Γιατί φθάσαμε εδώ που φθάσαμε; Πάντα επιφανειακώς αγγίζουμε τα πράγματα και τις καταστάσεις θέλοντας να δώσουμε εξηγήσεις για την κατάντια που βιώνουμε. Ο ένας να μιλάει για το καπιταλιστικό σύστημα που πήρε φόρα και εκτροχιάστηκε, ο άλλος ότι ο ψευτοσοσιαλισμός έκανε τα πράγματα πιο σάπια και από τα σάπια. Κανείς όμως δεν λέει αυτό που του έρχεται αυθόρμητα ως αιτία όλων των κακών. Για όλα φταίει η κατάργηση της έμφυτης απονομής δικαιοσύνης η οποία ξεκίναγε από την παιδική ηλικία και έφθανε μέχρι να δεις τα ραπανάκια ανάποδα. Όσες αναλύσεις και να κάνεις, όσους αναλυτές μπουρδολόγους και να ακούσεις για το τι έγινε και για το τι θα γίνει τίποτε δεν θα έχει τη μοναδική αλήθεια στην οποία οφείλονται όλα αυτά. Από την χρονική στιγμή που η απονομή της έμφυτης δικαιοσύνης επονομαζόμενη λαϊκά φατούρο εξαφανίστηκε από την κοινωνία όλα ήταν γραφτό να φθάσουν εδώ που έφθασαν.
Το φατούρο λειτουργούσε καταλυτικά σε όλες τις ηλικίες ανεξαρτήτως του καθεστώτος στο οποίο βρισκόταν η χώρα. Πολύ απλά όταν “πέταγες” την κοτσάνα ή υπερέβαινες τα εσκαμμένα, ικανός αριθμός παλαμών προσγειωνόταν στο σβέρκο σου επαναφέροντάς σε στην πραγματικότητα. Έτσι την επόμενη φορά που σκεφτόσουν να ξανακάνεις τα ίδια η φαγούρα στο σβέρκο σου θύμιζε ότι και θα πονέσεις και θα εξευτελιστείς. Οι σφαλιάρες με αφορμή το φατούρο δεν ίσχυαν μόνο για τις νεαρές ηλικίες αλλά για όλη την ηλικιακή διαδρομή. Μπορεί σε μεγαλύτερες ηλικίες να είχαν αντικατασταθεί από το κράξιμο, αλλά η φαγούρα ήταν εκεί να θυμίζει στους καταπατητές των κοινωνικών και ομαδικών κανόνων ότι δεν τους παίρνει να κάνουν μαγκιές κάθε είδους και να λένε ό,τι τους κατεβαίνει στο κλούβιο κεφάλι.
Αυτοί που δέχονταν συχνά φατούρο ήταν γνωστοί και ως καρπαζοεισπράκτορες. Ήταν συγκεκριμένοι που τους απαντούσες στο σχολείο, στην γειτονιά, στην αγορά, στο καφενείο ακόμα και στην εκκλησία. Από την στιγμή που το φατούρο εξαφανίστηκε με την δικαιολογία ότι όλοι έχουν δικαίωμα να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν και η κοινωνία μετατράπηκε σε προϊόν λάιφ στάιλ εύπεπτης κατανάλωσης προϊόντων και ιδεών, οι καρπαζοεισπράκτορες όχι απλά σήκωσαν κεφάλι αλλά πήραν το αίμα τους πίσω κυβερνώντας την. Η φαγούρα στο σβέρκο ξεχάστηκε εύκολα και αμολημένοι στην ελευθεριότητα, που βόλευε κάποιους, αναρριχήθηκαν μέσω κομματοτροφείων μέχρι τα ύπατα αξιώματα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Μη μου πεις ότι βλέποντας τον Σαμαρά να θριαμβολογεί για την μοιρασιά των 500 ευρώ ανάμεσα σε χιλιάδες πτώματα συνανθρώπων δεν σου ήρθε αυτόματα το αίσθημα της απονομής έμφυτης δικαιοσύνης. Ο σβέρκος του Σαμαρά εκείνη την στιγμή σου φώναζε “Φατούροοοοοοοοο”. Μη μού πεις ότι όταν ο Γεωργιάδης παπαρολογεί όλο το 24ωρο δεν σου έρχεται η ίδια επιθυμία. Και η επιθυμία δεν είναι μόνο για τα τους προβεβλημένους πρώην καρπαζοεισπράκτορες της πολιτικής σκηνής. Δεν υπάρχει εκπρόσωπος όλων των κομμάτων που αυτά που λέει ή κάνει να μην επιδέχονται την απονομή της έμφυτης δικαιοσύνης. Αυτούς τους τρώει ο σβέρκος, εμάς μάς τρώει η παλάμη αλλά κάτι υπάρχει ανάμεσα που διακόπτει βιαίως την ορμέμφυτη επιθυμία μας.
Το ένστικτο σε σπρώχνει στην λύση αλλά έχεις παρκάρει τις ελπίδες σου στις αποθήκες των αναχωμάτων ομάδων και κομμάτων που και αυτά δεν είναι τίποτε άλλο από συλλόγους καρπαζοεισπρακτόρων.
Το φατούρο δεν κατατάσσεται στην στοχευμένη βία αλλά και ούτε έχει ως σκοπό τον κοινωνικό αποκλεισμό. Είναι η ειρηνική σφαλιάρα που έβαζε τα όρια ανάμεσα στην ελευθερία και την ελευθεριότητα. Αν πριν λίγα χρόνια κάποιος από την παρέα τολμούσε να πει ότι οι συνάνθρωποί σου αυτοκτονούν από έρωτα ή ότι είσαι ευρωπαίος ιθαγενής και όχι Έλληνας, θα το έτρωγε το φατούρο του και θα συνέρχονταν. Σήμερα όχι απλά δεν το τρώνε αλλά μέρα με τη μέρα λένε και πράττουν απάνθρωπα πράγματα στηριζόμενοι στην απίστευτη συνταγματική τους ελευθεριότητα.
Έχουν βάλει με το ζόρι στην συνείδηση του κάθε πολίτη ότι αυτός που είναι εκεί πάνω στο έδρανο ή έχει μία θέση ισχύος που ορίζει όμως την δικιά σου ζωή, είναι κάτι το ξεχωριστό, κάτι που υπερβαίνει εσένα και το δίκαιό σου. Σε έχουν πείσει ότι ο καρποζοεισπράκτορας είναι θεσμός κι αν πειράξεις τον θεσμό θα τιμωρηθείς. Όχι βέβαια γενναία αλλά ύπουλα και μεθοδικά όπως μόνο ένας καταπιεσμένος καρπαζοεισπράκτορας μπορεί να σκεφτεί.
Όταν ο κάθε ένας συνειδητοποιήσει ότι τελικά αυτό που έχει απέναντι και κάθεται και το ακούει δεν είναι τίποτε άλλο από μία κοινωνική καρικατούρα, τότε θα καταλάβει ότι ο ισχυρός είναι αυτός που τηρεί και πιστεύει στους άγραφους και φυσικούς νόμους. Δεν μπορούμε να θεωρούμε ότι ζούμε σε δημοκρατία και πόσο μάλλον σε ελευθερία από την στιγμή που δικαίωμα έχει μόνο να ομιλεί και κάνει ό,τι του γουστάρει ο καρπαζοεισπράκτορας, αλλά δικαίωμα για την επαναφορά του στην τάξη δεν έχει το σύνολο. Η βία της ανοησίας καθιστά επιτακτική την επαναφορά του φατούρου ως λύση των προβλημάτων της εναπομείνασας ελληνικής κοινωνίας.- Εκπομπή 20-3-2014
