Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ
1. Στη Θράκη τα τελευταία χρόνια απέναντι στο τουρκικό προξενείο και την επιρροή του έχει κινηθεί δραστήρια, σε βαθμό ισοσκέλισης της επιρροής, το κίνημα του Φετουλάχ Γκιουλέν, το «Έργο» (Hizmet) , Η αξία των κεφαλαίων που διαχειρίζεται το Hizmet εκτιμάται στα 25 δις δολάρια . Ελέγχει μια τράπεζα (Asya Finans), ασφαλιστικές εταιρείες ,νοσοκομεία και διαθέτει 1.000περίπου ισλαμικά κολέγια ανά τον πλανήτη και 140 περίπου στις ΗΠΑ.
Γκιουλέν και Ερντογάν είχαν παράλληλη πορεία, όμως το τελευταίο διάστημα έχει υπάρξει κάθετη ρήξη, ρήξη που έχει να κάνει και με τις προτεραιότητες της αμερικανικής πολιτικής στη περιοχήκαι το ρόλο της Τουρκίας . Η σύγκρουση αυτή στο εσωτερικό της Τουρκίας ήταν ιδιαίτερα έντονη.
Στη Θράκη το ίδρυμα Γκιουλέν χρηματοδοτεί φροντιστήρια, παρέχει υποτροφίες ενώ δαπανά δεκάδες εκατομμύρια το χρόνο για την «υποστήριξη» της επαναφοράς της μαντίλας. ( 2000 ευρώ το χρόνο το κεφάλι, κυριολεκτικά και μεταφορικά-ποσό ιδιαίτερα σημαντικό για τις φτωχές μουσουλμανικές οικογένειες)
Και όταν μιλάμε για το Hizmet , ουσιαστικά μιλάμε για σωρευμένο ισλαμικό, «πράσινο» κεφάλαιο- υπό την πολιτική κηδεμονία κέντρων των ΗΠΑ.
2. Σε συγκεκριμένα τμήματα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών υπάρχει ισχυρή επιρροή στελεχών προερχόμενων από το Δίκτυο 21. Το Δίκτυο 21 δεν ήταν απλά ένα εθνικιστικό think tank. Βασική παράμετρος της λειτουργίας του ήταν η στενή σχέση με τον αμερικανικό παράγοντα , μια σχέση δικαιολογημένη από την εκτίμηση ότι η ρήξη των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας θα αναβάθμιζε τον περιφερειακό ρόλο της χώρας στην ευρύτερη περιοχή.
Αυτά τα κέντρα είχαν «αγκαλιάσει» και τις δράσεις της Σαμπιχά Σουλεϊμάν, με στόχο τον διαχωρισμό των ρομά από το «τουρκικό» στοιχείο.
Η «ατζέντα» που προωθούσαν αυτά τα κέντρα στη Θράκη βρέθηκε σε «αντιπαράθεση» με την «ατζέντα» think tank που επίσης φέρονται να έχουν σχέσεις και να χρηματοδοτούνται από το υπουγείο Εξωτερικών και αναδείκνυαν με έμφαση, στο όνομα ενός διάτρητου αλλά και μονόπλευρου «αντιεθνικισμού» και με πρόδηλες σκοπιμότητες, «μειονοτικά» θέματα και πολιτικές έναντι μειονοτήτων στην Ελλάδα. Πολλές και ορισμένες πασίγνωστες, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), με «διακεκριμένα» πρόσωπα στην ηγεσία τους, διαδραμάτισαν και διαδραματίζουν, με το αζημίωτο, σημαίνοντα ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση.
Κοινό στοιχείο και των δυο κέντρων, ας τα πούμε λίγο απλουστευτικά, «εθνικιστικού» και «εθνομηδενιστικού» χαρακτήρα, ήταν και είναι , με πολιτικούς όρους, η εκ των πραγμάτων σύμπλευση τους με τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ στην περιοχή.
Οι ΗΠΑ την ίδια στιγμή που τάσσονται υπέρ της αναγόρευσης συλλήβδην της μουσουλμανικήςμειονότητας της Θράκης σε «τουρκική μειονότητα» και θέτουν θέμα αναθεώρησης της συνθήκης της Λωζάνης, ενισχύουν τον εθνικισμό ,ένθεν και ένθεν και στη κάθε του μορφή, ενώ μέσω των ιδεολογημάτων του «αυτοπροσδιορισμού» και της «επιστημονικότητας» δημιουργούν και στη Θράκη και αλλού εν δυνάμει θύλακες χειρισμού και αποσταθεροποίησης. Η δοξασμένη πολιτική του divide et impera.
Η υποταγή στον ευρωατλαντισμό συνεισέφερε στη δημιουργία ενός προβλήματος με απρόβλεπτες-για τους λαούς- συνέπειες στο μέλλον. (Οι μορφωτικές συμφωνίες του 1951 και του 1968( επί «Επαναστάσεως») καθιέρωσαν την τουρκική ως τη μόνη μειονοτική γλώσσα εκπαίδευσης.)
Η υποταγή στον ευρωατλαντισμό το διαιωνίζει και το διατηρεί σε προοπτική επικίνδυνης , εν καιρώ, αναβάθμισης.
Η Αριστερά θα πρέπει αναδείξει ότι και οι δύο πόλοι, αν και εμφανίζονται σε ισχυρήαντίθεση , είναι στην πραγματικότητα αλληλοτροφοδοτούμενοι, σε ουσιαστική, διαλεκτική σχέση και υπό κοινήκηδεμονία.
Η Αριστερά δεν έχει καμία υποχρέωση να υιοθετήσει «παράγοντες» ή να δανειστεί«διανοουμένους»που υπηρέτησαν με τον οποιονδήποτε τρόπο-και πέρα απόπροθέσεις- το δίπολο αυτό. Η υπέρβαση της νεκρής πλέον μεταπολίτευσης δεν θα γίνει με τη χρήση μεταχειρισμένων υλικών: ούτε σε επίπεδο προσώπων ,ούτε σε επίπεδο ιδεών.
Η Αριστερά δεν θα πρέπει να λειτουργήσει με τη μικροκομματική λογική του αθροίσματος ψήφων, δια μέσου «εκπροσώπων». Η λογική αυτή έχει ήδη χρεοκοπήσει και ειδικά σε περιπτώσεις, όπως της Θράκης, μπορεί και να αποδειχθεί εξαιρετικάεπικίνδυνη.
Η Αριστερά του ΕΑΜ και του Μπελογιάννη , η Αριστερά που «αγάπησε την Ελλάδα με τοαίμα της» αλλά και πρόσφερε εκατόμβες στον αγώνα κατά τουΜεγαλοϊδεατισμού, θα πρέπει ξανά να ανακαλύψει το μονοπάτι που συνδέει το κοινωνικό με το «εθνικό», να θυμηθεί τον πατριωτισμό και τον διεθνισμό. Όχι τον «πατριωτισμό» του Κολωνακίου ούτε τον «διεθνισμό» των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Αλλά τον πατριωτισμό και τον διεθνισμό των υποτελών τάξεων.