Κατ’ αρχάς - και για να εξηγούμαστε: Η στήλη για το τελευταίο που μπορεί να κατηγορηθεί είναι ότι «σαγηνεύεται», «προτιμά», «επιλέγει» ή «προτείνει» το εκμεταλλευτικό, πλουτοκρατικό και καπιταλιστικό κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό «μοντέλο» της Αργεντινής. Αν, επομένως, μπαίνουμε στον πειρασμό να αποτιμήσουμε τα «επιτεύγματα» της κυβέρνησης με όρους «Αργεντινής», το κάνουμε ώστε αυτή η αποτίμηση να γίνει με τα δικά της μέτρα και σταθμά. Με τα μέτρα και τα σταθμά, δηλαδή, των ίδιων των κυβερνητικών θριαμβολογιών περί «Αργεντινής». Ίσως έτσι φανεί καλύτερα και το μέγεθος του κυβερνητικού «επιτεύγματος». Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
Πρώτον: Στην Ελλάδα – που «ευτυχώς δεν γίναμε Αργεντινή» - η ανεργία είναι 30%. Στην Αργεντινή η ανεργία είναι 7%. Το δημόσιο χρέος στην Ελλάδα είναι 175%. Στην Αργεντινή είναι 58%
Δεύτερον: Στην Ελλάδα - όπου «ευτυχώς δεν γίναμε Αργεντινή» - έχουμε κοινωνικές και εργασιακές συνθήκες Σομαλίας. Τουτέστιν:
Τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπους που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας.
Ένα εκατομμύριο αφανείς ανέργους που ενώ εργάζονται παραμένουν απλήρωτοι έως και 12 μήνες.
Διεύρυνση της εισοδηματικής ανισότητας των πλουσιότερων με τους φτωχότερους Έλληνες κατά 7,5 φορές. Γεγονός που φέρνει την Ελλάδα στην πρώτη δεκάδα των χωρών με τις μεγαλύτερες ανισότητες παγκοσμίως, να κονταροχτυπιέται για την «πρωτιά» με τη Χιλή, το Μεξικό και την Τουρκία!
Χιλιάδες εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα που αντί για μισθό αμείβονται με… κουπόνια αγοράς προϊόντων από σούπερ μάρκετ.
Τρίτον: Στην Ελλάδα – όπου «ευτυχώς δεν γίναμε Αργεντινή» - έχουμε μισθούς Βουλγαρίας. Για παράδειγμα :
Επτά περίπου στους 10 εργαζόμενους αμείβονται με λιγότερα από 1.000 ευρώ το μήνα.
Τέσσερεις στους 10 εργαζόμενους (ποσοστό 40%) αμείβονται με κάτω από 630 ευρώ καθαρά το μήνα.
Το 30% των μισθωτών που ασφαλίζονται στο ΙΚΑ (τρεις στους δέκα) έχουν μηνιαίο εισόδημα κάτω ή στα όρια του κατώτερου μισθού ενός ανειδίκευτου εργάτη (586 ευρώ μεικτά).
Το 25% του εργατικού δυναμικού αμείβεται με μισθό χαμηλότερο από εκείνον του ανειδίκευτου εργάτη.
Το 51% των νέων εργασιακών συμβάσεων που υπογράφονται στον ιδιωτικό τομέα είναι υπό το καθεστώς της μερικής απασχόλησης, τουτέστιν μισθός κάτω των 500 ευρώ το μήνα.
Χιλιάδες νέοι έως 25 ετών εργάζονται ακόμα και για 180 ευρώ το μήνα σε 4ωρη απασχόληση ήτοι… για 2,25 ευρώ την ημέρα.
Τέταρτον: Στην Ελλάδα – όπου «ευτυχώς δεν γίναμε Αργεντινή» - ο λαός έχει περιέλθει σε κατάσταση χειρότερη και απ' αυτή της χρεοκοπίας. Ένα και μόνο στοιχείο αρκεί: Τα ληξιπρόθεσμα χρέη σε Τράπεζες, Δημόσιο και Ασφαλιστικά Ταμεία έχουν εκτιναχθεί στο απίστευτο ύψος των 165 δισ. ευρώ, δηλαδή σε ποσό που φτάνει το 90% του ΑΕΠ της χώρας!
Εν ολίγοις, ο τρόπος που εφευρέθηκε για να μην γίνουμε Αργεντινή είναι να γίνουμε Βουλγαρία (στους μισθούς), να γίνουμε Σομαλία (στα κοινωνικά δικαιώματα) και να γίνουμε «οθωμανικό βιλαέτι» (στους φόρους).
Υπάρχει βέβαια κι ένας τομέας στον οποίο η κυβέρνηση φρόντισε να μην γίνουμε Αργεντινή κινούμενη δια άλλου δρόμου από τους παραπάνω. Αυτός είναι ο τομέας των τιμών σε αγαθά και υπηρεσίες. Εδώ όχι μόνο «δεν γίναμε Αργεντινή», αλλά αντιθέτως τίποτα και κανένας δεν μπορεί να το αμφισβητήσει ότι ήμασταν και παραμένουμε… «Παρίσι»! Στην Ελλάδα - όπου «ευτυχώς δεν γίναμε Αργεντινή» - όσο πέφτουν οι μισθοί τόσο η ακρίβεια φουντώνει.
Επειδή, τέλος, για να περιγράψουμε το πόσο «Παρίσι γίναμε» με τη Νέα Δημοκρατία και τους συνεταίρους της στην κυβέρνηση θα χρειάζονταν άλλες 1.000 λέξεις, ας το συντομεύσουμε. Χωρίς φλυαρίες και πολύ πιο παραστατικά από εμάς το περιγράφει η παρακάτω φωτογραφία. Είναι τραβηγμένη κάπου στο κέντρο. Θα μπορούσε να είναι και καρτ - ποστάλ του σύγχρονου ελληνικού «Παρισιού»…
Υστερόγραφο: Η κυβέρνηση, μετά τις εν Αθήναις επιτυχείς διαπραγματεύσεις (εδώ γελάνε) με την τρόικα, συνεχίζει πλέον τις διαπραγματεύσεις (κι εδώ γελάνε) στο Παρίσι. Είμαστε σίγουροι ότι θα θριαμβεύσει και επί Ηλυσίων Πεδίων. Και τι ισχυρότερος συμβολισμός από την επιλογή του Παρισιού για να διατρανωθεί ακόμη μια φορά: «Ευτυχώς που δεν γίναμε Αργεντινή»!
http://www.enikos.gr
