Από
τις κωλοτούμπες που συνεχώς κάνει ο
ΣΥΡΙΖΑ, αυτή του περασμένου Σαββατοκύριακου
ήταν η πιο θεαματική. Κάτι σαν τη θεαματική
έξοδο που επιφυλάσσουν για το φινάλε
οι αθλητές της ενόργανης γυμναστικής.
Τότε που τα δίνουν όλα και μετά καρφώνονται
στο έδαφος.
Πολλά απ’ αυτά που καταλογίζει στον ΣΥΡΙΖΑ η κυβέρνηση, ιδιαίτερα με την ανάλυση που επιχείρησε εσπευσμένα το υπουργείο Οικονομικών, είναι σωστά. Καταδεικνύουν όχι τη διάλυση της οικονομίας που θα προκαλέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το δημαγωγικό χαρακτήρα των όσων εξήγγειλε.
Τα αστικά ΜΜΕ πρόσεξαν πολύ καλά αυτό που στα γρήγορα είπε ο Τσίπρας: «κόκκινη γραμμή» είναι μόνο το φιλανθρωπικό πρόγραμμα. Ολα τα υπόλοιπα είναι συνάρτηση των δυνατοτήτων της οικονομίας, η οποία πρέπει να κινείται με μηδενικά ελλείμματα και χωρίς να θέτει σε διακινδύνευση τις σχέσεις με τους δανειστές. Το πήραν το μήνυμα, γι’ αυτό και έθαψαν το τσεκούρι του πολέμου, που έσειαν κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ανάλογες παρουσιάσεις στο πρόσφατο παρελθόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιούται να κυβερνήσει, είναι το μήνυμα που περνάνε πλέον τα αστικά ΜΜΕ.
Γιατί δικαιούται να κυβερνήσει; Γιατί είναι η μόνη αστική πολιτική δύναμη εξουσίας που έχει επαφή με τον ελληνικό λαό. Εκείνη που μπορεί να παρατείνει, χωρίς καταστολή, την άκρα του τάφου σιωπή που βασιλεύει στην ελληνική επικράτεια.
Αυτές είναι οι συνέπειες της ήττας. Ενα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα εμφανίζεται μ’ ένα πρόγραμμα που δε διαφέρει σε τίποτα από τον «τρίτο δρόμο» του Μπλερ, που δε θυμίζει σε τίποτα τις διακηρύξεις της σοσιαλδημοκρατίας τη δεκαετία του ‘80, μ’ ένα πρόγραμμα διαχείρισης της κινεζοποίησης, χωρίς να αμφισβητήσει στο ελάχιστο τα συμφέροντα του κεφαλαίου, και εισπράττει εργατική και λαϊκή υποστήριξη.
Οπου δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στη δύναμη του αγώνα, αναπτύσσεται ο πολιτικός μεσσιανισμός, ακόμα κι αν ο μεσσίας είναι ψωραλέος και όχι λαμπρός. Αυτή η αντίφαση (μια δεξιά σοσιαλδημοκρατία, όπως ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, να κερδίζει την εμπιστοσύνη των εργαζόμενων στρωμάτων) δείχνει παραστατικότατα την ανάγκη της δουλειάς στην κατεύθυνση της ταξικής ανασυγκρότησης, πυρήνας της οποίας δεν μπορεί παρά να είναι η πολιτική συγκρότηση της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.
φωτο filoftero.blogspot.com
