Σε παλιότερες εποχές ανερχόμενης ευημερίας χασκογελούσαμε κι εμείς με τους φαιδρούς αλληλοεκβιασμούς μεταξύ των πρωθυπουργών των κρατών-μελών της ΕΕ που παζάρευαν μεταξύ τους ο εγκάθετος ποιας από τις τρεις μεγάλες χώρες της Ευρώπης (Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας) θα διοριζόταν πρόεδρος της Κομισιόν και ποιος πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου.
Η κατάληξη ήταν γνωστή εκ των προτέρων. Στην αρχή έπεφταν "βαριά" ονόματα για τη θέση του προέδρου της Κομισιόν. Τα βέτο έπεφταν βροχή και καθώς ο πρόεδρος της Κομισιόν εκλέγεται με συναίνεση, στο τέλος κατέληγαν σε κάτι απίθανες μετριότητες μηδαμινού πολιτικού κύρους σαν τον Μπαρόζο, τον προκάτοχό του από το Λουξεμβούργο ονόματι Σαντέρ και παρόμοιους.
Μία φορά έκαναν το λάθος και επέλεξαν πρόεδρο της Κομισιόν τον Ζακ Ντελόρ από τη Γαλλία, έβγαλαν τα συμπεράσματά τους και έκτοτε δεν επανέλαβαν το λάθος τους!
Τελευταία οι θέσεις-κλειδιά στην ΕΕ αυξήθηκαν κατά τρεις. Οι ηγέτες επιλέγουν έναν κατ' όνομα πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, έναν δήθεν υπεύθυνο της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ και έναν πρόεδρο του Γιουρογκρούπ για τις χώρες που χρησιμοποιούν το ευρώ ως εθνικό νόμισμα.
Οι πρώτες επιλογές για τις δύο πρώτες θέσεις υπακούουν στον ίδιο κανόνα - ασήμαντα πρόσωπα μηδαμινού πολιτικού βάρους.
Με το κριτήριο αυτό επέλεξαν τον Βέλγο Χέρμαν βαν Ρομπέι για το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και την άσχετη Αγγλίδα βαρόνη Αστον για την εξωτερική πολιτική.
Με δεδομένη την κρίση του ευρώ, η επιλογή του Ολλανδού Γερούν Ντέισελμπλουμ ήταν σοβαρότερη, αλλά δεν ξέφευγε και από αυτόν τον κανόνα - να μη φιλοδοξεί δηλαδή ο επικεφαλής οποιουδήποτε «κορυφαίου» θεσμού της ΕΕ να ασκήσει πολιτική δική του, στη βάση της οποίας να προσπαθεί να εντάξει τη σύνθεση συμφερόντων των μεγάλων κρατών-μελών.
Σε ό,τι αφορά στο Ευρωκοινοβούλιο, αυτοί το έλυσαν το ζήτημα του προέδρου... μοιράζοντας την πεντάχρονη θητεία: δυόμισι χρόνια πρόεδρος από τους δεξιούς, δυόμισι χρόνια από τους σοσιαλιστές!
Πιθανότατα, το ίδιο θα κάνουν και τώρα. Στο πλαίσιο αυτό, όλα τα... «δρακουλιάρικα» που ακούει κανείς τις τελευταίες μέρες στερούνται κάθε σοβαρότητας. Με απερίγραπτο πολιτικό θράσος και καταπατώντας ανενδοίαστα τις δικές τους αποφάσεις για το «θεσμικό πλαίσιο» τοποθέτησης και επιλογής προσώπων στις θέσεις-κλειδιά, οι πρωθυπουργοί των μεγάλων χωρών εκβιάζουν ο ένας τον άλλον ώστε ο τελικός συμβιβασμός να τους ικανοποιεί λίγο - πολύ όλους, όσο αυτό είναι κάθε φορά δυνατόν. Οχι, δεν πρόκειται ο Κάμερον να... βγάλει τη Βρετανία από την ΕΕ, αν επιλεγεί ως πρόεδρος της Κομισιόν ο Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ! Οχι, δεν πρόκειται να... καταρρεύσει η γαλλική κυβέρνηση, αν δεν επιλεγεί ως πρόεδρος της Κομισιόν ο Γάλλος πρώην υπουργός Οικονομικών Πιερ Μοσκοβισί, ο οποίος υποτίθεται ότι είναι η «μοναδική λύση» σωτηρίας κατά τους ισχυρισμούς του σοσιαλιστή προέδρου της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ!
Οχι, δεν πρόκειται να επιλεγεί ως πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου -δηλαδή των συνόδων κορυφής των πρωθυπουργών της ΕΕ- ο... αδηφάγος πολιτικός συνταξιούχος, πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, ο οποίος είχε και συνάντηση με τη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ για να την πείσει ότι αυτός μπορεί να βάλει φραγμό στον ευρωσκεπτικισμό! Αν είναι δυνατόν να εκβιάσουν τη Μέρκελ ο Κάμερον ή ο Ολάντ!
Τρίτα και καταϊδρωμένα βγήκαν και των δύο τα κόμματα στις ευρωεκλογές, οι συντηρητικοί στην Αγγλία και οι σοσιαλιστές στη Γαλλία.
Θα απειλήσουν και θα εκβιάσουν τη Μέρκελ που βγήκε πρώτη και με μεγάλη άνεση και διαφορά οκτώ μονάδες από τους δεύτερους σοσιαλδημοκράτες; Πολιτική... ελεημοσύνη ζητούν από τους Γερμανούς ο Γάλλος πρόεδρος και ο Αγγλος πρωθυπουργός!
Να δεχτεί δηλαδή η Μέρκελ να διορίσει κάποιον που να μπορούν να τον εμφανίσουν ως δικό τους σε κάποια σημαντική θέση της ΕΕ, μήπως και γλιτώσουν τα κόμματά τους τον εκλογικό καταποντισμό στις επόμενες βουλευτικές εκλογές στις χώρες τους!
Αυτή είναι η ουσία της παράκλησής τους προς την καγκελάριο, ασχέτως του αν προσπαθούν να εμφανίσουν ως δήθεν «απαίτηση» την... πολιτική ζητιανιά!
http://www.ethnos.gr
