Γράφει ο Μάρκος Παναγιωτίδης- Οι επόμενες κινήσεις των ισχυρών στην γεωπολιτική σκακιέρα
- Η είσοδος της Τουρκίας απέναντι στη Μόσχα και η αρχή του… τέλους.
Η Ουκρανία, μετά την κορύφωση του «δράματος» που βίωσε, περνάει στην φάση της εκτόνωσης μέσω της διπλωματικής οδού. Δυστυχώς, για την Δύση (ΗΠΑ και Γερμανία), δεν υπήρξε ένα Plan Β, ή τουλάχιστον, δεν τόλμησαν οι υποκινητές της κρίσης να περάσουν σε ένα δεύτερο στάδιο, αλλά αρκέστηκαν στην (μέχρι στιγμής) νίκη τους, δηλαδή της απώλειας μέρους της Ουκρανίας και εισαγωγής προβλημάτων στην «αυλή» της Ρωσίας.
Το σχέδιο αυτής της «λαϊκής έκρηξης» των Ουκρανών (που αποδείχθηκε ότι σχεδιάστηκε, υποστηρίχθηκε και συντονίσθηκε από την Δύση), αποφασίσθηκε να εκτελεσθεί κατά τη διάρκεια της Χειμερινής Ολυμπιάδας του Σότσι, αφού θεωρούνταν δεδομένο ότι ο Πούτιν είτε για λόγους ασφάλειας των αγώνων (υπό την απειλή ισλαμικής τρομοκρατικής επίθεσης) είτε για λόγους σεβασμού της παύσης εχθροπραξιών (ολυμπιακό πνεύμα) δεν θα προχωρούσε σε άμεση αντίδραση και καταστολή της ό,ποιας προσπάθειας απομάκρυνσης της Ουκρανίας από την ρωσική επιρροή.
Το συγκεκριμένο σχέδιο, όπως αποδείχθηκε, στηριζόταν σε λεπτομερή προσέγγιση και πληροφόρηση των δυτικών και επέτυχε στον στόχο του. Μόνο που, δύο (τουλάχιστον) παράγοντες δεν μπόρεσαν να προβλεφθούν.
Πρώτα, η δράση των ναζιστών της Ουκρανίας, που «έδεσαν» την Δύση με τον ναζισμό και την εξέθεσαν ανεπανόρθωτα διεθνώς, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των δυτικών ΜΜΕ να αποκρύψουν την αποτρόπαιη ύπαρξη των ναζιστών – επαναστατών και του «έργου» τους. Η στοχευμένη (από τα φιλορωσικά και ρωσικά) ΜΜΕ δημοσίευση αυτής της δράσης των ναζιστών, «πάγωσε» τους δυτικούς και μείωσε σημαντικά την πρόοδο των εξελίξεων στους δρόμους του Κιέβου.
Επίσης, η φυγή του Γιανουκόβιτς από το Κίεβο, λειτούργησε ανασταλτικά στα σχέδια των δυτικών, οι οποίοι είχαν να αντιμετωπίσουν – διαχειριστούν εξελίξεις χωρίς τα κατάλληλα πολιτικά πρόσωπα που θα δεχόντουσαν το βάρος των γεγονότων. Έτσι, εξαναγκάστηκαν οι σχεδιαστές της «Ουκρανικής επανάστασης» να χάσουν μερικές ημέρες, μέχρις ότου μέσα από μία σειρά επικοινωνιακών επαφών και συναντήσεων να εξασφαλίσουν μία τυπική «νομιμοποίηση» του σκληρού πυρήνα των «εξεγερμένων», ναζιστών – φιλοευρωπαϊστών.
Η απώλεια χρόνου εκ μέρους των δυτικών, η εμφάνιση των ναζιστών, η ανυπαρξία πολιτικής ηγεσίας και το χάος στους δρόμους του Κιέβου, επέτρεψαν την ολοκλήρωση της ολυμπιάδας του Σότσι, αλλά και –απέτρεψαν ταυτόχρονα- την ό,ποια «νευρική» αντίδραση της Μόσχας, η οποία είχε αρκετό διάστημα για να συλλέξει πληροφορίες από το δυτικό στρατόπεδο, να τις αξιολογήσει κατάλληλα και να σχεδιάσει την απάντησή της.
Έτσι, ο Πούτιν κατόρθωσε να βρεθεί με μία τυπική ήττα, αλλά και ταυτόχρονα με μία πολύ μεγάλη νίκη, αφού η χερσόνησος της Κριμαίας –και όχι μόνο- περιήλθαν σε οριστική ρωσική προστασία, αφού αποδείχθηκε πως οι σκηνοθέτες της κρίσης δεν ήταν διατεθειμένοι να συμμετέχουν σε περαιτέρω διαξιφισμούς με την Μόσχα, αφού το διακύβευμα ήταν πολύ ισχυρό, ενώ το ό,ποιο αποτέλεσμα θα δημιουργούσε προβλήματα και στους ίδιους και όχι μόνο στους «εξεγερμένους» ουκρανούς.
Τα όσα σχετικά έγραψαν τα δυτικά ΜΜΕ είναι χαρακτηριστικά της αγωνίας και των φόβων που αίφνης αντιμετώπισαν οι υποκινητές (κυρίως ΗΠΑ και Γερμανία), αφού τονίστηκε η στρατιωτική και πυρηνική ισχύς της Ρωσίας, αλλά και το αλώβητό της λόγω της συμμετοχής της στην πενταμελή ομάδα του ΟΗΕ, ενώ δεν παραβλέφθηκε η οικονομική και κυρίως η ενεργειακή δύναμη (αλλά και ευρωπαϊκή εξάρτηση από αυτήν) που διέθετε η Μόσχα.
Με απλά λόγια, η Ρωσία δεν είναι ο αντίπαλος που θα μπορούσαν να «τσακίσουν» με τα οικονομικά (κυρίως) αλλά και διπλωματικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται συνήθως απέναντι στις μη ισχυρές χώρες του πλανήτη… Και αυτό αποδείχθηκε και από την τελευταία συνέντευξη του Ρώσου προέδρου, Βλ. Πούτιν, στην οποία δήλωσε ευθαρσώς πως δεν θα διστάσει να χτυπήσει οικονομικά τις ΗΠΑ, ενώ εάν προκληθεί περαιτέρω (με στρατιωτικό χτύπημα) η απάντησή του θα είναι «αμοιβαία»…
Αυτά συνέβησαν μέχρι στιγμής και το project Ουκρανία θεωρείται πλέον ένα τετελεσμένο γεγονός, στο οποίο θα επιχειρηθεί να γίνει πολιτική περαιτέρω εκμετάλλευση και από τις δύο πλευρές.
Όμως, η Μόσχα αισθάνεται πλέον την πίεση που της ασκείται, γνωρίζοντας πολύ καλά πως υπάρχει σοβαρότατο ενδεχόμενο να υπάρξει μία αναζωπύρωση της ισλαμικής τρομοκρατίας μέσα στην ρωσική επικράτεια, η οποία θα λειτουργήσει ως ένα ακόμη εργαλείο καθυστέρησης εξόδου της Ρωσίας στην Μεσόγειο (ιδιαίτερα στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου παίζεται το «παιχνίδι» της ενέργειας και από όπου η Ευρώπη ελπίζει να αποκτήσει μερική ανεξαρτησία από το φυσικό αέριο που μονοπωλιακά σχεδόν αγοράζεται από την Ρωσία.
Όμως, οι ΗΠΑ, με μία κίνηση εντυπωσιασμού έστειλαν στη Μόσχα ένα σαφέστατο μήνυμα για το ποιος «είναι το αφεντικό» στην Μεσόγειο, όταν το πιο σύγχρονο πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ, το USS George H W Bush (CVN 77), βρέθηκε το πρωί της 4/3/2014 στα ανοιχτά του Φαλήρου (Πειραιάς), ενώ σύμφωνα με ανακοίνωση του Πενταγώνου της 16ης Φεβρουαρίου, το αεροπλανοφόρο θα υποστηρίξει επιχειρήσεις στην Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, και περιοχές της Αφρικής.
Η εμφάνιση ρωσικών πολεμικών πλοίων στην Μεσόγειο είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία για τα συμφέροντα της Ρωσίας, αφού όλοι γνωρίζουν πως το κυρίως παιχνίδι για την ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από το μονοπώλιο της Ρωσίας θα παιχτεί στην Ανατολική Μεσόγειο.
Έτσι, η Μόσχα επείγεται να «κλείσει» την ύπαρξη μίας (τουλάχιστον) ρωσικής βάσης στη Συρία, από όπου θα μπορεί να ελέγχει – παρακολουθεί τις εξελίξεις ή και να κινείται αναλόγως των περιστάσεων εάν υπάρξουν εξελίξεις που θα της αποφέρουν οφέλη.
Όμως, οι ΗΠΑ έχουν αρχίσει να επαναφέρουν το θέμα της Συρίας, αφήνοντας σοβαρότατες εντυπώσεις για επανάκαμψή τους και πιθανή επίθεση κατά του «ενοχλητικού» για τη Δύση Άσαντ. Έτσι, η κάθοδος σημαντικής ναυτικής ομάδας πολεμικών ρωσικών πλοίων στην περιοχή, θεωρείται αναγκαία, προκειμένου να υπάρξει έγκαιρη τοποθέτηση επί πιθανών εξελίξεων εις βάρος των γεωπολιτικών ρωσικών συμφερόντων.
Στο σημείο αυτό υπεισέρχεται η Τουρκία (με τις γνωστότατες ηεμονικές της θέσεις), η οποία –έστω και υπό το πρίσμα λεονταρισμών μέσω δηλώσεων Νταβούτογλου- έδειξε πως επιθυμεί να στηρίξει την Ουκρανία (τους ναζιστές και ισλαμιστές εξεγερμένους), τοποθετούμενη με αυτόν τον τρόπο απέναντι από τη Μόσχα.
Βέβαια, η Τουρκία βρίσκεται σε μία πολύ δύσκολη εσωτερική πολιτική αστάθεια, αφού στις επικείμενες δημοτικές εκλογές αναμένεται να υπάρξουν πολιτικά μηνύματα απώλειας ισχύος του Ερντογάν, ο οποίος ήδη καθυβρίζεται και χαρακτηρίζεται εντός του τουρκικού κοινοβουλίου ως κοινός «κλέφτης» και ως εκ τούτου δεν μπορεί να έχει κανέναν ρόλο στην επόμενη ημέρα της Τουρκίας. Επόμενη ημέρα, η οποία οριοθετείται πλέον στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα των τουρκικών δημοτικών εκλογών, όπου και αναμένεται να υπάρξει κίνηση αποκαθήλωσης του «σουλτάνου Ταγίπ».
Αυτή η νέα κυβέρνηση (πιθανότατα στρατιωτική) που θα προκύψει στην Τουρκία, υποστηριζόμενη βεβαίως από τον Λευκό Οίκο και τις διάφορες υπηρεσίες του αμερικανού Στέιτ Ντιπάρτμεντ, θα βρεθεί αντιμέτωπη με την δημιουργία κωλυμάτων έναντι της Ρωσίας που θα επιθυμεί να κατέβει γρήγορα προς την Μεσόγειο, ενώ θα πρέπει να προετοιμάσει και την τούρκους πολίτες για την υλοποίηση των περαιτέρω αμερικανικών γεωπολιτικών κινήσεων στον χώρο της Μέσης και της Εγγύς Ανατολής (από τη Συρία έως το Ιράν).
Η νέα αυτή τουρκική κυβέρνηση θα πρέπει να γίνει για να «κρατήσει» -έστω με προκλητικό τρόπο, αφού θα έχει τις διαβεβαιώσεις των ΗΠΑ, για υποστήριξή της από το ΝΑΤΟ- την Μόσχα μακριά από την γεωπολιτική σκακιέρα όπου το επόμενο διάστημα πρόκειται να υπάρξουν ισχυρότατες κινήσεις – μεταβολές. Πιθανότατα η νέα κυβέρνηση της Τουρκίας θα επιλέξει την «εύκολη οδό» διαχείρισης των Στενών του Βοσπόρου (στηριζόμενη πάντα στις επιβεβαιώσεις των ΗΠΑ), κίνηση η οποία σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή από την Μόσχα, η οποία όμως γνωρίζει ήδη πως οποιαδήποτε κίνηση κατά της Τουρκίας είναι ταυτόχρονα κίνηση κατά του ΝΑΤΟ…
Το πώς θα αντιδράσει ο Πούτιν απέναντι σε μία τέτοιου είδους πρόκληση από μία χώρα – χωροφύλακα των ΗΠΑ στην περιοχή, είναι κάτι εξόχως ενδιαφέρον, αφού θα κρίνει σημαντικό μέρος των επερχόμενων εξελίξεων.
Από την πλευρά της, η Ελλάδα, θα πρέπει να ανησυχεί για τα «ανταλλάγματα» που θα ζητηθούν από την Τουρκία, προκειμένου αυτή να εκτεθεί απέναντι σε μία πιθανή ρωσική οργή. Με δεδομένο πως η κυβέρνηση της Ελλάδας είναι (επί της ουσίας) ανύπαρκτη, αλλά και με δεδομένο το ότι μία παραχώρηση – εκχώρηση κάποιας ελληνικής νησίδας ή βραχονησίδας από τις ΗΠΑ προς την Τουρκία, είναι κάτι που δεν κοστίζει τίποτε στην Ουάσινγκτον, ίσως κάποιοι στην Ελλάδα θα έπρεπε να προετοιμάζονται πυρετωδώς για ένα σύντομο επεισόδιο στην περιοχή του ανατολικού και νοτιο-ανατολικού Αιγαίου. Ενδεχομένως, μέσα σε ένα "πνεύμα προετοιμασίας" να οφείλεται και η ενημερωτική επιστολή για την παράδοση - επιστράτευση των επαγγελματικών και αγροτικών οχημάτων στην Ελλάδα...
Το "παιχνίδι" μπαίνει στην τελική του φάση. Ελάχιστες επικοινωνιακές κινήσεις έχουν μείνει πλέον για να ολοκληρωθούν, αφού το "δια ταύτα" δεν απαιτεί λόγια, αλλά... έργα. Και, δυστυχώς, για την Δύση, η... "αρκούδα" δείχνει πως έχει ξυπνήσει...
