Tην ώρα που ο Ιερώνυμος στην Αθήνα όρκιζε την κυβέρνηση που προέκυψε από «σαρωτικό ανασχηματισμό», στην Ουάσιγκτον ο Τόμσεν παρουσίαζε την έκθεση του ΔΝΤ για τη συμμόρφωση της Ελλάδας με τις κατευθύνσεις του «προγράμματος», καθώς και το αναθεωρημένο μνημόνιο. Λίγες ώρες αργότερα, ο Τσίπρας ανέβαινε τους ορόφους του διάσημου γυάλινου πύργου της Φρανκφούρτης για να συναντηθεί με τον «σούπερ» Μάριο Ντράγκι της ΕΚΤ. Πίσω στην Αθήνα, ο Σκουρλέτης φρόντιζε να διαψεύσει τα δημοσιεύματα που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ να παρεμβαίνει στον Ντράγκι κατά του διορισμού του Στουρνάρα στην ΤτΕ, κόβοντας τη χαρά των (όποιων) αφελών οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι πίστευαν ότι ο αρχηγός τους πήγε στην έδρα της ΕΚΤ για να τρίξει τα δόντια του Ντράγκι και να ζητήσει την παρέμβασή του.
Τρεις διαφορετικές πόλεις, τρεις διαφορετικές εικόνες, τρεις διαφορετικές εκφάνσεις της ίδιας πολιτικής. Της αστικής πολιτικής.
Η αστική πολιτική κάνει κύκλους. Ο Σαμαράς (με ακόλουθο τον Βενιζέλο) προσπαθεί να διαχειριστεί την κατάσταση, για να βγάλει η κυβέρνησή του όσο γίνεται μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Το ΔΝΤ (όπως έκαναν προ ημερών και ο Σόιμπλε και η Κομισιόν) προειδοποιεί πως τίποτα δεν άλλαξε, τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Και ο Τσίπρας προσπαθεί να χτίσει το προφίλ του αποδεκτού από τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα αυριανού πρωθυπουργού, πότε εναγκαλιζόμενος με τον Σουλτς (που περιμένει μπας και τον επιλέξει η Μέρκελ για την προεδρία της Κομισιόν, αφήνοντας τον Γιούνκερ να ξεροψήνεται καθημερινά) και πότε συναντώμενος με τον Ντράγκι (με τη μεσολάβηση του Ασμουσεν, προφανώς).
Είναι τόσο θεαματική η «δεξιά προσαρμογή» του ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί σύντομα ν’ ακούσουμε και τις πρώτες «καλές κουβέντες» από τις ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες, που αντιμετωπίζουν ως προτεκτοράτο τους την Ελλάδα. Γιατί όχι κυβέρνηση με άξονα έναν «σοβαρό» ΣΥΡΙΖΑ, που θα έχει εκφράσει τον απόλυτο σεβασμό του στα κοινοτικά θέσμια; Αν Σαμαράς και Βενιζέλος δεν τραβάνε άλλο, θα πρέπει να βρεθεί η διάδοχη κατάσταση.
Αυτοί οι κύκλοι της αστικής πολιτικής καταφέρνουν να εγκλωβίζουν ευρύτατες λαϊκές δυνάμεις. Με ψευτοδιλήμματα, με απειλές, με την καλλιέργεια του φόβου, με υποσχέσεις, με τη λογική του «μικρότερου κακού», με την καταθλιπτική κυριαρχία των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης, η αστική πολιτική –ως σύνολο– κάνει τη δουλειά της: διαχειρίζεται το λαό προς όφελος του συστήματος, εξασφαλίζοντας την ασφαλή πορεία του, είτε σε συνθήκες σχετικής ανάπτυξης είτε σε συνθήκες κρίσης.
Οπως και να κοιτάξεις τις εξελίξεις, στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγεις: η αστική πολιτική δρα επί της ουσίας ανενόχλητη. Αντίπαλο δέος σ’ αυτή θα μπορούσε να είναι μόνο μια εργατική-επαναστατική πολιτική. Αυτή που λείπει, αυτή που πρέπει να χτίσουμε.
http://www.eksegersi.gr
