 |
Μια παιδική χαρά, όπου έπαιζαν αμέριμνα μερικά παιδάκια, ήταν ο στόχος των σιωνιστών την περασμένη Δευτέρα. Εννιά παιδιά διαμελίστηκαν κι ένας ενήλικας. Ηταν η μέρα του Εΐντ, που είναι για τους μουσουλμάνους ό,τι το Πάσχα για τους Χριστιανούς.
Το έγκλημα ήταν στοχευμένο, δεν έγινε κατά λάθος. Χτυπήθηκαν παιδιά σε μια μέρα θρησκευτικής γιορτής, για να σηματοδοτηθεί πρώτο ότι στην ιστορική Παλαιστίνη υπάρχει χώρος μόνο για εβραίους και δεύτερο ότι ο στρατός του Ισραήλ είναι αποφασισμένος να ξεριζώσει τη φύτρα της Παλαιστίνης. Αλλωστε, είναι γνωστό πως οι σιωνιστές θεωρούν τους άραβες υπανθρώπους, που κάνουν μόνο ως υπηρετικό προσωπικό στα σπίτια τους. Την ίδια στόχευση μπορεί να δει κανείς και στην περίπτωση της εξόντωσης τεσσάρων παιδιών που έπαιζαν μπάλα στην παραλία της Γάζας και στο βομβαρδισμό ενός σχολείου του ΟΗΕ που χρησιμοποιούνταν ως καταφύγιο αμάχων, κυρίως γυναικόπαιδων και ηλικιωμένων.
Αυτές οι αντιλήψεις κι αυτή η συμπεριφορά στον πόλεμο δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους ναζί. Η ίδια αντίληψη για τη φυλετική υπεροχή, η ίδια αδίστακτη εξόντωση του άμαχου πληθυσμού, για να καμφθεί η μαχητική ικανότητα των ένοπλων δυνάμεων του αντίπαλου (εν προκειμένω των μαχητών της Παλαιστινιακής Αντίστασης).
Οχι δάκρυα για τη Γάζα, όχι δάκρυα για την Παλαιστίνη. Οσο κι αν τα δάκρυα πλημμυρίζουν αυθόρμητα τα μάτια στο άκουσμα κάθε νέας θηριωδίας των σιωνιστών, στη θέα των ματωμένων πουκάμισων των πατεράδων που κουβαλούν τα νεκρά παιδιά τους και των μανάδων που θρηνούν πάνω από τα ερείπια.
Η Γάζα, η Παλαιστίνη, χρειάζονται την αλληλεγγύη μας. Με όλα τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας. Χρειάζονται την καταγγελία των εγκλημάτων του σιωναζισμού, χρειάζονται την καταγγελία των κυβερνήσεών μας που κάνουν πλάτες στους μακελάρηδες, αλλά χρειάζονται και τη μαχητική αναγνώριση του δικαιώματος ενός λαού υπό κατοχή στην αντίσταση ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ και κυρίως στην ένοπλη αντίσταση, που είναι αυτή που εδώ και δεκαετίες κρατάει την Παλαιστίνη ζωντανή.
Στην Ελλάδα έγινε τούτες τις μέρες ένα σημαντικό βήμα. Χάρη στην επιμονή της «Δικτύωσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση», οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης χαιρετίζουν την ένοπλη αντίσταση, σε αντιδιαστολή με την υπόλοιπη Δύση, όπου κυριαρχεί η πασιφιστική προσέγγιση, η καταγγελία των σιωνιστικών εγκλημάτων και η ένοχη σιωπή για την Παλαιστινιακή Αντίσταση.
Αυτό το σημαντικό βήμα πρέπει να το κρατήσουμε ως οδηγό μας για τα χρόνια που έρχονται. Γιατί το Παλαιστινιακό δε θα κλείσει σύντομα, ενώ η «στρατηγική σχέση» Ελλάδας-Ισραήλ αναμένεται να συνεχιστεί. Αυτή τη «στρατηγική σχέση» πρέπει να τη σπάσουμε.