Και προειδοποιεί τη Γερμανίδα καγκελάριο Αγγέλα Μέρκελ να μη συνεχίσει την πολιτική λιτότητας, τονίζοντας ότι «αν δε βλέπει τα βάσανα στα οποία υποβάλλονται οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί, η Γερμανία θα καταστήσει τον εαυτό της μισητό». Κάνει δε λόγο για τον κίνδυνο να εκραγεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και η Λεπέν, η οποία ευφυώς έχει μετατοπιστεί στο κέντρο του πολιτικού φάσματος, καταλήγει τονίζοντας ότι «το ισχυρό ευρώ καταστρέφει τη χώρα τη Γαλλία».
Αν το ισχυρό, το σκληρό ή αλλιώς το υπερτιμημένο ευρώ, καταστρέφει μια χώρα σαν τη Γαλλία, ένα τέτοιο νόμισμα έχει πολύ πιο δυσμενείς συνέπειες για μια χώρα σαν την Ελλάδα και αυτό αναλύεται πολύ σύντομα πιο κάτω.
Το πρόβλημα είναι συστημικό. Οφείλεται στις διαφορετικές οικονομικές δομές των βόρειων χωρών και κυρίως της Γερμανίας σε σχέση με τις αντίστοιχες των περιφερειακών και νότιων κυρίως ευρωπαϊκών χώρών. Ο Καναδός οικονομολόγος Robert Mandell κέρδισε το βραβείο Nobel το 1999 για τη συμβολή του στην ανάλυση της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής κάτω από διαφορετικά συστήματα συναλλαγματικών ισοτιμιών και στην ανάλυση των άριστων περιοχών νομίσματος.
Ο ίδιος υπήρξε υπέρμαχος της δημιουργίας του ευρώ αλλά προφανώς δεν είχε προβλέψει τις στρεβλώσεις που επήλθαν από την εισαγωγή ενός κοινού νομίσματος σε χώρες με διαφορετικές οικονομικές δομές, χωρίς την ύπαρξη κεντρικής εξισορροπητικής οικονομικής πολιτικής. Πιο πρόσφατα, φαίνεται να αμφιβάλλει για την επιτυχία του όλου εγχειρήματος στην πράξη, λόγω του ότι δεν έχει υπάρξει η αναγκαία τραπεζική και πολιτική ένωση.
Όπως έχει φανεί καταφανώς στην πράξη, το ευρώ είναι ένα κουστούμι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Γερμανίας κυρίως, η οποία παράγει ολιγοπωλιακά προϊόντα έντασης κεφαλαίου, υψηλής τεχνολογίας και καινοτομίας. Τα προϊόντα αυτά, εμπεριέχουν μικρό κόστος πρώτων υλών ή εργασίας. Έτσι, η παραγωγή τους στοιχίζει ελάχιστα, αλλά επειδή δεν υπάρχουν ανταγωνιστές, ή υπάρχουν ελάχιστοι, η τιμή πώλησής τους ορίζεται αυθαίρετα πολύ υψηλή, με συνέπεια τα περιθώρια κέρδους να είναι τεράστια.
Ένας σύγχρονος μαγνητικός τομογράφος, π.χ. της Seamens, πωλείται πολύ ακριβά γιατί θεωρείται αναγκαία η αγορά του στη διεθνή αγορά. Και σε εξωφρενικά υψηλές τιμές πωλούνται τα ανταλλακτικά του. Επί πλέον, η συγκεκριμένη εταιρεία, όπως και άλλες πολυεθνικές, φροντίζουν να έχουν ένα «καλολαδωμένο» δίκτυο αγοραστών σε όλες τις χώρες. Έτσι το σκληρό ευρώ, αυτό το συγκεκαλυμμένο μάρκο, ευνοεί κυρίως τη χώρα δυνάστη της Ευρώπης, η οποία σωρεύει τεράστια συναλλαγματικά πλεονάσματα και κερδοσκοπεί από τη διαφορά των spreads και τα χαμηλά, μηδενικά ή και αρνητικά επιτόκια καταθέσεων και ομολόγων που συλλέγει μαζικά από όλες τις χώρες, αφού θεωρείται ασφαλής επενδυτικός προορισμός.
Αντίθετα με τη Γερμανία, ο κύριος προσανατολισμός της περιφερειακής ελληνικής οικονομίας στον τουρισμό και τη γεωργία, απαιτεί παραγωγική διαδικασία έντασης εργασίας. Χρειαζόμαστε δηλ. πολλά εργατικά χέρια,το κόστος των οποίων δεν μπορεί να συμπιεστεί κάτω από ένα ορισμένο επίπεδο,ώστε το συνολικό κόστος παραγωγής να είναι χαμηλότερο ή ίσο με αυτό των ανταγωνιστών μας.
Το δωμάτιο ενός ελληνικού ξενοδοχείου, λόγω της υψηλής ισοτιμίας του ευρώ έναντι των τοπικών νομισμάτων, στοιχίζει περίπου το διπλάσιο απ’ ότι ένα αντίστοιχο στην Τουρκία, στην Αίγυπτο, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία, στην Ουγγαρία. Γι’ αυτό και η Κωνσταντινούπολη, το Κάιρο, το Βουκουρέστι, η Βουδαπέστη, κλπ., πλημμυρίζουν από Έλληνες τουρίστες, αφού οι διακοπές στοιχίζουν λιγότερο από ότι στον Πόρο και αρκετά λιγότερο από ότι στην Πάρο.
Την ίδια ώρα, με τη συνθήκη του Σέγκεν, δε μας επιτρέπεται, ή δεν είναι εύκολο να δεχθούμε μαζικά τουρίστες από χώρες όπως η Ρωσία η Κίνα, το Ιράν, κλπ., αν και η κατάσταση στο θέμα αυτό έχει κάπως βελτιωθεί τελευταία. Λόγω του σκληρού ευρώ καταστρέφεται η αγροτική μας παραγωγή. Τα πορτοκάλια, τα λεμόνια, τα ροδάκινα, τα κεράσια οι ελιές μας πέφτουν από τα δέντρα και σαπίζουν, αφού οι εισαγωγές από τη μακρινή Αργεντινή, το Μαρόκο, την Αίγυπτο,κλπ., είναι φτηνότερες.
Ακόμα και ο ποιο χαμηλά αμειβόμενος εργάτης γης που αμείβεται σε ευρώ, Έλληνας ή μετανάστης, στοιχίζει πολύ ποιό ακριβά από ότι σε μια ανταγωνιστική μας χώρα όπου αμείβεται σε υποτιμημένο νόμισμα. Αν ένας εργάτης γης στην Ελλάδα στοιχίζει το λιγότερο 25 ευρώ, στην Τουρκία στοιχίζει σε τούρκικες λίρες που αντιστοιχούν περίπου σε 10-15 ευρώ. Το κόστος ζωής στη γειτονική χώρα είναι χαμηλότερο λόγω της υποτιμημένης τουρκικής λίρας και τα περισσότερα καταναλωτικά είδη που αγοράζει ο Τούρκος εργαζόμενος, είναι επίσης πιο φτηνά.
Το γεγονός ότι η Βουλγαρία ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά όχι στην ευρωζώνη, σε συνδυασμό με τη χαμηλή φορολόγηση, έχει οδηγήσει πολλές ελληνικές εταιρείες να μεταφέρουν εκεί την έδρα τους. Οδηγοί φορτηγών και λεωφορείων από τη Βουλγαρία, αντικαθιστούν Έλληνες συναδέλφους τους με πολύ μικρότερη αμοιβή, αφού το εκεί κόστος ζωής είναι επίσης πολύ χαμηλό. Πολλοί Έλληνες καταναλωτές στα σύνορα με την Αλβανία,τα Σκόπια, τη Βουλγαρία, την Τουρκία, επισκέπτονται σε μονοήμερα ταξίδια τις χώρες αυτές και προμηθεύονται κάθε είδους φτηνά προϊόντα και καύσιμα.
Εδώ είναι χρήσιμο να αναφερθεί ότι ο όρος σκληρό νόμισμα χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει ότι η συναλλαγματική ισοτιμία, η αγοραστική δύναμη ενός νομίσματος είναι υπερτιμημένη σε σχέση με ένα άλλο. Αυτό σημαίνει ότι εκείνος που κατέχει και συναλλάσσεται με ένα σκληρό νόμισμα όπως κυρίως το ευρώ και το ελβετικό φράγκο και κατά δεύτερο λόγο το δολάριο, και το γιεν, είναι σε θέση να αγοράζει φτηνά προϊόντα και υπηρεσίες άλλων χωρών σε σχέση με το επίπεδο ζωής στη χώρα του. Η ύπαρξη σκληρού νομίσματος δυσχεραίνει τις εξαγωγές και διευκολύνει τις εισαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών.
Το αντίθετο ισχύει με το λεγόμενο μαλακό νόμισμα που είναι υποτιμημένο σε σχέση με το σκληρό. Οι διεθνείς συναλλαγματικές ισοτιμίες ρυθμίζονται από την προσφορά και ζήτηση εξαγόμενων και εισαγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών. Στην πράξη όμως, σημαντικό ρόλο έχουν οι πολιτικές που ακολουθούνται από τις κεντρικές τράπεζες των διάφορων χωρών που με διάφορα μέσα και κυρίως με την προσφορά ή απόσυρση συναλλάγματος ρυθμίζουν τεχνικά τις ισοτιμίες των νομισμάτων τους. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, η Κίνα διατηρώντας υπερβολικά χαμηλή την ισοτιμία του γουάν, παρ’ όλες τις εκκλήσεις και διαμαρτυρίες των δυτικών, έχει εισβάλει ορμητικά στις διεθνείς αγορές και σήμερα τα συναλλαγματικά της διαθέσιμα ξεπερνούν τα 3,5 τρις δολάρια.
Το σκληρό ευρώ σε συνδυασμό με την πολιτική της ακραίας λιτότητας που έχει επιβάλλει η κυρίαρχη Γερμανία είναι ο κύριος και βασικός υπέυθυνος για την τραγωδία που βιώνουμε εδώ και έξι χρόνια, μια τραγωδία που δεν έχει τέλος, εκτός και αν απαλλαγούμε απ' αυτό. Αλλά κάτι τέτοιο, φαίνεται ότι εμέις δεν είμαστε σε θέση να το καταφέρουμε, αφού έχουμε παραδωθεί ολοσχερώς στη χούντα του ευρώ. Το τέλος του Ευρω-φραγκεστάιν έρχεται ολοφάνερα απο χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία. Καιρός να το πάρουν απόφαση οι εδώ υποτακτικοί ευρωλάγνοι και ευρωραγιάδες που επιμένουν στην καταστροφή και εξαύλωση της χώρας.
http://www.drachmi5.gr
