Του Boštjan Videmšek (DELO), Γάζα
Η Ισραηλινή αεροπορία απαντούσε σκληρά στις μάλλον αδύναμες ρουκέτες της Χαμάς που είχαν πυροδοτηθεί λίγα λεπτά νωρίτερα αφού εξέπνευσε η «ανθρωπιστική εκεχειρία». Σε όλη την Λωρίδα της Γάζας σημειώνονταν ισχυρότατοι βομβαρδισμοί, συμπεριλαμβανομένου και της πόλης της Γάζας, μιας από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές στον κόσμο. Οι ισραηλινές χερσαίες επιχειρήσεις μόλις ξεκινούσαν.
Το ναυτικό συμμετείχε με πυρά του πυροβολικού. Ο ήχος ήταν τρομακτικός. Εκρήξεις φώτιζαν τον ουρανό. Η Χαμάς που παλεύει για την πολιτική της επιβίωση σε ένα αλλαγμένο γεωπολιτικό χάρτη μετά Αραβική Άνοιξη στη Μέση Ανατολή πυροδοτούσε τις ρουκέτες της από το κέντρο της πόλης «προσκαλώντας» τα ισραηλινά βομβαρδιστικά να επιτεθούν σε στόχους αμάχων. Το Ισραήλ δέχτηκε ευχαρίστως την πρόσκληση και με αυτό ως άλλοθι συνέχισε το έργο του. Περισσότεροι από 30 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο αιματοβαμμένο βράδυ της Τετάρτης και το πρωινό της επόμενης ημέρας. Όλοι μαζί τώρα οι νεκροί είναι 260.
«Γιατί μας σκοτώνουν; Γιατί;» Αυτό με ρωτάνε κάθε μέρα τα παιδιά μου. Αυτό ρωτάω και εγώ τον εαυτό μου. Δεν ξέρω την απάντηση. Μήπως ξέρουν αυτοί; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Κάποιος παίζει ένα παιχνίδι σκάκι με τις ζωές μας. Ο άνθρωπος είναι ένλογο όν. «Στις περισσότερες περιπτώσεις οι άνθρωποι φτάνουν ακόμα και στο φόνο για κάποιο λογικό λόγο. Έτσι δεν είναι;» μου είπε ο Dr. Ayman al Sahbani, επικεφαλής της μονάδας επειγόντων στο νοσοκομείο της Shifa, το μεγαλύτερο της Γάζας. Ο κύριος Sahbani που πιθανά κάνει την δυσκολότερη δουλειά του κόσμου αυτές τις ημέρες δεν έχει κοιμηθεί περισσότερο από μία ώρα εδώ και δώδεκα ημέρες. Είναι κουρασμένος και εντελώς απογοητευμένος. Κανείς δεν μπορεί να υπολογίζει στην βοήθεια του Θεού αυτές τις ημέρες. Ή μάλλον το αντίθετο, οι προσευχές και οι καλές πράξει χειροτερεύουν πολύ την κατάσταση.
Η Ισραηλινή αεροπορία απαντούσε σκληρά στις μάλλον αδύναμες ρουκέτες της Χαμάς που είχαν πυροδοτηθεί λίγα λεπτά νωρίτερα αφού εξέπνευσε η «ανθρωπιστική εκεχειρία». Σε όλη την Λωρίδα της Γάζας σημειώνονταν ισχυρότατοι βομβαρδισμοί, συμπεριλαμβανομένου και της πόλης της Γάζας, μιας από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές στον κόσμο. Οι ισραηλινές χερσαίες επιχειρήσεις μόλις ξεκινούσαν.
Το ναυτικό συμμετείχε με πυρά του πυροβολικού. Ο ήχος ήταν τρομακτικός. Εκρήξεις φώτιζαν τον ουρανό. Η Χαμάς που παλεύει για την πολιτική της επιβίωση σε ένα αλλαγμένο γεωπολιτικό χάρτη μετά Αραβική Άνοιξη στη Μέση Ανατολή πυροδοτούσε τις ρουκέτες της από το κέντρο της πόλης «προσκαλώντας» τα ισραηλινά βομβαρδιστικά να επιτεθούν σε στόχους αμάχων. Το Ισραήλ δέχτηκε ευχαρίστως την πρόσκληση και με αυτό ως άλλοθι συνέχισε το έργο του. Περισσότεροι από 30 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο αιματοβαμμένο βράδυ της Τετάρτης και το πρωινό της επόμενης ημέρας. Όλοι μαζί τώρα οι νεκροί είναι 260.
«Γιατί μας σκοτώνουν; Γιατί;» Αυτό με ρωτάνε κάθε μέρα τα παιδιά μου. Αυτό ρωτάω και εγώ τον εαυτό μου. Δεν ξέρω την απάντηση. Μήπως ξέρουν αυτοί; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Κάποιος παίζει ένα παιχνίδι σκάκι με τις ζωές μας. Ο άνθρωπος είναι ένλογο όν. «Στις περισσότερες περιπτώσεις οι άνθρωποι φτάνουν ακόμα και στο φόνο για κάποιο λογικό λόγο. Έτσι δεν είναι;» μου είπε ο Dr. Ayman al Sahbani, επικεφαλής της μονάδας επειγόντων στο νοσοκομείο της Shifa, το μεγαλύτερο της Γάζας. Ο κύριος Sahbani που πιθανά κάνει την δυσκολότερη δουλειά του κόσμου αυτές τις ημέρες δεν έχει κοιμηθεί περισσότερο από μία ώρα εδώ και δώδεκα ημέρες. Είναι κουρασμένος και εντελώς απογοητευμένος. Κανείς δεν μπορεί να υπολογίζει στην βοήθεια του Θεού αυτές τις ημέρες. Ή μάλλον το αντίθετο, οι προσευχές και οι καλές πράξει χειροτερεύουν πολύ την κατάσταση.
Για αυτόν, για το 1,7 εκατομμύρια των Παλαιστινίων που ζουν στη Γάζα.
«Είμαστε εναντίον του πολέμου. Όποιος διαθέτει έστω και λίγο μυαλό -εκτός από τους στρατιωτικούς ηγέτες- είναι εναντίον του πολέμου. Βοηθάει καθόλου αυτό; Όχι, είναι οι αθώοι άνθρωποι που πεθαίνουν. Τα παιδιά, οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι. Δεν είδα πολλούς τραυματίες στρατιώτες τις τελευταίες 11 ημέρες. Όχι. Πάνω από το 80% των θυμάτων είναι άμαχοι. Μόνο χθες μου έφεραν οκτώ πτώματα, τα πέντε από αυτά ήταν μικρών παιδιών. Τέσσερα παιδιά έπαιζαν απλώς ποδόσφαιρο στην παραλία και χτυπήθηκαν από τους Ισραηλινούς. Έτσι απλά. Χωρίς λόγο. Δεν υπάρχουν πολεμικοί στόχοι στην παραλία. Η οβίδα έπεσε 100 μέτρα από το ξενοδοχείο που φιλοξενεί τους δημοσιογράφους του διεθνούς Τύπου. Το είδαν όλοι αλλά τίποτα δεν θα αλλάξει» συνέχισε να λέει ο Sabhani με βαθιά θλίψη αλλά και με ένταση.
Η δολοφονία τεσσάρων αγοριών αποτελεί φρικτή τραγωδία αλλά δεν είναι κάτι καινούριο για η Γάζα, είπε «Έσπασα, θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά μου. Εύκολα. Γιατί να πρέπει να πεθαίνουν τα παιδιά; Ουρλιάζω όλη την ώρα αλλά δεν με ακούει κανείς» συμπλήρωσε ο γιατρός ενώ προσπαθούσε να οργανώσει το χάος στο νοσοκομείο της Shifa. Οι γιατροί κυκλοφορούν όλοι με μαύρα μάτια εξαιτίας του ελάχιστου ύπνου και της εξάντλησης. Εργάζονται σε εικοσιτετράωρη βάση. Σώζουν ζωές. Δεν είναι η δική τους ενέργεια που εξαντλείτε. Το νοσοκομείο έχει σοβαρότατες ελλείψεις από βασικό εξοπλισμό και φάρμακα και τίποτα από αυτά δεν έρχεται. Τίποτα απολύτως. Ακόμα και κατά την πεντάωρη «ανθρωπιστική» εκεχειρία καμία ΜΚΟ από το εξωτερικό δεν προσέφερε βοήθεια. Ο Dr Sahbani υποστηρίζει ότι αυτή η ισραηλινή επίθεση είναι σκληρότερη από αυτές του 2008 και του 2012 «αν οι επιθέσεις συνεχιστούν δεν θα μπορούμε να σώσουμε άλλες ζωές σε λίγες ημέρες. Ο αριθμός των νεκρών θα αυξηθεί δραματικά. Αυτή είναι η μοίρα μας».
Σε ένα από τα πιο πολυάσχολα νοσοκομεία του κόσμου οι γυναίκες ουρλιάζουν. Οι άντρες συζητάνε μεγαλόφωνα για πολιτική και πόλεμο. Κανείς τους δεν πιστεύει ότι η κατάπαυση του πυρός θα διαρκέσει. Έχουν απόλυτο δίκιο. Λίγες ώρες αργότερα η κόλαση ανοίγει τις πόρτες της. «Θα ήθελα να επιστρέψω στο σπίτι μου στα βόρεια της Γάζας αλλά οι άντρες της οικογένειας μου δεν το επιτρέπουν. Λένε ότι οι Ισραηλινοί θα μας σκοτώσουν. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί» μου λέει η Dawlat Zindan που τώρα βρίσκεται στο δημοτικό σχολείο της Γάζας που αυτή τη στιγμή φιλοξενεί πάνω από χίλιους πρόσφυγες από τα πιο επικίνδυνα τμήματα της Λωρίδας της Γάζας. Πάνω από 22.000 άνθρωποι βρίσκονται πρόσφυγες στα καταλύματα του ΟΗΕ τις τελευταίες δέκα ημέρες. Η κυρία Zindan και η οικογένειά της (13 παιδιά με ακόμα 23 μέλη της οικογένειας) αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους την τρίτη ημέρα των ισραηλινών βομβαρδισμών. Βρήκαν ένα σημείωμα στην αυλή του σπιτιού τους που έλεγε ότι πρέπει να φύγουν αμέσως.
Η οικογένεια της Zindan αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της για 3η φορά από το 2008. Τα παιδιά, κουρασμένα και προφανώς ψυχικά τραυματισμένα, είχαν κολλήσει το ένα με το άλλο ή κάθονταν πάνω στο βρόμικο τοίχο κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου. Η ζέστη ήταν αποπνικτική στην παλιά σχολική αίθουσα που ήταν γεμάτη ανθρώπους.
«Αυτά τα παιδιά χρειάζονται επειγόντως ψυχοκοινωνική βοήθεια. Υποφέρουν σε μεγάλο βαθμό. Τα περισσότερα από αυτά κατουριούνται πάνω τους τα βράδια. Δεν μπορούν να κοιμηθούν. Είναι τρομοκρατημένα. Επίσης, χρειάζονται γάλα και πόσιμο νερό. Αυτό που έχουμε εδώ δεν είναι καθαρό», είπε ένας από τους θείους τους, που ήρθε να επισκεφθεί τους συγγενείς του λίγες ημέρες προτού ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί στις 8 Ιουλίου.
«Από ό,τι γνωρίζω, το σπίτι μας είναι ακόμα ολόκληρο, αλλά τα ζώα, που ήταν ό,τι είχαμε προς το ζην, σκοτώθηκαν. Αυτό μας είπαν οι γείτονές μας, που επισκέφθηκαν το χωριό μας στο βορρά. Επίσης, οι καλλιέργειές μας καταστράφηκαν. Είμαστε αγρότες. Τι θα κάνουμε τώρα; Ίσως είναι αδύνατο για εμάς να επιστρέψουμε λόγω της χερσαίας εισβολής των Ισραηλινών. Ίσως εκείνοι επιστρέψουν στη Γάζα. Ανησυχώ…», συνέχισε η κυρία Dawlat Zindan.
Στο γήπεδο μπροστά από το σχολείο μικρά παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο. Τα κορίτσια έπλεναν τα πιάτα. Ήταν μία από τις πιο ήσυχες ώρες των τελευταίων εβδομάδων. Ορισμένοι κάτοικοι της Γάζας, αισιόδοξοι όπως πάντα, βγήκαν έξω και άρχισαν να ξαναχτίζουν τα σπίτια και τις περιουσίες που καταστράφηκαν κατά το βομβαρδισμό. Η επίμονη στάση τους μού θύμισε τις γυναίκες του Σεράγεβο των αρχών της δεκαετίας του ’90, που τριγυρνούσαν στην πόλη κατά τη διάρκεια της πολιορκίας των Σέρβων έχοντας άψογο μακιγιάζ και φορώντας μοντέρνα ρούχα. Αυτή ήταν η δική τους πράξη αντίστασης.
Τα παιδιά της οικογένειας al Batch δεν είχαν την ευκαιρία να αντισταθούν. Δεν είχαν αρκετό χρόνο. Πέντε από αυτά σκοτώθηκαν το περασμένο Σάββατο σε μία μόνο ισραηλινή επίθεση στο χωριό Tuffah στην Ανατολική Γάζα, που σκότωσε 18 μέλη της οικογένειας al Batch. Τριάντα μέλη της οικογένειας τραυματίστηκαν. Ορισμένα από αυτά πολύ βαριά. Ένα από αυτά, ο Zakaria, ένας 30άρης με βαριά εγκαύματα, περικυκλώθηκε από άνδρες της οικογένειάς τους στο Νοσοκομείο της Shifa. Δεν είναι ακόμα σε θέση να μιλήσει. Προσπαθεί απεγνωσμένα να εστιάσει το βλέμμα του. Αλλά δεν τα καταφέρνει. Ο οικισμός της οικογένειάς του -4 κατοικίες με κοινόχρηστο κήπο- βομβαρδίστηκε αμέσως μετά τη βραδινή προσευχή. Με πέντε ρουκέτες. Ο ισραηλινός στρατός ισχυρίζεται ότι ήταν ένας «εύλογος στρατιωτικός στόχος», διότι ο επικεφαλής της οικογένειας, Taissir al Batch, είναι επίσης επικεφαλής του Αστυνομικού Τμήματος της Χαμάς. Αλλά εκείνος δεν σκοτώθηκε στην επίθεση. Σκοτώθηκαν τα γυναικόπαιδα. Όπως παντού αλλού στη Λωρίδα της Γάζας.
Σε αυτήν τη déjà vu σύγκρουση, τα παιδιά είναι τα μεγαλύτερα και τα πιο ευαίσθητα θύματα. Οι βόμβες απλώς σκοτώνουν ή γεννούν ψυχικά τραύματα και μίσος. Μεγάλο μίσος. Παντού και πάντα. «Είναι τρομερό. Τραγωδία. Πριν από δύο μήνες συντόνιζα ένα ειρηνευτικό σχέδιο στη Γάζα. Τα παιδιά πετούσαν στην παραλία χαρταετούς με συνθήματα για την ειρήνη. Είδα τα ίδια παιδιά με ξύλα στα χέρια τους να προσποιούνται ότι πυροβολούν και να φωνάζουν ‘Εισαι Εβραίος’ το ένα στο άλλο. Είναι τρομερό χτύπημα. Ιδιαίτερα μετά τη δολοφονία τεσσάρων αγοριών που απλώς έπαιζαν ποδόσφαιρο… Είναι ένας φαύλος κύκλος πολέμου και βίας», μου είπε ο Νεοζηλανδός Alex, που εργάζεται στην ανθρωπιστική οργάνωση World Vision, την ώρα που έφευγε από τη φλεγόμενη Γάζα.
Boštjan Videmšek
