιστές.
Τέλος, κατέστρεψαν στη Ράκκα κτίρια που είχαν εκκενωθεί δύο ημέρες νωρίτερα από το Ισλαμικό Κράτος. Για το Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan), πίσω από αυτές τις προφανείς αντιφάσεις συνεχίζει ο πόλεμος του φυσικού αερίου.
Η αεροπορική εκστρατεία των Ηνωμένων Πολιτειών στο Ιράκ και τη Συρία μας αφήνει σκεπτικούς: είναι αδύνατο να καταστραφεί μια τρομοκρατική ομάδα αποκλειστικά με αεροπορικές επιδρομές. Στο Ιράκ, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Συμβουλίο Συνεργασίας του Κόλπου (ΣΣΚ) έχουν συνδυάσει τις δράσεις τους με τα χερσαία ιρακινά στρατεύματα και τους Κούρδους.
Στη Συρία, δεν διαθέτουν καμία σοβαρή δύναμη για να μάχεται ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος. Και ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, «οι βομβαρδισμοί δεν είναι ικανοί να επηρεάσουν την ικανότητα του Ισλαμικού Κράτους ή τις επιχειρήσεις του σε άλλα μέρη του Ιράκ ή τη Συρία», σύμφωνα με το Στρατηγό William Mayville, αρχηγό των επιχειρήσεων στο αμερικανικό Γενικό Επιτελείο [1].
Εντούτοης, και παρά τις επίσημες δηλώσεις, το Ισλαμικό Κράτος είναι μια δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών και του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (ΣΣΚ), η οποία εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους και δεν έχασε την αξία της:
• Τον Μάιο 2013, ο γερουσιαστής Τζον Μακέιν εισήρθε παράνομα στη Συρία για να συναντήσει το επιτελείο του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (υποτίθεται μέτριος), μεταξύ άλλων τον Αμπού Γιούσεφ, επίσης γνωστός ως Αμπού Du’a, η Ιμπραχίμ αλ-Μπαγκντάντι, τον σημερινό χαλίφη Ιμπραχίμ (ηγέτης των εξτρεμιστών) [2].
• Τον Ιανουάριο 2014, το Reuters αποκάλυψε ότι ο Πρόεδρος Ομπάμα είχε καλέσει μια μυστική συνεδρίαση του Κογκρέσου κατά τη διάρκεια της οποίας το τελευταίο ψήφισε τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό των «επαναστατών» στη Συρία, συμπεριλαμβανομένης και του Ισλαμικού Εμιράτου μέχρι το Σεπτέμβριο 2014, η [3]. Ήταν πράγματι μια μυστική συνεδρίαση και όχι απλώς κεκλεισμένων των θυρών. Το σύνολο του αμερικανικού τύπου συμμορφώθηκε με τη λογοκρισία αυτής της πληροφορίας.
• Υπερήφανη για την αναγνώριση αυτή, η Σαουδική κρατική τηλεόραση υποστήριξε ότι το Ισλαμικό Κράτος διοικούταν από τον Πρίγκιπα Abdul Rahman al-Faisal [4].
• Από την πλευρά του, ο επικεφαλής της ισραηλινής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών, Στρατηγός Αβίβ Kochavi, προειδοποίησε για το πολλαπλασιασμό των αντι-συριακών μαχητών και αποκάλυψε ότι τα μέλη της αλ-Κάιντα, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του Ισλαμικού Κράτους (που δεν είχαν ακόμη χωρίσει) εκπαιδεύονταν [υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ] σε τρία στρατόπεδα στην Τουρκία, ήτοι στο Şanlıurfa, Osmaniye και Karaman [5].
• Τον Μάιο 2014, η Σαουδική Αραβία παρέδωσε στο Ισλαμικό Κράτος νέα βαριά όπλα που είχαν αγοραστεί στην Ουκρανία και μια ποσότητα νέων οχημάτων Toyota για να εισβάλει στο Ιράκ. Η μεταφορά πραγματοποιήθηκε από ειδικό τραίνο ναυλωμένο από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες.
• Στις 27 Μάιου, ο Μασούντ Μπαρζανί, πρόεδρος της κουρδικής περιφερειακής κυβέρνησης στο Ιράκ, πήγε στο Αμμάν για να συντονίσει την εισβολή στο Ιράκ, μεταξύ των Κούρδων του Ιράκ και του Ισλαμικού Κράτους. Παρόμοια συνεδρίαση πραγματοποιήθηκε, πάντα στο Αμμάν, με πολλούς σουνίτες εταίρους την 1η Ιουνίου [6].
• Στις αρχές Ιουνίου, το Ισλαμικό Κράτος και η Τοπική Κυβέρνηση του Κουρδιστάν πέρασαν στην επίθεση. Το Ισλαμικό Κράτος, σύμφωνα με την αποστολή του, σκόρπιζε τον τρόμο, προκειμένου να επιτευχθεί η εθνοκάθαρση την οποία ο στρατός των ΗΠΑ δεν ήταν σε θέση να κάνει το 2003. Με αυτό το τρόπο πραγματοποιείται το αμερικανικό σχέδιο αναδιαμόρφωσης της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής» του αμερικανικού Γενικού Επιτελείου που εγκρίθηκε το 2001.
Δεν υπάρχει επομένως κανένας λόγος για τις Ηνωμένες Πολιτείες να καταστρέψουν το Ισλαμικό Κράτος, εκτός από το πολύ διαφημιζόμενο -και ύποπτο- θάνατο των τριών υπηκόων τους, που δεν μπορεί να δικαιολογήσει αυτό το κατακλυσμό πυρών.
Ενώ είναι σαφές ότι ο κύριος στόχος της εναέριας εκστρατείας δεν είναι αυτός που έχει ανακοινωθεί, κανείς δεν είναι σε θέση να πει ακριβώς τι είναι αυτό που επιδιώκει να καταστρέψει.
Το μόνο που μπορεί να βεβαιωθεί είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους του Κόλπου βομβάρδισαν άδεια κτίρια στη Ράκκα -η οποία είχε εκκενωθεί δύο ημέρες νωρίτερα από το Ισλαμικό Κράτος, και μια δωδεκάδα διυλιστήρια στην ανατολική Συρία .
Βομβαρδισμός ενός συριακού διυλιστηρίου από την αμερικανική Πολεμική Αεροπορία στις 24 Σεπτεμβρίου 2014. Τα διυλιστήρια είναι από τις πιο ακριβές βιομηχανικές επενδύσεις.
Μα τι δουλειά έχουν αυτά τα διυλιστήρια σε ένα πόλεμο που φέρεται να διεξάγεται εναντίον της τρομοκρατίας;
Σύμφωνα με το Πεντάγωνο, ελέγχονταν από το Ισλαμικό Κράτος και του έφερνε μεγάλο εισόδημα.
Η απάντηση είναι προφανές ψευδός.
Όταν κράτη υπό εμπάργκο προσπαθούν να πουλήσουν φυσικό αέριο ή πετρέλαιο στη διεθνή αγορά, δεν το καταφέρνουν. Αλλά το Ισλαμικό Κράτος το κάνει, παρά τα ψηφίσματα 1373 (2001) και 2170 (2014) του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Είναι δημόσια γνωστό ότι κλέβει πετρέλαιο και αέριο στο Ιράκ και τη Συρία, τα μεταφέρει μέσω αγωγών στο τουρκικό λιμάνι Τσεϊχάν, από όπου μεταφέρονται στο Ισραήλ από δεξαμενόπλοια της Palmali Shipping & Agency JSC, της εταιρείας του δισεκατομμυριούχου Τουρκοαζέρου Mubariz Gurbanoğlu. Στο λιμάνι του Ασκελόν, οι ισραηλινές αρχές παρέχουν ψευδή πιστοποιητικά από το κοίτασμα του Eilat, και στη συνέχεια εξάγονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία προσποιείται ότι πιστεύει τους Ισραηλινούς.
Προπαντός, η ίδια αλυσίδα χρησιμοποιείται επίσης για την εξαγωγή του φυσικού αερίου και του πετρελαίου που έχουν κλαπεί από την τοπική κυβέρνηση του ιρακινού Κουρδιστάν.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΣΣΚ, αν ενεργούσαν σε εφαρμογή των ψηφισμάτων 1373 (2001) και 2170 (2014) θα έπρεπε επίσης να επιτεθούν στο ιρακινό Κουρδιστάν. Αντ ’αυτού, το υποστηρίζουν (όχι εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, αλλά εναντίον της κεντρικής κυβέρνησης της Βαγδάτης) [7].
Ο βομβαρδισμός των εγκαταστάσεων αυτών δεν μπορεί να γίνει κατανοητός παρά ως θέληση να στερηθεί η Συρία των ικανοτήτων διύλισης της, όταν αποκατασταθεί η ειρήνη.
 |
| Ο Πρίγκιπας Khaled, γιος του κληρονόμου του θρόνου των Σαούντ, Πρίγκιπα Σαλμάν, συμμετέχει στον βομβαρδισμό της Συρίας ως πιλότο ενός F-15.
Δεν ξεφεύγει από
κανένα ότι σε αυτή την υπόθεση, οι
Ηνωμένες Πολιτείες στηρίζονται σε μέλη
του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου
(ΣΣΚ), και ειδικά στη Σαουδική Αραβία.
Σε αυτό το πλαίσιο, αν και είναι σαφές ότι τα σαουδικά αεροπλάνα δεν απογειώνονται από τη χώρα τους, η πληροφορία που δημοσιεύεται από τα ιρανικά μέσα ενημέρωσης σύμφωνα με την οποία σταθμεύονται τα σαουδικά μαχητικά αεροπλάνα στο Ισραήλ δεν έχει ακόμη διασταυρωθεί, αλλά είναι πιθανή. Σημειώσαμε συχνά ότι ένας από τους κύριους στόχους του πολέμου κατά της Συρίας είναι ο έλεγχος των τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου της και του εδάφους της, μέσω του οποίου θα μπορούσε να περάσει είτε ένας αγωγός από το Ιράν, είτε ο αντίπαλός του, από τη Σαουδική Αραβία ή το Κατάρ. Ωστόσο, δεδομένου της αντίστασης της Νοβαρωσίας και της υποστήριξης που της παρέχει η Ρωσική Ομοσπονδία, η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί να απεξαρτηθεί από το ρωσικό φυσικό αέριο. Εξ ου και η ιδέα της ιρανικής κυβέρνησης να προσφέρει το φυσικό αέριο της σε αυτή την αγορά, όπως το ανακοίνωσε ο αναπληρωτής υπουργός Πετρελαίου Ali Majedi στις 9 Αυγούστου [8]. Για το Ιράν θα ήταν μια εναλλακτική λύση για το κλείδωμα από το Ισλαμικό Κράτος της ιρακινής διαδρομής προς τη Συρία. Η επιλογή αυτή, η οποία εκπροσωπεί τα κρατικά συμφέροντα του Ιράν, αλλά εγκατέλειπει την αντιιμπεριαλιστική πάλη του Προέδρου Αχμαντινετζάντ, μπορεί να εγκριθεί από την Ουάσινγκτον ως μέρος μιας ευρύτερης συμφωνίας στις διαπραγματεύσεις 5 + 1. Το Ιράν φέρεται να είναι πρόθυμο να εγκαταλείψει τις πρωτοποριακές έρευνες του για μια μέθοδο παραγωγής πυρηνικής ενέργειας που μπορεί να απελευθερώνει το τρίτο κόσμο από την εξάρτηση του από το πετρέλαιο, ενώ οι «Δυτικοί» θα άρουν τις κυρώσεις τους. Ωστόσο, αυτή η ανατροπή, αν συμβεί, θα άλλαζε σε βάθος την περιφερειακή ισορροπία. Θα ήταν δύσκολο να τη δεχτεί η Ρωσία, η οποία μόλις καλωσόρισε το Ιράν στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης. Επιπλέον, προϋποθέτει μια επένδυση 8,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την κατασκευή 1.800 χιλιόμετρα αγωγών και να συνδεθούν τα πεδία παραγωγής στο σύστημα Nabucco. Το ιρανικό αέριο θα πέρναγε από το Αζερμπαϊτζάν και τη Τουρκία και μετά, από τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία, για να διανεμηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση από την Αυστρία. Αυτό επιβεβαίωσε ο Σεΐχης Χασάν Ροχάνι (Sheikh Hassan Rohani) προς τον Πρόεδρο Hans Fischer, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών [9]. 
Η αναβίωση του
συστήματος Nabucco θα είναι μια ανέλπιστη
τύχη για το Αζερμπαϊτζάν, το οποίο θα
μπορέσει να εξάγει πιο εύκολα την
παραγωγή από το πεδίο φυσικού αερίου
του στο Shah Deniz. Και έτσι, το Μπακού, θα
απομακρυνόταν επίσης από τη Μόσχα για
να είναι πιο κοντά στην Ουάσιγκτον,
γεγονός που μπορεί να εξηγήσει τη ξαφνική
αγορά όπλων του από το Ισραήλ.
Από τη πλευρά
της Συρίας, μια ανατροπή της ιρανικής
ενεργειακής πολιτικής δεν είναι
απαραίτητα κακό πράγμα: οι περισσότεροι
από τους εχθρούς της Συρίας –εκτός από
το Ισραήλ- δεν θα είχαν πια λόγο να
συνεχίσουν τον πόλεμο. Περαιτέρω, η
απομάκρυνση του Ιράν θα ενισχύσει τη
χρησιμότητα της Συρίας για τη Ρωσία.
Αν υπεγράφη αυτή η συμφωνία, η Ουάσινγκτον θα προωθήσει την αστάθεια στις σουνιτικές περιοχές του Ιράκ, για να διατηρήσει ένα φυσικό φράγμα μεταξύ της Τεχεράνης και της Δαμασκού, και σίγουρα θα υποστηρίξει το ΙΚ στο Deir ez-Zor, αλλά θα αφήσει ήσυχο το υπόλοιπο της Συρία.
Μετάφραση
Κριστιάν |