«Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι.»
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι.»
Ο ραγιαδισμός μας δεν έχει όρια.
Όσον καιρό λειτουργεί αυτό το μπλογκ έχω προσπαθήσει, όσο μπορώ, να αποφύγω να μας κατηγορήσω, και μάλιστα έχω ανοίξει πόλεμο μ’ εκείνους που, επειδή βλέπουν ότι είμαστε ραγιάδες, μας κατηγορούν –γι απάθεια, αδιαφορία, εαυτουλισμό, ωχαδερφισμό, όλα τους αυτά τίποτε μα τίποτε άλλο παρά σήμα κατατεθέν του ραγιά. Έρχεται όμως κάποια στιγμή που το όριο του ανθρώπου ξεπερνιέται και δεν μπορείς πια να συγκρατηθείς. Έτσι και το δικό μου. Ξεπεράστηκε.
Δεν είναι η ψήφοι παρά τα μέτρα που έρχονται να αποκαλύψουν την προεκλογική εξαπάτηση ότι τάχα δεν επρόκειτο να υπάρξουν. Όχι δεν είναι αυτές που ξεπέρασαν το όριο. Ούτε η σιωπή για τη Βουλή που κλείνει, για να την βγάλει καθαρή ο Βενιζέλος με τα υποβρύχια. Ούτε η τηλεθέαση της Βούλτεψη που σκούζει ότι τίποτε δεν παραγράφεται, εξαιρώντας για τα προσχήματα το αδίκημα της απιστίας, ωσάν να είναι κάτι το επουσιώδες –η ίδια Βούλτεψη παρακαλώ που, αν διαβάσετε τι έλεγε για τον Βενιζέλο και τα υποβρύχια πριν γίνει Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, θα φρίξετε, θα πάθετε ζημιά. Ούτε η ανοχή στον Αθανασίου που κρατάει στα συρτάρια του καταχωνιασμένες τις διάφορες δικογραφίες, μη τυχόν κι έσκαγαν μες την προεκλογική περίοδο. Δεν είναι καν οι αντοχές στον Βενιζέλο που εξαπολύει επίθεση κιόλας στην Εισαγγελέα, επειδή διανοήθηκε αυτή να στείλει τη δικογραφία στη Βουλή. Ούτε πολλά-πολλά άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός και πλήθος, ένας άπατος βόθρος που όζει, ζέχνει κι έχει ξεχειλίσει στους δρόμους και τα σπίτια ολόκληρης της χώρας και μας πνίγει στο σκωρ. Τίποτε από όλα αυτά.
Είναι που έχουμε αφήσει στο έλεος του Θεού τις καθαρίστριες, που μόνες τους επιμένουν να αγωνίζονται και αποδεικνύουν ότι εκείνες πάντως προσπαθούν να μην είναι ραγιάδες. Σαν να μη φθάνει αυτό, τις κατηγορούμε κι από πάνω. Ε, μεγαλύτερος ραγιαδισμός από αυτόν δεν υπάρχει!
«Ακόμα τούτη η Άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες» έγραφε ο Ρήγας. Πάει και τούτη η Άνοιξη, λέω εγώ. Τώρα, καλοκαίρι… Καλοκαιράκι…
Έτσι κι έρθει ποτέ η λεφτεριά, την άλλη Άνοιξη ή την παράλλη, να μου το θυμηθείτε, θα το καταφέρουμε και αυτό, να φέρουμε στα μέτρα μας ως και τη λεφτεριά. Τα μέτρα μας τα ραγιάδικα, εννοείται. Για να την κάνουμε και τη λεφτεριά ραγιάδικη, να μοιάζει με τα μούτρα μας και να την αντέχουμε. Έλα, έλα, μην τρελαίνεσαι! Δεν θα είναι η πρώτη φορά…
Ραγιάδες, σας βαρέθηκα! Είναι πολύ ακριβή η λεφτεριά για να την αποκτήσετε. Και στο κάτω-κάτω δεν σας αξίζει.
