ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Ανελέητος είναι ο εσωτερικός πόλεμος που διεξάγουν εναντίον των ενδοκομματικών τους αντιπάλων ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Όλες οι «φράξιες», οι πτέρυγες των δύο κυβερνητικών κομμάτων, έχουν λάβει θέσεις για τη βέβαιη αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ και την πιθανότατη στη ΝΔ ενόψει της αναμενόμενης συντριβής στις ευρωεκλογές, εφόσον φυσικά επιβεβαιωθούν στις κάλπες οι δημοσκοπικές προβλέψεις και οι πολιτικές εκτιμήσεις για την έκταση της ήττας της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Σαμαράς και Βενιζέλος γνωρίζουν ότι διακυβεύεται το πολιτικό τους μέλλον. Σε τρεις μήνες μπορεί όχι μόνο να είναι πολιτικά «τελειωμένοι», αλλά ενδέχεται να βρίσκονται και διωκόμενοι δικαστικά και ως πρόσωπα για τα πολιτικά τους πεπραγμένα κατά την ολέθρια για τη χώρα περίοδο διακυβέρνησής τους.
Στο πλαίσιο της απεγνωσμένης πάλης για την προσωπική τους πολιτική επιβίωση, Σαμαράς και Βενιζέλος χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για να εξουδετερώσουν τους «κομματικούς συντρόφους» τους που τους απειλούν – το μηχανισμό του Γιώργου Παπανδρέου και μερίδα των αλήστου μνήμης «εκσυγχρονιστών» ο Βενιζέλος και τους «καραμανλικούς» και «μητσοτακικούς» ο Σαμαράς.
Πυώδες απόστημα
Σε αυτή την άγρια ενδοκομματική σύγκρουση οφείλεται και η εντελώς ξαφνική και φαινομενικά ανεξήγητη ανακίνηση του θέματος των «αμαρτωλών» απ’ όπου και να τις πιάσει κανείς δήθεν «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» (ΜΚΟ).
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ο πρωτεργάτης της γιγάντωσης και στην Ελλάδα αυτού του απεχθούς «καρκινώματος» που εφηύραν οι Αμερικανοί ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου, από την εποχή ακόμη που ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών, το 1999, πολύ πριν γίνει, δηλαδή, πρωθυπουργός δέκα χρόνια αργότερα.
Φέρνοντας στο φως σκανδαλώδεις χρηματοδοτήσεις ΜΚΟ της εποχής Γ. Παπανδρέου ως υπουργού Εξωτερικών, η κυβέρνηση Σαμαρά δεν έχει όμως καμιά πρόθεση να σπάσει για πάντα το πυώδες απόστημα των ΜΚΟ, ούτε καν να χώσει στη φυλακή τα πασοκικά λαμόγια που μέσω των ΜΚΟ άρπαξαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ την τελευταία δεκαπενταετία.
Αποκλειστικός της στόχος είναι να τρομοκρατήσει πολιτικά και να αδρανοποιήσει τους «γεωργακικούς» του ΠΑΣΟΚ που οργανώνονται για να συμμετάσχουν στην ανατροπή του Βενιζέλου, κάτι που αν πετύχει θα συνεπιφέρει αναπότρεπτα την κατάρρευση της κυβέρνησης Σαμαρά.
Η εστίαση της δημόσιας συζήτησης για τα σκάνδαλα των ΜΚΟ μόνο στην πτυχή των «αρπαχτών» που έκαναν διάφοροι «κολλητοί» του Γιώργου Παπανδρέου και καθόλου στη δράση πρακτόρων κάθε λογής μυστικών υπηρεσιών στους κόλπους των ΜΚΟ αποσκοπεί στο να δείξει –πολύ σωστά– τον Γ. Παπανδρέου ως πολιτικά υπεύθυνο αυτού του οργίου διαφθοράς των ΜΚΟ και –δικαίως– να τον απαξιώσει εντελώς πολιτικά.
Η κυβέρνηση επιδιώκει επίσης να δείξει σε όλους τους εναπομείναντες ανθρώπους του Γιώργου Παπανδρέου ότι υπάρχουν τα στοιχεία για να τους στείλουν όλους φυλακή, άρα να καθίσουν ήσυχα, να μην κινηθούν κατά της κυβέρνησης, αν δεν θέλουν να μπλέξουν άσχημα ως πρόσωπα!
Κατά και... «καραμανλικών»
Ο πιο σοβαρός αντίπαλος της κυβέρνησης όμως δεν είναι οι «γιωργακικοί» του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι, άλλωστε, είναι συνήθως φαιδρά πρόσωπα μηδαμινού πολιτικού βάρους. Οι κύριοι αντίπαλοι του Αντώνη Σαμαρά είναι οι «καραμανλικοί» της ΝΔ (εντελώς δευτερευόντως και οι «μητσοτακικοί»), ανεξαρτήτως της τυπικά άψογης στάσης στήριξης του πρωθυπουργού που επιδεικνύει ο Κώστας Καραμανλής δημοσίως.
Τους «καραμανλικούς» όμως θέλει να εξουδετερώσει πολιτικά ο Αντώνης Σαμαράς. Γι’ αυτό και στον Τύπο διέρρευσαν αναλυτικά τα ποσά κατ’ έτος που χορήγησε στις ΜΚΟ το υπουργείο Εξωτερικών. Παραδόξως όμως αυτός ο αναλυτικός πίνακας δεν αναφέρεται στα χρόνια που ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν υπουργός Εξωτερικών! Αρχίζει από το 2004 – τη χρονιά, δηλαδή, που ανέλαβε πρωθυπουργός ο... Κώστας Καραμανλής! Παράξενο, φαινομενικά.
Το 2004, λοιπόν, δόθηκαν από την κυβέρνηση Καραμανλή, με υπουργό Εξωτερικών τον Πέτρο Μολυβιάτη, χρήματα ύψους 42,2 εκατ. ευρώ στις ΜΚΟ και το 2005 το ποσό των 50,5 εκατ.. Το 2006 ο κ. Καραμανλής συνεχίζει να είναι πρωθυπουργός, το Φεβρουάριο όμως κάνει υπουργό Εξωτερικών την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία δίνει στις ΜΚΟ 45 εκατ. ευρώ.
Με τον ίδιο ρυθμό συνεχίζει η Ντόρα μέχρι την πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή, μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, καθώς παραμένει υπουργός Εξωτερικών μέχρι τότε, αμετακίνητη στη θέση της επί πάνω από τριάμισι χρόνια: 43,1 εκατ. δίνει το 2007 και 42 εκατ. το 2008, μόνο 34 εκατ. όμως το 2009.
Η... «απλοχέρα» Ντόρα!
Το μόνο στοιχείο που βρήκαμε για τα χρήματα που πήραν οι ΜΚΟ από το υπουργείο Εξωτερικών όταν υπουργός ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου το είδαμε στο βρετανικό περιοδικό The Economist και αγνοούμε αν ισχύει: συνολικά τις χρονιές 2000 έως και 2003 το περιοδικό γράφει ότι δόθηκαν από το υπουργείο του στις ΜΚΟ περίπου 87 εκατ. ευρώ.
Αν τα στοιχεία του βρετανικού περιοδικού είναι σωστά, τότε γεννάται ένα τεράστιο πολιτικό ζήτημα: Αν όντως ο Γ. Παπανδρέου έδωσε μόνο 87 εκατ. ευρώ στις ΜΚΟ, μια απλή πρόσθεση μας δείχνει ότι την τετραετία Παπανδρέου δόθηκαν σε ΜΚΟ μόνο τα... μισά λεφτά από όσα δόθηκαν την τετραετία της Ντόρας Μπακογιάννη ως υπουργού Εξωτερικών, αφού επί Ντόρας δόθηκαν 164,1 εκατ. ευρώ!
Ακόμη και τη διετία Μολυβιάτη ξοδεύτηκαν 92,7 εκατ. ευρώ – περισσότερα, δηλαδή, από τα 87 εκατ.α της τετραετίας του Γιώργου Παπανδρέου, υπό την προϋπόθεση πάντα ότι είναι σωστά τα 87 εκατ. του Economist.
Ο χειρισμός της κυβέρνησης Σαμαρά, πάντως, αφήνει να δημιουργηθεί η εικόνα ότι ενώ βάλλεται αποκλειστικά για τις ΜΚΟ ο Γιώργος Παπανδρέου –απολύτως δικαιολογημένα, επαναλαμβάνουμε–, κατά παράδοξο τρόπο μένει στο απυρόβλητο προσωρινά η κυβέρνηση Καραμανλή, η οποία έδωσε στις ΜΚΟ... τριπλάσια λεφτά από τον Γιώργο Παπανδρέου, με κύρια «απλοχέρα» την Ντόρα!
Σαφέστατα, λοιπόν, τα πολιτικά μηνύματα και προς τους «καραμανλικούς» και «μητσοτακικούς» εσωκομματικούς αντιπάλους του Σαμαρά στη ΝΔ: Αν τολμήσουν να κινηθούν εναντίον του, θα αρχίσει η αποκάλυψη των... «δεξιών αρπαχτών» μέσω ΜΚΟ! Σε προσωπικό επίπεδο, δηλαδή, θα πληγούν καίρια ως πολιτικοί υπεύθυνοι των σκανδάλων ο Κώστας Καραμανλής και η Ντόρα Μπακογιάννη!
Σκανδαλολογία σκοπιμότητας
Έχει καταστεί εμφανέστατο από τα προαναφερθέντα ότι όλη αυτή η σκανδαλολογία με τα λεφτά που έφαγαν μέσω ΜΚΟ χιλιάδες «τρωκτικά» και «παράσιτα» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν αποσκοπεί στη θεραπεία μιας νοσηρής κατάστασης, αλλά υπηρετεί τις ανάγκες πολιτικής επιβίωσης των Σαμαρά και Βενιζέλου.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η πτυχή της οικονομικής διαφθοράς των ΜΚΟ είναι όχι μόνο υπαρκτή, αλλά και πραγματική «κόπρος του Αυγείου»!
Δεν είναι όμως αυτή η κύρια «αμαρτία» των ΜΚΟ. Πρέπει να είναι πολιτικά αφελής κάποιος για να νομίζει ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ, την οποία στη συνέχεια αντέγραψαν όλες οι άλλες κυβερνήσεις της Υφηλίου, εφηύρε και χρηματοδοτεί με δισεκατομμύρια δολάρια τις ΜΚΟ μόνο και μόνο για να τρώνε λεφτά μυριάδες παράσιτα της κάθε κυβέρνησης.
Κάθε συζήτηση που περιορίζεται λοιπόν στις «αρπαχτές» που κάνουν τα λαμόγια είναι εξ ορισμού επιδερμική.
Κάλυψη πρακτόρων
Οι Αμερικανοί έφτιαξαν τις ΜΚΟ για να διευκολύνουν το πέρασμα της αμερικανικής πολιτικής σε όλο τον κόσμο!
Συσπειρώνοντας εκατομμύρια ανθρώπους με ιδεαλιστικά κίνητρα που θέλουν να προσφέρουν ανιδιοτελώς στους συνανθρώπους τους άλλων περιοχών ή χωρών, μεταδίδοντας τις γνώσεις τους ή παρέχοντας υπηρεσίες φροντίδας, οι Αμερικανοί παρέχουν ταυτόχρονα κάλυψη σε πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ ή οποιασδήποτε κυβέρνησης, η αποστολή των οποίων διευκολύνεται όταν χρησιμοποιούν τις ΜΚΟ στο πλαίσιο των οποίων τοποθετούνται από την υπηρεσία τους.
Ξεχνάει κανείς τον πρακτορικό ρόλο των ΜΚΟ που έστησαν οι Αμερικανοί στη Γιουγκοσλαβία για την ανατροπή του Μιλόσεβιτς; Στην Κύπρο, το 2004, κυρίως μέσω των ΜΚΟ δεν κινήθηκαν οι Αμερικανοί πράκτορες και οι εξωνημένοι Κύπριοι συνεργάτες τους για να περάσουν το Σχέδιο Ανάν; Ξεχνάμε το ρόλο που έπαιξαν οι ΜΚΟ στις προσπάθειες ανατροπής των καθεστώτων που είχαν προκύψει μετά την κατάλυση της Σοβιετικής Ένωσης;
Προφανώς απειροελάχιστα από τα μέλη των ΜΚΟ είναι τα λαμόγια που τρώνε λεφτά και ακόμη πολύ λιγότεροι οι πράκτορες. Ούτε όλες οι ΜΚΟ δρουν ως καλύμματα πρακτόρων. Ίσα ίσα που είναι απολύτως αναγκαίο για την αμερικανική πολιτική να μην είναι όλες οι ΜΚΟ εστίες πρακτόρων. Μόνο αν ισχύει αυτή η θετική αμφιβολία μπορούν οι ΜΚΟ να συμβάλουν στο πέρασμα της αμερικανικής πολιτικής ή των άλλων κυβερνήσεων που τις χρηματοδοτούν. Αν κάθε ΜΚΟ ταυτιζόταν με δίκτυο πρακτόρων, οι ΜΚΟ θα ήταν άχρηστες στις ΗΠΑ! Απλούστατα, δεν θα υπήρχαν.
Όπως είναι τώρα τους είναι χρησιμότατες οι ΜΚΟ – γι’ αυτό και καθόλου δεν νοιάζονται οι κυβερνήσεις για τα λεφτά που τρώνε οι «κολλητοί» της κάθε εξουσίας και τα πολυσχιδή «τρωκτικά»!
http://www.epikaira.gr
