Στις 24 Απριλίου συμπληρώθηκαν 99 χρόνια από την γενοκτονία των Αρμενίων από τουςΤούρκους το 1915.
Είναι η πρώτη οργανωμένη γενοκτονία εναντίον μιας ολόκληρης εθνότητας πάνω στην οποία σχεδιάστηκαν από τους Τούρκους και οι επόμενες κατά των Ελλήνων του Πόντου, της Σμύρνης, των Χαλδαίων κλπ.
Αυτήν την γενοκτονία μιμήθηκαν λίγο αργότερα και οι ναζιστές στη Γερμανία σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Και ενώ η Γερμανία και άλλες χώρες που προέβησαν σε τέτοια εγκλήματα έχουν ζητήσει διεθνώς συγνώμη, επιχειρώντας ταυτόχρονα μια εμφιλοχώρηση στην εθνική τους συνείδηση, η Τουρκία είναι μέχρι σήμερα η μοναδική γενοκτόνος χώρα που δεν έχει παραδεχθεί τα εγκλήματα αυτά.
Ξοδεύει διαρκώς τεράστια κεφάλαια για να αποφεύγει ακόμη και την φραστική καταδίκη και προσπαθεί διαρκώς να παρεμποδίζει την εξομάλυνση των σχέσεων της με την Αρμενία, ανεξάρτητη χώρα πλέον, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Αθέτησε πάραυτα τα πρωτόκολλα συνεργασίας που υπέγραψε με την Αρμενία τον Οκτώβριο του 2009 και αφορούσαν το άνοιγμα των συνόρων και την δημιουργία διπλωματικών σχέσεων, απαιτώντας από την Αρμενία να αποχωρήσει από το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, το οποίο κατέχει από το 1994 και διεκδικεί το Αζερμπαϊτζάν.
Κανείς δεν έχει υπενθυμίσει στην Τουρκία έκτοτε ότι η ίδια αγνοεί δεκάδες αποφάσεις και δεν αποχωρεί από την Βόρεια Κύπρο, όπου εισέβαλε παράνομα το 1974.
Το 1915, μέσα σε ελάχιστες βδομάδες, ένα εκατομμύριο Αρμένιοι οδηγήθηκαν στην εξόντωση είτε σφάζοντας τους στα ίδια τους τα σπίτια είτε οδηγούμενοι πεζή από τις πόλεις της Μικράς Ασίας στη βόρεια Συρία, κομμάτι τότε της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Έκτοτε, όσοι Αρμένιοι επέζησαν είτε κατέφυγαν στον Λίβανο είτε στη Συρία. Και οι Αρμένοι του Λιβάνου απέκτησαν πλήρη δικαιώματα χάρις στο εξαιρετικά φιλελεύθερο σύνταγμα της χώρας αυτής.
Αντίθετα, οι Αρμένιοι της Συρίας έπαιζαν πάντα στην ισορροπία των σχέσεων Συρίας – Τουρκίας. Για παράδεγμα βιβλία περί της Αρμενικής Γενοκτονίας συχνά-πυκνά κατάσχονταν από τα βιβλιοπωλεία της Συρίας προκειμένου να μην διαταράσσονται οι σχέσεις των δύο χωρών.
Ο εμφύλιος της Συρίας δεν επρόκειτο να αφήσει εκτός πεδίου αντιπαράθεσης την αρμενική μειονότητα της χώρας. Το καθεστώς Άσσαντ προσπάθησε να προσεταιριστεί τους Αρμενίους, ενώ η Τουρκία εμβολίζει συριακά αρμενικά χωριά στα συροτουρκικά σύνορα.
Πιο πρόσφατο παράδειγμα η περίπτωση του χωριού Κασάμπ. Τούρκοι στρατιώτες ντυμένοι με στολές τζιχαντιστών της Συρίας, που αντιμάχονται τον Άσσαντ μπήκαν στο χωριό Κασάμπ και σκότωσαν δεκάδες Αρμενίους.
Οι Αρμένιοι κατηγόρησαν τον Ερντογάν ως ενορχηστρωτή αυτής της επίθεσης. Η διεθνής αρμενική κοινότητα ξεσηκώθηκε εναντίον της Τουρκίας για μια ακόμη φορά. Ακόμη και διασημότητες αρμενικής καταγωγής, όπως η τραγουδίστρια Σερ και η τηλεπερσόνα Κιμ Καρντασιάν στάθηκαν στο πλευρό των συμπατριωτών τους με το σύνθημα «Σώστε το Κασάμπ».
Η Τουρκία στη συνέχεια προσπάθησε να εξωραϊσει την διεθνή εικόνα της προσπαθώντας να δώσει φιλοξενία σε Αρμένιους που ζουν και σε άλλα χώρια της βόρειας Συρίας, όπως το Άραμο, τοΓκνεμιέ και το Γιακουμπιέ.
Οι Αρμένιοι, όμως, κατηγόρησαν την Τουρκία ότι επιτιθέμενη στο Κασάμπ προσπάθησε να ξεριζώσει ένα απόλυτα αρμενικό χωριό, που παραπέμπει απευθείας στην εθνική μνήμη της Αρμενικής Γενοκτονίας και βρίσκεται τόσο κοντά στα σύνορά της.
Το αποτρόπαιο συμπέρασμα είναι ότι η Τουρκία προκειμένου να διαγράψει από την δική της εθνική μνήμη ειδεχθείς πράξεις της, όπως η Αρμενική Γενοκτονία, είναι διατεθειμένη να βουτήξει ακόμη πιο βαθιά τα χέρια της στο αίμα.
Μόνο που η λογική της μινιμαλιστικής δημοκρατίας που η χώρα αυτή εφαρμόζει επί μακρόν, ακόμη και τώρα υπό τον Ερντογάν, σίγουρα δεν είναι η καλύτερη λύση για ένα τόσο σημαντικό θέμα.
Οι εκλογές από μόνες τους δεν μπορούν να προκαλέσουν ειρήνευση στο εσωτερικό μιας χώρας, όταν δεν συνοδεύονται από βήματα που θα ωθήσουν την συλλογική συνείδηση προς τα εμπρός. Και στην Τουρκία αυτό, δυστυχώς, αργεί πολύ να συμβεί.
Οι μόνες φωνές που τόλμησαν να υψωθούν στο εσωτερικό της Τουρκίας για το αιματοκύλισμα στο Κασάμπ ήταν από μια μικρή μερίδα της κοινής γνώμης, κυρίως ακαδημαϊκοί και άνθρωποι των γραμμάτων, η οποία μέχρι τώρα προσπαθεί να διασωθεί ανάμεσα στους ισλαμιστές του Ερντογάν και στους κεμαλιστές της καθεστηκυίας Τουρκίας.
Ανήμερα της Αρμενικής Γενοκτονίας η μερίδα αυτή των σκεπτόμενων Τούρκων συγκεντρωμένη στην Πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης δίνει το στίγμα της ανόδου στην επιφάνεια μιας πλευράς της τουρκικής εθνικής συνείδησης αφόρητα καταπιεσμένης μέχρι τώρα.
Θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες ακόμη για να δούμε μια παρόμοια συγκέντρωση στην ίδια πλατεία της Κωνσταντινούπολης που θα ζητά από την συλλογική συνείδηση της Τουρκίας να παραδεχθεί την Ποντιακή Γενοκτονία.
Κατά συνέπεια, οι χώρες περί την Τουρκία είναι υποχρεωμένες να λαμβάνουν υπόψη τους ότι έχουν πάντα δίπλα τους έναν γείτονα που όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένος να παραδεχθεί τα λάθη του, αλλά μπορεί να προκαλέσει νέους κύκλους αίματος προκειμένου να διαγραφούν οι προηγούμενοι που δημιούργησε.
Ο εμφύλιος της Συρίας είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα αυτής της τουρκικής συμπεριφοράς. Στη θέα του αιματοκυλίσματος των Σύρων η Τουρκία βρήκε την ευκαιρία να λύσει παλιούς της λογαριασμούς.
Αυτό ας το έχουμε πάντα υπόψη μας εμείς οι Έλληνες, ειδικά όταν στις εσωτερικής κατανάλωσης πολιτικές και ενδοκομματικές αποφάσεις μας μπλέκουμε πρόχειρα και τσαπατσούλικα και τα λεπτά θέματα της Δυτικής Θράκης.
