«Γι’ αυτό, από το δικό σας βήμα, σας καλώ να μην συναινέσετε στην απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση του κατώτατου μισθού, που αποτελούν μνημονιακές δεσμεύσεις της απερχόμενης κυβέρνησης Σαμαρά …Σας ζητάμε να αναλάβετε τη δική σας εθνική ευθύνη. … Και να ανταποκριθείτε στο προσκλητήριο που σας απευθύνουμεγια μια νέα κοινωνική συμφωνία για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη…
Για μια νέα κοινωνική συμφωνία για τη νέα Ελλάδα… Επιδίωξη μας να συνεργαστούμε με ειλικρίνεια και να αναπτύξουμε μια λειτουργική, θεσμική σχέση με τον Σύνδεσμό σας.
Έχουμε έναν δύσβατο δρόμο μπροστά μας», είπε μεταξύ άλλων απευθυνόμενος τους εκπροσώπους της ντόπιας οικονομικής ολιγαρχίας ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του Σύριζα.
Δεν θα μπω στον κόπο να σχολιάσω τις δηλώσεις Τσίπρα. Θα αφήσω να το κάνει αυτό με κάποιους στίχους ο Μ. Μπρεχτ:
Τι περιμένετε; Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα σας κάνουν;
Κι ότι οι αχόρταγοι κάτι θε να σας δώσουν!
Οι λύκοι θα σας ταΐσουνε αντί να σας καταβροχθίσουν!
Από φιλία. Θα σας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλετε τα δόντια, τέτοια περιμένετε!
Με ερέθισμα όμως την αποστροφή του Τσίπρα προς τους βιομηχάνους «Έχουμε έναν δύσβατο δρόμο μπροστά μας», ασυναίσθητα μου ήρθε στο μυαλό μια προσωπική ιστορία που θα ‘θελα να την μοιραστώ μαζί σας.
Ηταν αρχές της μεταπολίτευσης, εγώ μαθητής Γυμνασίου (τότε ήταν εξατάξιο) και μέλος της ΚΝΕ. Μια απ’ τις «χρεώσεις» που μου είχε αναθέσει η οργάνωση ήταν να συμβάλω να στηθούν πυρήνες της Μ.Ο.Δ.Ν.Ε (Μαθητική Οργάνωση Δημοκρατικής Νεολαίας Ελλάδας) σε όλο το νησί μου, την Λέσβο.
Στα πλαίσια αυτής της δραστηριότητας μου βρέθηκα σε ένα χωριό, μαζί με άλλους συντρόφους/ισες. Συμπτωματικά εκεί είχε πανηγύρι. Ξέρετε, αυτά τα υπαίθρια, με λαϊκές ορχήστρες, που γίνονται σ’ όλη την Ελλάδα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, βρέθηκα εκεί με την παρέα μου, τα μπυρόνια να πηγαίνουν σύννεφο και με πολύ καλή διάθεση.
Ηρθε η επιθυμία να πάρουμε «στροφές» και δώσαμε «παραγγελιά» στα «όργανα» (Δραπετσώνα», «Φάτε πλούσιοι παράδες» και τέτοια ..καταλαβαίνετε). Μόλις έριχνα την ζεϊμπεκιά μου τα κεράσματα διαδεχόταν το ένα το άλλο και μάλιστα από το ίδιο άτομο. Μου ήταν εντελώς άγνωστος ο καλοστεκούμενος ηλικιωμένος κουστουμερισμένος τύπος με την ρεπούμπλικα και την γραβάτα, που μας κερνούσε.
Κάποια στιγμή που επιστρέψαμε στο τραπέζι με πλησιάζει και μου απευθύνεται:
Είσαι του Κώστα του Γ. ο γιός; Με ρωτάει.
Ναι του απαντάω. Να είσαι υπερήφανος για τον πατέρα σου, είναι μεγάλο παλικάρι, μου λέει.
Το ξέρω, γνωρίζεστε; Ήταν η επόμενη απάντηση μου.
Ναι, μου λέει, ήμουν ο εισαγγελέας όταν περνούσε από δίκη, και τότε «ήταν δύσκολοι οι καιροί». Θαύμασα όμως την στάση που κράτησε στο δικαστήριο, ο πατέρας σου, μου συμπληρώνει.
Τώρα θες το οινόπνευμα που είχε ζαλίσει την γκλάβα μου, η καλή παρέα και το περιβάλλον που μου είχε ανεβάσει την διάθεση … δεν ξέρω. «Περασμένα-ξεχασμέναα» του απαντάω και ξανααφιερώνομαι στον χαβαλέ που επικρατούσε στο τραπέζι μας.
Σαν αύριο που βρίσκομαι με τον πατέρα μου, του διηγούμαι το επεισόδιο. Κάποια στιγμή τον αντιλαμβάνομαι να χλομιάζει. «Δέχτηκες να σε κεράσει αυτός που με δίκασε 3 φορές σε θάνατο. Για ποιόν παιδί μου ήταν δύσκολοι οι καιροί;», μου λέει και αποχωρεί.
Ηταν απ’ τις φορές που θα ήθελες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Και ταυτόχρονα ένα τεράστιο μάθημα. Κατάλαβα με ποιους πρέπει να είμαι μαζί και με ποιους να βρίσκομαι απέναντι. Αυτό το εδραίωσα από 15 χρονών. Ο Τσίπρας δεν πρόκειται να το αντιληφθεί ποτέ.
http://tsak-giorgis.blogspot.gr
