Ένα πράγμα είναι σίγουρο για τους νέους που ζουν στην Ελλάδα. Η νέα γενιά είναι καταδικασμένη να ζήσει χειρότερα από τους γονείς της. Το συμπέρασμα αυτό επιβεβαιώνεται από κάθε στοιχείο που αφορά τη ζωή της νεολαίας κάθε ηλικίας. Για τους μαθητές, τους φοιτητές και τους νέους εργαζόμενους (αν και οι δύο τελευταίες κατηγορίες τείνουν να ταυτιστούν,για όσους μπορούν να βρουν μια ψευτοδουλειά) η καθημερινότητά τους χειροτερεύει με ραγδαίο ρυθμό ενώ το διαγραφόμενο γι’ αυτούς μέλλον είναι απαγορευτικό για όνειρα. Η συμβολή της Ε.Ε. είναι καθοριστική καθώς η λειτουργία των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών της επιβάλλει όλα τα επακόλουθα μέτρα που λαμβάνονται. Οι υποχρηματοδότηση κάθε βαθμίδας εκπαίδευσης αναδεικνύει σιγά-σιγά τη μόρφωση σε προνόμιο λίγων, αυτών δηλαδή που το πορτοφόλι των γονιών τους τούς επιτρέπει να την αγοράσουν στην ελεύθερη αγορά που διατίθεται προς πώληση.
Οι συγχωνεύσεις σχολείων, με την συνακόλουθη κατάργησή τους, το κάτεργο των πανελληνίων εξετάσεων που έχει επεκταθεί και στην Α’ Λυκείου (για να μας «μάθουν» από μικρούς πώς θα είναι η ζωή μας), μέχρι τις διαγραφές και τα δίδακτρα που εισέρχονται στην 3βάθμια εκπαίδευση συνθέτουν μία εικόνα εφιαλτική. Αλλά θα τα υπομείνεις όλα αυτά για να ανταμειφθείς στην εργασιακή σου ζωή. Αμ δε! Οιεργασιακές σχέσεις που διαμορφώνονται στο προτεκτοράτο που λέγεται Ελλάδα αφήνουν περιθώρια μόνο για βίο.. αβίωτο.
Η σταθερή υποβάθμιση των πτυχίων σκιαγραφεί το εργασιακό μέλλον. Τα ενιαία πτυχία με το νόμο Διαμαντοπούλου διαιρέθηκαν σε κύκλους σπουδών όπου το κάθε μάθημα θα αντιστοιχεί σε πιστωτικές μονάδες με συνέπεια να λαμβάνουμε αποσπασματικά κομμάτια της επιστημονικής γνώσης ώστε να καταλήγεις λίγο από όλα, αλλά σίγουρα όχι πτυχιούχος με δικαιώματα. Το ιδιωτικό κεφάλαιο πλέον θα έχει λόγο στη λειτουργία του πανεπιστημίου θυσιάζοντας την επιστήμη στο βωμό του κέρδους με άμεσο, πλέον, τρόπο. Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα με την ευλογία της Διακήρυξης της Μπολόνια που στόχο είχε «την αποτελεσματική σύνδεση της ανώτατης εκπαίδευσης με τις ανάγκες της κοινωνίας και της αγοράς εργασίας της Ευρώπης». Δηλαδήεκπαίδευση για τα κέρδη των πολυεθνικών!
Η ανεργία αποτελεί το μεγάλο θέμα συζήτησης στην ελληνική κοινωνία. Οι επιδιώξεις της νεολαίας διακόπτονται όταν γίνεται αντιληπτή η έκταση του προβλήματος. Τα ποσοστά ανεργίας των νέων στην Ελλάδα (κάτω των 25 ετών) έχουν φτάσει στο 56,9% τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους με την Ελλάδα να εξακολουθεί να κατέχει τη θλιβερή πρωτιά στην Ε.Ε. σε αυτόν τον τομέα. Πέρα όμως από τις στενά οικονομικές συνέπειες της περιγραφόμενης κατάστασης, στην κοινωνική σφαίρα αναδεικνύεται μια κρίση σε άλλο επίπεδο. Η όλο και μεγαλύτερη εξάρτηση των νέων από τους γονείς τους έχει παράγωγα που η προηγούμενη γενιά δεν τα είχε ζήσει. Το 2008 η Eurostat εκτιμούσε πως το 46% του νεολαιίστικου πληθυσμού ηλικίας 18-34 ετών ζούσε με έναν τουλάχιστον από τους γονείς του, ενώ το 2011 έρευνα της Eurofound ανέβασε το ποσοστό αυτό στο 48%. Το σπάσιμό των δεσμών με τους γονείς αναβάλλεται για όλο και μεγαλύτερες ηλικίες δημιουργώντας μία ψυχολογική εξάρτηση. Η εξάρτηση αυτή συμβαδίζει ταυτόχρονα με την καταπίεση που αισθάνονται οι νέοι που παρατηρούν το ζωτικό τους χώρο να παραμένει ο ίδιος με την εφηβική τους ηλικία ενώ οι ανάγκες τους έχουν αλλάξει.
Η επίθεση που δέχεται σήμερα η νεολαία γυρίζει το χρόνο πίσω σε συνθήκες 19ου αιώνα. Η Ε.Ε., έχοντας διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στη συντριβή κατεκτημένων δικαιωμάτων όπως είναι η δωρεάν και δημόσια παιδεία, έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι ο κανόνας της αγοράς «ανάπτυξη ή θάνατος» θα υπερισχύσει όσο δεν υφίστανται αντίθετες ροπές. Η απάθεια που έχει κυριεύσει ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας πρέπει να σπάσει. Η πολιτικοποίηση και συνακόλουθα η οργάνωση αποτελεί το μόνο δρόμο για ένα διαφορετικό μέλλον. Η σύγκρουση με την Ε.Ε. που καταπατά σήμερα τα όνειρα των νέων και η άμεση έξοδος από αυτή πρέπει να αποτελέσει κεντρικό στόχο ενός αναγεννημένου νεολαιίστικου κινήματος, που θα αποτελέσει τμήμα ενός ευρύτερου Μετώπου για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση(ΜΕΚΕΑ). Για μια απελευθερωτική παιδεία που το περιεχόμενό της θα καθορίζεται από την ίδια την κοινωνία.
