Πολλά έχουν γραφτεί για την προδοτική στάση των κυβερνήσεων των μνημονίων αλλά και της πλειοψηφίας των ελλήνων πολιτικών διαχρονικά και δεν είναι αδικαιολόγητες αυτές οι αιτιάσεις αν δει κανείς μακριά από τα κομματικά του γυαλιά, τα πεπραγμένα, τα οικονομικά αποτελέσματα αλλά και τον κοινωνικό αντίκτυπο αυτών των ανάλγητων και εκτός οικονομικής λογικής πολιτικών που εφαρμόζονται στην ελληνική αποικία χρέους αλλά και τα όσα ψηφίστηκαν παλαιότερα προκειμένου να εκθεμελιωθεί σταδιακά η όποια δυνατότητα άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων από το...
ελληνικό κράτος.
Ασχέτως ιδεολογικών προσανατολισμών, στην πραγματική ζωή, πέρα από τον διαθλαστικό καθρέφτη του πολιτικαντισμού, που ενισχύουν με κάθε δυνατό τρόπο τα μίντια, υπάρχουν μόνο αλήθειες, πολύ οδυνηρές για τη χώρα μας και για τους παραζαλισμένους της κατοίκους που περιμένουν ακόμη με τυφλή πίστη, με την οποία μόνον ο αδαής απελπισμένος μπορεί να επιβαρύνει τον εαυτό του, κάποια λύση από το υπάρχον πολιτικό σύστημα.
Επαναλαμβανόμενο «λάθος» σε αυτή την πορεία προς την καταστροφή είναι η πλήρης και ολοκληρωτική αδυναμία του πολιτικού συστήματος να ξεφύγει από τον ορίζοντα της τετραετίας που αφορά την νομή της εξουσίας και να σχεδιάσει οποιαδήποτε πολιτική με αποτέλεσμα να εφαρμόζει τελικώς εκείνη που του υπαγορεύουν όσοι σχεδιάζουν όντως πολιτικές δηλαδή οι ελίτ (και όχι οι κυβερνήσεις) της Ε.Ε. Και μπορεί αυτές οι πολιτικές να ευνοούν την Γερμανία ή την Ολλανδία σε πολλά σημεία (ασχέτως του αν τα οφέλη δεν τα απολαμβάνουν οι λαοί των χωρών αυτών) αποτελούν όμως καρφιά στο φέρετρο του ελληνικού κράτους και της όποιας δυνατότητας του όχι για ευμάρεια αλλά για απλή ευχέρεια κινήσεων στο διεθνές γεωστρατηγικό παίγνιο.
Ακόμη και ως προς την στείρα και αβαθή τους σχέση με τους σχεδιασμούς για τον περιβόητο ευρωπαϊκό φεντεραλισμό, η απρονοησία των ελλήνων πολιτικών αγγίζει τα όρια της ευπιστίας των ψηφοφόρων τους όταν από αδυναμία να συγκροτήσουν δική τους μακροπρόθεσμη πολιτική σε οποιονδήποτε τομέα, ακόμη και αυτόν της αγαπημένης τους τουριστικής βιομηχανίας, κοιτάζουν δεξιά και αριστερά, ανερμάτιστοι και μοιραίοι προκειμένου να αντιγράψουν και να ξεπατικώσουν πολιτικές άλλων κρατών ακόμη και αν αυτές έχουν ήδη εγκαταλειφτεί ή αποτύχει.
Αποτέλεσμα αυτής της βαθιάς πολιτικής «αγραμματοσύνης» αλλά και της έλλειψης κατανόησης του «καινούργιου κόσμου» που έχει ήδη αναδυθεί, είναι η ολοένα και μειούμενη δυνατότητα του ελληνικού κράτους να υπάρξει ως αυτόνομη πολιτική οντότητα. Η πορεία του από το σημείο καμπής και πέρα, το οποίο η ιστορία θα δείξει αν έχει ήδη ξεπεραστεί με την αγόγγυστη εφαρμογή των εξευτελιστικών όρων που συνόδευσαν τη δανειακή σύμβαση μαμούθ, θα είναι μια πορεία χωρίς επιστροφή προς τον ουσιαστικό πολιτικό αφανισμό.
Το ότι δεν συγκροτήσαμε ποτέ κράτος, το ότι πάντα ήμασταν υποτελείς μπορεί να μην απέχουν από την πραγματικότητα αλλά ως γενικεύσεις αποτελούν επίσης θαυμάσιες δικαιολογίες. Η ουσία είναι ότι το πολιτικό μας σύστημα και μαζί του η οικονομική ελίτ που το συντηρεί έχουν επιδείξει πλήρη ανικανότητα στο να εξυπηρετήσουν οτιδήποτε πέραν του κοντόφθαλμου και άμεσου συμφέροντός τους.
Και αυτό μπορεί να καταδειχθεί με δύο τρανταχτά παραδείγματα, ένα μεγαλύτερης γεωστρατηγικής σημασίας κι ένα στο επίπεδο της διαρκούς διπλωματίας των Ηνωμένων Εθνών.
Το πρώτο παράδειγμα είναι το τερατωδώς σημαντικό ζήτημα της ενέργειας. Ο ενεργειακός «πόλεμος» μαίνεται ήδη στην ευρύτερη περιοχή μας και το ελληνικό κράτος, ανίκανο να στηρίξει παλαιότερες επιλογές όπως ο Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη και το South Stream (και να δούμε με τι όρους είχαν γίνει κι αυτές οι συμφωνίες), βγαίνει από τις διεθνείς πιέσεις πλήρως ζημιωμένο. Με την συμφωνία για τον TAP, ο Σαμαράς εγκαταλείπει την ενεργειακή πολιτική του ίδιου του του κόμματος(!) που είχε χαραχθεί από την κυβέρνηση Καραμανλή, για να ευθυγραμμιστεί με τον «πρόθυμο» Γιώργο Παπανδρέου. Η σημαντικότερη «συμβολή» του Δια-αδριατικού αγωγού ΤΑΡ (Trans-Adriatic Pipeline) σχετίζεται με τον περιορισμό του ρωσικού παράγοντα για ενεργειακή διείσδυση στην Δυτική Ευρώπη, μέσω του αγωγού South Stream. Και δυστυχώς η κατασκευή του ΤΑΡ σηματοδοτεί την ενεργειακή εξάρτηση της Ελλάδας από την Τουρκία. Ο ΤΑΡ προς τα ανατολικά θα συνδέεται με τον Δια-ανατολικό αγωγό φυσικού αερίου ΤΑΝΑΡ (Trans-Anatolian Gas Pipeline) που θα διασχίζει τα τουρκικά εδάφη μεταφέροντας αέριο από την Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν.
Δεν θα ήταν διαφορετικά αν υπήρχε μακροπρόθεσμος σχεδιασμός σε αυτόν τον τομέα; Αν σύσσωμες οι ελληνικές κυβερνήσεις σε χρονικό ορίζοντα 20ετίας χάραζαν αμετακίνητες θέσεις για τα ζητήματα αυτά; Τότε ακόμη και οι «αντίπαλοι» δεν θα το σκέφτονταν παραπάνω για να πιέσουν για θέματα που και οι ίδιοι θα αντιλαμβάνονταν ως ζητήματα «ζωτικού χώρου»; Ακόμη κι αν κρίναμε ότι τελικώς θα υποχωρήσουμε δεν θα αποκομίζαμε τουλάχιστον κάποια αντισταθμιστικά οφέλη σε άλλους τομείς της οικονομίας;
Αλλά και ως προς την ανάπτυξη μιας ΔΕΗ που θα μπορούσε να παραμείνει κυρίαρχος παίκτης ακόμη κι αν επιβαλλόταν από έξωθεν λόμπι το «άνοιγμα της αγοράς», οι έλληνες πολιτικοί δεν δείχνουν καμιά τέτοια «ευαισθησία» ή ικανότητα και παραδίδουν την πιο σημαντική γεωστρατηγικά δημόσια εταιρία, βορά για τα πολυεθνικά θηρία αλλά και τους Έλληνες καταναλωτές ηλεκτρικού ρεύματος θεσμικά ανυπεράσπιστους σε φαινόμενα που εκθέτουν φρικτά ένα κράτος όπως η υπόθεση «Energa». Μετά και τη μεταβίβαση του 66% του ΔΕΣΦΑ (Διαχειριστή Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου ΑΕ), έναντι 400 εκ. ευρώ στην κρατική εταιρεία υδρογονανθράκων του Αζερμπαϊτζάν, Σοκάρ, καλύτερα να φορέσουμε όλοι ένα φέσι και να περιμένουμε την νεκρανάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Και φθάνουμε (όχι αισίως) στο δεύτερο παράδειγμα, από τον τομέα της διπλωματίας. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός, ήταν το 2010, όταν 122 χώρες υπερψήφιζαν στον ΟΗΕ το ανθρώπινο δικαίωμα για πρόσβαση σε νερό και υγιεινή ως πρωταρχικό μάλιστα δικαίωμα προκειμένου ο άνθρωπος να απολαμβάνει τα άλλα ανθρώπινα δικαιώματα. Τότε οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε. και φυσικά και η πάντα ευθυγραμμιζόμενη Ελλάδα, απείχαν από την ψηφοφορία παρότι ο Γιώργος Παπανδρέου φωτογραφιζόταν με μπλουζάκι για τη μη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, της εταιρίας ύδρευσης της Θεσσαλονίκης. Ακόμη και σε ένα «μεσαίας» έως «ελάσσονος» σύγκρουσης ζήτημα, η Ελλάδα ευθυγραμμίστηκε πλήρως στις επιταγές της Ε.Ε.
Πριν λίγες μέρες, στον ΟΗΕ έγινε μια εξαιρετικά σημαντική προσπάθεια. Το Εκουαδόρ, η Νότια Αφρική, η Βενεζουέλα, η Βολιβία και η Κούβα πρότειναν στο Συμβούλιο του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ψήφισμα για την εκκίνηση διαδικασίας δημιουργίας ενός νομικού μηχανισμού που να μπορεί να επιβάλει ποινές σε πολυεθνικές εταιρείες οι οποίες παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και να τις υποχρεώνει να αποζημιώνουν τα θύµατά τους. Εκτός από την αναμενόμενη στάση των ΗΠΑ, και τα εννιά κράτη µέλη της Ε.Ε. µε δικαίωμα ψήφου ψήφισαν «κατά» και μάλιστα εξέδωσαν κοινή «εξήγηση ψήφου». Και οι «αποικίες» της Ε.Ε., ΠΓ∆Μ και Μαυροβούνιο ευθυγραμμίστηκαν με τα συμφέροντα των δημίων τους.
Η Ελλάδα δεν είχε δικαίωμα ψήφου μεν αφού δεν ήταν ένα από τα εκλεγμένα 47 κράτη μέλη του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αλλά δεν πήρε και καμιά θέση για το ψήφισμα αυτό, με κάποιο δελτίο τύπου. Η χώρα μας απούσα και άβουλη.. Βεβαίως, ίσως καλύτερα που δεν είχε δικαίωμα ψήφου, διότι δεν θα αποτελούσε έκπληξη να ευθυγραμμιζόταν και πάλι με την Ε.Ε. παρότι το εθνικό της συμφέρον μάλλον δεν συμπίπτει με εκείνο των χωρών που διαθέτουν μεγάλες εξωστρεφείς και “επιθετικές” πολυεθνικές αλλά με εκείνο των χωρώνπου υπερψήφισαν αυτή την προσπάθεια επιβολής επιτέλους σοβαρών κυρώσεων στην εταιρική ασυδοσία στον “αναπτυσσόμενο κόσμο”.
Το ψήφισμα εγκρίθηκε θριαμβευτικά στις 26 Ιουνίου 2014 µε 20 ψήφους υπέρ, 14 κατά και 13 αποχές. Ανάμεσα στις χώρες που το υπερψήφισαν, η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία αλλά και μικρές χώρες όπως η Μπουργκίνα Φάσο και η Ακτή Ελεφαντοστού. Η ΕΕ έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι θα μποϋκοτάρει τη νέα ομάδα εργασίας και δεν θα συμμετέχει στις εργασίες της. Την ίδια μάλιστα στιγμή, H EE και οι ΗΠΑ προωθούν εντατικά τις πολυμερείς και διμερείς συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου και προστασίας επενδύσεων –µε ναυαρχίδα τη μεταξύ τους συμφωνία (TTIP)– µε βάση τις οποίες πολυεθνικές μπορούν να διεκδικήσουν σε ιδιωτικά «δικαστήρια» δισεκατομμύρια «αποζημίωσης» για κάθε κυβερνητική απόφαση που δεν τους αρέσει, αποσαθρώνοντας την όποια δυνατότητα κυβερνήσεων μικρών χωρών να αντισταθούν σε πολυεθνικές των οποίων σε πολλές περιπτώσεις οι προϋπολογισμοί ξεπερνούν κατά πολύ αυτούς των κρατών.Και για την TTIP και το αδερφάκι της την TISA και πάλι η Ελλάδα απούσα, καθώς πρέπει σε χώρες υποτελείς.
Πρέπει να το χωνέψουμε.
Ο Έλληνας πολιτικός έχει στο πολιτικό του DNA την οσφυοκαμψία στις επιταγές των ισχυρών. Είναι άλλωστε το υπαρξιακό του «καταφύγιο» μακριά από την αδυναμία του να οραματιστεί ρεαλιστικές λύσεις υπέρ του αστόχαστου λαού που εναπόθεσε την τύχη του στα χέρια του. Εκείνο που θέλει πεισματικά να αγνοεί είναι ότι αυτή του η στάση, τον φέρνει σιγά σιγά σε εκείνο το σημείο, κάτω από το οποίο δεν υπάρχει πλέον στέρεο έδαφος για να συνεχίσει να «υποχωρεί». Σε εκείνο το σημείο που το έδαφος έχει φύγει από τα πόδια του, και πέφτει στην άβυσσο των φαντασμάτων, εκείνων των μακροχρόνιων δεσμεύσεων που δεν έκανε, εκείνων των πολιτικών που αμέλησε, εκείνων των στρατηγικών που δεν κατανόησε. Για τον προσωπικό μικρόκοσμό του δεν υπάρχουν και πολλές συνέπειες, αφού έχει νομοθετήσει σχετικώς.
Καθώς οι γέφυρες προς το μέλλον υποχωρούν, μαζί του στον γκρεμό, συμπαρασύρει, το ευκολόπιστο ποίμνιο που ακόμα, μετά την πτώση και πριν την πρόσκρουση, «ελπίζει».
http://sibilla-gr