Φλυαρία και σιωπή...
Μη με ρωτάς
αν το είδος ετούτο χρήζει σωτηρίας.
Τι να σου πω κι εγώ;
Μα εσύ συνεχίζεις!
Για το ευμετάβλητο του θυμικού του.
Για την παθολογική αμνησία του.
Για το ανεπούλωτο των πληγών του.
Για το περιγέλαστο της βοσκής του.
Για την τραγωδία της υποδούλωσης.
Για την αρρώστια του κατακερματισμού.
Για το αναπόφευκτο του πρώιμου θανάτου.
Και το ξέρω!
Ετοιμάζεσαι να μου τρίξεις τα δόντια
πως είμαι χρεωμένος στην πτώση κι εγώ.
Όμως σώπα και άκου! Άκου!
Καθώς μια πλέον ταλαντούχα κι ανεμπόδιστη ίριδα
πέρα ως πέρα μπογιατίζει τον ορίζοντα
με νιόβγαλτα χρώματα αβάσταχτης ομορφιάς,
κάποιες σταγονίτσες πιτσιλούν και χρωματίζουν
και τη δική μου στεγνή καρδιά.
Και περιχαρής σωπαίνω
για ν'ακούσω τον χτύπο των φτερών.
Σσσστ!
Είναι η ώρα που κοιμούνται με ροχαλητά
όλοι οι αφέντες και οι σκλάβοι!
Και ίσως συνενοχικά
ένας διωγμένος από κολάσεις και παραδείσους άγγελος
χαμογελάει με νόημα πάνω από το κεφάλι..!
ανιχνευτής
ανιχνευτής
