Οι Παλαιστίνιοι το γνώριζαν ουσιαστικά από το μεσημέρι. Το είχαν υπαινιχθεί ηγετικά στελέχη της Αντίστασης, όπως ο Ισμαΐλ Χανίγια, που δήλωσε πως μέχρι το βράδυ θα υπάρξουν καλά νέα για τον παλαιστινιακό λαό της Γάζας. Οταν δύο πολιτικά στελέχη της Χαμάς, ο Σάμι Αμπού Ζούχρι και ο Φάουζι Μπαρχούμ στήθηκαν μπροστά στα τηλεοπτικά συνεργεία στην πόλη της Γάζας και έκαναν επίσημες δηλώσεις, μιλώντας για μια μεγάλη νίκη της Αντίστασης, τα λόγια τους λειτούργησαν όπως το πιστόλι του αφέτη στους αγώνες δρόμου του κλασικού αθλητισμού. Εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι ξεχύθηκαν στους δρόμους της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Οχθης, πανηγυρίζοντας με αλαλαγμούς χαράς και συνθήματα, που στη Γάζα είχαν ως συνεχή ηχητική συνοδεία τις ριπές από τα Καλάζνικοφ. Ενα τέλειο ηχητικό τοπίο, που έφτανε σ’ εμάς μέσω των ζωντανών μεταδόσεων ορισμένων καναλιών (όχι Δυτικών, φυσικά).
Ριπές πανηγυρικές αυτή τη φορά, αλλά και συμβολικές ταυτόχρονα. Ριπές πανηγυρικές για μια νικηφόρα μάχη σ’ έναν πόλεμο που αναμένεται μακρύς και στον οποίο βασικός παράγοντας νίκης είναι τα όπλα της Αντίστασης. Τα όπλα που δεν σίγησαν ούτε για μια στιγμή επί 50 μέρες. Τα όπλα που δεν παραδόθηκαν, παρά την απαίτηση του σιωνιστή εχθρού. Τα όπλα που είναι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνει ο εχθρός. Τη γλώσσα της φωτιάς, όπως είπε λίγο αργότερα από τη Βηρυττό ο γενικός γραμματέας της Παλαιστινιακής Ισλαμικής Τζιχάντ, Ραμαντάν Σάλαχ, χρησιμοποιώντας μια αραβική παροιμιώδη φράση. «Από στόμια βγαίνει η δύναμη κι όχι από τα στόματα», όπως έγραφε πριν από τέσσερις δεκαετίες ο Βολφ Μπίρμαν.
Ενα καινούργιο χαρακτηριστικό φάνηκε σ’ αυτές τις επινίκιες διαδηλώσεις των Παλαιστινίων. Στα πλήθη που συνέρρεαν έβλεπε κανείς ανάκατες τις πράσινες σημαίες της Χαμάς, τις μαύρες της Τζιχάντ, τις κόκκινες του Λαϊκού Μετώπου, αλλά και τις κίτρινες της Φάταχ, σημάδι του ότι ο παλαιστινιακός λαός στη βάση του είναι ενωμένος γύρω από την Αντίσταση, την οποία βλέπει πλέον ως τη μόνη λύση. Κι αυτός ο παράγοντας επηρεάζει τις εξελίξεις στις πολιτικές κορυφές, στριμώχνοντας ιδιαίτερα την πλευρά της Φάταχ και του Μαχμούντ Αμπάς.
Στην άλλη πλευρά του πολέμου επικρατούσε το αντίθετο. Κατήφεια, απογοήτευση και πικρόχολα σχόλια ενάντια στην κυβέρνηση Νετανιάχου. Ο αγαπημένος τους «Μπίμπι» έγινε μέσα σε μια μέρα αποδιοπομπαίος τράγος για τον σιωνιστικό εσμό. Το Κανάλι 2 της ισραηλινής τηλεόρασης προεξόφλησε το τέλος της πολιτικής του καριέρας. «Το Ισραήλ προσκύνησε τη Χαμάς για μια ακόμη φορά. Η Γάζα επέβαλε τους όρους της και πρέπει να είμαστε έτοιμοι για πιο επικίνδυνες καταστάσεις στο μέλλον», δήλωνε ο δήμαρχος του Ασκελόν, της νοτιότερης ισραηλινής πόλης, η οποία δέχτηκε και τις τελευταίες ρουκέτες της Αντίστασης, οι οποίες πέτυχαν να σκοτώσουν τους δυο τελευταίους στρατιώτες του σιωνιστικού στρατού, λίγες ώρες πριν σιγήσουν, ακριβώς στις 19:00, όπως προέβλεπε η συμφωνία εκεχειρίας.
Τα δύο στελέχη της Χαμάς, που έκαναν τις ανακοινώσεις στη Γάζα, λίγο πριν τις 19:00, απευθύνθηκαν στους πολίτες του Ισραήλ και τους είπαν ότι είναι ελεύθεροι να γυρίσουν ασφαλείς στα σπίτια τους. Αυτό είναι απόφαση της Αντίστασης, είπαν, και όχι του Νετανιάχου! Hταν σαν να έβαζαν το μαχαίρι στην πληγή του σιωνισμού και να το έστριβαν βασανιστικά για να προκαλέσουν περισσότερο πόνο. Την ασφάλεια των πολιτών του Ισραήλ δεν μπορούσε να την εγγυηθεί η κυβέρνηση Νετανιάχου (η οποία δεν είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή απευθύνει κάλεσμα επιστροφής των πολιτών της στα σπίτια τους), αλλά την εγγυώνταν η Παλαιστινιακή Αντίσταση!
«Η αντίσταση της Χαμάς επέβαλε τελικά τους όρους της. Αυτός που αποφάσισε πότε θα φύγουμε και πότε θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας ήταν ο Νταΐφ», σχολίαζε πικρόχολα δημοσιογράφος στο ισραηλινό Κανάλι 2. O Mοχάμεντ αλ-Ντάιφ, ο «αόρατος» γενικός διοικητής των Ταξιαρχιών Ιζεντίν αλ-Κασάμ, της μεγαλύτερης από τις οργανώσεις της Αντίστασης (ένοπλη πτέρυγα της Χαμάς), ο άνθρωπος που έχει βγει ζωντανός από τέσσερις απόπειρες δολοφονίας, ενώ στην Πέμπτη, πριν από μερικές μέρες, είδε να σκοτώνονται η σύζυγός του και ο μικρός γιος του Αλί, μαζί με αρκετά ακόμη μέλη της οικογένειας της συζύγου του, στοιχειώνει τον ύπνο των σιωνιστών. Αντίθετα, στη Γάζα βαφτίζουν μαζικά τα παιδιά που γεννήθηκαν στη διάρκεια του πολέμου «Αλί-Νταΐφ», δημιουργώντας ένα καινούργιο όνομα.
Οταν λίγο αργότερα εμφανίστηκε στους δρόμους της Γάζας ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Χαμάς στη Λωρίδα, δρ Μαχμούντ Ζαχάρ, ένα επίσης μυθικό πρόσωπο, καθώς έχουν γίνει πολλές απόπειρες δολοφονίας του και του έχουν σκοτώσει δυο γιους και άλλα μέλη της οικογένειάς του, η πίκρα και η απελπισία στο σιωνιστικό στρατόπεδο μεγάλωσαν. «Είναι μεγάλη η απογοήτευση των Ισραηλινών, καθώς βλέπουν τον Ζαχάρ να τριγυρίζει ελεύθερος στους δρόμους της Γάζας», σχολίασε το Κανάλι 10 της ισραηλινής τηλεόρασης.
Ο Ζαχάρ και άλλα στελέχη της Χαμάς, που στη διάρκεια του πολέμου είχαν «εξαφανιστεί», γύριζαν στους δρόμους της Γάζας, πανηγύριζαν μαζί με το λαό, έκαναν δηλώσεις στα κανάλια και όλ’ αυτά μεταδίδονταν απευθείας από το κανάλι «Αλ Κουντς» της Γάζας, αλλά και από δίκτυα παγκόσμιας εμβέλειας, όπως το Al Jazzera και το Russia Today.
Επιμείναμε λίγο στις πρώτες εικόνες από την Παλαιστίνη και το Ισραήλ, αμέσως μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας εκεχειρίας, γιατί οι ριζικά διαφορετικές εικόνες της μαζικής κοινωνικής και πολιτικής συμπεριφοράς προσφέρουν ένα εμπειρικό (και ασφαλές όμως) μέτρο ανάλυσης της συμφωνίας. Το πώς γίνεται δεκτή η συμφωνία από τα δύο εμπόλεμα μέρη αποτελεί ασφαλή ένδειξη για το πού γέρνει η ζυγαριά. Γιατί συμφωνία ισοβαρής, μετά από έναν πολύνεκρο και καταστροφικό πόλεμο, δεν μπορεί να υπάρξει. Κάθε συμφωνία ανακωχής αντοκατοπτρίζει, σε τελική ανάλυση, το συσχετισμό των δυνάμεων που διαμορφώθηκε στη διάρκεια της πολεμικής σύγκρουσης. Και κρίνεται ανάλογα με την ανταπόκρισή της στους ρητούς και άρρητους στόχους που το κάθε εμπόλεμο μέρος έθεσε στη διάρκεια του πολέμου.
Κέρδισε η Αντίσταση, έχασαν οι Σιωνιστές
Η συμφωνία ανακωχής που ανακοίνωσε ο ΥΠΕΞ της Αιγύπτου περιλαμβάνει τρία σημεία: 1) Ανοιγμα όλων των μεθοριακών περασμάτων προς τη Γάζα για μεταφορά όχι μόνο ανθρωπιστικής βοήθειας, αλλά και υλικών ανοικοδόμησης. 2) Επέκταση της ζώνης αλιείας της Λωρίδας της Γάζας από τα τρία στα έξι μίλια. 3) Συνέχιση των εκ του σύνεγγυς συνομιλιών για τα υπόλοιπα θέματα, ένα μήνα μετά την έναρξη της ανακωχής.
Δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια για να καταλάβει κάποιος πως οι δύο πρώτοι όροι αποτελούν όρους της Παλαιστινιακής Αντίστασης, ενώ ο τρίτος όρος είναι ένας τυπικά διπλωματικός όρος που περισσότερο ενδιαφέρει τους διαμεσολαβητές. Η Αντίσταση κερδίζει ρητό όρο για την χωρίς περιορισμούς άρση του αποκλεισμού της Γάζας και ρητό όρο για την επέκταση της ζώνης αλιείας της Γάζας.
Και το Ισραήλ τι κερδίζει; Απολύτως τίποτα!
- Εθετε ως όρο τον αφοπλισμό της Αντίστασης και την καταστροφή των τούνελ. Αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Η Αντίσταση όχι μόνο κράτησε τα όπλα και τις υποδομές της, αλλά σε μια προφανή επίδειξη δύναμης εκτόξευε ρουκέτες μέχρι τις 19:00 ακριβώς, ώρα που άρχιζε επισήμως η εκεχειρία. Περίπου 200 ρουκέτες εκτοξεύτηκαν το τελευταίο πριν την εκεχειρία 24ωρο και κάποιες απ’ αυτές μπόρεσαν να πλήξουν στρατιωτική βάση στο Ασκελόν, σκοτώνοντας δύο στρατιώτες των σιωνιστών (συγκεκριμένα, τον διοικητή και τον υποδιοικητή της Ασφάλειας του κιμπούτζ Νιρίμ).
- Εθετε ως εναλλακτικό όρο την εγκατάσταση κυανόκρανων του ΟΗΕ στα σύνορα της Λωρίδας με το Ισραήλ. Αναγκάστηκε να υποχωρήσει και σ’ αυτό.
- Εθετε ως όρο τη μη εισαγωγή οικοδομικών υλικών από τα περάσματα προς τη Λωρίδα, για να μην χρησιμοποιούνται για την κατασκευή τούνελ και άλλων στρατιωτικών εγκαταστάσεων της Αντίστασης. Ούτε αυτό έγινε δεκτό και το Ισραήλ αναγκάστηκε να υποχωρήσει.
Δεν χρειάζεται, βέβαια, να θυμίσουμε τους στόχους που έθεσε η σιωνιστική ηγεσία, όταν εξαπέλυσε την πολεμική ειχείρηση «Προστατευτική Αιχμή» ενάντια στη Λωρίδα της Γάζας: να καταστρέψει τις επιχειρησιακές βάσεις της Αντίστασης, να εξοντώσει τους ηγέτες της, να της αφαιρέσει κάθε δυνατότητα να απειλεί την ασφάλεια του Ισραήλ. Τα ίδια τα γεγονότα απέδειξαν ότι κανένας απ’ αυτούς τους στόχους δεν επιτεύχθηκε ούτε στο ελάχιστο. Η Αντίσταση διατήρησε την επιχειρησιακή της ικανότητα μέχρι την τελευταία στιγμή και ήταν αυτή η επιχειρησιακή ικανότητα που ανάγκασε το Ισραήλ να υποχωρήσει και να δεχτεί μια ταπεινωτική γι’ αυτό ανακωχή.
Η σιωνιστική πολιτική, με τη βοήθεια των Αμερικανών και των Αιγυπτίων, έπαιξε τα ρέστα της μετά την κατάρρευση του πρώτου γύρου των εκ του σύνεγγυς συνομιλιών, που κράτησε πέντε μέρες (με διαδοχικές σύντομες καταπαύσεις του πυρός). Πίστεψε ότι δείχνοντας ακαμψία και προβάλλοντας μια σειρά όρους (τον αφοπλισμό της Αντίστασης κυρίως), θα εκμεταλλευόταν τη συγκυρία ελπίδας και θα οδηγούσε το λαό της Γάζας σε άσκηση πίεσης πάνω στις οργανώσεις της Αντίστασης. Οπως εύστοχα σημείωσε ο Ραμαντάν Σάλαχ, η ισραηλινή πολιτική αποδείχτηκε βλακώδης. Προσπάθησε να θέσει στον παλαιστινιακό λαό το δίλημμα «αντίσταση ή θάνατος», το οποίο κανείς δεν μπορεί να του θέσει. Για τον παλαιστινιακό λαό το μόνο πραγματικό δίλημμα είναι «ελευθερία ή θάνατος».
Ο παλαιστινιακός λαός, εν μέσω ερειπίων, νέων βομβαρδισμών, συνεχιζόμενης γενοκτονίας, έδειξε και πάλι το υψηλό αγωνιστικό του φρόνημα. Ο λαός στήριξε την Αντίσταση, η Αντίσταση συνέχισε να πολεμάει αποφασιστικά, η αντιπροσωπεία στο Κάιρο, παρά τη συμμετοχή των ανθρώπων του Αμπάς και τις αμερικανοαιγυπτιακές πιέσεις, ήταν υποχρεωμένη να εμμείνει στη γραμμή που υπαγόρευαν η Γάζα και η Αντίσταση και οι σιωνιστές αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν και στις τελευταίες απαιτήσεις τους. Αλλιώς, θα έπρεπε να συνεχίσουν έναν πόλεμο που δεν μπορούσαν να κερδίσουν, ο οποίος τους κόστιζε σε ζωές, τους κόστιζε οικονομικά, τους κόστιζε σε απώλεια των ερεισμάτων που είχε δημιουργήσει στη Δύση η πλούσια προπαγάνδα του διεθνούς σιωνισμού (πλέον, φαίνονταν στα μάτια των λαών της Δύσης ως ναζί δολοφόνοι).
Η ακροδεξιά σιωνιστική φυλλάδα «Γεντιότ Αχρονότ» δημοσίευσε στην ιστοσελίδα της έναν απολογισμό της επιχείρησης «Προστατευτική Αιχμή», από τον οποίο γίνονται κατανοητοί οι λόγοι για τους οποίους η σιωνιστική ηγεσία ήταν αναγκασμένη να κάνει την τελική υποχώρηση που ισοδυναμεί με άτακτη φυγή:
- Από τις 8 Ιούλη που άρχισε η ισραηλινή πολεμική επιχείρηση, η Αντίσταση εκτόξευσε 4.564 ρουκέτες και όλμους. Εξερράγησαν 3.641, από τις οποίες οι 224 χτύπησαν κατοικημένες περιοχές, τις οποίες το Ισραήλ αναγκάστηκε να εκκενώσει. Ο περιβόητος «Σιδερένιος Θόλος» κατάφερε να ανακόψει μόλις 735 ρουκέτες, ποσοστό μόλις 16%!
- Οι ισραηλινές απώλειες έφτασαν τους 64 στρατιώτες και τους 6 πολίτες.
- Σχεδόν 3.000 ισραηλινοί πολίτες απευθύνθηκαν στις κρατικές αρχές με αιτήσεις αποζημίωσης λόγω ζημιών. Πληρώθηκαν ήδη 20 εκατ. δολάρια και άλλα 21 εκατ. δολάρια για αποζημιώσεις λόγω χαμένων μεροκάματων (υπάρχει σχετικός νόμος που προβλέπει να πληρώνει το κράτος τα μεροκάματα όσων δεν πηγαίνουν στη δουλειά λόγω εκκένωσης της περιοχής εργασίας).
- Σύμφωνα με το ισραηλινό υπουργείο Τουρισμού, τον Ιούλη ο τουρισμός έπεσε κατά 26% σε σχέση με τον Ιούλη του 2013, πτώση που μεταφράζεται σε απώλεια 566 εκατ. δολαρίων. Σ’ αυτά πρέπει να προστεθούν και οι απώλειες του Αυγούστου, που ακόμη δεν έχουν υπολογιστεί.
- Ο Σύνδεσμος Ισραηλινών Βιομηχανιών υπολογίζει τις συνολικές οικονομικές απώλειες κατά την πρώτη φάση του πολέμου σε περίπου 1,2 δισ. σέκελ (ισραηλινό νόμισμα), με τις βιομηχανίες του Νότου να έχουν υποστεί το 40% των συνολικών ζημιών.
- Ο αγροτικός τομέας έχει επίσης υποστεί μεγάλες φυσικές καταστροφές από την πτώση των βλημάτων.
- Η ισραηλινή οικονομία ήταν ήδη σε επιβράδυνση, ενώ το σέκελ υποτιμήθηκε. Στις 28 Ιούλη η Τράπεζα του Ισραήλ αναγκάστηκε να ρίξει τα επιτόκια κατά 0,5%.
Νικηφόρα μάχη σ’ ένα μακρύ πόλεμο
Και οι απώλειες της άλλης πλευράς; 2.319 νεκροί (σχεδόν 600 παιδιά), πάνω από 11.000 τραυματίες, 540.000 εκτοπισμένοι μέσα στη Λωρίδα της Γάζας και σχεδόν 100.000 χωρίς σπίτι, τεράστιες καταστροφές σε υποδομές, είναι ο μέχρι στιγμής απολογισμός για την παλαιστινιακή πλευρά.
Μόνο που η παλαιστινιακή πλευρά ξέρει πως όσο αγωνίζεται για τη λευτεριά απέναντι σ’ έναν εχθρό που αποτελεί το ναζισμό του σήμερα, θα είναι αναγκασμένη να πληρώνει αυτό το βαρύ τίμημα. Και το πληρώνει αγόγγυστα! Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους. Το υψηλό ηθικό και η σταθερότητα των «μετόπισθεν», η ηθικοπολιτική ενότητα του λαού (για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο που εισήγαγε ο Στάλιν, όταν εξηγούσε τη διαφορά ανάμεσα σε σοβιετικούς και ναζί) καθόρισαν την εξέλιξη αυτού του πολέμου και έφεραν τη νίκη στην παλαιστινιακή πλευρά.
Κέρδισε η Αντίσταση όλα τα αιτήματα που έθετε στις διαπραγματεύσεις; Οχι βέβαια. Ούτε νομίζουμε πως υπάρχουν αφελείς στις οργανώσεις της Αντίστασης, που πίστευαν ότι θα μπορούσαν μεμιάς να τα κερδίσουν όλα, σε μια συγκυρία με αρνητικό περίγυρο μάλιστα, αν αναλογιστούμε τι συμβαίνει στις αραβικές χώρες και ευρύτερα στη Μέση Ανατολή.
Οι Παλαιστίνιοι γνωρίζουν πως ο πόλεμος θα είναι μακρύς. Σ’ αυτόν τον μακρύ πόλεμο, όμως, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Παλαιστινιακή Αντίσταση κέρδισε μια μάχη, η οποία της επιτρέπει να συνεχίσει τον αγώνα από καλύτερες θέσεις. Ασφαλώς και οι σιωνιστές θα προσπαθήσουν να πάρουν τη ρεβάνς, ασφαλώς η προδοτική μερίδα της Παλαιστινιακής Αρχής, υπό την αμερικάνικη υπαγόρευση, θα προσπαθήσει να υπονομεύσει τη νίκη, όμως το έργο τους αυτή τη φορά θα είναι απείρως πιο δύσκολο σε σχέση με το παρελθόν.
Κλείνοντας αυτή την πρώτη, σύντομη αποτίμηση της τελευταίας μάχης στον διαρκή πόλεμο των Παλαιστίνιων για την ελευθερία, θα σταθούμε σε δυο συμπεράσματα. Ενα με εσωτερική (παλαιστινιακή) σημασία και ένα με διεθνή σημασία.
Αποδείχτηκε, πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι ο δρόμος για την ελευθερία της Παλαιστίνης θα είναι επαναστατικός ή δε θα υπάρξει. Η τωρινή νίκη στη Γάζα είναι η πιο σημαντική στην πολύχρονη διαδρομή της παλαιστινιακής επανάστασης. Αυτή η διαδρομή στιγματίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες (από τη δεκαετία του ’80 και μετά) από μια αλυσίδα «ειρηνευτικών» συνομιλιών και συμφωνιών τύπου Καμπ Ντέιβιντ και Οσλο. Ολη αυτή η «ειρηνευτική» διαδικασία οδηγούσε σε μια συνεχή ενίσχυση της κατοχής, σε επέκταση των εποικισμών, σε ενίσχυση του απαρτχάιντ μέσα στο Ισραήλ και στα κατεχόμενα της Δυτικής Οχθης. Οι δυο Ιντιφάντα δημιούργησαν τις προϋποθέσεις της ανατροπής αυτού του επαίσχυντου στάτους και οι νίκες της ένοπλης Αντίστασης στη Γάζα το 2012 και τώρα έπεισαν και τον πλέον δύσπιστο Παλαιστίνιο, ότι αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος.
Διεθνώς, η Παλαιστινιακή Αντίσταση στέλνει και πάλι ένα μήνυμα επαναστατικής αισιοδοξίας. Ας ρουφήξουμε κάθε λέξη απ’ αυτό το μήνυμα και ας το μετουσιώσουμε σε επαναστατική στρατηγική και τακτική.
Μια φωτογραφία που αποτυπώνει με χαρακτηριστικό τρόπο την ηθικοπολιτική ενότητα του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα: Ενας νεαρός πολίτης της Γάζας αγκαλιάζει και φιλάει έναν μαχητή της Αντίστασης με καλυμμένο το πρόσωπο. Λίγες ώρες μετά την εκεχειρία, οι μαχητές της Αντίστασης άρχισαν οργανωμένα να βγαίνουν από τις θέσεις μάχης που κρατούσαν. Η πρώτη τους ενέργεια, πριν αναμιχθούν με το λαό που πανηγύριζε, ήταν να επισκεφτούν τις οικογένειες των μαρτύρων για
να τους εκφράσουν τα συλλυπητήριά τους.
http://www.eksegersi.gr
