«Σκούπες και φαράσια, όλα μαγικά.» Έτσι πήγαινε το πρώτο στιχάκι που είχαμε σκαρώσει με την παλιά παρέα, έφηβοι τότε, άμαθοι αλλά φρέσκοι και δυνατοί, μπας και στήσουμε κανένα τραγουδάκι με τις κιθάρες, ο Λάκης, ο Σάββας, ο Φάνης… Χαθήκαμε από τότε.
«Σκούπες και φαράσια, όλα μαγικά», δεν ήταν κακό στιχάκι. Τραγουδήστε το, ας πούμε, πάνω στον ίδιο σκοπό αντί για το στίχο «Μια φωτοβολίδα μες τη νύχτα σκάει», και θα πάρετε μιαν ιδέα από μελοποίηση. Ε;
«Σκούπες και φαράσια, όλα μαγικά.» Με κυνηγάει αυτό το στιχάκι απ’ όταν χαθήκαμε με τα παιδιά. Ασυμπλήρωτο, κολοβό, με συνοδεύει από τότε σ’ έναν ακατανίκητο, μυστηριακό σεβασμό που μια ζωή τρέφω για όποιον κρατάει σκούπα και φαράσι.
Ήρθαν, λ.χ., έτσι τα πράγματα να μελετάω σονάτες ενός κουφού Γερμαναρά και να σκέφτομαι την ίδια στιγμή ότι ο μόνος άνθρωπος που είχε το αποκλειστικό προνόμιο να τον ακούει όταν τις έγραφε ήταν κάποια παγκοσμίως άγνωστη καθαρίστρια, που τον συγύριζε και καθάριζε εκείνη την ώρα για πάρτη του. Κανείς άλλος, ποτέ. Και πολλές άλλες τέτοιες σκέψεις με συνόδευαν πάντα στη ζωή μου για τις καθαρίστριες.
Και τώρα, τώρα που οι Γερμαναράδες και από κοντά οι αμελέτητοι δικοί μας έχουν κουφάνει έναν ολόκληρο λαό, πάλι οι καθαρίστριες καθαρίζουν για πάρτη μας. Ηρωικές! Μόνες! Έχεις βρωμίσει πια… Δεν θα σηκωθείς για να καθαρίσουν;
Λάκη; Σάββα; Φάνη; Μια φωτοβολίδα μες τη νύχτα σκάει. Δεν θα σηκωθείς; Άμα δεν σηκωθείς, πώς θα καθαρίσουν; Πώς θα δεις τη φωτοβολίδα μες τη νύχτα; Πώς θα ξαναβρεθούμε; Σκούπες και φαράσια μόνα τους; Ασυμπλήρωτα, κολοβά;
Σκούπες και φαράσια μόνα τους…
Σκούπες και φαράσια ασυμπλήρωτα, κολοβά…
Σκούπες και φαράσια, όλα μαγικά…
Λες;
