Μεγάλος νικητής των εκλογών της 18ης και της 25ης Μάη του 2014 ήταν αυτό που ονομάζουμε κοινοβουλευτικός κρετινισμός. Σημάδι της βαθιάς σύγχυσης που επικρατεί στο λαό, της κρίσης της αστικής πολιτικής και της ανυπαρξίας πολιτικά συγκροτημένης έκφρασης της εργατικής τάξης.
Πέρα από τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό, που σφράγισε την εκλογική διαδικασία, στο αποτέλεσμά της αποτυπώθηκε η κοινωνική συντηρητικοποίηση, η οποία καταβάλλεται προσπάθεια να κρυφτεί πίσω από τις σημαντικές απώλειες των κομμάτων της συγκυβέρνησης και την πρωτιά (με απώλειες επίσης) του ΣΥΡΙΖΑ. Τα δυο κόμματα της συγκυβέρνησης πήραν 4 μονάδες πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ (31,73% έναντι 26,58%). Αν στα ποσοστά τους προσθέσουμε εκείνα των κομμάτων που στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση (ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ, Ποτάμι), το ποσοστό φτάνει το 41,23%. Προσθέστε ένα ποσοστό γύρω στο 13% των εκτός Βουλής ακροδεξιών και νεφιλελεύθερων σχημάτων, προσθέστε το 9,40% των νεοναζί και θα φτάσετε πάνω από το 60%, χωρίς να λογαριάζουμε το κόμμα του Καμμένου. Αν σ’ αυτό το ποσοστό προσθέσετε το ποσοστό του πιο δεξιού ΣΥΡΙΖΑ που έχει υπάρξει, χωρίς ίχνος αντικαπιταλιστικής ρητορικής, τότε φτάνει το 90% το ποσοστό εκείνων που υποστηρίζουν ανοιχτά και απροκάλυπτα τον καπιταλισμό, την ένταξη στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Αν από την άλλη αθροίσουμε τα κόμματα που χρησιμοποίησαν –σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό– αντικαπιταλιστική ρητορική στον προεκλογικό τους λόγο (Περισσός, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μικρότερα σχήματα της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, άντε και το Σχέδιο Β του Αλαβάνου), δε θα ξεπεράσουμε το 7,5%.
Αν αυτό δεν είναι ένα άκρως συντηρητικό εκλογικό αποτέλεσμα, τότε οι πολιτικοί χαρακτηρισμοί έχουν χάσει το νόημά τους. Και δε θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά, αν σκεφτούμε τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν. Ενας λαός απογοητευμένος, γονατισμένος από την κρίση και τη διαχείρισή της μέσω της «μνημονιακής» πολιτικής, με το σύνδρομο της ήττας να τον καθηλώνει στην απόλυτη παθητικότητα, χωρίς καν τα αγωνιστικά σκιρτήματα του 2010-2012, είναι λογικό να έχει κατά βάση συντηρητική εκλογική συμπεριφορά.
Βεβαίως, στο πλαίσιο αυτής της κατά βάση συντηρητικής εκλογικής συμπεριφοράς, επήλθαν ανακατατάξεις στον αστικό πολιτικό χάρτη. Οι συσχετισμοί άλλαξαν, αυτό αποτυπώθηκε εκλογικά και το μοναδικό ερώτημα είναι αν αυτές οι αλλαγές θα παγιωθούν και σε ποια κατεύθυνση θα κινηθούν οι –μικρές ή μεγαλύτερες– μετακινήσεις που θα καταγραφούν στις επόμενες εθνικές εκλογές.
Περιττεύει να πούμε ότι –όπως συνέβη και στον πρώτο γύρο των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών– το κάθε κόμμα παίρνει εκείνη την πτυχή των αποτελεσμάτων που το βολεύει, τη μεγεθύνει και στήνει πάνω σ’ αυτή τη μετεκλογική του προπαγάνδα, αποσκοπώντας στη βελτίωση της πολιτικής του επιρροής.
Ανάσκελα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ
Η ΝΔ, που είχε συγκρατήσει τις ψήφους της (συμπεριλαμβανόμενων και των δεξιών «ανταρτών» στον πρώτο γύρο των περιφερειακών, υπέστη στις ευρωεκλογές μια απώλεια 530.000 ψήφων. Κάτι λιγότερο από το ένα τρίτο της εκλογικής δύναμης με την οποία κυβερνά. Οι ψήφοι που έχασε διασκορπίστηκαν στους νεοναζί και στους διάφορους μικρούς ακροδεξιούς σχηματισμούς.
Σαν να μην έτρεξε τίποτα, ο Σαμαράς βγήκε το βράδυ των εκλογών και δήλωσε ότι η κυβέρνησή του «άντεξε» (!) και ότι πήρε το «μήνυμα» που του έστειλαν οι ψηφοφόροι και θα «διορθώσει τις αδικίες»! Εκτοτε, το μόνο που συζητιέται είναι ο ανασχηματισμός και η επανάκαμψη στο μαντρί των απωλολότων προβάτων της Δεξιάς (αναλυτικά γράφουμε στη σελίδα 3). Να αλλάξει πολιτική η κυβέρνηση δεν μπορεί. Εχει αναλάβει δεσμεύσεις, βρίσκεται ακόμη υπό αυστηρή επιτήρηση και έχει ανοιχτό το θέμα της διαπραγμάτευσης για το χρέος. Γι’ αυτό και ο Σαμαράς έδωσε γραμμή να το ρίξουν στο τσάμικο, σκληραίνοντας τις επιθέσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο ίδιος έχει αναλάβει τη μονότονη επανάληψη των αισιόδοξων σεναρίων με τα «θέλω» στη θέση των «θα». Οπως φάνηκε, όμως, αυτή η γραμμή, συνοδευόμενη και με το μοίρασμα των πεντακοσάρικων του «κοινωνικού μερίσματος», δεν απέδωσε προεκλογικά. Μπορεί, λοιπόν, να εικάσει κανείς βάσιμα ότι περισσότερο πιθανό από το «ταβάνι» που ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και τα φιλικά τους ΜΜΕ αποδίδουν στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι να μην έχει πιάσει πάτο η ΝΔ. Αυτό, όμως, είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να το προκαθορίσει από τώρα, καθώς η ρευστότητα αποτελεί μόνιμο χαρακτηριστικό της πολιτικής κρίσης του αστικού συστήματος εξουσίας.
Το ΠΑΣΟΚ (Ελιά) έχασε 298.439 ψήφους, το 40% της δύναμής του, αλλά Βενιζέλος και σία έστησαν πανηγύρι διότι… νίκησαν με 8,02%, αφού τα γκάλοπ τους έδιναν 5%! Επειδή η αριθμητική των εκλογών δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας που παίζει ρόλο και επειδή το ΠΑΣΟΚ έχει από καιρό συμφιλιωθεί με την ιδέα των μονοψήφιων εκλογικών ποσοστών, πρέπει να σημειώσουμε ότι από μια άποψη ο Βενιζέλος έχει δίκιο να πανηγυρίζει. Διέλυσε τη ΔΗΜΑΡ, περιθωριοποίησε τους παπανδρεϊκούς, διασώθηκε ο ίδιος, μπορεί επομένως να ελπίζει. Αν καταφέρει να μαζέψει στην Ελιά και το μεγαλύτερο κομμάτι των στελεχών της ΔΗΜΑΡ, τότε θα αισθάνεται περισσότερο σίγουρος. Οχι για να πάρει πρωτιά (αυτό ούτε ως ανέκδοτο δεν το λένε οι Πασόκοι), αλλά για να υπάρχει ως μια συμπληρωματική δύναμη, η οποία να μπορεί να συνεργάζεται κυβερνητικά είτε με τη ΝΔ είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά όλα, βέβαια, είναι σενάρια και σε συνθήκες πολιτικής κρίσης τα σενάρια ναυαγούν συχνότατα.
«Απτερος» η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ
Στον ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζουν όπως πανηγυρίζουν οι χουλιγκάνοι μιας ομάδας που κέρδισε 1-0 μ’ ένα «πέτσινο» πέναλτι στο 90’. Η πρωτιά είναι βέβαια αναμφισβήτητη, αλλά συνοδεύεται από μια σειρά ποιοτικές παραμέτρους πιο σημαντικές από την πρωτιά καθεαυτή. Γι’ αυτές τις παραμέτρους στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μιλούν δημόσια, στο εσωτερικό της ηγετικής ομάδας όμως πρέπει να θεωρούμε σίγουρο ότι μόνο μ’ αυτές ασχολού-νται. Το ότι δεν μιλούν δημόσια δείχνει και τον αστικό-εξουσιαστικό χαρακτήρα αυτού του κόμματος, που αντιμετωπίζει όχι μόνο το λαό αλλά και τα ίδια του τα μέλη ως Χαχόλους. Η πιο μετριοπαθής δήλωση που έχουμε ακούσει ή διαβάσει όλες αυτές τις μέρες είναι αυτή που έκανε ο Παπαδημούλης στο ραδιοσταθμό Βήμα FM, την επομένη των ευρωεκλογών: «Δεν είναι πολιτικός σεισμός –αυτόν τον όρο είχα χρησιμοποιήσει για το πιο "νικηφόρο" σενάριο– αλλά είναι μια μεγάλη επιτυχία που σημειώνει όλος ο διεθνής Τύπος, ακόμη και ο αντι-αριστερός, και οι μόνοι που κάνουν ότι δεν το έχουν καταλάβει είναι οι δικοί μας εδώ». Οι υπόλοιποι μόνο πανηγυρίζουν για την πρωτιά, βγάζοντας σε πολλές περιπτώσεις μια αλαζονεία την οποία πριν έκρυβαν με επιμέλεια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν πήρε τίποτα από τις 830.000 ψήφους που έχασαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά αντίθετα έχασε και 146.000 από την εκλογική του δύναμη τον Ιούνη του 2012. Με την εξαφάνιση της ΔΗΜΑΡ και την επαπειλούμενη εξαφάνιση του Καμμένου, ο ΣΥΡΙΖΑ μένει χωρίς δυνητι- κούς κυβερνητικούς συμμάχους. Κανένας δεν μπορεί να πει ότι έχει πιάσει «ταβάνι», όμως ούτε οι ίδιοι οι ΣΥΡΙΖΑίοι δεν επαναλαμβάνουν πλέον τις παλιές αλαζονικές δηλώσεις τους περί αυτοδυναμίας, την οποία θα τους δώσει δήθεν η πόλωση που θα διαμορφωθεί πριν τις εθνικές εκλογές. Εδωσαν δημοψηφισματικό χαρακτήρα σ’ αυτές τις εκλογές, εμφανίστηκαν σίγουροι ότι «στις 26 φεύγουν», αλλά, φευ, έμειναν παρασάγγας μακριά από το στόχο που έθεσαν. Μπορεί να ελπίζουν σε ένα καλύτερο ποσοστό, όμως η δυνατότητα να σχηματίσουν κυβέρνηση θα παραμείνει όνειρο.
Αυτό το ξέρουν, μ’ αυτό ασχολούνται στις συνεδριάσεις της στενής ηγετικής ομάδας και η ιδέα του «μεγάλου συνασπισμού», το σπόρο της οποίας ο ίδιος ο Τσίπρας έσπειρε προεκλογικά (στην περιβόητη συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής») αρχίζει να βγάζει βλαστάρια. Την επομένη κιόλας της εκλογικής τους νίκης, ο Παπαδημούλης δε δίστασε να το πει ανοιχτά, στη ραδιοφωνική συνέντευξη που προαναφέραμε: «Θα επιδιώξουμε κυβερνητικές συνεργασίες προς την κατεύθυνση όλων των πολιτικών δυνάμεων που θα μπουν στην επόμενη Βουλή, οι οποίες θα είναι διατεθειμένες να στηρίξουν μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε με ψήφο στήριξης είτε με ψήφο ανοχής». Εχουν να δουν πολλά τα μάτια μας τους επόμενους μήνες. Το «πριβέ» γεύμα του Τσίπρα (μαζί με τους Δραγασάκη-Σταθάκη) με την ηγεσία του ΣΕΒ δε θα είναι τίποτα μπροστά στα ανοίγματα προς τα δεξιά.
Το γεγονός ότι μισό εκατομμύριο ψηφοφόροι προσήλθαν στις κάλπες έχοντας στη μια τσέπη το περιφερειακό ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ και στην άλλη το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κάποιο κόμμα κοινωνικά γειωμένο, αλλά ένας εκλογικός μηχανισμός που συγκεντρώνει την ψήφο διαμαρτυρίας.
ΔΗΜΑΡ-ΑΝΕΛ τέλος
Η ΔΗΜΑΡ με το 1,20% εξαφανίστηκε ήδη. Οι ΑΝΕΛ με 3,46% είναι ένα βήμα πριν το τέλος. Λεπτομέρειες για τις εξελίξεις στα δυο αυτά κόμματα γράφουμε στη σελίδα 3, εδώ όμως πρέπει να σημειώσουμε δυο επιπλέον στοιχεία.
Πρώτο, το παιχνίδι που κάνει ο Κουβέλης για να σωθεί και το «άνοιγμα» προς τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να αντιρροπήσει τον καλπασμό της μειοψηφίας προς την Ελιά. Της μειοψηφίας που αυτή τη στιγμή σε επίπεδο στελεχών τείνει να γίνει πλειοψηφία. Δεύτερο, το γεγονός ότι και η ΔΗΜΑΡ και οι ΑΝΕΛ διαθέτουν μια κρίσιμη μάζα βουλευτών, η οποία είναι απαραίτητη για να σχηματιστεί ο μαγικός αριθμός 180 που είναι απαραίτητος για να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας από τη σημερινή Βουλή. Ναι μεν ΔΗΜΑΡ και ΑΝΕΛ βαράνε διάλυση, όμως διαθέτουν πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία αποκτούν υψηλότερη τιμή (λόγω έλλειψης στην κοινοβουλευτική πιάτσα) και γι’ αυτό το παζάρι θα είναι σκληρό.
Μάλλον ρυάκι
Εμείς τουλάχιστον δεν περιμέναμε ότι το Ποτάμι θα πάρει τα διψήφια ποσοστά που του έδιναν τα γκάλοπ. Αυτά ήταν κατασκευασμένα, για να δείξουν ρεύμα και να οδηγήσουν τη «χαζοχαρούμενη» ψήφο στην κοίτη του πολιτικού οχήματος που κατασκεύασαν οι βαρόνοι των μίντια. Ούτε περιμέναμε ότι ο Θεοδωράκης θα εγκατέλειπε την πολιτική αν το Ποτάμι δεν έπαιρνε 10% ή αν δεν έβγαινε τρίτο κόμμα. Αυτά ήταν προεκλογικές παπαριές. Σιγά μην τραβήξει το δάχτυλο από το βάζο με το μέλι που ανέλπιστα έβαλαν μπροστά του.
Οι 374.753 ψήφοι και το 6,60% είναι μια χαρά ποσοστά για ένα σχήμα που φτιάχτηκε στο άρπα-κόλλα και δεν είχε καν τρεις μήνες ζωή. Οχι πως ένα τέτοιο κόμμα-αχταρμάς μπορεί να ριζώσει και να μακροημερεύσει, μπορεί όμως μια χαρά να κάνει τη δουλειά του στο μεσοδιάστημα της μετάβασης σ’ ένα νέο –αλλά σχετικά σταθερό– πολιτικό χάρτη. Το Ποτάμι μαζεύει τη διαρροή κυρίως της «Κεντροαριστεράς» και την εμποδίζει να παροχετευθεί στη δεξαμενή του ΣΥΡΙΖΑ. Οι μεγαλοεκδότες απέτυχαν με τους «58», έκαναν όμως διάνα με το Ποτάμι.
Για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για τον προσανατολισμό του, το Ποτάμι ανακοίνωσε την επαύριο των ευρωεκλογών ότι οι δύο ευρωβουλευτές του θα ενταχθούν στη Σοσιαλδημοκρατική ομάδα (μαζί με τους δύο της Ελιάς). Εννοείται πως το είχαν αποφασίσει πριν τις εκλογές, τότε όμως ο Θεοδωράκης πήγαινε στις Βρυξέλλες και συναντιόταν και με τους Φιλελεύθερους και με τους Πράσινους, για να δείξει πως προβληματίζεται και να μπορεί να ψαρεύει ψήφους από πολλές κατευθύνσεις.
Χλωμός Περισσός
Ο Περισσός κέρδισε 70.260 ψήφους σε σχέση με τη συντριβή του Ιούνη του 2012, έχασε όμως 151.086 ψήφους σε σχέση με τον πρώτο γύρο των περιφερειακών εκλογών (για τις οποίες τόσο πανηγύρισε), ενώ παραμένει ακόμα 188.618 ψήφους πίσω από το σκορ που κατέγραψε το Μάη του 2012. Αυτή η μικρή ανάκαμψη, με τις παλινδρομήσεις της, επιτρέπει στην ηγετική ομάδα να συνεχίσει με άνεση την ίδια πολιτική γραμμή, ποντάροντας στο γεγονός ότι στο μέλλον θα μπορεί να μαζέψει τις διαρροές που θα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ προς τ’ αριστερά του.
Κανένας, όμως, δεν μπορεί να αποκλείσει πως στις επόμενες βουλευτικές εκλογές ο Περισσός θα βρεθεί και πάλι στο ρόλο του εκλογικού συντετριμμένου, αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να φουντώσει και πάλι τις εκλογικές αυταπάτες. Το εκλογικό του ακροατήριο δεν είναι μπετοναρισμένο. Αντίθετα, δείχνει εξαιρετικά ευάλωτο στην πίεση του «κυβερνητισμού» που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό φάνηκε από το γεγονός ότι μέσα σε μια βδομάδα (ευρωεκλογές-περιφερειακές) ο Περισσός έχασε σχεδόν το ένα τρίτο των ψήφων του, οι οποίοι σίγουρα μετακινήθηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, καλύπτοντάς του τις διαρροές προς άλλες κατευθύνσεις.
Νέα άνοδος των νεοναζί
Οι νεοναζί σημείωσαν νέα άνοδο μετά απ’ αυτή που είχαν σημειώσει στις περιφερειακές εκλογές. Σε σχέση με τον Ιούνη του 2012 οι ψήφοι τους αυξήθηκαν κατά 110.417 (αύξηση κατά 26% της εκλογικής τους δύναμης).
Επειδή προεκλογικά έγινε πολλή συζήτηση για «παρασυρμένους» ψηφοφόρους που δείχνουν «με λάθος τρόπο» την οργή τους, αξίζει να σημειώσουμε ένα ακόμη στοιχείο. Ευρωβουλευτές των νεοναζί εκλέγονται δύο αντιστράτηγοι εν αποστρατεία και ο πατέρας του εκτελεσμένου από τις Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις μέλους των ταγμάτων εφόδου. Ολοι οι άλλοι υποψήφιοι βρίσκονται πολύ πίσω, γεγονός που αποδεικνύει ότι υπήρξε κατευθυνόμενη σταυροδοσία και ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων την ακολού-θησε. Τόσο… παρασυρμένοι είναι.
Κατά τα άλλα, δεν έχουμε να σημειώσουμε τίποτα περισσότερο απ’ αυτά που γράψαμε την προηγούμενη εβδομάδα: Επιβεβαιώθηκαν έτσι δυο πράγματα. Πρώτο, ότι υπάρχει ρεύμα κοινωνικού εκφασισμού και όχι ρεύμα διαμαρτυρίας που ψάχνει «αντισυστημική» ψήφο. Δεύτερο, ότι ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται με την όποια καταστολή του αστικού κράτους. Είναι καθήκον των αντιφασιστών να πολεμήσουν και να νικήσουν τους φασίστες, που αποτελούν γέννημα-θρέμμα του καπιταλισμού.
Τα λιμά της Δεξιάς
Στην πέραν της ΝΔ Δεξιά, νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά, έπεσε περονόσπορος. Εξαιρουμένου του ΛΑΟΣ, οι υπόλοιποι έψαχναν την ψήφο τους. Η τετράδα των… αρχηγών κομμάτων (Πολύδωρας, Ζώης, Νικολόπουλος, Ψωμιάδης) πήρε 59.294 ψήφους (1,04%), που με μια διαίρεση μεταφράζονται σε λιγότερες από 15.000 ψήφους ανά αρχηγό (αν μάλιστα λογαριάσουμε ότι υπήρχαν και άλλοι δύο αρχηγοί κομμάτων, Ζουράρις και Παπαθεμελής, το αποτέλεσμα γίνεται πιο απογοπητευτικό. Ηδη, η «Ενωση για την Πατρίδα και το Λαό» διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη. Ο Ζώης δηλώνει ευθέως ότι «το αντιμνημόνιο τελείωσε» και περιμένει ένα νόημα για να επιστρέψει στο μαντρί της Συγγρού. Ο Νικολόπουλος με τον Ψωμιάδη παρακαλάνε τον Καραμανλή να τους ξαναμαζέψει στη ΝΔ, ενώ ο Πολύδωρας εξακολουθεί να κάνει ναζάκια και να δηλώνει ότι με Σαμαρά αυτός δεν γυρίζει.
Αλλοι δύο… αρχηγοί, ο Σκυλακάκης της «Δράσης» και ο Τζήμερος της «Δημιουργία ξανά», έφτιαξαν «Γέφυρες» για τις εκλογές, αλλά τα μπετά αποδείχτηκαν σαθρά και ξέμειναν στις 51.544 ψήφους (0,90%). «Οι Φιλελεύθεροι είναι πολύ σκληροί για να πεθάνουν», δήλωσε ο Σκυλακάκης! Ο «κομήτης» Χατζημαρκάκης τα πήγε καλύτερα με 82.220 ψήφους (1,44%), τις οποίες μάζεψε κυρίως στην Κρήτη και… τα Γρεβενά. Καλούτσικη προίκα για να διαπραγματευθεί την ένταξή του στη ΝΔ.
Εντυπωσιακό come back έκανε μόνο ο πρόεδρος Καρατζαφέρης, που με 153.936 ψήφους (2,70%) είναι πλέον ο ηγέτης της (πλην νεοναζί) ακροδεξιάς. Ηταν ο μόνος που μπορούσε να «συντηρήσει» έναν μικρό μηχανισμό (από τις ένδοξες εποχές του ΛΑΟΣ), ενώ είχε και τη στήριξη των βαρόνων των μίντια, που τον προέβαλαν δεόντως, εκτιμώντας πως έχει εκτίσει την ποινή της επί διετία περιπλάνησης στην πολιτική έρημο. Τους υπόλοιπους τους έκοψαν, για να πάρουν από την αρχή ένα μάθημα, να σταματήσουν τα τσαλιμάκια και να γυρίσουν στο μαντρί.
Δυο κόσμοι
Βλέποντας από τη μια τις καντρίλιες και τις σκιαμαχίες των αστών πολιτικών, που συνεχίζονται με αμείωτη ένταση μετά τις εκλογές, και από την άλλη τον κόσμο της δουλειάς με την ίδια κατήφεια, βλέπουμε δυο διαφορετικούς κόσμους που δεν έχουν την παραμικρή σχέση. Οπως σημειώσαμε και στο προηγούμενο φύλλο, το συντηρητικό εκλογικό αποτέλεσμα αντανακλά τη γενικότερη κοινωνική κατάσταση της απογοήτευσης και της ηττοπάθειας. Οταν οι εργαζόμενοι και οι νέοι έχουν μαζευτεί στα σπίτια τους, όταν έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, στη δύναμη των ταξικών αγώνων, πιο εύκολα αναζητούν καταφύγιο στις πολιτικές δυνάμεις της «σταθερότητας», της «ησυχίας», του «νόμου και της τάξης». Οσοι επιμένουν να ψηφίζουν τα κόμματα της κοινωνικής δημαγωγίας (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ), το κάνουν χωρίς ψυχή, με τη λογική της ανάθεσης, χωρίς να τρέφουν ελπίδες, αναζητώντας απλώς «ίσως κάτι καλύτερο».
Η ελπίδα ανθίζει πάντοτε στους δρόμους. Εκεί που σφυρηλατείται η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη, εκεί που οι κολασμένοι της Γης μαθαίνουν να έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, να αντλούν δύναμη από το «όλον» και όχι από το άτομο, να διδάσκονται από τις μικρές νίκες και να μετατρέπουν τις αναπόφευκτες ήττες σε εφαλτήριο για νέες αντεπιθέσεις.
http://www.eksegersi.gr/ς
