Πόση υποκρισία μπορεί να χωρέσει σε μια κυβέρνηση; Πόση ανεντιμότητα, πόσος φαρισαϊσμός, πόσος κυνισμός, πόσο θράσος, πόση περιφρόνηση απέναντι σε λαό και Δημοκρατία; Και πόση απόσταση από την πραγματικότητα πια; Πόση;
Από πού να το πιάσω και πού να τ’ αφήσω… Σε όλα τα επίπεδα, ο κατάλογος των εγκλημάτων και της ανοησίας τους δεν έχει τέλος. Ν’ αναφέρω μόνον ένα από αυτά τ’ αμέτρητα, άλλα τους τραγικά και άλλα τους καταγέλαστα: Τολμούν ν’ ανοίγουν συζήτηση γι απευθείας εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ενώ την ίδια ώρα αγωνιούν να βρουν 180 βουλευτές που, ακόμα και 200 να ήταν, δεν θα εκπροσωπούσαν όλοι μαζί αυτοί ούτε το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος! Λίγη τσίπα δεν έχετε, μωρέ;
Κολοκύθια! Δεν τους νοιάζει τίποτε. Δεν τους αγγίζει τίποτε. Τίποτε, εκτός από το να παραμείνουν στην εξουσία όσο μπορούν παραπάνω. Ένα μήνα; Δύο; Τρεις; Όσο γίνεται! Μια με το ένα κόλπο, μια με το άλλο, μια με το ένα τρικ, μια με το άλλο, βραχάκι-βραχάκι τέλος πάντων για να κρατιούνται από την κουπαστή ενός ναυαγημένου πλοίου, όσην ώρα ο κόσμος πνίγεται στον πάτο.
Το δράμα είναι ότι δεν έχουν απολύτως καμιά συστολή, και στην προσπάθειά τους αυτή δεν διστάζουν να περνούν με την κοινωνία απούσα υψιπετή και μεγαλαυχή νομοθετήματα. Και αποτελειώνουν με τούτα ό,τι έχει απομείνει όρθιο –αν έχει απομείνει κάτι…
Πρέπει να πάρουν δρόμο και να πάνε στον αγύριστο! Δεν το καταλαβαίνετε; Πώς αλλιώς πρέπει να το πω; Όσο μένουν, τόσο δεν θα μαζεύονται έπειτα τα χάλια.
Ώρες-ώρες, ρε παιδί μου, σε φέρνουν στο σημείο να σου περνάει από το μυαλό ότι δεν έχει νόημα ο προβληματισμός για το ποιος θα ‘ρθει μετά. Σου σκοτίζουν το νου και σε κάνουν να λες: «Μωρέ, χίλιες φορές ο Φούφουτος. Ε, πιο χάλια πια δεν θα τα κάνει!»
Τόσο επικίνδυνοι είναι. Τόσο ολέθριοι. Τόσο αχρείοι. Κι εμείς καθόμαστε και τους κοιτάμε. Και περί άλλα τυρβάζουμε. Ενώ δεν θα ‘πρεπε να ασχολούμαστε παρά μόνο με το πώς θ’ απαλλαγούμε από τα μούτρα τους. Δεν μας καταλαβαίνω.
